Następnie spotkała roślinę, której nie rozpoznała. Przypomniała sobie również opowieści pstrokatej samotniczki, jednak żadna z przekazanych informacji nie była pasująca do wyglądu tejże rośliny. Poruszyła nerwowo ogonem, nie będąc pewna, co zrobić w takiej sytuacji. Bardzo wyróżniała się na tle innych roślin rosnących w okolicy i ewidentnie wskazywała sobą, że ma jakieś zastosowania. Problem w tym, że Poranna nie wiedziała, jakie. Mógł być to medykament, ale równie dobrze mogłaby być to trucizna. Z drugiej strony, zawsze mogła wykopać całą roślinę i potem się zapytać o jej właściwości. Co byłoby najrozsądniejszą opcją, jedynie musiała uważać podczas zbierania tej rośliny. Podeszła do rozrastających się kęp, zaczynając kopać naokoło nich i wyciągać je łapami z ziemi. Wybierała te rośliny, które miały najmniej uszkodzone wszystkie fragmenty rośliny, miały dość sporą ilość liści i korzeni. Wykopała parę z nich, bo uznawała, że nie przeniesie więcej, po czym wykorzystała rozłożyste liście roślin, które rosły nieopodal, by stworzyć z nich koszyk do przenoszenia medykamentów. Wsadziła tam potencjalne zioło lub truciznę, po czym przeniosła je w to samo miejsce, co wcześniej mniszka. Policzyła ilość zarówno korzeni, jak i liści, być może się to do czegoś przyda. A jak znachorka z międzyrzecza jej coś opowie o tej roślinie, to zawsze będzie wiedziała więcej o nowych ziołach rosnących w górach.

Nieostrożnym ruchem dotknęła pyskiem rośliny, dlatego też chwilę poświęciła na to, by obserwować reakcję organizmu. Przyspieszone bicie serca było spowodowane nagłym podniesieniem się poziomu stresu, jednak prócz tego nie zauważyła u siebie niczego podejrzanego. Żadnego nienormalnego pulsu, nei czuła zawrotów głowy, nie zbierało jej się na wymioty... Widocznie albo roślina była słabo trująca, albo zawierała w sobie niewiele toksyn. Wypuściła nabrane w stresie powietrze, po czym ruszyła dalej. Tym razem chciała rozejrzeć się za zwierzyną, dlatego też obniżyła się lekko na łapach, dbając o to, by kierować się pod wiatr i cicho ruszyła do przodu. Jak najmniej używała poparzonej łapy, kuśtykając bardzo powoli przez podmokłe tereny, uważnie rozglądając się za piszczkami. Do czego to doszło, że musiała polować na lądową zwierzynę. Próbowała sobie przy okazji przypomnieć jakiekolwiek zasady polowania, które kiedyś mogła zasłyszeć przy okazji rozmów z innymi kotami. Jedyne, co pamiętała, to to, że należy zniżyć swoje ciało do ziemi, ale tak, by nie szorować brzuchem. No i takie oczywistości, jak chodzenie pod wiatr i bycie cicho.

Poranna Zorza miała wystarczająco problemów z jedną trójką samotników. Osobny zapach wskazujący na kota nie był w żaden sposób odpowiedzią na jej trudy, jednak chwilę pozwoliła sobie na pójście jego śladem. Prowadził on w stronę rzeki, dlatego też nieco odsunęła się od brzegu, cały czas jednak pozostając w jego zasięgu. Nadal miała nadzieję na złapanie jakiejkolwiek zwierzyny, nawet pomimo własnego stanu i bycia świadomym swoich słabości, jednak ruszyła dalej pod wiatr, starając się wyłapać z mieszaniny woni tę należącą do zwierzyny. Rozglądała się również dookoła, nie chcąc natrafić na żadnego drapieżnika... A jak już, to chciała wystarczająco szybko móc zareagować, by uciec przed niebezpieczeństwem. W jakikolwiek sposób. Chciała jak najszybciej złapać zwierzynę i mieć to z głowy, a potem poszukać jeszcze trochę ziół dla kocicy. Niby nie powinna im aż tak iść na łapę, tylko po prostu złowić trzy piszczki, pozbierać jakieś liście łatwo dostępne i tyle, ale najzwyczajniej w świecie chciała pomóc drugiemu kotowi, który również zajmuje się ciężką robotą. Solidarność medyków czy coś w tym guście.

Niestety, nie wyczuwała po drodze żadnego nowego, świeżego zapachu zwierzyny, pomimo zachowywania praktycznie wszystkich zasad, o jakich słyszała. Zmarszczyła pysk w niezadowoleniu, jednak nie chciała odpuszczać. Była w końcu dłużnikiem samotników, a kto wie, kiedy będą potrzebować ich pomocy. Szczególnie że Poranna znalazła roślinę, która wyglądem nie przypominała niczego, co znała ani o czym opowiadała pstrokata samotniczka. Szła więc dalej, wytężając swoje zmysły i starając się ignorować kuszącą woń ziół rosnących w okolicy, które mogłaby nazbierać. Najpierw zwierzyna, dopiero potem zioła. Najpierw obowiązki, potem coś dla przyjemności. Im szybciej uda jej się upolować, tym mniej czasu będzie musiała spędzić na poszukiwaniu ziół nie dla siebie, a dla kogoś. I do tego ta niewygodna pozycja. Miała nadzieję, że prędko swoimi wyczulonymi zmysłami trafi na jakiś trop, który nie należał do innego kota, ale nie była zbyt dobra w rozpoznawaniu śladów zwierzyny, nigdy nie było jej to potrzebne. No, teraz by było przydatne, ale kto by pomyślał, że taka sytuacja w ogóle będzie mieć miejsce.

Wyczuła trop zwierzęcia, a także zauważyła świeże ślady na miękkiej ziemi. Widocznie jeden z gryzoni, bo na to wskazywały ślady, poszedł się napić w te upalne dni. Cóż, nie było to nic dziwnego. Poranna Zorza zdecydowała się ruszyć jego śladem w stronę rzeki, zniżając się lekko na łapach i poruszając się najciszej, jak mogła. Obrała również trasę, która prowadziła pod wiatr, a także lekko obniżyła głowę, głównie przez instynkt, który jej to nakazywał. Skupiona na tropieniu stworzenia, pozostawała czujna. Niedawno czuła woń samotnika, który prawdopodobnie przekraczał rzekę, dlatego musiała być ostrożna, jeśli chodzi o podchodzenie do brzegu i polowanie na nim. Nie wyczuwała jednak żadnej biegnącej granicy, dlatego też była pewna, że trafiła na kompletnie niczyje tereny, chociaż położone w bliskości terenów poprzedniej trójki samotników. Koty żyjące poza klanem były wyjątkowo dziwaczne. Cóż, skupiła się na podchodzeniu, po cichu podążając za zapachem i rozglądając się w poszukiwaniu jego źródła.

No dobra... Chyba czas zapolować. Był to jeden z pierwszych razów, gdzie Poranna musiała złapać stworzenie, które pojawiło się przed jej nosem, inaczej będzie musiała stracić dużo więcej sił na łapanie pozostałych zwierząt. Musiała się więc postarać. Nadal starała się podążać pod wiatr na lekko ugiętych łapach, pozostając w pozycji łowieckiej pomimo bólu. Kulawo stawała na łapie, przenosząc ciężar ciała na krótki okres czasu, by na dłużej obciążyć zdrową kończynę, ale starała się to robić w miarę bezszelestnie. Jak jej to wychodziło? Nawet... Dobrze. Nawet. Wyciągnęła głowę do przodu, nadal mając ją obniżoną, a ogon jedynie lekko się obniżył, drgając w zdenerwowaniu. Starała się powoli i z dbałością o szczegóły podejść do piszczka, by następnie odbić się od ziemi i spróbować złapać go w swoje pazury, a następnie wbić w niego zęby. Jak jej się to uda? Zobaczy się. Oby wszystko poszło dobrze.

Szczur pisnął, pozostawiając swoją zwierzynę i uciekając jak najdalej od niej. Cicho przeklęła pod nosem i może to nie było mądre, jednak w pierwszym odruchu rzuciła się w pogoń za zwierzakiem. Korzystała głównie z trzech łap, co było jednak trudne, bo przyzwyczajenie kazało jej obciążać również ranną kończynę, co kończyło się przeszyciem całego ciała bólem i skulenie całej postawy. Nie wiedziała, co zrobiła nie tak, że szczur ją dostrzegł. Czy to był problem w niej, czy też w podchodzeniu? Czy istniały jeszcze jakieś zasady, których musiała przestrzegać? Teraz zaczęła wyklinać siebie z przeszłości, że nie zdecydowała się nauczyć takiej podstawowej umiejętności do końca i nie ćwiczyła jej praktycznie ani trochę. Ale skąd mogła wiedzieć, że nastaną takie czasy, jak teraz? Właśnie. Nie mogła wiedzieć. Jednak teraz musiała się postarać chociaż próbować dogonić piszczka, zanim ucieknie. Chociaż prawdopodobniejsza będzie opcja, że wyjdzie z tej bitwy o cudze życie z pustymi łapami.

Nie zamierzała szczurowi siedzieć na ogonie długo. Miała zrezygnować po tym, jak przez dłuższą chwilę nie uda jej się złapać gryzonia, jednak zbyt mocno kusił ją zapach zwierzyny oraz instynkt nakazujący jej gonić za uciekającym stworzeniem. Starała się zmobilizować wszystkie swoje mięśnie do biegu, najbardziej aktywizując tylną część ciała, by odbijała się mocniej od ziemi i przesuwała ją dalej do przodu, starała się również lądować na zdrowej łapie, obciążając ranną do minimum. Nie myślała w ogóle o konsekwencjach, jakie mógł wywołać pościg za brązowym piszczkiem, myślała teraz jedynie o tym, by dorwać niewielkiego uciekiniera i zatopić pazury w jego delikatnym ciele, a następnie dokończyć dzieła za pomocą zębów, które by się wbiły w osłabione wtedy truchło. Jednak istniało duże ryzyko, że jej się nie uda i traciła właśnie siły na marne, a ta myśl była coraz bardziej natarczywa, im dłużej trwała gonitwa.

Zatrzymała się, gdy szczur zniknął z jej pola widzenia, ciężko dysząc i próbując złapać oddech. Zdecydowanie nie powinna biegać, szczególnie w takim stanie. Pokuśtykała jeszcze wolniej, niż poprzednio do miejsca, z którego rozpoczęła pościg, zdemotywowana porażką, jaką poniosła. Polowanie było kompletną klapą i bardzo dobrze, że nie poszła w kierunku wojowniczej ścieżki, tylko zdecydowała się twardo stąpać po tej należącej do medyka. Tam zdecydowanie łatwiej się odnaleźć, a przynajmniej dla Porannej. Ujrzała, że gryzoń zostawił mysz, którą wcześniej zaciągał do kryjówki, dlatego też wzięła mniejszego gryzonia do pyska, krzywiąc pysk i zakopując go, oznaczając w odpowiedni sposób miejsce tymczasowego pochówku. Jedna z głowy, zostały jeszcze dwie. I jak nadal ma to tak wyglądać, to coraz chętniej rozmyślała nad dezercją. Zabraniem wszystkich roślin, jakie udało jej się zebrać i niewracanie w te okolicy nigdy. Chyba że z obstawą, której Sopel będzie bał się dotknąć. No i samotnicy wiedzą, gdzie jej szukać, dlatego ta opcja była zdecydowanie zbyt niebezpieczna. Nie pozostało jej nic innego, jak ruszenie pod wiatr i staranie się rozpoznać świeży trop zwierząt, które mogłaby przynajmniej spróbować złapać. Ale czego zapomniała podczas podchodzenia do szczura. Przecież... Zachowała wszystkie zasady. Czy na pewno? Porannej zaświtało w głowie, że było coś jeszcze o ptakach, myszach i zającach, ale nie wiedziała konkretniej, co to mogło być.

Nie zdołała wyczuć żadnego konkretnego zapachu. Czy to przez zmęczenie i przyspieszony oddech? Być może przez to nie mogła niczego znaleźć, musiała się uspokoić. Przez moment usiadła w miejscu, głęboko oddychając i próbując uspokoić galopujące w piersi serce, po czym spojrzała na opatrunek, który nie wyglądał ciekawie. Poprawiła go delikatnie i najsprawniej, jak potrafiła i na ile pozwalały jej możliwości, jakie miała. Chwilę jeszcze odpoczęła i podniosła się na lekko drżących przez wysiłek łapach i ruszyła ponownie pod wiatr, starając się zachować ciszę i rozglądając się uważnie dookoła, chcąc wyłapać jakikolwiek ruch, zapach czy dźwięk, który mógłby świadczyć o obecności zwierzyny. Lub o obecności innego drapieżnika, na co mogłaby odpowiednio zareagować. A poprzez odpowiednią reakcję miała na myśli szybki odwrót i schowanie się przed wzrokiem potencjalnego przeciwnika. Nie była stworzona do walki, szczególnie nie chciała walczyć teraz, gdy była ranna i słaba.