Kątem oka (gdyż głównie patrzył się w jakże ciekawą pustą przestrzeń, czy też ziemię), mógł dostrzec jakieś lekkie zmiany w wyrazie oczu Trzasku, czy choćby jakiegoś ruchu z jej strony. Nawet jeśli takowy się pojawił, młody kot nie specjalnie zwrócił na to szczególną uwagę. No bo co go to obchodziło, nie? Iskrzący już otwierał pysk, by powymieniać wszystkich przywódców i tak dalej, gdy do jego uszu doszły słowa ,,Ale to może później" ale jak to. Pytająco spojrzał na samotnika. Gdy ciemny kot wstał, by podejść bliżej, Pył instynktownie odchylił się w tył, myśląc coś o przestrzeni osobistej. Słuchał jednak uważnie, co się do niego mówi. Na początku nic nie wskazywało na to, co miało nadejść. Jedna rzecz brzmi spoko, czemu nie? Chociaż praktykowanie wszystkiego po trochu też brzmiało dobrze. Kocur zamrugał szybko ze trzy razy, analizując wypowiedziane zdania. O dziwo, teraz szło mu to strasznie mozolnie... powoli.
- Tak, powiedziałem, że może mógłbym dać radę, ale czem- - Przerwał nagle, gdy jego serce szybciej zabiło. Oh shit. Czy samotnik miał na myśli to co miał na myśli? Ze wszystkich rzeczy świata, akurat trzeba było wybrać to, w czym Pył... nie był za dobry. Temat walki można by u niego śmiało opisać słowami ,,mnie to wisi i powiewa" gdyby nie fakt, iż była to część treningu i wręcz MUSIAŁ to umieć. Pamiętał doskonale te wszystkie zasady jakie wpoił mu Taneczny, i dni jakie spędził na wcielaniu ich w życie. Pamiętał również o swoim pomyśle, nauczenia się "polowania" na koty. Chwilę milczał, wszystko ze sobą składając.
- Ja... T-tak. Chyba tak. Znaczy ten. No. Mogę - Jego wypociny słowne zdawały idealnie opisywać jego aktualny chaos, odbywający się w przewrażliwionym móżdżku. Trzask na pewno był większy od Pyła. Silniejszy i starszy. Dymny już mógł sobie wyobrazić siebie, jako futrzasty dywanik, na którym bez wcześniejszego, większego wysiłku, siedzi sobie samotnik. Ciekawe czy Iskrzący byłby dobrym siedzeniem. Została jeszcze sprawa, czy podzielić się swoimi przemyśleniami na temat polowania na koty. Oraz czy mówić o stylu jaki Pył preferuje. W klanie raczej go tego nie nauczą-

Ha, być może dwa koty były bardziej podobne do siebie, niż Trzask na początku sądził – i być może to dobrze, że klanowe pomioty najwyraźniej nie są aż tak uważne, jak je zapamiętał, i nie obserwowały każdego samotnika z takim wzrokiem, jakby chciały go zjeść. Ba, Iskrzącą Łapę zdawało się w tym momencie nic nie obchodzić – bardzo dobrze. W końcu, samotniczka na samym początku przyszedł do Oka Gór tylko po to, by brodzić w wodzie, lecz ta czynność została przerwana przez właśnie stojącego przed nim Wichrzaka, a skoro tak sprawy się obróciły, to pozostały tylko dwie rzeczy do zrobienia – zdobycie informacji, oraz rozrywka. Trzask pierwszy cel już osiągnął, więc teraz jedynie uśmiechał się w odpowiedzi na reakcję Iskrzącej Łapy na niewypowiedziane słowo walka, które stało za wcześniejszą wypowiedzią samotniczki.
 — Jestem ciekaw, jakich technik was w klanach uczą. — Zamruczał, spoglądając na dymnego z góry. Ciekawe, czy cokolwiek nowego wymyślili przez ostatnie księżyce, bo jeżeli chodzi o Trzask, to jedną stosował niezmiennie od już bardzo dawna – każdy kot był w stanie go uderzyć pazurami, jeżeli tylko się postarał, a nic nie było bardziej ekscytującego, niż rozbłysk gwiazd przed oczami, żelazny posmak na języku, i… i… „O czym ty w ogóle pierdolisz?”
 Kotka westchnął cicho, cofnął się o kilka kroków i uśmiechnął się… Nieco bardziej przyjaźnie.
 — Nie będę używać pazurów i kłów. Ty zrób to samo. — I powiedziawszy to, rzucił piaskiem z zamiarem trafienia prosto w pysk terminatora, a tuż po tym wybił się do przodu, w celu podcięcia łap Pyłu. Oślepienie – najbardziej podstawowy ruch! Według Trzask, oczywiście. W końcu wzrok miał świetny, do czego zdążył się już przyzwyczaić, a więc jego chwilowa utrata byłaby naprawdę bolesna. Tak ogółem, to powodzenia, młody!

Jakich technik uczą... to były jakieś techniki? Iskrzący działał raczej patrząc na logikę, lub po prostu ,,jak tego nie zrobisz to zginiesz więc pls ogarnij dupsko". Albo kopiując ruchy Tanecznego, który nie był zbyt wylewny w tłumaczeniu co właśnie robi. W jakimś stopniu musiało to zmotywować Pyła do radzenia sobie na własną łapę, po prostu uważnie patrząc na ruchy wojownika. No bo wiecie. Sam z siebie nie zapyta w połowie treningu, a potem po prostu będzie zbyt zdenerwowany by to zrobić. A tak to zwykłe słabe punkty i korzystanie z terenu. Właśnie. Teren. Otwarta przestrzeń. NAJGORSZE Z MOŻLIWYCH MIEJSC DO STARĆ DLA PYŁA.
- Dobrz- - Oh well, poleciał piach. Iskrzący zdążył jeszcze zaszlochać w myślach, nim automatycznie przysiadł do ziemi. I za jakie grzechy tak szybko? Podłoże było piaszczyste, więc istniało ryzyko, że przy próbie wstania i wykonania normalnego odskoku, "ziemia" by złagodziła siłę odbicia, a dymny po prostu uderzyłby w piach, wyglądając przy tym jak wyciągnięta na brzeg, długa ryba. Tak więc, zamiast tego, postanowił... użyć wszystkich czterech łap, "odbić" się od powierzchni nieco w bok, tym samym się po prostu turlając w lewo (a przynajmniej taki był zamiar), na tyle szybko, na ile tylko był w stanie. Bo czemu nie? Po ziemi też da się unikać.

No właśnie niedobrze, Iskrząca Łapo, bo... Turlanie się? Jako unik? Serio? Ciekawa technika, Trzask nie powiedziałby, że nie, ale chyba trochę zbyt bajerancka. Zbyt się zmęczysz, zdezorientujesz, ubrudzisz futro... To była walka, trzeba tu oszczędzać siły, do cholery! Ale nic to, bo wyglądało na to, że Pył na razie nie widział... Hehe. I wciąż stał na łapach, ALE za to dosyć niepewnie. Trzask więc ruszyła na terminatora, chcąc uderzyć jego bok. Głównym planem było przewrócenie Iskrzącej Łapy, lecz jeżeli by się nie udało – pchnięcie dymnego jeszcze bardziej w lewo, w stronę wód jeziora.

Stanął chwiejnie na czterech łapach, zirytowany mrugając oczami. Ty wredna, stara ropucho, on się kiedyś odwdzięczy, zobaczysz! Nie ma opcji na udany atak z piachem w oczach. No, może jest. Ale nie obeszłoby się bez ryzyka. Co więc w tej sytuacji może zrobić? To co robi zazwyczaj. Unikać. No i ma jeszcze słuch i intuicję, na którą musiał się zdać. Tak więc, gdy "zobaczył" ruch Trzask, spróbował tym razem odskoczyć w tył.

Tsk. A więc tak? Pewna, dość niemiła odzywka cisnęła się samotniczce na język, ale w ostateczności się opamiętali – w końcu byli w środku walki (treningowej, tak, ale wciąż!) i nie powinni niepotrzebnie tracić tchu. Trzask skrócili dystans między nimi a terminatorem i łapę, którą mieli już wcześniej uniesioną, użyli do próby uderzenia go w głowę, a dokładniej – w polik, blisko oka. Tylne łapy, oraz drugą przednią, użyli do zaparcia się w podłożu.

No i co się przybliżasz. Na co. Po co ci to. Nie możemy do siebie rzucać PiAsKieM na odległość? Za blisko! Oddaj moją przestrzeń osobistą. Aaaaaa. Pył zamiast zrobić kolejny unik, zaryzykował. Patrząc na uniesioną łapę Trzask, zanurkował/skoczył/wystrzelił, jak kto woli, na wprost, wyciągając przed siebie przednie kończyny, chcąc podciąć łapy samotnikowi. Albo łapę. Jak nie trafi to najwyżej będzie plackiem.

Phi. Nie wycelował kompletnie, co było dość, cóż, żałosne, jednak najwyraźniej Iskrząca Łapa nie radził sobie lepiej. Gdy z łaski swojej wreszcie postanowił przestać jedynie robić uniki i zaatakować łapy Trzask, samotnik poczuł na nich jedynie muśnięcie. Mało tego, teraz miał terminatora idealnie blisko siebie. Samotniczka leciutko się odchylił, zerknął na Pyła, uśmiechnął się i ponownie zamachnął łapą na głowę terminatora. Miał nadzieję, że tym razem trafi. Jeżeli nie – cóż, najwyraźniej pozostaje znowu sypnąć komuś piaskiem w oczy!

Ha! Udało się! .... Ale zaraz. Chyba nie tego oczekiwał Iskrzący. Spojrzał na łapy Trzask, po czym w pysk nadal stojącego samotnika. A NIE POWINIEN STAĆ. Jeszcze się uśmiecha. Pył położył po sobie uszy, patrząc w górę i odwzajemnił uśmiech, pokazując niepewnie kiełki. Uśmiech w stylu ,,Hahaha, śmiesznie wyszło, nie? Proszę nie zabijaj mnie" Znów zamach. Pył nie cackając się dłużej z uśmiechaniem, odchylił się, chcąc szybko odskoczyć w tył, zanim będzie za późno.

Wyglądało na to, że Iskrząca Łapa ma dzisiaj wyjątkowo dobry dzień, a Trzask wyjątkowo pechowy, skoro praktycznie nie trafiła w terminatora ani razu. W pieprzonego TERMINATORA. To już zaczynało się robić jednakowo nudne i żałosne.
Najwyraźniej czas na lekką zmianę taktyki. A co jeżeli tym razem da się terminatorowi zaatakować pierwszemu? Zobaczymy, czy potrafi wziąć sprawy we własne łapy i robić coś innego, niż poddawać się komuś innemu i go unikać. Ale, aleee, nie ma tak w prościutko w życiu, o nie nie. Trzask postanowiła spróbować nagle ustawić się tyłem do słońca, a jeżeli terminator podjął jakąkolwiek próbę ataku — odskoczyć na bok. Jeżeli złapie haczyk, to mógł się przynajmniej cieszyć, że nie został oślepiony przez piach w oczach.

Mlem. Hah, zarył tylnymi łapami w ziemię, gdy udało mu się uniknąć ataku. Bycie małą pchłą czasem się opłacało. No, oprócz podcinania łap. Nie będzie już podcinał łap Trzask, skoro nie działało. No, przynajmniej nie teraz. Shhh, a mógł tą łapę próbować ugryźć, może by podziałało. Zamiast jednak atakować, samotnik zrobił coś, czego Pył po serii ataków nie specjalnie się spodziewał. Ale hola, nie ma tak. Dymny spróbował... może nie okrążyć kota, tylko nieco obejść, chcąc przy okazji znaleźć jakiś inny punkt ataku niż łapy i pysk z naprzeciwka. Swoją drogą nie lubił patrzeć w jedno miejsce, więc po prostu ogarniał wzrokiem całość możliwości gdzie mógł zaatakować. Tak więc, po szybkim susie, gdy znalazł się po boku Trzask, wyskoczył, celując w szyję przeciwnika.

No, wreszcie zaczęło się coś dziać! Brawo, Pył, nie spędziłeś czasu na rozważanie gdzie by to najlepiej zaatakować mając na uwadze kąt podłoża bla bla bla, tylko ruszyłeś się z łapami prosto na delikatne miejsce! Tylko... Hihi, ups. Znowu nie widzisz za dobrze. Jaka szkoda. Pamiętaj, otoczenie trzeba mieć na uwadze caaały czas!
Korzystając z chwilowego zdezorientowania i zachwianej równowagi Iskrzącej Łapy, Trzask zwyczajnie rzucili się w kierunku Pyłu, chcąc go staranować i powalić. Być może, jeżeli ten atak się powiedzie, skończą już ten trening, bo obicie mordy kotu młodszemu od siebie kilkakrotnie nie jest niczym ekscytującym. Zresztą, skoro dymny chciał się czegoś nauczyć, to proszę bardzo — nawet podczas tej krótkiej walki, Trzask zanotowali już całkiem sporo rzeczy, które można byłoby poprawić. Lecz finalny werdykt pozostawał w łapach terminatora.

Zaklął cicho, gdy jego łapy zamiast dotknąć szyi Trzask, wylądowały z poślizgiem w piachu, a on sam doznał porażenia słonecznego. Jego biedne oczy! Może zacznie walczyć z zamkniętymi ślepiami. Będzie się obijał niczym piłka plażowa o losowe przedmioty, ale przynajmniej więcej jego wzrok nie ucierpi. Chyba że się na coś nabije... Gdy więc samotnik ruszył w stronę dymnego, ten chcąc się odwdzięczyć za biedne oczy, rzucił piach w kierunku pyska Trzask, by zaraz potem spróbować odskoczyć w bezpieczne miejsce.

Trzask mimowolnie syknął, gdy piach dostał się do jego oczu... No co. Tak, tak, trzymał emocje na wodzy, o to nie musiał nikt się martwić, ale jak dostanie ci się coś do oka, nieważne czy podczas zabawy, czy podczas... Czegokolwiek innego... To zawsze trochę boli, nie? Również mimowolnie, samotnik się... Uśmiechnął. Być może Iskrząca Łapa nie mógł tego zobaczyć, ale... Heh, no, Trzask również nie. Najwyraźniej nastąpił idealny zbieg okoliczności – od razu, gdy samotnik zaczął myśleć o zakończeniu treningu, Iskrząca Łapa skorzystał z jednej z ulubionych taktyk samotnika – i to z sukcesem! Heh, nie przeszkodziło to jednak w uderzeniu o jego bok. Bardzo dobrze.
 Samotnik postanowił zastosować ten sam atak co wcześniej, ponownie rzucając się na terminatora, by (tak, zgadliście) go staranować i przewrócić. Ciekawe czy Pył, być może zachęcony udanym oślepieniem, znowu podejmie działania ofensywne. Oby.