– Dziękuję i życzę wam miłego dnia. – odpowiedział uprzejmie, gdy otrzymał to, co chciał - odpowiedź na pytanie. Co prawda, ceną liści tej rośliny, ale to nic, zdąży jeszcze sobie więcej nazbierać. Ważne, że poznał jej nazwę. Po tych słowach skinął kocicom łbem na pożegnanie i ruszył w stronę swoich terenów, nie zamierzając im więcej przeszkadzać. Niecierpek... Interesujące słowo dla zioła. Ciekawe, dlaczego je tak nazwano?

//zt i dzięki wielkie!

- Dnie i noce tu błądzę w kółko, jak zagubione sarnie koźlę, a przeklętej Junko co? Ni widu ni słychu - prychnęła Frezja, stawiając ostrożnie krok za krokiem poprzez leśne runo. Ech, będzie musiała zacząć o nią wypytywać. Może lokalne ptaki coś słyszały, coś widziały. Może jakiś stary, zapyziały samotnik widział jej kuzynkę i wie, gdzie jest - Frezja nie wiedziała. Forsycja czy Niezapominajka zawodzący jej do ucha po nocach też nie wiedzieli, choć miała nadzieję, że oni będą wiedzieć. Trudno. Świat nie był taki mały, mogła się spodziewać, że trochę się nachodzi.

- Hm! - zamruczała głośno sama do siebie, przystając w miejscu. Rozejrzała się, biczowaty ogon zabujał się w powietrzu; otworzyła pysk, aby z wdechem który brała wyczuć więcej zapachów, wchłonąć wszystkimi zmysłami woń obcego jej lasu. Poruszyła uszami na dźwięk ptasich treli w oddali. - Nie pogardziłabym ptakiem - oblizała się.

Skoro nigdzie nie mogła znaleźć Junko, to równie dobrze mogła się tutaj zatrzymać, zamiast kręcić w te i we wte jak dziecko we mgle, a skoro się tu zatrzymuje, przydałoby się coś zjeść, może zainwestować w składzik z ziołami... ale najpierw zjeść. Frezja podjęła decyzję, upewniając się w niej intensywnym kiwaniem głową. Jej już i tak ostrożne kroki stały się niemal bezszelestne, zaczęła skupiać się na otoczeniu. Skoro ptaki tu śpiewają, to może jakiś wpadnie jej w łapy.

Ryjówka... ryjówka nie była tym, na co Frezja miała konkretnie ochotę, ale drobny gryzoń może okazać się dobrą zakąską, która doda jej energii na dalsze polowanie. Zatrzymała się w bezruchu gdy tylko dostrzegła gryzonia i zaraz zaczęła się do niego skradać.

Przeszła się po okręgu wokół ryjówki, aby upewnić się, że wiatr wieje jej prosto w pyszczek, ogon utrzymywała w bezruchu na równi z kręgosłupem. Poruszała się ostrożnie, na ugiętych łapach, ciężar wątłego ciała przenosząc na te tylne. Co jakiś czas zerkała pod łapy, aby upewnić się, że na nic nie nadepnie.

Wstrzymała oddech. Skróciwszy dystans między sobą a zwierzyną - skoczyła, z zamiarem pochwycenia ryjówki w łapy i skręcenia jej karku.

Gdy tylko ryjówka zwiotczała jej w zębach, Frezja przystąpiła do jej konsumpcji. Natychmiast, tak, jakby ktoś miał zaraz tu przyjść i jej ją zabrać - trzask drobnych kosteczek był słyszalny dla wszystkich żyjątek które znajdowały się blisko kotki. Pochłonęła gryzonia na raz i szybko wyczyściła smukły pysk z krwi.

Odetchnęła cicho i ruszyła dalej. Może poszuka ziół, tak na zaś? Nie teraz. Później. Chciała jeszcze coś złapać, mieć na zapas.

Och, hm, no cóż, nie to spodziewała się znaleźć. - Och, tatku, gdybyś tylko był w stanie mi powiedzieć, co to jest - tatko niestety, choć na pewno ją słyszał i obserwował, chociaż na ten moment jej nie pokazywał, dawno z nią normalnie nie rozmawiał. Choćby chciała, nie dowiedziałaby się teraz, co to za roślina. Obejrzała ją dokładnie, przeszukując szufladki w umyśle z nadzieją, że sobie przypomni.

Nie przypomniała. Nie znała tej rośliny, ale po analizie tych, które znała, Frezja była niemal pewna, że nie jest trująca. Może znajdzie kogoś, kto jej powie, co to jest. Zaczęła zrywać liście, ostrożnie, w trakcie tego procesu licząc pojedyncze plamki na każdym z nich. Kwiatów byliny, natomiast... kwiatów nie dotknęła.

Na razie nie czuła jakichkolwiek skutków ubocznych po dotknięciu rośliny, więc chyba nie było powodów do zmartwień. W razie czego poszuka potem krwawnika, nie było trucizny, której odpowiednia ilość krwawnika by nie podołała.

Postanowiła szybko wspiąć się na jedno z drzew w lesie i tam schować zebrane liście. Samo drzewo oznaczyła pazurami, zrywając z niego korę w jednym miejscu, aby przypadkiem go nie zgubić i ruszyła dalej. Polowanie, tak, potem zioła. Chyba, że jakieś znowu wpadnie jej pod łapy.

... nic? Bywa i tak.

Frezja nie przejęła się tym zbytnio. Kroczyła przez las dalej, stopniowo coraz pewniejszym krokiem i ćwierkała, sama do siebie, może tą imitacją ptasiego śpiewu chcąc coś zwabić w swoje łapy. A może ot tak, z nudów. Z Frezją nigdy nic nie było pewne.

Zastygła w bezruchu i poruszyła wąsami na widok ruchu gdzieś w zaroślach. Na smukły pysk Frezji wkradł się uśmiech. Popielica... i to niezwykle tłusta, puchata popielica, taka, którą mogła zakopać i zachować na później. Na jutro, lub dziś na kolacje, gdyby zgłodniała. Oblizała się. Teraz tylko pozostało zwierzę pochwycić.

Frezja zaczęła skradać się do gryzonia. Upewniła się, że idzie pod wiatr, łapy miała ugięte, kroczyła powoli i ostrożnie, uważając na wszelkie śmieci i suchą ściółkę. Ogon pozostał w bezruchu, zrównany z grzbietem, a ciężar ciała przeniosła na tylne kończyny. Tak podeszła jak najbliżej popielicy. A potem został tylko skok - i mieć nadzieję, że się uda ją pochwycić.

Ach, bingo. Frezja zacisnęła szczęki na wiotkim już ciele popielicy mocniej, jakby ta miała zmartwychwstać i uciec i cofnęła się do dziupli, w której wcześniej schowała liście nieznanej rośliny. Dziupla była wystarczająco pojemna, że popielicę też tam schowa. A że stworzenie było na tyle tłuste, że starczy jej na jakiś czas...

Po ponownym zejściu z drzewa, Frezja postanowiła poszukać roślin, w przerwie od polowania. Jeśli napatoczy się na jakąś piszczkę, chętnie ją zje. Ale na ten moment, w razie gdyby dziwne, plamiste liście miały jakieś efekty uboczne które poczuje za jakiś czas, zaczęła rozglądać się za znanym jej krwawnikiem.

Zatrzymała się i przyjrzała roślinie z błyskiem w oczach. Kolejna nieznana roślina. Pomyślała sobie, że może ta dolina była przepełniona medykamentami, których nie było w domu? Albo musi odświeżyć sobie pamięć. - Psiakrew, może ten las jest głębszy niż mi się wydawało i krwawnik tu nie rośnie - stwierdziła, wzruszając ramionami.

Po krótkiej analizie rośliny stwierdziła, że ta jeszcze nie kwitnie; może powinna zostawić ją w spokoju, ale ciekawość wygrała. Ostrożnie zaczęła zrywać pierzaste listki.

Kolejny raz zaczęła wracać ku dziupli, w której pozostawiła poprzednie liście i schwytaną piszczkę. Przeliczyła szybko listki, z satysfakcją rejestrując, że jest ich dziewięć. Musi znaleźć kogoś, kto jej powie, czym są, prędzej czy później. Może osiedli się w tej dziupli? Była duża, wszechstronna, Frezja na pewno się tu zmieści. Albo w korzeniach drzewa, albo na samym szczycie... tak, podobało jej się tu, mogła tu zostać.

Na razie jednak krwawnik. Zaczęła wychodzić z lasu, na otwartą przestrzeń, licząc, że tam znajdzie zioło. Musiała po drodze oznaczyć swoim zapachem kilka krzaków, aby się nie zgubić - las faktycznie był głębszy, niż sądziła początkowo.

Gdy wyszła na najbliższą polanę, zaczęła rozglądać się za krwawnikiem.