Gęsty Las

Los uśmiechnął się krzywo do ciebie, ponieważ wreszcie nie byłeś sam… lecz ta obecność nie zwiastowała nic dobrego. Gdyby skusił cię cichy szelest, który rozległ się za tobą, zobaczyłbyś średniej wielkości brązowego puszczyka, który, wylądowawszy właśnie na gałęzi około cztery skoki zająca od ciebie, wbijał w twoje ciało spojrzenie czarnych ślepi.

ŻYTO
• P: 4 | S: 25 | Z: 24 | Sz: 17 | O: 22 | HP: 120 | W: 140
• Króliczy słuch, Twarda skóra, Wątłe zdrowie
• Pływanie: poziom 1 · Skradanie się: poziom 2 · Tropienie: poziom 2 · Wspinaczka: poziom 2
• Rozwinięte umiejętności:
• Zdobyte PD:

PUSZCZYK
• S: 30 | Z: 27 | Sz: 30 | O: 25 | HP: 95 | W: 90

No tak, faktycznie na coś trafił, oczywiście nie na to, co trzeba. Jak nie pustka, to potencjalna śmierć. Żyto trzepnął z irytacją uchem, po czym powoli się wycofał, co jakiś czas spoglądając na puszczyka, upewniając się, czy ten przypadkiem za nim nie podążył, a jeśli tak... to natychmiast rzuciłby się do ucieczki. Gdyby jednak sowa straciła zainteresowanie, to po prostu kontynuowałby poszukiwania.

_________________

Miałeś szczęście, że koty zazwyczaj nie wchodzą w dietę puszczyków. Mimo iż drapieżnik zerwał się do lotu i mogłeś usłyszeć świst powietrza przemykającego między jego lotkami, ten zniknął między koronami rzadko rosnących drzew…
… i najwyraźniej to nieco spłoszyło innego mieszkańca lasu. Mogłeś kątem oka dostrzec inny ruch, a raczej, chwilowy moment jego przerwania: następnie zaś okazało się, że pewne charakterystyczne zwierzątko było zajęte konstruowaniem kopca, wyrzucając przy tym trochę grudek ziemi nad grunt.

ŻYTO
• P: 4 | S: 25 | Z: 24 | Sz: 17 | O: 22 | HP: 120 | W: 140
• Króliczy słuch, Twarda skóra, Wątłe zdrowie
• Pływanie: poziom 1 · Skradanie się: poziom 2 · Tropienie: poziom 2 · Wspinaczka: poziom 2
• Rozwinięte umiejętności: +1 tropienie
• Zdobyte PD:

No proszę, jednak cierpliwość popłaca! Co prawda, musiał się teraz pośpieszyć, bo inaczej straciłby swój potencjalny kąsek. Przyjął pozycję łowiecką - ugiął łapy tak, aby nie szurać brzuchem o podłoże, głowę i ogon zrównał z grzbietem, a ciężar ciała przeniósł na tylne kończyny. Następnie, gdy upewnił się, że wiatr wieje mu w pysk, ruszył w stronę kreta, uważając przy tym na wiatr oraz to, gdzie stawia łapy, żeby przypadkiem nie nadepnąć na coś hałaśliwego. Następnie, gdyby był już wystarczająco blisko, rzuciłby się na ofiarę, wgryzając się w jej kark w celu uśmiercenia.

_________________

Kret nie miał z tobą żadnych szans. Nawet nie zdał sobie sprawy z momentu, w którym ty mogłeś poczuć śladowy posmak krwi na języku i ciche kliknięcie przerwanego rdzenia kręgowego między kłami. Czasami śmierć była naprawdę prosta.

ŻYTO
• P: 4 | S: 25 | Z: 24 | Sz: 17 | O: 22 | HP: 120 | W: 140 – 5 = 135 / 140
• Króliczy słuch, Twarda skóra, Wątłe zdrowie
• Pływanie: poziom 1 · Skradanie się: poziom 2 · Tropienie: poziom 2 · Wspinaczka: poziom 2
• Rozwinięte umiejętności: +1 tropienie, +2 skradanie
• Zdobyte PD: +5 (kret)

Ah, nie ma to jak złapać swoją pierwszą zwierzynę na dziś. Zadowolony, poszukał odpowiedniego miejsca na zakopanie zdobyczy, a gdy ukrycie zwierzyny miał już za sobą, zatarł wszystkie ślady i ruszył dalej w głąb lasu, rozglądając się za kolejną ofiarą.

_________________

Rozgardiasz w postaci nie tylko puszczyka, lecz i widoku drapieżnika łapczywie pożerającego kreta najwyraźniej odbił się na otoczeniu, ponieważ na powrót spotkała cię jedynie cisza.

ŻYTO
• P: 4 | S: 25 | Z: 24 | Sz: 17 | O: 22 | HP: 120 | W: 140 – 5 = 135 / 140
• Króliczy słuch, Twarda skóra, Wątłe zdrowie
• Pływanie: poziom 1 · Skradanie się: poziom 2 · Tropienie: poziom 2 · Wspinaczka: poziom 2
• Rozwinięte umiejętności: +1 tropienie, +2 skradanie
• Zdobyte PD: +5 (kret)

A Żyto, jak zwykle, miał niezwykłe szczęście w znajdywaniu przeróżnych rzeczy, to znaczy - znikome. Jednak wcale się tym nie przejmował, jako że miał już coś, co pozwoli mu dożyć do następnego dnia. Niemniej jednak chciałby jeszcze znaleźć jakąś zwierzynę, żeby mu jeszcze starczyło na czarny dzień. Kto wie, polowania były nieprzewidywane, więc lepiej na wszelki wypadek warto się na to przygotować. W związku z tym dalej przemierzał bezszelestnie las, rozglądając się uważnie za zwierzyną.

_________________

… A może przyczyną braku zwierzyny jednak nie był puszczyk? Nie tylko ty przemieszczałeś się w tej chwili na okrawkach Gęstego Lasu, choć czy chód obcych był bezszelestnym mogło stanowić temat dyskursu. Zza krzywizny terenu wychynęła para dwunogów o młodych, opalonych twarzach. Włosie na ich głowach było długie, a nogi zakrywały drapowane tkaniny, nie rozdzielając się osobno na dwie nogi. Szły gęsiego — ta zamykająca szyk ściskała w wolnej dłoni coś pachnącego prowiantem, a ta na przodzie dopóty prowadziła drugą, dopóki nie dostrzegła twojego białego futra między trawami. Teraz miałeś na głowie ludzi, którzy wlepili w ciebie zaciekawione spojrzenia.

ŻYTO
• P: 4 | S: 25 | Z: 24 | Sz: 17 | O: 22 | HP: 120 | W: 135 / 140
• Króliczy słuch, Twarda skóra, Wątłe zdrowie
• Pływanie: poziom 1 · Skradanie się: poziom 2 · Tropienie: poziom 2 · Wspinaczka: poziom 2
• Rozwinięte umiejętności: +1 tropienie, +2 skradanie
• Zdobyte PD: +5 (kret)

Najpierw puszczyk, teraz ludzie... Nie, żeby miał coś przeciwko nim jako tako - w końcu sam kiedyś żył u ich boku - ale ponieważ ci byli bardzo różni, nie mógł przewidzieć ich intencji. Jedzenie... Też bywało różnie. Niby kusiło, ale nie był pewien. Kto wie, może zaraz do nich podejdzie i ci zaczną go przeganiać? Głaskać? Albo... Ugh... Nosić na łapach? Nienawidził tego. Czuł się wtedy bezbronną zabawką, szczególnie u nieznajomych. Wtedy modlił się, żeby go nagle nie upuścili. W każdym razie - nie ufał im.
Posłał pannom krótkie spojrzenie, poruszając lekko końcówką ogona, po czym ruszył w innym kierunku, co jakiś czas sprawdzając, czy nikt za nim się nie goni. Gdyby nic takiego się nie wydarzyło, to po prostu kontynuowałby poszukiwania zwierzyny.

_________________

Jeden z dwunogów puściła rękę towarzyszki i przeszła trzy kroki za tobą, zanim… cóż, chyba uznała trawy i krzewy Gęstego Lasu zbyt obfite w łaknące ludzkiej krwi kleszcze. Zdecydowała się zaśmiać i pomachać tobie ręką, zanim wróciła do jego towarzyszki.
Bardzo szybko okazało się, że cały ordeał spłoszył… kunę. Zwierzątko wystrzeliło jak z procy spomiędzy drzew na północny wschód od ciebie, jednak zwęszywszy kota zatrzymało się i wlepiło spojrzenie jego ślepi w twoją sylwetkę. Jak dwunogi!

ŻYTO
• P: 4 | S: 25 | Z: 24 | Sz: 17 | O: 22 | HP: 120 | W: 135 / 140
• Króliczy słuch, Twarda skóra, Wątłe zdrowie
• Pływanie: poziom 1 · Skradanie się: poziom 2 · Tropienie: poziom 2 · Wspinaczka: poziom 2
• Rozwinięte umiejętności: +1 tropienie, +2 skradanie
• Zdobyte PD: +5 (kret)

KUNA
S: 17 | Z: 22 | Sz: 20 | O: 14 | HP: 85 | W: 80

Czemu tak wszyscy lubili się na niego gapić? Może i był przystojny, ale nie mniej wolałby, żeby tak nie wpatrywali się na niego drapieżniki. Właściwie to ktokolwiek, za kim nie za bardzo przypadał. Samotnik zmarszczył nieznacznie brwi, powoli wycofał się i ruszył w innym kierunku, co jakiś czas za siebie się oglądając. Zupełnie jak w przypadku dwunogów. Gdy oddalił się od kuny wystarczająco daleko, znów przyjął się za rozglądanie za zwierzyną. No przecież nie wróci z samym kretem, co?

_________________

Trafiłeś dzisiaj na wyjątkowo… łaskawych drapieżników. Wpierw ospały puszczyk przemierzający skrawki jego rewiru, a teraz kuna, która, niezaatakowana, zwyczajnie zawróciła i odbiegła dalej.
Pokonałeś już taki dystans, że wszedłeś w głębię lasu. Jedynym ruchem w otoczeniu było kołysanie się liści babiego lata na wietrze, a chwilę później — długowłose, czekoladowe i najeżone futro o zapachu kotki chodzące po małym prześwicie między drzewami, lustrując wściekłym wzrokiem korony drzew. Grzbiet ogona kota był uniesiony, a uszy położone w tył czaszki; zapewne ledwo powstrzymywała się od przecinania nim powietrza jak trzaskający bicz. Gdy cię zobaczyła, powiedziała ciche „o” i zaczęła truchtać w twoją stronę, wygładzając futro (choć nie ukryła tym jego spiczastości i zmierzwienia) i prostując uszy.
– Widziałeś tych ludzi, prawda? – mruknęła, zatrzymując się w komfortowej odległości od ciebie. – Jaśnie państwo zamiast siedzieć na dupach w ich gniazdach, to spaceruje po lesie i płoszy całą zwierzynę, jakby nie miało co jeść – po sarknięciu zamilkła, stojąc z drgającą końcówką ogona.

ŻYTO
• P: 4 | S: 25 | Z: 24 | Sz: 17 | O: 22 | HP: 120 | W: 135 / 140
• Króliczy słuch, Twarda skóra, Wątłe zdrowie
• Pływanie: poziom 1 · Skradanie się: poziom 2 · Tropienie: poziom 2 · Wspinaczka: poziom 2
• Rozwinięte umiejętności: +1 tropienie, +2 skradanie
• Zdobyte PD: +5 (kret)

SAMOTNIK
S: 33 | Z: 27 | Sz: 24 | O: 20 | HP: 135 | W: 145

W sumie racja, już lepiej, żeby drapieżniki po prostu na niego się gapili, niż próbowali za nim biec i - co gorsza - zaatakować. Z takimi myślami Żyto szedł sobie dalej, dopóki nie zauważył czekoladowej kotki, która zdawała się nie być w najlepszym nastroju. Zaraz jednak na jego widok się uspokoiła, co go trochę cieszyło. Zła wiadomość była taka, że zaczęła zmierzać w jego stronę. Nie wiadomo dlaczego i po co. Kocur spiął nieco mięśnie i ruchem ogona dał znać, gdy podeszła nieco za blisko. Na szczęście, to podziałało.
– Oj tak, ludzie lubią przynosić innym problemy... Chociaż z tymi jeszcze miała pani szczęście. Gorzej, gdyby próbowali pani wyrządzić krzywdę lub spacerowali z psami. – zapewnił luźno. Ludzie to skomplikowane istoty - inteligentne, lecz strasznie ciekawskie i nieprzewidywalne. Jedno zignoruje, drugie podejdzie i pogłaszcze po główce, a trzecie zacznie cię torturować - krzyczeć, biegać za tobą, ciągnąć za ogon, rzucać kamienami - i to z absolutnie żadnej przyczyny. I to jeszcze nie wspominając o tych, co wypuszczali swoich czworonożnych "najlepszych przyjaciół" na wolny bieg. To wielkie szczęście, że tamte panny nie należały do ostatniego typu i szybko odpuściły.

_________________

— Mhm, wiem, rozumiem! Na całe szczęście — odparł samotnik, głową kiwając. Zaraz jednak jeszcze się zaśmiała charkliwie na słowa Żyta. Pani. Dobre sobie, prawda? Jednak niespecjalnie się odezwała, prócz tego śmiechu. Końcówka ogona delikatnie drgnęła ponownie.
— Co myślisz o wspólnym po- — zaczęła mówić, jednak zaraz przerwała. Drgnęła nerwowo uchem i zaczęła rozglądać się dookoła. — Ah, trzeba iść. Do zobaczenia.
Po czym uciekła w swoją stronę. Tyle z samotnika.

Żyto:
• P: 4 | S: 25 | Z: 24 | Sz: 17 | O: 22 | HP: 120 | W: 135/140
• Króliczy słuch, Twarda skóra, Wątłe zdrowie
• Umiejętności: pływanie: poziom 1 · Skradanie się: poziom 2 · Tropienie: poziom 2 · Wspinaczka: poziom 2
• Rozwinięte umiejętności: +1 tropienie, +2 skradanie
• Zdobyte PD: +5 (kret)

_________________

Shall we look at the moon, my little loon
Why do you cry?
Make the most of your life, while it is rife
While it is light

Żyto uniósł lekko jedno z brwi, widząc, jak samotniczka czmychnęła w swoją stronę. No cóż, widocznie tak to już z samotnikami bywa. Każdy albo się gdzieś spieszył, albo miał kompletnie gdzieś wszystko. Wkrótce kocur ruszył dalej, żeby jeszcze trochę zapolować, po czym wrócił do swojego lęgowiska, zabierając ze sobą upolowanego wcześniej kreta.

//zt

_________________

Chociaż Żyto starał się poszerzać swoją wiedzę na temat ziół samotnie, to niestety, są rzeczy, których nigdy nie będzie mógł sam rozminąć bez czyjejś pomocy. Taką rzeczą były na przykład nazwy ziół, które, w porównaniu do ich działania, nie da się poznać metodą prób i błędów.
Z oczywistych przyczyn nie zamierzał o to wypytywać klanowych medyków, bo sądził, że takie informacje są dla nich zbyt prywatne, by dzielić się nimi z kimkolwiek, a już tym bardziej z jakimś typem spoza ich grupy. Pył, jak już wiadomo, także nie udzieli mu odpowiedzi na to pytanie, bo zwyczajnie jej nie znał. Pozostawało więc tylko parę znachorów, których nie pozostawało już tak wiele. Z rodziny Popioła została tylko Dima, ale zanim Żyto uda się do miasteczka, postanowił skontaktować się z jeszcze jedną kocicą.
Szedł sobie z zawiniętym w liść pakunkiem po Gęstym Lesie w stronę Dzikiego Sadu, dopóki nie dotarł do rewiru Szadzi. Tam zatrzymał się na granicy, wypatrując szylkretki. Z okolicznych plotek słyszał, że ona również była znachorką, choć nie robiła niczego za darmo. Był więc gotów oddać liść danego medykamentu w zamian za otrzymaną wiedzę, a na wszelki wypadek wziął obie sztuki, bo nie wiedział, jak bardzo okaże się wybredna. Teraz pozostawało już tylko czekać, aż ktoś się zjawi i mieć nadzieję, że jego wędrówka nie pójdzie na marne...

//mg :>

_________________

Szadź

Żyto trochę sobie poczekał na Szadź, która w końcu zjawiła się w Gęstym Lesie w towarzystwie partnerki. Obie kotki zaplanowały wspólne zbieranie ziół zachęcone pogodą. Jednak, gdy jedna z nich dostrzegła sylwetkę Żyta, obie natychmiast się zatrzymały. Pierwsza podeszła Lilia, której spojrzenie skrywało mieszankę lekkiego zaskoczenia i... ostrożności. Zupełnie jakby przez towarzystwo partnerki oceniała nieznajomego pod każdym kątem.
— Kim jesteś? I czego chcesz? — padło ze strony Szadzi, która zaraz zjawiła się u boku partnerki, mrużąc ślepia.

_________________

Troszkę musiał sobie poczekać, ale, na szczęście, w końcu się doczekał. Gdy dostrzegł zbliżające się w jego stronę sylwetki, położył delikatnie pakunek tuż przed swoimi łapami. Bez problemu rozpoznał po futerku Szadź i to na nią przez najbliższą chwilę patrzył. Kiedy padły pytania z jej pyska, Żyto nie zwlekał i od razu przeszedł do rzeczy.
– Dzień dobry! Nazywam się Żyto i przychodzę do was z małym pytaniem... – zaczął uprzejmie, po czym rozwinął ów pakunek tak, by obie kocice mogły dobrze widzieć jego zawartość. Były to dwa zielone, lancetowate liście, u nasady ucięte i lekko piłkowane na brzegach, a także o długich ogonkach. – Chciałbym poznać nazwę rośliny, z której pochodzą te liście, a w zamian mogę wam je oddać. – dodał, spoglądając na obie kocice, bo kto wie, może i jej partnerka coś o tym wiedziała. W razie potrzeby mógł też opisać wygląd całej rośliny, ale wydawało mu się, że z takim doświadczeniem dadzą radę ją rozpoznać jedynie po wyglądzie i zapachu liści.

_________________

Szadź

Szadź przyglądała mu się nieufnie, podobnie zresztą Lilia, jednak bura kotka zdawała się być przy tym znacznie łagodniejsza niż jej partnerka. Niższa z kotek nawet cicho parsknęła, gdy Żyto się przedstawił, jednak jej nastawienie uległo lekkiej zmianie, gdy ten wysunął przed siebie mały pakuneczek z ziołem. Kocica bez problemu poznała co przyniósł samotnik, a słysząc, że ceną za zioło była jedynie jego nazwa, a nie to na co się przydaje, uśmiechnęła się krzywo pod nosem.
— Niecierpek — burknęła i od razu chwyciła w zęby mały pakunek, cofając się do boku partnerki. Po wręczeniu jej pozyskanych ziół, spiorunowała Żyto spojrzeniem. — A teraz spadaj.

_________________

Starlight