Medyczka Klanu Rzeki podążała za klanami, jednak te cały czas jej umykały. Koty wyruszyły wcześniej, pozostawiając po sobie jedynie dwa wyraźne ślady zapachowe, świadczące o przynależności do Gromu i do Wichru. Żaden z napotkanych zapachów nie miał ani krzty zapachu Klanu Rzeki, za którym Poranna Zorza tak bardzo tęskniła. Ostatnia zmiana opatrunków przyniosła ze sobą smutną nowinę - łapa była praktycznie niesprawna, naciągniętą skórą ledwo dawało się poruszać tak, by ból nie przeszywał całego ciała. Pomimo odpowiedniego leczenia, które wykonywała sama na sobie, poparzenie nie chciało nawet trochę zelżeć w swoich konsekwencjach, pozostawiając szpetną bliznę. Ostatni raz nakładała maść z łagodzących medykamentów, które koiły przez parę chwil większość bólu, po czym owijała je pajęczyną, zarówno unieruchamiając, jak i zapobiegając drażnieniu chorej łapy. Podniosła się ociężale, nie sprzątając nawet po swoich działaniach, jedynie ruszając powoli dalej. Każdy krok postawiony na poparzonej kończynie był mordęgą, srebrzysto-ruda kocica nie wiedziała, ile jeszcze uda jej się wytrzymać. W pewnym momencie jej nos natknął się na zapach. Czuła, że granice były oznaczone, jednak nie wyczuwała charakterystycznego zapachu żadnego z klanów. Przełknęła ślinę, decydując się nie naruszać granicy, a jedynie usiąść przy niej i czekać, czujnie skanując wzrokiem i słuchem teren. Czekała na właścicieli ziem, nie chcąc ich denerwować wdarciem się na ich teren. Być może coś wiedzą. Być może będą mieć jakąś pożyteczną wiedzę, którą mogłaby spożytkować. Na pewno na tych terenach rosły zioła charakterystyczne tylko dla nich, jednak jaka była szansa, że trafi na samotniczego medyka? Sądziła, że nikła. Ale mogło się okazać również zupełnie inaczej. Zachowywała neutralny, chłodny wyraz pyska, wdychając rześkie powietrze poranka.

Początkowo nie wyczuła żadnych kotów w pobliżu. Być może ich teren jest duży, a koty tam mieszkające niedawno patrolowały tę okolicę. Nie należało się jednak zrażać, miała nadzieję, że jednak ktoś przybędzie. Nagle usłyszała chrupnięcie gałązki, na której dźwięk poderwała się do pozycji stojącej, odwracając się w kierunku potencjalnego zagrożenia. Skupiła wzrok na potencjalnym źródle dźwięku, którym był masywny, bury kocur. Udawało jej się nie ujawniać nerwowości, którą czuła, gdy samotnik się do niej zbliżał. Nie była w stanie się bronić, była łatwym celem i do tego nie ucieknie zbyt szybko, jakby jednak doszło do walki. Wciągnęła powoli powietrze nosem, by następnie je wypuścić i wrócić do tematu kocura, który zaczął z nią rozmawiać i kierować się w jej stronę.
- Nie szukam zwady. Chcę jedynie porozmawiać - powiedziała, jasno sygnalizując zarówno tonem głosu, jak i posturą, że nie ma agresywnych zamiarów. Starała się, by jej mięśnie były rozluźnione, nawet pomimo przeniesienia ciężaru ciała z obu przednich łap na prawą, by odciążyć otoczone pajęczyną poparzenie.
- Nie jestem stąd. Szukam dużej grupy kotów, która mogła tędy przechodzić jakiś czas temu. Wiesz może coś na ich temat? - zadała pytanie spokojnym głosem, cały czas zachowując czujność i obserwując ruchy masywnego kocura. Jakby nie miała poparzonej łapy, to może mogłaby się z nim mierzyć, jednak obecnie było to zupełnie wykluczone i chciała za wszelką cenę uniknąć rozlewu krwi. Wewnętrznie się bała rozwoju sytuacji, nie wiedziała, jak koty są nastawione do klanowych kotów i wiedziała, że dużo ryzykuje pytaniem o przechodzący Klan Gromu i Wichru.

Poranna nie znała zbyt wielu samotników, chociaż kocur przed nią był dokładnie taki, jaki sobie wyobrażała. No, przynajmniej w dużej mierze, bo jednak nie atakował bezpodstawie wszystkiego, co się rusza. Zwykle unikała wszelkich kontaktów z kotami spoza jej klanu, preferowała bezpieczne tereny wewnątrz granic, wychodząc poza nie jedynie wtedy, gdy musiała pozbierać zioła nierosnące na rzecznych ziemiach. Taka sytuacja była zdecydowanie poza jej strefą komfortu, ale musiała się w końcu dowiedzieć, gdzie ma iść. No i zapytać o jeszcze jedną sprawę, pomimo że bury brzmiał zdecydowanie nieprzyjemnie, ale być może coś jej odpowie na ten temat.
- Dziękuję za informację. Znasz może kogoś, kto zna się na ziołach? Zauważyłam, że w tej okolicy nie rosną medykamenty, jakie znam, a widzę zupełnie nowe rośliny. Chciałabym się o nich czegoś więcej dowiedzieć - zapytała się, zachowując kamienny wyraz pyska i nie czekając zbyt długo z poruszeniem ostatniej kwestii. Podziękowała również za to, co jej powiedział, lekko przy tych słowach schylając łeb i przeszła zaraz potem do następnego tematu. Nie podobał jej się fakt, że musiała rozmawiać z samotnikami, nie wiedziała, w jaki sposób oni żyją i funkcjonują. Czy będzie domagać się zapłaty za to, co mógłby jej powiedzieć? Jeśli tak, to jakiej?

Przytaknęła jedynie głową na jego odpowiedź, mimo że nie była przekonana. Nie miało to jednak znaczenia, bo kocur na pewno nie będzie chciał jej tego powiedzieć, a ona sama wolała nie ryzykować dostaniem po pysku w ramach dobitniejszego ostrzeżenia. Już miała się zbierać w kierunku rzeki, gdy kątem oka dostrzegła dwie wyłaniające się zza krzewów kotki. Na pytanie burej kotki odkaszlnęła aż, zachłystując się własną śliną. Naprawdę wyglądali w taki sposób, jakby randkowali? Być może to Poranna miała inne wyobrażenie kochających się kotów, może u samotników te sprawy rządziły się innymi prawami.
- Tak, trochę. Zgubiłam trop klanów i chciałam się rozeznać, gdzie mogły się udać - odpowiedziała kotce trochę mniej chłodnym, jednak nadal spokojnym głosem. Widocznie ta trójka tworzyła grupę samotniczą. Co było ciekawe, bo nie spotkała się wcześniej z czymś takim. Myślała, że samotnicy pozostają samotni na większość czasu i dobierają się w pary tylko wtedy, gdy wychowują razem kocięta, które również potem idą w świat. Widocznie ten świat jest bardziej ucywilizowany, niż sobie wcześniej wyobrażałam.
- Znacie może jakiegoś kota, który posiada wiedzę o ziołach? Spotkałam w okolicy wiele roślin, które są zupełnie inne, niż te, które rosły na terenach, gdzie wcześniej mieszkałam, a tych mi znajomych jest tutaj niezbyt wiele - zadała pytanie, kierując wzrok w stronę burej, a następnie w stronę kolorowej kocicy, która w milczeniu się do nich przybliżała. Cicha samotniczka była podobna do kocura z charakteru i prawdopodobnie od niej niewiele się dowie, jednak druga z kotek mogła być bardziej chętna do udzielania informacji. W niej praktycznie cała nadzieja.

- Pół miesiąca... - mruknęła, nie bardzo znając określenie, jednak wolała się nie dopytywać o dziwny przelicznik czasowy. Widocznie samotnicy mieli swój własny język, którego klanowe koty mogą nie rozumieć, a jak znajdzie klany to będzie mogła się dowiedzieć, co znaczy to magiczne pół miesiąca. Zamrugała parokrotnie, po czym również kiwnęła głową w odpowiedzi dla burej, że pokazał. A raczej powiedział, jak dokładnie ma się udać, by trafić do doliny. Obserwowała przez moment, jak kotka, z którą rozmawiała opiera pysk o milczącą szylkretkę, po czym ponownie skierowała na nią wzrok. Po jednej stronie wesoła gaduła, po drugiej groźny, oschły kocur. Zdecydowanie tworzyli dziwną grupę.
- Jeśli to cię uspokoi, nie na łapę ani mi, ani żadnemu medykowi z klanu leczyć samotników. Wolimy używać ziół na swoich, niż na samotników, który potem odejdą w nieznane lub zaczną zagrażać młodym klanowym kotom. Mogę również obiecać, że nie będę naruszać waszych terenów i powiem medykom z klanów, by nie przychodzili w te rejony i was niepotrzebnie niepokoili - odpowiedziała, jednocześnie dzieląc się swoim zdaniem na temat leczenia kotów spoza klanu. Zdecydowanie wolała, jak kto inny się nimi zajmował, nawet jak nie było krucho z medykamentami. Prawdopodobnie klany nie miały zbyt dużo ziół, dlatego tym bardziej wolałyby uniknąć leczenia obcych kotów. I tutaj przychodzi pstrokata kocica, która posiada odpowiednią wiedzę i doświadczenie. W sumie to bardzo przydatne.
- Podejrzewam, że medycy prędko zauważą, że brakuje niektórych ziół i że rosną inne rośliny. Zaczną szukać kogoś, kto im opowie o nowych medykamentach - dodała, wzdychając cicho na koniec. Miała nadzieję, że te zdania nakierują tor myślenia kocicy w trochę inną stronę. Uczenie Porannej mogło mieć same plusy, nie zajmie to w końcu dużo czasu, a jednocześnie reszta klanowych kotów nie będzie naprzykrzała się grupce żyjących na tych terenach kotów.

- Rozumiem to - odpowiedziała jedynie na słowa kocicy, zachowując kamienny wyraz pyska. Słowa wypowiedziała dopiero po chwili ciszy, w głowie rozmyślając nad zmianą obranej taktyki oraz nad plusami i minusami kontynuowania poprzedniej. Nie chciała się narażać na niepotrzebne niebezpieczeństwo, mogły jej grozić pazury burego kocura stojącego u boku swojej towarzyszki. Wzięła po chwili milczenia głębszy oddech, wypuszczając powietrze z cichym westchnięciem. Nie pozostało jej nic innego, jak złożyć ofertę, która zdecydowanie będzie dla Porannej niezbyt korzystna. Jednak czego się nie robi dla zdobycia odpowiedniej wiedzy? Nie wiedziała, których roślin tu nie ma, a które może spotkać i użyć, nie wiedziała też, czy klanowi medycy posiedli już taką wiedzę. A taka okazja, jak ta, zdarza się raz na sto przypadków.
- Mogę w zamian za udzielenie nauk pozbierać dla ciebie zioła. Z tego, co wiem, to pewno używasz ich dość często. Z mojej strony mogę jeszcze obiecać, że samotników będę odsyłała do ciebie i przekażę informacje o tym medykom innych klanów, by was nikt nie niepokoił. Nie umiem zbyt dobrze polować, ale mogę wam też złowić parę ryb - powiedziała w ramach ostatecznej propozycji dla kocicy, obserwując głównie ją spod zmrużonych powiek. Zdecydowała się na zmianę konceptu przeprowadzania rozmowy, bo widziała, że koty przed nią nie zdają sobie sprawy z potęgi klanów. Nawet, jak ich widzieli na własne oczy. Być może sądzili, że koty trzymające się w takiej dużej grupie nie mogą być dobrze wyszkolone, a nie było nic bardziej mylnego. Klan Rzeki może nie był potęgą, jednak o Klanie Gromu, który przetrwał, chodziły słuchy, że jego członkowie są potężni i porywczy.

- Gdzie mam szukać? - zadała krótkie pytanie, jednocześnie zgadzając się na warunki. Podejrzewała, że kocica nie zamierza wpuszczać ją na swój teren, dlatego też będzie musiała szukać w okolicy rzeki lub też po jej drugim brzegu. To by było również korzystniejsze dla kotki, która mogłaby zdobyć medykamenty, które nie były w aktualnej sytuacji dla niej dostępne. Miała jednak nadzieję, że nie będzie kazać jej polować i szukać ziół zbyt daleko. Polowanie nie było jej na łapę, ale skoro musiała, to tak zrobi. Była lekko zaskoczona wewnętrznie, że kocica zdecydowała się jednak ją uczyć, co prawda opowie jedynie o trzech medykamentach, ale zawsze to było coś. Nie wiedziała, czy te trzy zioła będą całkowitym uzupełnieniem wiedzy, mogło się zdarzyć, że tak, jednak mogło się również tak przydarzyć, że jednak nie. I wiązało się z zagrożeniem, że kocica odpowie na pytanie samymi truciznami, które nie będą dla srebrnej kocicy w ogóle przydatne. Odprowadziła wzrokiem Sopla, który widocznie niezadowolony ruszył w głąb terenów, po czym przeniosła spojrzenie ponownie na dwie kotki.
- Jałowiec, bażyna, bluszczyk, polne języki, lilia, krwawnik, melisa, dziurawiec, kuklik, lipa, barwinek, miodunka, wierzba, miód, werbena, mięta, mniszek, skrzyp, nagietek, kocanka, nawłoć, niecierpek, rozchodnik, tojeść, szałwia, mak, szczaw, wrzos, żywokost, zimoziół i storczyk. Z medykamentów niebędących roślinami znam mysią żółć i pajęczynę. Z trucizn: bluszcz, cis, groszek, konwalie, ostróżkę, psiankę, tojad i wilczomlecz - odpowiedziała, krótką chwilę przypominając sobie listę medykamentów, jaką zna. Nie trwało to długo, miała doskonałą pamięć i pomimo traumatycznych przeżyć dała radę szybko je wszystkie przypomnieć.

Słuchała uważnie kocicy, która wypowiadała się na temat medykamentów z coraz mocniej słabnącym gardłem. Różeniec nie był ogólnie zbyt przydatny, jednak bardzo sytuacyjny. Obecnie pewno wielu kotom by pomógł, gdyby klanowi medycy znali zastosowanie tej rośliny. Ciekawe, że pobudza, ale jednocześnie wspomaga adaptację, gdzie mogłoby się wydawać, że konieczne jest zioło uspokajające. Bodziszek był już bardziej interesujący, ponieważ jego liście leczyły rany i wrzody, a zarówno liść, jak i korzeń pomagały na biegunkę. Dzięgiel był również ciekawą rośliną, bo pomagał zarówno na problemy z układem pokarmowym, jak i na ból głowy. W sumie dostała informacje o ziołach, które pomagają na takie podstawowe schorzenia występujące u klanowych kotów. To musiało wystarczyć.
- Dziękuję - mruknęła, schylając lekko głowę. Była wdzięczna kocicy, że podzieliła się z nią swoją wiedzą, ale teraz musiała wziąć się do roboty. Podniosła się z miejsca, które zajęła, gdy pstrokata kotka opowiadała jej o ziołach, odciążając opatrzoną łapę.
- Wrócę wkrótce w to miejsce ze zwierzyną i ziołami - powiedziała, bo sama nie wiedziała, ile zajmie jej zbieranie tego wszystkiego. Nie z poparzoną kończyną, która uniemożliwiała jej porządne chodzenie, już nie mówiąc o podejściu do zwierzyny. Skierowała się w stronę rzeki, która płynęła niedaleko Gęstego Lasu, odchodząc od granicy grupy samotników i kierując się jednocześnie pod wiatr. Zdecydowała się na oszczędzanie łapy, dlatego szła, zachowując ciszę na tyle, ile jej sytuacja pozwoliła, poruszając się na normalnie wyprostowanych łapach i rozglądając się w poszukiwaniu zdobyczy. Głównie chodziło jej o zioła, miała jednak nadzieję, że wstępne zachowanie ciszy i uważanie na kierunek wiatru sprawi, że może jakaś zwierzyna się jej napatoczy.

Raczej nikt się nie spodziewał szybkiego upolowania czegokolwiek przez kulawą kocicę. Z jednej strony mogła od razu się za to zabrać, potem po prostu nazrywać czegokolwiek w tych okolicach, gdzie zwierzaki znalazła, ale chciała się jakoś odpłacić. Może jak przyniesie dużą ilość ziół, to kocica zechce się z nią podzielić wiedzą na temat innych ziół. W końcu podejrzewała, że jest w stanie zebrać zioła na całą Porę Nagich Drzew, pomimo że ta jeszcze nie nadeszła. Szybko dostrzegła złocistożółtą roślinę, w której rozpoznała mniszka. Nie była specjalnie zdziwiona, była to dość popularna roślina, przynajmniej w jej stronach. Podeszła do zioła, oceniając, które z liści i kwiatów będą nadawać się do użytku przez medyka, po czym zaczęła je ostrożnie i z wyczuciem zbierać. Kwiaty odrywała przy łączeniu z łodygą, podobnie jak liście, dbając o to, by ich nie zniszczyć ani podczas zrywania, ani przy potencjalnym przenoszeniu do bezpieczniejszej kryjówki. Po oberwaniu wszystkich części roślin, które nadawały się do użytku, policzyła, ile z nich udało się zebrać.

Po przeliczeniu znalezionych ziół westchnęła cicho. Było tego sporo, dlatego po jej głowie zaczęły krążyć dziwne myśli. Zastanawiała się nad ich sensem, jednak na razie odłożyła je wszystkie w bezpieczne, osłonięte od wiatru oraz wzroku innych kotów, charakterystyczne miejsce, przygniatając liście niewielkim kamieniem, by ich nie zwiało. Chciała znaleźć jeszcze dwa inne zioła, zanim rozpocznie polowanie na zwierzynę, które będzie najpewniej bólem w tylnej części ciała. Szczególnie z niesprawną łapą. Ale jakoś musiała się odwdzięczyć za wiedzę. Nie chciała sobie już na początku robić wrogów w postaci grupki samotników. Spotkała ich trójkę, ale nie wiedziała, ile tak naprawdę ich jest na ich terenach. Równie dobrze mogli liczyć dziesięciu osobników, przez co praktycznie byliby w stanie stworzyć nowy klan. Co było przekomiczne, biorąc pod uwagę, że dwa zginęły niedawno tragiczną śmiercią. Ruszyła dalej, rozglądając się uważnie za roślinami lub potencjalną zwierzyną, kierując się powolnym krokiem pod wiatr i zachowując w miarę możliwości ciszę, by od razu nie spłoszyć piszczka, który może się pojawić.