Na dobrą sprawę, historia Wawrzyn jest historią jej ojca, która powinna iść na przód bez zbędnej progenitury jako kuli u nogi. Choć patrząc na to, że nic w jego życiu wyszło tak, jak miało w założeniach wyjść, Obłok nie miał prawa być zaskoczony. Śmierć ojca, Wąsa, napaść wrogiej grupy, która zrobiła rzeź na Błękitnych Różach, niedoszłego dorobku życia jego matki Srebrnej… ostał mu się jedynie brat – Niebo – i zdecydowanie za dużo myśli w głowie jak na tak młody wiek. Przez pewien czas jeszcze tliła się w nim iskierka nadziei na lepsze jutro, kiedy to zaprzągł brata do pracy w poszukiwaniu rodziny, lecz gdy okazało się, że dwójka kocurów zgubiła się na dobre, wszystko zgasło.
Bracia rozpoczęli wędrówkę donikąd, a zadra z dzieciństwa rozrastała się w duszy Obłoka jak nowotwór. Nie czuł się dobrze w lesie, a tym bardziej nie w mieście – lecz właśnie w jednym z nich Niebo chciał z jakiegoś zakichanego powodu zostać. Zniesmaczony Obłok przystał na to, bo co innego prócz brata miał do stracenia? Później, ku kpinom srebrnego, okazało się, że Niebo po prostu się zakochał, chociaż… Obłok zdążył nawet polubić miasteczko. Ku jego podskórnemu przerażeniu, za każdym zaułkiem nie kryły się koty chcące wyrwać mu krtań na zewnątrz (w jego myślach zazwyczaj miały jednolicie czarne futro i zielone oczy), a wręcz przeciwnie, jego przygody zwykły kończyć się bezproblemowo. Gdy Niebo zdawał się nie widzieć świata poza jego sympatią, Ziemią, srebrzysty wolał pleść sieć kontaktów z innymi. Tak też poznał Sierp.
Imię dymnej kotki z bielą okazało się być trafione, bowiem ta miała cięty język i dość realistyczne podejście do rzeczywistości, co Obłokowi… wyjątkowo się spodobało. Przelotna znajomość zmieniła się w stały punkt życia srebrnego, w którym to oboje narzekali na wszystko, co się dało (w tym samych siebie), przemierzali każdy ciasny zaułek i trenowali walkę. Życie stało się idyllą o jakiej Obłok nie śmiał kiedykolwiek marzyć dopóty, dopóki nie zapomnieli się któregoś dnia i Sierp skończyła z brzuchem.
Chcąc nie chcąc, dołączyła do schronienia rodziny Obłoka, a później nastąpiło szczęście w nieszczęściu, bo urodził się tylko jeden bachor. Słaby, niemrawy; niestety przeżył. Do rodzicielstwa, z Sierp i Obłoka przygotowane było żadne z nich. Imię kocięciu nadała Ziemia jako swego rodzaju ochronne błogosławieństwo – od tamtego dnia zwało się Wawrzyn, po długowiecznym, rozłożystym i szlachetnym krzewie, choć z aparycji przypominało raczej rachityczny bukszpan. Sierp i jej „partner” musieli zaprzestać wędrówek po okolicy, co irytowało ich niemiłosiernie… więc po czasie przestali udawać, że żywią głębokie uczucia do Wawrzyn i zrzucili większość obowiązków rodzicielskich na Ziemię i Niebo. Owszem, starali się być przy młodej — w końcu kocię to kocię — ale głównie polegało to na karmieniu i dyscyplinie, kiedy małe zaczęło zbyt mocno ciągnąć kuzynostwo za ogony. Sierp w przebłyskach dobrego nastroju była dla Wawrzyn bardziej jak starsza koleżanka, aniżeli matka, choć całkiem lubiła uczyć młode podstaw walki — w końcu JEJ dziecko nie mogło wyrosnąć na frajera, który nawet nie mógł się obronić, nie? Natomiast Obłok zazwyczaj patrzył na kocię z obojętnością, czasem jednak, przypomniawszy sobie własne dzieciństwo, opowiadał Wawrzyn różne historie z jego życia — zwykle działo się to przy posiłku po nauce podstaw polowania z nim (a czasem i stryjostwo) w roli mentora.
A co z samym młodym? Garściami czerpało z zachowania Sierp i Obłoka, a z kuzynostwa najbardziej zaimponowała nu przebojowa Rdza, od której Wawrzyn stało się niemal nierozłączne. Zainteresowała je również stryjenka Ziemia, której życiową pasją było zielarstwo – to od niej podłapała jej wiedzę medyczną! Wawrzyn już w wieku 5 księżyców, niekontrolowana niczym, zaczęła włóczyć się gdzie popadnie… i choć w młodzieńczej dumie uważała, że jest nietykalna, takie przechadzki dość szybko wyszły jej bokiem. Gdy miał 9 księżyców, goniąc za czymś błahym, nieuważny młodzik po prostu wbiegł pod koła dorożki, która nieźle go pokiereszowała. Pierwszy raz doświadczywszy tak intensywnego bólu, kierowana instynktem Wawrzyn wcisnęła się w pierwszy ciemny kąt jaki rzucił się w jej oczy i tam zemdlała. Raz przebudziła się w drodze, myśląc że majaczy, a następny: w stodole na jakimś wygwizdowiu.
Nie, żeby była z tego powodu niezadowolona. Wioska nie sprawiała, że jej uszy chciały zwiędnąć, głupich starych nie było, ale za to była RDZA. Wawrzyn pod okiem kuzynki dochodziła do siebie przez dwa księżyce z małym haczykiem. Niedawno wyzdrowiała – po incydencie zostały jedynie blizny – co oznaczało pełną gotowość do eksploracji nowego świata i łapaniu tych tłustych myszy w stodole!