Przeciągnęła się i ziewnęła, ukazując zęby, jeszcze nim siostra do niej podeszła. Ze znudzeniem obserwowała koty, które przechodziły z jednego miejsca w drugie, podświadomie miała nadzieję, że może i Echo będzie przechodził i dowie się, o co mu tak w ogóle chodzi, ale zamiast tego pozytywnie zaskoczył ją widok Lilii z gołębiem.
- Lilia! - Mysz aż podnosi się z zadowolenia, a na jej pyszczku ukazuje się wesoły uśmiech. Mimo tego, że obie chorowały, to Myszy szybciej udało się wyzdrowieć i mogła przystąpić do treningu z resztą rodzeństwa. Cały czas, gdzieś z tyłu głowy, martwiła się o siostrę. Teraz kiedy już wydobrzała, to Mysz za każdym razem tak samo się cieszyła.
- Chętnie - powiedziała już spokojniej i zjadła kawałek gołębia.
- Nie mogę się doczekać ceremonii, jestem ciekawa, kto zostanie twoim mistrzem - przyznała i się zastanowiła. Wątpiła, by wieszcz dał Dębowi kolejnego nowicjusza, chociaż kto wie.

A więc siostra chciała zostać strażnikiem? Zastanawiała się w takim razie faktycznie, kto będzie ją szkolił. W tym wypadku Dąb odpadał. Co prawda cieszyła się, jednak zastanawiała nad liczebnością łowców i strażników. Kotów, tak czy inaczej, było mało, wiedziała, że jeszcze nie powinna się tak zapędzać, ale już zastanawiała się, jak ona rozdzieliłaby mistrzów i które koty by wybierała dla jakich kociąt.
- Oj tak! Mam nadzieję, że Łabędź się sprawdzi, Dąb pewnie dobrze go wyszkolił - cieszyła się awansem ich brata, znów przegryzła trochę gołębia i nieco zjeżyła się na pytanie Lilii. Jej relacje z Promyk były burzliwe. Na treningu Mysz też trochę testowała jej cierpliwość, co niestety przekładało się na długość treningu. Przełknęła i zaśmiała się nerwowo.
- Można tak powiedzieć, chociaż bywa... różnie - przyznała przed siostrą. Komu jak komu, ale Lilii mogła powiedzieć, jak faktycznie wygląda trening - różnimy się po prostu, co chcąc nie chcąc wychodzi też na treningach, ale tak, szkoda... - westchnęła pod nosem.
- Choć lepiej cieszyć się, że ją mamy, niż jakbyśmy nie mieli wcale - mruknęła do siostry.

- Wymieniliśmy kilka zdań, wydaje się dobrym łowcą - przytaknęła, na pewno był rozsądny i postanowiła obdarzyć go zaufaniem, starając się nie zdradzać tego, co przyjdzie na ceremonii. W takim wypadku nie potrzebowała go kwestionować, a przynajmniej nie w tym, w czym sam był szkolony.
To jak Lilia zareagowała, nieco ją zdziwiło, nie uważała tego za coś złego, ale po prostu zaskoczenie.
- To raczej ja trochę ją męczę, z drugiej strony na jedno pytanie, które zadałam, postanowiła odpowiedzieć... - musiała zastanowić się, by użyć odpowiedniego słowa - olewająco. Byle odpowiedzieć i tyle, a kiedy chciałam się dopytać, to tak głośno westchnęła. Powiedziała, że jeśli chcę odpowiedzi, to powinnam iść do wieszcza. A to było jedynie pytanie o to, czy łowcy nie powinni się uczyć chociaż trochę walki. Na wszelki wypadek - furknęła poirytowana. Już nie wspominała o sytuacji na pogrzebie Roga, jak postanowiła przed wszystkimi kotami powiedzieć, że zabrania Myszy zgłaszać się na wieszcza.
- Wiesz, później się dowiedziałam, że jest taka możliwość, by łowcy nauczyli się choć trochę walki - przyznała.
- Nie wiem, czy jest sens zmiany, chcę to po prostu skończyć, a zmiana wiąże się z czekaniem aż wieszcz przydzieli mi nowego mistrza, poza tym wydaje mi się, że jeszcze się dogadamy. Mam nadzieję... - zaśmiała się krótko - Tak, w sumie racja, chociaż nigdy nad tym aż tak nie myślałam, to miło by było ich poznać - zamyśliła się, choć zaraz wróciła do jedzenia gołębia.

Pokiwała głową na jej słowa - a ja za to, byś ty równie szybko skończyła swój! No i go zaczęła - posłała siostrze uśmiech. Miała szczerą nadzieję, że trening Lilii pójdzie zgodnie z planem i szybko go skończy, nie wątpiła w jej wiedzę i umiejętności, choć pobyt w lecznicy na pewno mógł zrobić swoje.
Na następne pytanie Mysz się zawahała, choć na początku otworzyła pysk, to nie wydobył się z niej żaden dźwięk, szybko więc go zamknęła i machnęła ogonem nieco speszona.
- Pod jakim względem ciekawego? Co przez to rozumiesz? - dopytała, a jej kita znów zamiotła mech. Choć już podrosła, to mogła opowiedzieć o Błotko i historii z potworem, w którego w tym momencie już nie wierzyła, lecz wtedy wydawał jej się bardzo przekonujący, albo o Echo. On był ciekawy, zdecydowanie.

- Hm, wydaje mi się, że mam - przytaknęła, ale nie licząc ich rodzeństwa, to zdecydowanie nie było zbyt wielu kotów, o których mogła powiedzieć, że są jej bliskie. - Z takich ciekawych, to na pewno Błotko jest jednym z kandydatów, chociaż poznałam ją dość dawno temu, potrafi opowiadać bardzo ciekawe historie - zaśmiała się pod nosem, gdy przypomniała sobie o sytuacji sprzed kilku księżyców, zdecydowanie jest to coś, co będzie wspominała jeszcze przez długi czas, może nawet sama kiedyś ją opowie jakiemuś kociakowi, który będzie siedział ponuro przy zwierzynie.
- No i jest też Echo - uśmiechnęła się mimowolnie -zdecydowanie jest... ciekawy - przyznała, po czym zamyśliła się nieco bardziej. Ich pierwsze spotkanie na bratkowej łące było odkrywcze, pomocne dla Myszy w jakiś sposób.

- Tak, dymny - przytaknęła siostrze i musiała się zastanowić nad kolejnymi słowami, nie chciała jej zbyt wiele zdradzać, bo prawdę mówiąc... sama nie znała dobrze Echo. Ich ostatnie spotkania kończyły się jego szybkim odejściem, by załatwić jakieś sprawy. Gardził ich starszą siostrą i jej partnerem, no i jest też dość gburowaty.
- Cóż, pomógł mi i wysłuchał, kiedy tego potrzebowałam, dodał też swoje pięć groszy oczywiście, ale koniec końców... chyba zmienił o mnie zdanie i nieco bardziej się otworzył - ostatnie słowa powiedziała bardziej pytająco niż stwierdzająco, zmarszczyła brwi w zastanowieniu - jest dobrym słuchaczem - mimo swoich dość konserwatywnych poglądów mruknęła, choć ostatnią część zachowała dla siebie w myślach. Miała wrażenie, że na siebie ciągle wpadają, Plemię nie było jakieś duże, ale od ich pierwszego spotkania ma wrażenie, że przodkowie chcą jej coś przekazać.

Zaśmiała się pod nosem po jej słowach.
- Tak, to też dobre określenie Echa - mruknęła rozbawiona, bura kotka westchnęła pod nosem i wysłuchała Lilii. W zasadzie z nią rozmowa z Echem była pół na pół, jeśli ona się nie rozgadała, to on to zrobił.
- Jeśli chodzi o jego poglądy, to raczej nie ma w nich miejsca na gdybanie, więc się nie dziwię - przyznała - mam nadzieję, że wieszcz przydzieli ci odpowiedniego nauczyciela - dopowiedziała po chwili. Zastanawiała się, kto mógłby szkolić jej siostrę i niewiele imion nasuwało się jej na myśl. Chciałaby, żeby jej trening przebiegł bez problemu. Niedługo sama będzie wybierała koty, które będą szkolić nowicjuszy, choć w tym momencie jeszcze nie było żadnych wieści na horyzoncie o kociakach, które mogłyby się uczyć, co martwiło trochę Mysz.

Skrzywiła się nieco, Plemię nie było zbyt duże, a koty, które uczyły młodszych też miały już swoje lata i nawyki.
- To miejmy nadzieję, że wieszcz przydzieli ci Echo na mistrza. Bo innego kota na tym miejscu nie widzę, chociaż od każdego mogłabyś się czegoś nauczyć - starała się nie umniejszać żadnemu kotu, zwłaszcza że nie znała tych kotów na tyle dobrze, by powiedzieć, kto uczy, jak i dlaczego. Lilia też zdawała się dogadywać z dymnym, a raczej nie mieć do niego negatywnych odczuć, więc trening z nim by nie był najgorszym pomysłem.
- Ach, tak, dziękuję - mruknęła do siostry - cieszę się, że nie prawisz mi kazań jak niektórzy - zaśmiała się gorzko.

Siedzenie z Lilią sprawiało, że Mysz relaksowała się i była spokojna. Uśmiechnęła się do niej jedynie, na potwierdzenie, że słucha.
- Wiem, na szczęście już sobie to wyjaśniłyśmy - stwierdziła - choć to nie należało do przyjemnych - dopowiedziała po chwili i zaśmiała się nerwowo. Wciąż nie do końca wybaczyła Promyk. Ciężko będzie wybaczyć do końca takie naruszenie, o którym pewnie Lilia słyszała od Plemiennych kotów. Nie miała zamiaru się jednak rozwodzić na ten temat. Na chwilę obecną było załatwione i miała nadzieję, że taka sytuacja się nie powtórzy.
- Dziękuję ci - mruknęła do swojej siostry - za wszystko - po chwili westchnęła cicho. Chciała być dobrym nowicjuszem, więc najwyższy czas było się zbierać.
- Mam nadzieję, że wszystko pójdzie po naszych myślach na ceremonii - stwierdziła po namyśle i podniosła się z miejsca, podziękowała jeszcze Lilii za posiłek i pożegnała się z nią, po czym poszła spełniać swoje obowiązki.

z/t

— To dobrze — westchnęła ze słyszalną ulgą w głosie i delikatnie przytuliła się do boku siostry w niemym geście wsparcia. Najważniejsze było to, że obie to przegadały i jakkolwiek pogodziły. W sumie Lilia nie spodziewała się niczego innego; ani Mysz, ani Promyk nie były przecież przerośniętymi kociakami by chować urazę i milczeć, gdy coś im się nie podobało. A przynajmniej tak to postrzegała sama Lilia.
Na podziękowania zareagowała ciepłym pomrukiem i delikatnie otarła się o policzek siostry w niemym "nie ma za co", po czym gdy ta wstała, pożegnała się z nią ciepłym uśmiechem i dokończyła po niej gołębia. Dopiero po tym jak zostały z niego same kostki, Lilia je zakopała i sama ruszyła na poszukiwanie zajęcia dla siebie. Na pewno w jaskini znajdzie się coś czym mogłaby się zająć przed swoją ceremonią.

/zt

Trafił na Samotny Mech zupełnie przypadkiem, gdy kręcił się po obozie w poszukiwaniu jakiegoś zajęcia. Nie wyglądało to na czyjeś legowisko, chociaż mech, który wyścielał wgłębienie, był świeży. Rozejrzał się; nie widział chyba, żeby ktoś tu kiedyś spał, więc chyba można sobie w tym miejscu przez chwilę poleżeć, co?
Wszedł więc do środka i dramatycznie zwalił się na bok, wyciągając przed siebie łapy i wyginając w łuk grzbiet, nim nie rozluźnił mięśni i nie zaczął leniwie przeczesywać językiem sierści na boku swojej łapy.

Nie potrafił sobie znaleźć zajęcia. Rodzeństwo jakby wcięło; gdzie się nie rozejrzał, tam nie widział znajomych pyszczków, wszystkie wybyły, gdy on sobie ucinał drzemkę, a każdy starszy kot, któremu się przyglądał z oddali, zdawał się być zajętym. Matka mówiła mu, żeby poszedł się pobawić albo porobić cokolwiek, ale Kruk nie wiedział co. Nie chciał stać jak kołek na środku obozu, spać też mu się już nie chciało, więc zaczął dreptać wzdłuż jednej z obozowych ścian.
A potem nareszcie wyczuł świeży zapach jednego z braci. Sapnął pod pyszczkiem i rozejrzał się, ale nie widząc nigdzie Chabra, wlókł się powoli za zapachem. I wtedy natrafił na wnękę. Bez pomyślunku wpakował się do środka, bo tam najwyraźniej kłębił się zapach brata. Przystanął przy wejściu i momentalnie dostrzegł Chabra rozwalonego na mchu. Wlepił w niego spojrzenie bez słowa, marszcząc przy tym brwi.