Co prawda miała w zapasie już popielicę, ale życie samotnika, szczególnie w przeklętym gangu w jakim żyła pół życia nauczyło ją, że jeśli ma okazję coś zjeść, powinna z niej skorzystać. Mysz była czymś drobnym, czymś na raz, jak ryjówka - zastrzyk energii do dalszych poszukiwań.

Frezja przykucnęła na ugiętych łapach i zaczęła skradać się do gryzonia, pod wiatr. Ogon niczym wąż wił się chwilę wśród traw, w końcu jednak wyrównała go w bezruchu z grzbietem, ciężar ciała przeniosła na tylne kończyny. Uważała pod łapy na jakąkolwiek suchą trawę, gałązki czy kamyki.

Będąc bliżej myszy wyskoczyła w jej kierunku, chcąc pochwycić ją w swe zęby. No, coś ptaki jej tutaj nie lubiły. Trudno. Gryzonie nie były złe.

Trzy razy i trzy razy bezbłędnie. Podobnie co ryjówkę wcześniej, martwą mysz spałaszowała na raz. Może tak szybkie, pospiesznie jedzenie, jakby ktoś miał jej to ukraść nie przystało damie, ale... cóż zrobić. Gdy ma się okazję do jedzenia, korzysta się z niej bez zawahania.

Wyczyściła pysk z nadmiaru krwi a mysi ogon, którego nigdy nie lubiła, zakopała w małym dołku. Gdyby Frezja nie była tak skupiona na krwawniku, pewnie przypomniałaby sobie o istnieniu mysiej żółci. Była, jednak, skupiona właśnie na tym - na krwawniku. Bo co jeśli rośliny, które zebrała, okażą się trujące, ale działające z opóźnieniem?

- Czy tu naprawdę nie rośnie nic, co znam? Same dziwaczne, obce rośliny? - prychnęła Frezja na głos, analizując dokładnie roślinę na którą wpadła. Poruszyła uszami, jakby miała nadzieję, że któreś z jej martwych towarzyszy się odezwie, powie jej, co zrobić, na co się natknęła. Cisza. Frezja westchnęła. - Może i nie powinno mnie to dziwić.

O tyle dobrze, że roślina nie przypominała jej żadnej trucizny, którą znała. Zaryzykowała już z poprzednimi dwoma, równie dobrze mogła... może nie powinna, bo co jeśli tym razem to okaże się być trujące, a krwawnika ni widu ni słychu?

Mimo tych wątpliwości, zaraz zaczęła zrywać listki.

Albo były zbyt delikatne, aby się z nimi obchodzić, może jeszcze nie zakwitło to do końca?, albo Frezja nie przyłożyła się do tego wystarczająco. No cóż, dwa listki lepsze, niż nic. Kiedyś się dowie, co to jest. Na pewno.

Z dwoma nieznanymi jej liśćmi w pysku, bo nie chciało jej się wracać z powrotem do swojej dziupli, ruszyła w poszukiwaniu krwawnika. Tylko to ją interesowało, krwawnik. Bez krwawnika nie wróci, a wszystko inne zignoruje. Chyba.

"Wszystko inne zignoruje" - kłamała. Zastygła w bezruchu. Szukała krwawnika, była najedzona i miała zapas jedzenia, ale, och, nie potrafiła przejść obojętnie obok ptaka. A co dopiero tak pięknego, tłustego ptaka jak dorodny cietrzew. Rozejrzała się szybko; listki zakopała pod pierwszym lepszym kamieniem, a zaraz potem przystąpiła do podchodzenia do ptaka.

Obeszła cietrzewia po łuku, upewniając się przy tym, że wiatr wieje w jej kierunku. Szła powoli, na ugiętych łapach, z ogonem na równi z linią grzbietu, ciężar ciała przeniosła na tylne łapy. Ostrożnie. W pełni skupiona, kryjąc się za wysoką trawą, krzewami, zastygając co jakiś czas w miejscu, aby ptak jej nie zauważył.

Wypruła w jego kierunku już z całkiem bliskiej odległości, z łapami wysuniętymi do przodu, gotowymi pochwycić ptaszysko - chciała najpierw złamać mu skrzydła, a potem skręcić kark.