Dostrzegła stado szczurów, które było rozproszone, jednak ich liczebność była dość spora, nawet jak nie była w stanie ich zliczyć. Zdecydowała się nie ryzykować poważniejszymi ranami, na które nie miała medykamentów i bardzo ostrożnie je wyminąć. Zatoczyła bardzo szeroki łuk, by mieć pewność, że żaden z gryzoni się nią nie zainteresuje, sama ona nie chciała im przeszkadzać w czymkolwiek, co one robią, dlatego też chciała po prostu ruszyć dalej na polowanie. Poprzedni szczur podsunął jej pomysł, by po prostu kraść zwierzynę od mniejszych drapieżników, które być może nie będą się starać, by się bronić. Widziała, że jest tu całkiem sporo szczurów, dlatego jej nadzieję na takie zdobycie zwierzyny wzrosły. Samotniczka nie powiedziała, przez kogo ma być upolowana. Po tym, jak już uznała, że bezpiecznie wyminęła wszystkich osobników z rozproszonej grupy, ruszyła ponownie niedaleko rzeki, jednak stawiała łapy po nieco twardszej ziemi, co jej nieco pomagało przy kulawym chodzeniu. Wytężała zmysły w poszukiwaniu kolejnej zwierzyny, jednocześnie analizując, co to mogła być za zasada o tych piszczkach, którą tak pieczołowicie powtarzali wojownicy swoim terminatorom.

Dostrzegła trzy gryzonie, które znajdowały się w pobliżu nory. Szczury w stadzie raczej bywają agresywne, ale nie wiedziała, czy aż w takim małym stadzie. Była też możliwość, że reszta stada do nich dołączy, gdy rozpocznie walkę... Ale jednocześnie były one łatwym celem. Gdyby zaczęły atakować, to Poranna po zabiciu ich miałaby wystarczającą liczbę zwierzyny, by zapłacić samotniczce, a dodatkowo by coś dla niej zostało. Może nie przepadała za mięsem tego typu piszczków, ale w obecnej sytuacji nie mogła wybrzydzać. Sprawdziła, czy aby na pewno znajduje się pyskiem w stronę źródła wiatru, po czym obciążyła łapy, przenosząc ciężar ciała na tył, bo było jej o wiele wygodniej obciążać zadnie kończyny niż przednie. Zaczęła po cichu podchodzić do stadka, celując w jednego ze szczurów, jednak uważając również na pozostałe osobniki. Ogon i głowę zrównała z grzbietem, uważając na to, co ma pod łapami i próbując zostać niezauważona przez jak najdłuższy czas. Gdy była już wystarczająco blisko, odbiła się z tylnych nóg, wysuwając łapy do przodu i pazurami celując w grzbiet pierwszego z brzegu szczura. Wysunęła pazury podczas lotu i jednocześnie starała się, by zdrowa łapa była wysunięta bardziej do przodu, by w razie ucieczki ofiary przyjąć na siebie impet lądowania.

Niestety, skradanie nie zakończyło się sukcesem, ale atak już jak najbardziej. Usłyszała trzaśnięcie kręgosłupa szczura, na którym wylądowała, a dodatkowo z jego ran toczyła się krew w dużej ilości. Nie miała jednak szansy dobić gryzonia, gdyż na jej ataki czekały dwa kolejne. Nie zdołała uniknąć bolesnego ugryzienia na zdrowej łapie, a raczej na palcu, z którego trysnęła krew. Syknęła, czując, jak ból prędko porusza się w górę jej kończyny, dodatkowo pulsując tępym bólem i trochę krwawiąc, jednak nie mogła się teraz poddać. Zaatakowała szczura, który ją atakował od przodu prawą łapą, odbijając przód od ziemi i starając się wycelować pazurami w bok gryzonia, a gdy jej łapa dotknęła ziemi, nieważne czy udało jej się uderzyć przeciwnika, czy chybiła, przeniosła ciężar ciała na prawą łapę i wybiła się z tyłu, chcąc uderzyć lewą, tylną łapą. Widziała, że kręcił się w pobliżu tyłu, ale nie potrafiła porządnie wycelować, starając się skupić na pierwszym ataku. Oczywiście cios również byłby zadany tak, by pazury mogły przeciąć skórę członka szczurzego stada.

Następny atak udał jej się słabo, dlatego też teraz zdecydowała się skupić na jednym ze szczurów. Nie były w stanie nic poważniejszego zrobić Porannej Zorzy, a przynajmniej nie w aktualnej rzeczywistości. Dlatego też zogniskowała wzrok na szczurze pierwszym, który kręcił się przy jej przednich łapach, ignorując na razie drugiego z nich. Ponownie przeniosła ciężar ciała na tylne łapy, chcąc unieść przód ciała do góry i zamachnąć się zdrową łapą w kierunku boku gryzonia, chcąc pazurami przejechać po jego ciele, a być może równocześnie odepchnąć na pewną odległość szczura. Wtedy by się mogła częściowo zająć tym, który kręcił się z tyłu. Nadal ignorowała szczura, którego zaatakowała jako pierwszego, na chwilę obecną miała ważniejsze sprawy na głowie, niż dobijanie gryzonia, by skrócić jego agonie. Mogło być tak, że to ona zaraz będzie w agonii, bo czuła, jak powoli ulatują z niej siły, a zmęczenie przyćmiewa zdolność celowania i ogniskowania wzroku. Zacisnęła zęby, unosząc przy tym lekko wargi i starała się ignorować uczucie wyczerpania. Chyba nie będzie jej dane znaleźć więcej ziół. No trudno.

Może taka taktyka nie była zbyt efektowna, ale była najlepsza w obecnym stanie. Skupienie się na jednym przeciwniku kosztowało dużo mniej energii, a po raz kolejny ataki gryzoni ledwo muskały jej srebrzyste futro. Nie wiedziała, czemu wcześniej szczurowi się udało z taką precyzją ją ukąsić, być może zareagował instynktownie i Poranna nie była zbyt ostrożna, jednak nadal się nad tym zastanawiała. Jedyny wniosek, jaki się nasuwał, był taki, że musiała pozostać w ruchu, by nie zostać dotkliwie trafiona. Tym razem zdecydowała się wysunąć do przodu w stronę szczura, który był mniej więcej naprzeciwko niej, odsłaniając zęby i próbując wgryźć się w grzbiet gryzonia jak najdotkliwiej była w stanie. Nie wiedziała, co z tego wyjdzie. Powoli stawała się coraz bardziej zmęczona, miała nadzieję, że starczy jej sił, by rozprawić się z jeszcze jednym gryzoniem. Albo przynajmniej teraz zrani pierwszego z nich na tyle, że będzie mogła się nim zająć później. Zaczęła się wahać, czy był to dobry pomysł, by walczyć ze szczurami, ale teraz już było za późno.

Dobrze, że trafiła w powietrze. Z dwojga złego mogła trafić pyskiem w ziemię i się najeść trawy, a tego wolałaby uniknąć. Szczególnie że to były ziemie należące do szczurów, kto wie, na czym stawiały swoje brudne łapy i co przynosiły do nory, ciągnąc po ziemi. Poczuła szczypanie zadanej przez szczura z tyłu rany na stawie skokowym, przez co syknęła krótko i starała się obrócić dość szybko, by pędząca na przeciwnika zdrowa łapa z wyciągniętymi pazurami mogła zadać jak najwięcej obrażeń. Tym razem zdecydowała się nie zatrzymywać i spróbować również uderzyć drugiego z nich. Na nieszczęście prawdopodobnie wtedy poruszała się ze zbyt wielką prędkością, by móc porządnie wycelować w szczura z numerem trzecim, jednak musiała spróbować chociaż go musnąć. Pomimo zmęczenia, jakie ją ogarniało, jeszcze była szansa, że wygra tę walkę i przyniesie samotniczce obiecaną zwierzynę. I po co to wszystko było? Tylko po to, żeby wywiązać się z jakiejś durnej umowy? Mogła równie dobrze odejść i nie wracać, a po resztę wiedzy udać się do gniazd dwunogów, gdzie ponoć były koty znające się na ziołach.

Dwa szczury padły, został jeszcze jeden. I to na nim mogła się całkowicie skupić. Po dość wyczerpującym ataku, który nie trafił szczura, w którego celowała, ale z impetem uderzył w drugiego z nich, zaczęła szybciej oddychać, rozchylając usta i wspomagając się wdychaniem i wydychaniem powietrza w taki sposób. Jej łapy powoli zaczynały drżeć ze zmęczenia, jednak musiała się zmotywować. Jak uderzy parę razy tego gryzonia, wszystko skończy się dobrze. I miała nadzieję go trafić i szybko skończyć walkę. Przeciwnik był naprzeciwko niej, dlatego też ponownie wyciągnęła głowę w jego stronę, chcąc ukąsić szczura w okolicach kręgosłupa, a najlepiej jeszcze podnieść i potrząsnąć swoim łbem, by rany były dla niego jak najdotkliwsze. Jednak zadowoli się samym tym, że trafi, nawet jak atak nie będzie zbyt udany. Była zmęczona, a ponadto niedoświadczona w walce. Znała jedynie podstawy, by móc się obronić w razie czego, ale aktualnie nie mogła walczyć tak, jak ją nauczono. Miała niesprawną jedną łapę i musiała brać na to poprawkę, dlatego też jej ataki były dość powtarzalne i nieco chaotyczne, pomimo że silne.

Zmęczenie było okropne. Szczególnie że nie potrafiła porządnie wycelować i dobrze stanąć przez to, że nie mogla ustać na jednej z łap, co było dodatkowym utrudnieniem w walce. Ale został już tylko jeden szczur. Jak go ze trzy razy dotknie, to będzie po wszystkim. Poprzednie gryzonie padały, dlaczego ten miałby nie paść? Musiała się zebrać w sobie i uderzyć, jeszcze tylko trochę musiała wysilić swoje zmęczone, nieprzyzwyczajone do walk mięśnie. Dlatego właśnie była medyczką, nie wojowniczką, nie chciała mieć z wojowniczymi rzeczami nic wspólnego nawet teraz, gdy los postawił ją pod ścianą. Ale teraz nie mogła się poddać jednemu szczurowi. Ciosy za pomocą zębów raczej nie trafiały, dlatego też ponownie poderwała swoje ciało do góry, by prawą łapą z wyciągniętymi pazurami spróbować uderzyć przerośniętą mysz w bok, chcąc wsunąć łapę pod brzuch gryzonia i postarać się zaatakować właśnie delikatne miejsce. Ciosy w brzuch ponoć zawsze bolały inne koty, często do niej przychodzili, by dać im coś przeciwbólowego po walkach, czy to prawdziwych, czy treningowych, dlatego więc wywnioskowała, że u innych gatunków również mogłoby to być delikatne miejsce.

Praktycznie zmiażdżyła jednym udanym ciosem szczura. Jej pazury z precyzją chirurga wbiły się w miękki brzuszek gryzonia, wyciągając jego wnętrzności przez jednocześnie siłę ciosu i jego umiejscowienie. Trochę była... Zadziwiona. Jednocześnie tym, jak ciężko jej było wycelować oraz tym, z jaką łatwością rozerwała praktycznie tego małego drapieżnika. Emocje zaraz po tym, jak uświadomiła sobie, że jest to ostatni przeciwnik opadły, przez co poczuła ogromny ból mięśni całego ciała. Lekko ugięła się na łapach, ledwo utrzymując ciężar ciała rozłożony na trzech łapach, podpierając się delikatnie również i niesprawną kończyną, nie mogąc złapać przez chwilę równowagi. Koniec. Musiała skończyć. Nie mogła dalej iść. Musiała zabrać to, co miała i złożyć ofierze samotnikom. Zebrała więc szczury, mysz oraz zioła, przenosząc je pewno na parę razy na granicę, umieszczając najpierw wszystko w pewnej odległości od zapachu grupy i ukrywając w bezpiecznym, osłoniętym przed wzrokiem innych miejscu. Dodatkowo ze sobą wzięła jedynie sześć liści i trzynaście korzeni nieznanej rośliny, a mniszka zabrała ze sobą siedem liści i dziesięć kwiatów, resztę pozostawiając tam, gdzie poszukiwała ziół, dodatkowo zakopując je ziemią. Wzięła wyznaczoną ilość roślin ze sobą, przenosząc je sprawnie za pomocą większych liści innych roślin, wzięła dwa zabite szczury i jedną mysz, mając w zapasie w okolicy zakopanego jeszcze jednego gryzonia, po czym oczekiwała, aż ich patrol zjawi się w wyznaczonym miejscu.

Bardzo chętnie by uciekła zaraz po tym, jak pobrała nauki. Rzecz w tym, że wychowana została w klanie, gdzie koty pomagały sobie nawzajem i nawet, jak nigdzie nie było napisane w żadnym kodeksie, że należy zachować uczciwość, Poranna kierowała się swoimi zasadami. Które teraz nie wyszły jej na dobre. Dostrzegła, że rana na palcu, która zdecydowanie nie była przyjemna i sprawiała, że miała jeszcze mniejszą ochotę gdziekolwiek chodzić, nie była aż tak głęboka i przestała krwawić, podobnie jak ta na nadgarstku. Kiwnęła głową w odpowiedzi na spostrzeżenie kotki, nie komentując jednak tego. Położyła jedynie zwierzynę, gdy już wróciła się po raz kolejny, mogąc w spokoju usiąść i dać chwilę wytchnienia zmęczonym łapom. Skierowała od razu wzrok na roślinę, której nie znała, a kotka bez żadnych ogródek wyjaśniła jej, co to było i do czego służyło. Również przez pysk Porannej przebiegło zaskoczenie, a następnie zabłysła iskierka wdzięczności w kierunku pstrokatej kocicy, bo wcale nie musiała tego robić.
- Nie mam zbyt wysokiej kondycji, nie dałam rady zebrać nic więcej - odpowiedziala jedynie, zachowując neutralny ton głosu. Oczywistym było, że chciała część medykamentów zabrać dla siebie, niestety zebrany dziewięćsił nie był rośliną, która wyleczyłaby rany. Musiała jeszcze iść i czegokolwiek poszukać, co mogłoby pomóc zagoić się zadrapaniom po szczurzych zębach.
- Dziękuję - odpowiedziała jedynie na suche pożegnanie, chcąc odejść od granicy i chociaż oczyścić rany, jednak zagadała do niej bura, przyjaźnie wyglądająca kotka. Srebrzysta kocica miała co do niej dość ciepłe odczucia, dlatego też lodowa bariera spojrzenia byłej rzeczniaczki została częściowo zniesiona, gdy druga z kotek zdecydowała się zostać.
- Coś w tym rodzaju. W klanach koty zajmujące się leczeniem nazywają się medykami. Opiekujemy się chorymi i pozostajemy w kontakcie z naszymi zmarłymi przodkami... Jak dziwnie by to nie brzmiało - powiedziała, dodając jednak coś od siebie, o czym taki zwykły samotnik mógł nie wiedzieć. Wiara w Gwiezdny Klan była czymś, z czego powinni być dumni. Nie wiedziała, czy koty, które nie posiadają błogosławieństwa Gwiezdnych, również mogą z nimi rozmawiać. Czy u nich jakoś inaczej się to nazywa? Czy może zostali opuszczeni przez siły nadprzyrodzone?
- Wy... Mieszkacie tu sami, prawda? - zapytała, mając na myśli całą trójkę kotów, którą spotkała. Samotnicy byli niezwykle interesujący, mogli tworzyć grupki, a jednocześnie nie były one klanami. Kierowały się zupełnie innymi zasadami, chciały po prostu przetrwać jak najdłużej. Co się jednak dzieje z nimi, gdy dopada ich starość?