A dymny wyczuł starszego dopiero po chwili (głównie przez uczucie, że ktoś na niego patrzy). Zatrzymał się w połowie kroku, odwracając głowę w kierunku samotnika by tak w milczeniu stać. Nie był zbyt zaskoczony widząc już kiedyś spotkanego kocura, ale ha! Nie kiwnął już mu głową, bezczelnik jeden jak nie odkiwnął to teraz ma. Ale to, jak się okazało, nie było wszystko. Kocur postanowił iść w jego stronę, na co Pył zmarszczył nieco czoło, jednak nie ruszał się z miejsca. Może po prostu Żyto szedł w tym samym kierunku? Tak czy siak długowłosy po prostu czekał na jakiś rozwój wydarzeń, nie spuszczając wzroku z plamiastego.

Zatrzymał się. Nie atakuje, po prostu stoi. Dymny nie reagował, nadal wyczekując. ,,Ty". Ja. Całkiem ciekawe zaczęcie rozmowy. Ale dalsza część była jeszcze ciekawsza!
- Co - wypadło zdezorientowane słowo z czarnego pyska niemal przerywając wypowiedź plamiastego. To było niespodziewane i na pewno postawiło Pyłka w sytuacji, gdzie kompletnie nie wiedział na początku jak zareagować - A. No, ten. Dobrze? W sumie to chciałem ale - - Przerwał, nie wiedząc co dalej mówić. Nie miał powodów, by odmówić. Niby miał swoje zajęcie, ale też poza marną resztką myszy na śniadanie (nie można tego było nazwać myszą prawidłową), nic innego nie jadł, a za jakiś czas pewnie zgłodnieje bardziej. Myślał o zapolowaniu w drodze, chociaż... czy z obeznanym starszym samotnikiem nie będzie lepiej? Bezpieczniej? Chociaż z tym bezpieczeństwem to by polemizował, była jeszcze opcja, że gość postanowi go zaatakować podczas nieuwagi albo kiedy sam niczego nie złapie, uzna, że w sumie zabranie zwierzyny młodszemu chuchru będzie łatwiejsze i też dymnego napadnie. Same pozytywy.
- Aa... chcesz coś konkretnego, przy tym czyyy.... po prostu zapolować.

Uszy dymnego na sekundę skierowały się nieco w tył, jednak zaraz potem wyprostowały. Tak, to nie będzie początek wspaniałej znajomości. Pył już się czuł przy łaciatym niekomfortowo, ale przynajmniej starszy go nie atakował. Tylko, że jak się już zgodził to chyba nie można od tak zmienić zdania i wyjść, chociaż bardzo teraz chciał.
- Mogę - odparł zaraz, już bardziej niemrawo, chociaż nadal mało wyczuwalnie. Następne słowa kocura przemilczał, beznamiętnie patrząc to na jego pysk, to gdzieś w przestrzeń, kiedy zaczynał czuć dyskomfort.
- To gdzie chcesz zacząć?

Tymczasem Pyłek nie miał zamiaru odwalić żadnej niepotrzebnej rzeczy i po prostu szedł za łaciatym, już po drodze starając się patrzeć pod łapy by niczego nie nadepnąć. Gdy uznał, że są w miarę dobrym momencie zalesienia, nieco skręcił w bok, przy okazji węsząc w powietrzu. Pogoda nie była najlepsza, ale kto wie? Może uda im się coś złapać? Zawsze była druga osoba, która mogła przytrzymać uciekającego zwierza. Nie oddalił się jednak zbyt daleko, by być w zasięgu wzroku. Po prostu chodzenie koło siebie na polowaniu było trochę bezsensowne.

Zerknął na chwilę w stronę Żyta, przystając na moment. No proszę, tylko żeby zapach krwi nie odstraszył reszty zwierzyny. Czarne ucho drgnęło słysząc trzepot skrzydeł, a Pyłek zaraz podniósł głowę, by zobaczyć przelatujące wrony. O wiele za wysoko, by cokolwiek z tym faktem zrobić. Poczekał chwilę aż łaciaty zaatakuje, po czym oddalił się jeszcze bardziej, tak samo cicho, szukając czegoś dla siebie.

Tymczasem uszy dymnego przylgnęły do czaszki, a przez mózg przeszła fala irytacji i przekleństw skierowanych w stronę ptaszyska. Psia krew. Pyłek zaczął powoli się wycofywać, uważnie stawiając łapy na podłożu, by potem ominąć drapieżnika szerokim łukiem, chcąc kontynuować swoje poszukiwania.

Znowu. Pył już nie wiedział czy się śmiać czy płakać ironicznie. Znowu musiał się natknąć na coś, co może go zabić. Już może nie tak całkiem, ale ostrożnie, patrząc pod łapy podbił do drzewa obok/za nim i tam się schował za pniem, czekając aż stworzenie sobie pójdzie. Gdy się udało Pyłkowi nie zginąć, ruszył dalej. Ale już nie w tą stronę w którą polazło borsuczysko, tylko odbił w bok.

Wreszcie. Coś, co da się zjeść. Pyłek ustawił się pod wiatr, by patrząc pod łapy zacząć cicho skradać się ku przerośniętej kurze, zrównując ogon z grzbietem i starając się nie szurać brzuchem po podłożu, przy okazji korzystając z otoczenia, co jakiś czas się chowając czy przystając, nie chcąc spłoszyć głuszca.