Sowa słuchał uważnie wyjaśnień samotnika, delikatnie kiwając przy tym głową. Ten jednak nie musiał się martwić o niezręczną ciszę po swojej wypowiedzi bo wojownik nie zamierzał czekać, zanim zadał kolejne pytanie.
- Na północy, czyli w okolicy siedlisk dwunogów czy całkiem za Okiem Gór? - dopytał. Nie minęło jednak sporo czasu, ledwie dwa czy trzy uderzenia serca, gdy dotarło do kocura w jak głupiej sytuacji właśnie się znalazł. To musiało wyglądać wręcz idiotycznie dla jego rozmówcy. Nagle jakiś klanowy kot do niego podchodzi i wypytuje o jakieś dziwne rzeczy. Chyba lepiej by było, jakby od razu powiedział o co chodzi. Choć to też mu się najnormalniejsze nie wydawało. No ale już gorzej chyba nie będzie. W końcu westchnął i odezwał się ponownie, jeszcze zanim kocur zdołał odpowiedzieć na pytanie. - Wybacz za takie głupie pytania. Szukam informacji o pewnym samotniku i pomyślałem, że może... mógłbyś mi jakoś pomóc? - zapytał, starając się uśmiechnąć pomimo zawstydzenia.

Dymny już miał otwierać pysk, jednak się powstrzymał, słysząc kolejne słowa które wypadły z pyska rzeczniaka. Cóż, tym lepiej ze zmiany tematu, gdyż Pyłkowi nie specjalnie widziało się odpowiadać na dokładne położenie jego legowiska. Znaczy, spoko, może kocur o tym nie pomyślał zadając pytanie, ale samotnik serio nie czuł się teraz komfortowo z myślą o odpowiadaniu, a że kłamanie nie specjalnie mu wychodziło, po prostu pewnie by ominął to jakoś i stworzył kolejną niezręczną sytuację, jakby ta już nie była wystarczająca. Natomiast pytanie o jakiegoś samotnika? Chętnie udzieli odpowiedzi! Może nawet będzie wiedział o kogo chodzi. Zastrzygł więc uszami, zerkając z zainteresowaniem w pysk-najpewniej wojownika. Chyba, że to jakiś wyrośnięty uczeń, bywali i tacy.
- Mmm, może mam. A o kogo chodzi? Jakieś imię, wygląd? Tylko ostrzegam, że samotnicy mają w zwyczaju znikania z tych okolic - Odpowiedział już nieco bardziej żywo, czekając na jakieś informacje. Kocur nie specjalnie miał jakieś znajomości z samotnikami, ale kto wie? Może jakiegoś akurat skojarzy?

Sowi Zmierzch rozluźnił się delikatnie, a jego pysk wykrzywił się w małym uśmiechu. Wyglądało na to, że i jego rozmówca nieco się uspokoił i nawet wyglądał na zainteresowanego tą sprawą. Dobrze, bo trochę się obawiał, że ciemny kocur go spławi, jakimiś nieprzyjemnymi słowami. Wojownik poczuł lekkie podekscytowanie na myśl, że samotnik może coś wiedzieć na temat Maćka. Zachował jednak spokój. Nie było co się nakręcać, żeby zaraz się rozczarować. Maćka mogło w końcu nie być w tych okolicach od wielu, wielu księżyców.
- Nazywa się Maciek, umm... - zaczął z lekkim wahaniem, próbując sobie przypomnieć opis wyglądu ojca. Dobrze, że Czarnostopy i Suchy Nos nigdy nie spławiali go, gdy dopytywał o swoich rodziców. Sam Sowa niezbyt już ich pamiętał, zwłaszcza matki. Ale na szczęście powierzchowny opis Maćka znał. - Taki z długim futrem, białym w brązowe łaty. Co tam jeszcze... A! Ma ochlapnięte uszy. No i chyba jest gdzieś w twoim wieku - wyjaśnił, starając się opisać kocura jak najlepiej potrafił. Pomimo to, wydawało mu się, że i tak mówi trochę za mało. No ale co? Tylko tyle był w stanie o swoim ojcu powiedzieć.

Już sam początek wypowiedzi utwierdził Pyła w przekonaniu, że nie ma bladego pojęcia o kogo chodzi, a dalszy opis tylko go w tym przekonaniu utwierdził. Poza tym, nie znał nikogo z oklapniętymi uszami, więc tym bardziej wydawało mu się być to wiedzą poza jego zasięgiem. Poza tym, kot w wieku Pyłka? Stary dość. Mimo to słuchał wojownika w zainteresowaniu, patrząc gdzieś w podłoże intensywnie, próbując połączyć ze sobą w głowie wszystkie szczegóły, które... i tak nigdzie go nie zaprowadziły. Pokręcił więc przecząco głową po wysłuchaniu całej wypowiedzi.
- Nie kojarzę - przyznał w końcu, podnosząc wzrok by nigdzie nie odlecieć umysłem - Na całej północy i w okolicach siedlisk dwunożnych go nie spotkałem ani o nim nie słyszałem. Może jeszcze być za waszymi terenami na południu, ale jak tam ostatnio byłem też nie wyczułem ani nie zobaczyłem samotnika... chociaż to było jeszcze przed porą opadłych liści, więc mogło się coś pozmieniać od tamtej pory. - Koniec końców, wedle tradycji, okazał się być mało przydatny. Ale hej, przynajmniej wiadomo było, że kota którego ów dymny szukał nie było w okolicy. Może się zmył na zimę czy coś, kto wie.
- W teorii mógłbym jeszcze kogoś spytać jak się nawinie, ale nie liczyłbym na cokolwiek - dodał, w głębi duszy zdając sobie sprawę, że nie specjalnie mu się chce tą sprawą zajmować, chociaż teraz było już trochę za późno.

No i chyba Sowa za szybko się ucieszył.
- Rozumiem - zamruczał, kiwając głową z delikatnym rozczarowaniem, gdy usłyszał wyjaśnienia kocura. Szaro-czarny nikogo takiego jak ojciec wojownika nie znał. Właściwie, to czego on się spodziewał? Miał już niemalże 30 księżyców, Maćka nie widać było w okolicach Klanu Rzeki pewnie równie dawno temu, może nawet już nie żył.
Zastrzygł jednak uszami, słysząc kolejną propozycję samotnika. Szczerze mówiąc, to nawet go to nieco zdziwiło. Zgadywał jednak, że samotnik nie chciał tego robić z dobrego serca. No chyba, że się mylił, ale raczej tego nie zakładał. Niemniej, nawet jeśli kocur wątpił w powodzenie czegoś takiego to wojownik gotów był spróbować. W końcu nie chodziło tu o znalezienie jakiejś małym rzeczy czy kawałka zwierzyny, a o kocura, który go spłodził.
- Oh, naprawdę? - zapytał nadal lekko niedowierzając. - Jeśli jesteś gotów poświęcić na to trochę swojego czasu, to chętnie skorzystam. Co mógłbym dla ciebie zrobić za coś takiego? - zapytał z uprzejmym uśmiechem, dając delikatnie znać kocurowi, że nie oczekuje od niego żadnego wolontariatu.

Pyłek poruszył lekko uchem. Cóż, dymny mógł jedynie zgadywać, ale zdawało mu się iż doskonale rozumie mieszaninę uczuć które teraz przepłynęły przez jego rozmówcę. W końcu on sam szukał kilku kotów w ciągu swojego życia i prawie zawsze takie poszukiwania kończyły się niepowodzeniem, albo wspomniane koty po prostu znikały od nowa. Było to na pewno frustrujące i po prostu rozczarowujące. A może i smutne? Pyłek zdążył z tego powodu już lekko popaść w apatię. Na następną propozycję natomiast, drgnął lekko uchem i przez pewien czas wpatrywał się w wojownika jakby ten mówił do niego w jakimś obcym języku i dopiero po chwili dotarły do niego słowa Sowy, które to wcale nie rozjaśniły mu w umyśle, przez co zniżył prawie niezauważalnie brwi, czując się trochę jak taka sierota.
- Zrobić? - powtórzył jakby nie rozumiejąc, na chwilę się znów zawieszając, próbując jakoś usilnie wymyśleć co by teraz powiedzieć. Kusząca oferta, ale nie sądził, by było coś, co owy osobnik mógłby dla Pyłka zrobić. W sensie, raczej nie było co? Dymny był samotnikiem, włóczęgą pałętającym się po terenach. Deal z wyręczeniem w czyszczeniu legowisk w tym przypadku by nie przeszedł.
- Uhh... szczerze powiedziawszy to nie wiem - przyznał po krótkiej chwili, która w jego głowie wydawała się być wiecznością - Jeśli masz jakiś pomysł to chętnie usłyszę, bo wiesz. Patrząc na nasze obecne położenie to.. uh, chyba nie ma za bardzo opcji? - przekrzywił głowę, która teraz była ozdobiona o niezręczny uśmiech. Może wojownik był bardziej pomysłowy w tej kwestii.

Kocur wypuścił z nosa ciężko powietrze i uśmiechnął się lekko, spoglądając na samotnika w mieszance zamyślenia i lekkiego zawstydzenia. No tak, w sumie to co wojownik mógł zrobić dla samotnika w zamian za coś takiego? Niewielki tu był wybór.
- Mógłbym wyręczać cię w polowaniu przez kilka dni - odparł w końcu, odwracając wzrok w stronę jeziora, by po chwili ponownie zerknąć na dymnego złotymi oczami. - Albo po postu wymyśle coś innego do czasu jak znów się nie zobaczmy. Twój wybór.

- W polowaniu? - powtórzył niby zamyślony. Na chwilę zamilkł, kiedy jego stary komputer w głowie przechodził powoli proces przetwarzania informacji, by po chwili się odpalić.
- Aha! - miauknął, nieco głośniej niż początkowo zamierzał, z błyskiem w oczach - Mo-... czy umiesz może łowić ryby? - Pyta zaraz, przechodząc szybko z założenia iż kocur to potrafi, do pytania czy umie. Byłoby to chyba dziwne, gdyby Pyłek nagle uznał, że tak, wiem, że umiesz łowić ryby poboczny rzeczniaku, daj mi tą wiedzę za info o kocie którego pewnie nie ma już na terenach. Cóż, może nie jest to dokładnie to o czym myślał w tej chwili, a raczej był podekscytowany tą myślą, no bo, uh, kiedy ostatnio uczył się łowić? Albo próbował? Chyba wtedy, kiedy był jeszcze Piórko... uh, wieki temu. Tak czy inaczej rzeczniaki powinny ogarniać stworzenia wodne, w końcu to ich domena i szczerze wątpił, by dorosły kot tego nie potrafił.

No i to był lepszy pomysł. Zielonooki dobrze trafił, skoro chciał nauczyć się łowić ryby. Sowi Zmierzch zastanawiało, czy samotnik po prostu strzelał z tym pytaniem czy może znał zapach Klanu Rzeki i wiedział, że potrafią łowić ryby.
- No jasne - odparł z uśmiechem, który pojawił się na jego ciemnej mordce, widząc ekscytację na pysku samotnika. - A więc widzimy się na lekcji? Ile mniej więcej potrzeba ci czasu na to rozeznanie? - zapytał po chwili. Chciał w końcu wiedzieć, kiedy w ogóle ma się tu stawić. No bo przecież nie będzie się tu codziennie włóczył aż jaśnie pan się pojawi.

Zgodził się! Ha! Kurcze, nie sądził, że to przejdzie, ale widocznie rzeczniak nie był jakoś szczególnie przywiązany do swoich magicznych zdolności łowienia, jak niektóre koty, które pilnowały tej wiedzy jak skarbu.
- Mhm! A co do tego ile.. uh. Pewnie jakoś się tu będę znów kręcić kiedy zboża się zrobią złote. Więc ten... macie jakieś kłosy u siebie? Na nich najłatwiej sprawdzić. Alboo... nie wiem. Trawa jakaś. - Jak na złość kiedy akurat potrzebował, to nie umiał nic wymyśleć i pewnie przyjdzie mu do głowy jakaś rosnąca w tym samym czasie roślinka dopiero jak będzie za daleko by poddać jakąś propozycję.
- O, mogę się przejść przy granicy i otrzeć o jakieś drzewo. Tak wiesz, żeby dać znać, ,,hej jestem tu, chodź jutro to powiem ci co wiem". Tylko by mnie reszta twojego klanu nie zjadła za to - Wymruczał pod nosem, niby to do siebie, nie wiedząc czy takie wbijanie na granice i pozostawianie śladu to najlepszy pomysł. To trochę jak wtykanie kija w mrowisko i patrzenie czy mrówki jednak cię zjedzą czy nie.

- Masz na myśli ostatni księżyc Pory Zielonych Liści? - dopytał z niepewnym uśmiechem.
No zboża to oni na terenach Rzeki nie mieli, niestety. Na szczęście jednak kocur miał okazję słuchać kiedyś historii Suchego Nosa o terenach za ich granicami, więc mniej więcej wiedział, kiedy ów zboże robi się złote.
- Oj, to chyba nie najlepszy pomysł. Jeszcze tego brakuje, żeby postanowili robić dodatkowe patrole, bo wyczuliby na granicy samotnika - odparł możliwie jak najdelikatniej. Co prawda, ta droga wydawała się mu najłatwiejsza i najbardziej efektowna, ale jednocześnie najbardziej ryzykowna, więc wolałby jej uniknąć.

Kocur zamyślił się przez chwilę.
- Chyba przedostatni... tak jakoś w połowie? Uhhh - Naprawdę, czemu tu nie mog- O! - Nawłoć! - miauknął jakoś pobudzony - Na pewno macie gdzieś nawłoć. Jak zacznie kwitnąć... albo zauważysz, że ma zamiar zaczynać. To wtedy możesz się mnie spodziewać w okolicy, najczęściej wieczorami. Rano mi się nie chce, a w dzień najpewniej będzie strasznie gorąco, więc wolałbym nie zamienić się w popiół. - Przyznał, już w umyśle czując ten żar bijący od ziemi i traw, dźwięk świerszczy i falujące powietrze. Uh, nie dało się po prostu.
- Yep, to chyba odpuszczę. Tak czy inaczej, pamiętaj o nawłoci, będę się tu wtedy kręcił. - miauknął, stawiając powodzenie swojej nauki na kwiatka.

Złote zboża. Nawłoć. Niezbyt pomogło to Sowiemu Zmierzchu w odnalezieniu ciemnofutrego samotnika, który obiecał podpytać innych samotników o Maćka. Sowi Zmierzch co jakiś czas przychodził w okolice Oka Gór z nadzieją, że gdzieś w oddali dojrzy znajomego kocura, jednak nigdy się to nie wydarzyło. Zdążył się już nawet pogodzić z faktem, że albo samotnik miał gdzieś ich układ, albo odszedł z terenów doliny, albo... albo po prostu nie żyje.
Tym razem dymny zastępca przybył w okolice gdzie ostatnio się spotkali już nie po to, by liczyć na spotkanie z samotnikiem, a a tym samym celu co ostatnio - po prostu z nudów. Skorzystał z chwili wolnego od patroli, polowań i treningów i wybył poza tereny.
Przysiadł bez większego celu na brzegu wielkiego zbiornika i wbił złote oczy w taflę wody, myśląc o wszystkim i jednocześnie o niczym.

Pyłek w międzyczasie jeszcze zachorował. O ironio, nie specjalnie chciało mu się iść na tereny klanów zataczając po drodze, więc musiał poczekać i jakoś tak zeszło, że może i przyszedł, ale owego klanowicza nigdzie nie mógł znaleźć. Przychodził więc co jakiś czas, lekko poddenerwowany, kręcąc się po okolicy, ale ani zapachu, ani kota widać nie było. A może to po prostu nos mu szwankował? Odszedł więc znów na siedliska, niezapokojony faktem, że zaraz liście barw nabiorą i zrobi się zimniej. Wtedy w ogóle nie będzie koło klanów, a zaszyje się w ciepłych siedliskach. W wtedy, kiedy znów przydreptał w okolice oka gór, dostrzegł ten dymny słup siedzący nad wodą. Oh! Czyżby wreszcie się udało? Co prawda nie wczas, ale miał nadzieję, że dymny osobnik jakoś to wybaczy. Wziął się więc w sobie, nie wiedząc czy przypadkiem tym razem nie dostanie po uszach, po czym podreptał w stronę Sowy.
- Dzień dobry - miauknął cicho z uśmiechem, kiedy znalazł się w odpowiedniej odległości. Takiej, gdzie nie musi krzyczeć ani obawiać się, że mówił za cicho i go nie usłyszą. Pozostawało czekać na reakcję.

Sowi Zmierzch poświęcił dłuższą chwilę na wpatrywanie się w wodę przy żwirowym brzegu. Ostatnimi czasy bardzo rzadko miał czas tak przysiąść i po prostu popatrzeć na przyrodę. Szybko się jednak okazało, że i tym razem nie było mu to dane.
Nie od razu skojarzył witający się z nim głos, w końcu słyszał go ledwie raz w życiu, ale gdy tylko spojrzał w stronę jego źródła, od razu rozpoznał znajomy szary pyszczek. W zasadzie to stracił już nadzieję, że w ogóle kiedykolwiek jeszcze spotka samotnika a tu proszę. Ciekawe, czy przez ten cały okres czasu wywiązał się z umowy. Chyba inaczej by teraz do niego nie podchodził?
- O! Dzień dobry - miauknął z mieszanką zdziwienia i lekkiej radości w głosie. Wstał z miejsca w którym siedział i zdecydował się podejść do kocura nieco bliżej, by łatwiej im było rozmawiać. - Przyznam, że traciłem nadzieję, że jeszcze się zobaczymy. W zasadzie myślałem, że odszedłeś z terenów albo... no wiesz, nie żyjesz.

- No, było blisko - mruknął przyznając lekko co mogło się odnosić do obu możliwości, tonem jakby właśnie machnął olewająco łapą. Do momentu w którym ma kogoś kto może wyleczyć jego zakichany nos z białego kaszlu powinno być w porządku. No, i będzie omijać wszelkie drapieżniki, chociaż te często same wpadają pod łapy jak na złość. - Tak czy inaczej jestem, przepraszam, że tak się przeciągałem, naprawdę. Po drodze złapała mnie choroba i musiałem chwilę przesiedzieć w siedliskach - usiadł sobie wygodnie po próbie wytłumaczenia swojej długiej nieobecności, bo zdawał sobie sprawę, że mogło to tylko przysporzyć kłopotu klanowiczowi. Co prawda patrząc na pogodę nie liczył na jakąkolwiek naukę, ale i tak się miał zamiar podzielić informacjami bo... cóż, nie ma co ukrywać, nie były niczym zaskakującym.
- I podobnie jak do tego faktu, wieści też... uhhh, mogą być zaskakująco oczywiste? - zaczyna niepewnie, kierując wzrok gdzieś na bok - Ogólnie rzecz ujmując po kocie o którego pytałeś nie było ani śladu. Samotnicy w okolicach siedlisk dwunożnych również nie kojarzą owego kocura, więc widocznie, no wiesz. - Tu przerywa, dając Sowie dokończyć myśl. Było wiele możliwości i zdawało się, że żadna z nich nie była bardzo kolorowa.

- Oh, rozumiem. Mam nadzieję, że już lepiej się czujesz? - zapytał. Nie to, że jakoś bardzo naprawdę obchodziło go samopoczucie samotnika. Nie wyglądał w końcu jakby umierał, więc wnioskował, że już się wyleczył. Swoją drogą, ciekawiło go w jaki sposób pozbył się choroby? Czy samotnicy mieli jakiś swoich okolicznych medyków, czy może sam znał się na ziołach? Korciło go trochę by zapytać, ale uznał, że byłoby to trochę nie na miejscu, zważając na to, że jednak słabo się znali.
Na słowa o wynikach jego poszukiwań jego dobry humor nieco uciekł mu z pyska. Szczerze mówiąc, do ostatniej chwili miał w sobie ten promyk nadziei, że jednak ktoś tu ostatnio widział Maćka, albo przynajmniej ktoś o nim kiedyś słyszał. No trudno. Chciał wiedzieć co u jego biologicznego ojca, ale jego życie od tego nie zależało. Miał tylko nadzieję, że samotnik nie kłamał i naprawdę jakieś poszukiwania się odbyły. Mógłby otwarcie o to zapytać, ale jednak nie chciał się wykłucać.
- Ah... no cóż, mówi się trudno - powiedział, wzruszając delikatnie ramionami i zmuszając się do lekkiego uśmiechu. - I tak dzięki za fatygę. Jeśli się nie mylę, jestem ci coś winien? Choć nie jestem pewny, czy aktualna pogoda nadaje się do łowienia ryb...

Dzisiaj było całkiem gorąco. Nic dziwnego, w końcu przyszła już na to pora. Tak się złożyło, że akurat tego dnia Żyto po raz kolejny z rana wybrał się w drogę do klanów. Planował po prostu pogadać z jakimś klanowiczem, ale w ten upał naszło go takie pragnienie, że na miejscu po prostu nie mógł się powstrzymać przed zaczerpnięciem paru łyków orzeźwiającej wody z jeziora. Kocur nachylił się nad taflą i napił się, czując ukojenie w suchym gardle. Później przysiadł na chwilę przy brzegu i zamyślił się. W sumie to nigdy wcześniej nie próbował tutaj się wykąpać. Na szczęście, brzegi nie były zajęte przez klany, więc to chyba oznaczało, że jakiś samotnik też miał wstęp do wody.
Oczywiście, Żyto nie był pewien, czy było tutaj bezpiecznie, dlatego na razie postanowił po prostu zanurzyć łapy w płytkiej wodzie, która przyjemnie je chłodziła. Dno piaszczyste, więc nie musiał się obawiać, że się poślizgnie lub pokaleczy. Żyto jednak nie byłby sobą, gdyby nie poszedł dalej. Zaczął więc powoli i ostrożnie dalej się zanurzać, wciąż czujnie sprawdzając łapami dno na wszelkie ostre przedmioty czy nagłe zagłębienia. Na szczęście, niczego takiego tutaj nie wykrył. Wyglądało na to, że można sobie tu łazić spokojnie.
Wreszcie, gdy woda sięgnęła mu do piersi, postanowił w ogóle oderwać się od piaszczystego podłoża, pozwalając wodzie nieść jego ciało. Dawno już nie pływał, powrót do tego było przyjemnym uczuciem. Przez umysł kocura od razu przeszły wspomnienia z jego młodości. Nie mógł jednak rozmyślać nad tym długo, bo księżyce bez praktyki i nowe miejsce zmuszały go do zachowywania szczególnej ostrożności. Za ten czas zdążył już zapomnieć parę manewrów, dlatego był w tej dziedzinie dość rdzawy. Póki jednak nie zaczął tonąć, nie zamierzał przestawać. Płynął sobie nie za daleko od brzegu, płynąc sobie wzdłuż niego. Ciekawe, czy ktoś go zobaczy?

Niestety, mimo że klanów było wiele, przez cały ten czas nie zobaczył ani jednej żywej duszy. Po jakimś czasie Żyto był zmęczony i znudzony, dlatego wylazł na brzeg, by tam się wysuszyć na ciepłych promieniach słońca, a potem wrócić do swojego rewiru. Oczywiście, chwila kąpieli w orzeźwiającej wodzie była przyjemna, ale skoro poza tym nie działo się nic ciekawego, to nie ma co tu więcej się kręcić.

//zt

Oko Gór chyba każdy klanowicz znał. To miejsce bywało naprawdę żywe ale tylko podczas zgromadzeń. W inne dni było puste i spokojne. Czasem Koźlorogi potrzebował spokoju dlatego to miejsce było dla niego idealne.
Jego samopoczucie było lepsze. Po długich księżycach w lecznicy jego zdrowie się poprawiło. Co prawda dalej odczuwał lekki dyskomfort przez lekki ból brzucha, ale to było nic takiego. Poza tym nie chciał przesiedzieć cała Porę Nagich Drzew w legowisku.
Postanowił się wybrać na spacer. Nie miał żadnej pracy na dziś więc mógł sobie pozwolić na mały wypad.
Dotarł do Oka Gór i rozejrzał się po okolicy. Wyglądała tak jak zwykle. Wyczuwał jedynie zapach samotnika, który się tu włóczył. Poza tym, wszystko było bez zmian.
Szedł sobie wzdłuż brzegu jeziora i w milczeniu oglądał krajobraz.

/puch