I... Nic. Ale Sowia Łapa nie zamierzał się zrażać. W końcu zwierzyna nie podbiegnie mu pod nos, prawda? Dlatego szukał dalej, nadal węsząc i rozglądając się, przy czym leciutko skręcił w stronę Języków, ale nadal nie opuszczał Łysych Drzew.

Takiego znaleziska Sowia Łapa się nie spodziewał. Futro zjeżyło mu się na karku, gdy tylko dojżał lisie futro. Starając się stąpać cicho, wycofał się ostrożnie i ruszył w drugą stronę, próbując iść cicho i tak, by wiatr nie zaniósł do lisa jego zapachu. Jesli tylko udało mu się odejść wystarczająco daleko, zaczął dalej węszyć za zwierzyną.

Serce kocura biło coraz szybciej. Przełknął ślinę, która utknęła mu w gardle. Dlaczego tu było tyle lisów?! Najchętniej zwiewałby teraz co sił do obozu, ale przecież nie mógł ryzykować, że lis go wyczuje i za nim pójdzie.
Ponownie, starając się unikać hałasu i iść w takim kierunku, by wiatr nie niósł jego zapachu, ruszył dalej, próbując jak najszybciej opuścić teren lisów i znaleźć się jak najdalej od nich.

Z nadal nieco galaretowatymi łapami szedł dalej. Wyglądało na to, że w końcu umknął z terenów lisiej rodziny. Tak dla pewności, chcąc ukryć swój zapach, wytarzał się jeszcze w ziemi. Mniejny nadzieję, że to choć trochę zakryje jego obecność.
Najchętniej to ruszyłby już do obozu, ale skoro już wyszedł to chciał złapać przybajmniej jakieś dwa piszczki. Pierwszy trafił się dość szybko, ale... Był na drzewie. Ze wspinaczką u dymnego było krucho, dlatego, zwracając się w stronę Małych Grzbietów, węszył za czymś... Bardziej naziemnym.

Dzisiejszy dzień najwyraźniej chciał terminatora zabić. Najpierw dwa lisy, teraz wielki pies. Gdy tylko ich spojżenia się spotkały, Sowia Łapa natychmiastowo się zjeżył, a gdy bestia ruszyła w jego stronę, zrobił to, co każdy na jego miejscu by zrobił, rzucił się do ucieczki. Biegł przed siebie, ale zarazem starajac się nie biec w stronę obozu. Czuł jak gdyby serce biło mu tak mocno, że praktycznie go nie czuł. Czy to tak wyglądała śmierć ze strachu?
Że też musiał spotkać psa w miejscu gdzie nie ma drzew. Uciekajac, nie patrzył czy pies za nim nadal biegnie a jedynie rozglądał się za jakimś drzewem, czy innym schronieniem.

No... tego Sowia Łapa na pewno się nie spodziewał. Z opowieści starszych kotów znał psy tylko jako wielkie krwiożercze bestie a tu... ten zaczął go lizać? Czyżby sprawdzał jak smakuje, żeby potem go zjeść? Albo psy były na tyle głupie, by nie wiedzieć, że zwierzynę zabić trzeba od razu, albo były tak okrutne by najpierw się z nią bawić. A może... ten pies nie chciał go zjeść? Dymny słyszał, że gdy te zwierzęta były agresywne warczały i krzywiły pyski, podobnie jak koty. A u tego psa nie dojrzał ani tego, ani tego. Nie oznaczało to oczywiście, że był już spokojny. W zasadzie to czuł się, jakby już umierał. Serce mu kołatało, całe ciało zesztywniało i dodatkowo miał mroczki przed oczami. Co miał niby teraz zrobić? Leżał przygnieciony do ziemi, z pyskiem w śmierdzącej, psiej ślinie. Ten zwierz był nieprzewidywalny. Co jeśli był mądrzejszy niż się zdawało i próbował uśpić czujność terminatora?
Pomimo paskudnej sytuacji, Sowia Łapa podjął próbę uspokojenia się. Nie mógł przecież być bezmyślny a do takiej sytuacji, trzeba było otrzeźwić umysł. Wypuścił z nosa zgromadzone w płucach powietrze, które ugrzęzło tam w chwili spotkania z ziemią.
- Ch-ch-chyb-a ni-e chc-esz mnie z-z-zjeść, c-co? - wyjąkał z trudem, po czym z jego gardła wydobył się nerwowy śmiech. Z nadal zdrętwiałym ciałem postanowił spróbować uwolnić się od psa, powoli oddalając od niego ciało, odpychając się tylnymi łapami od ziemi. Starał się nie robić zbyt szybkich ruchów, kto wie przecież, czy pies nie uznałby tego za próbę ucieczki? To znaczy, Sowa oczywiście, nie pragnął teraz niczego innego jak uciec, ale co gdyby widząc to, pies zrobiłby się agresywny?
- N-nie m-m-masz d-d-wu-noga? - wydukał znów po chwili. Były marne szanse, że bestia go zrozumie, ale może przynajmniej jakieś dźwięki odwrócą jego uwagę i ten nie skapnie się, że terminator planuje ucieczkę?

Na tym etapie terminator sam już nie wiedział czy się z siebie śmiać, czy płakać. Pies, choć wprawdzie go nie ranił, nadal trzymał go mocno i najwyraźniej nie zamierzał pozwolić mu się odsunąć. Czy naprawdę musiał mu się trafić taki samotny pies? Nie mógł się tu przywlec z dwunogiem, który by go zawołał?! Co miał teraz zrobić? Dalej próbować się odsunąć czy czekać spokojnie aż psia ślina przeniknie mu pod skórę i pies się znudzi?
- T-tak, tak, ja ciebie też, ale zaraz u-urwiesz mi głowę tym jęzorem - miauknął już nieco wyraźniej, powoli odzyskując spokój umysłu. Nie żeby myślał, że pies go zrozumie, ale nadal miał nadzieję, że jego głos odciągnie jego uwagę od kolejnej próby odsunięcia się. Tak więc ponownie, nadal z ostrożnością, próbował odepchnąć się tylnymi łapami by uwolnić się z uścisku.

Udało się! Sowia Łapa znów był wolny... przynajmniej od uścisku, bo ten natręt najwyraźniej nie zamierzał odejść ani się zniechęcać. Gwiezdny Klanie, czy on nie mógł po prostu zrozumieć, że kocur nie chce się bawić i sobie iść?! W dodatku ruch terminatora uznał za zachętę do zabawy.
Sowia Łapa uspokoił się nieco, ale nadal był czujny. W końcu nie widomo, kiedy ta jego zabawa zmieni się w agresje i nie uzna, że zamordowanie dymnego to świetna zabawa. I dobrze, że tej czujności nie stracił, bo to bydle nie patrzyło nawet gdzie staje. Nie odwracając się tyłem do niego, terminator zdecydował się wycofać o kilka kroków, by nie znaleźć się pod łapami psa i nadal nieco roztrzęsiony tym co się działo, usiadł długość lisiego ogona od niego. Może jak zobaczy, że nie chce się bawić to da sobie pokój i odejdzie? Albo się zdenerwuje... Warto było i tak spróbować. Starał się przy tym nie patrzeć prosto w oczy zwierza, co by go przypadkiem nie zdenerwować.

Kocur aż podskoczył, gdy psisko po raz pierwszy od ich spotkania zaszczekało. Nie był pewien, czy było to agresywne szczeknięcie, ale chyba nie tyle co był zły a zawiedziony faktem, że kot się z nim nie bawi.
Widząc machnięcie wielkiej łapy odruchowo zrobił unik w bok. Robiło się niebezpiecznie. Nawet jeśli ten pies chciał się tylko bawić, to najwyraźniej nie wiedział jak silny był. Sowia Łapa sam już nie wiedział jak się zachować. Czy byś spokojnym i zaryzykować rozzłoszczenie psa, czy podjąć się zabawy, ryzykując, że pies mu coś złamie? Ostatecznie, jeśli unik się udał, ponownie usiadł, tym razem jednak nieco dalej od psa niż długość lisiego ogona.

W międzyczasie Poranna Zorza wybyła z obozu, by poszukać ziół. Nie było w tym nic nadzwyczajnego, zwykła, szybka wyprawa, która pozwoli uzupełnić część zapasów. W pewnym momencie wyczuła smród drapieżnika. I nikły przy nim zapach kota. Oczywiście podążyła tym tropem i ujrzała, jak terminator swoi oko w oko z ogromnym psem. Czuła, jak jej mięśnie automatycznie spinają się, gdy widziała, jak drapieżnik obnaża zęby, jednak z tego, co się zorientowała, to nie doszło jeszcze do rozlewu krwi. Jeszcze. Wzięła głębszy oddech i wydała z siebie dźwięki podobne do tego, które koty wydają przy zobaczeniu ptaka. Podchodziła do zwierzaka ostrożnie, obserwując jego reakcje. Chciała na siebie zwrócić uwagę zagrożenia, by terminator mógł uciec. A w tym... Musiała mu również pomoc.
- Wycofaj się bez gwałtownych ruchów w stronę najbliższego drzewadrzewa. Bez biegania. Wejdź jak najwyżej się da i nie schodź pod żadnym pozorem - powiedziała, gdy już znalazła się wystarczająco blisko i... Miała nadzieję, że odciągnie uwagę psa od czarnego kocurka. Porannej wydawało się, że jest lepszym celem. Śmieszna, kulawa kocica wydająca z siebie dziwne dźwięki. Teraz jedynie mogła błagać Gwiezdny Klan, by Sowiej Łapie udało się wejść w bezpieczne miejsce. A ona... Jakoś sobie poradzi. Na pewno wytrzyma w starciu więcej, niż Sowa, który prawdopodobnie by stracił życie przy pierwszym lepszym ataku psa.