Kocur cofnął się jeszcze trochę, gdy psisko machało łapami. W końcu jednak stało się to, czego Sowia Łapa się obawiał, pies się rozzłościł. Zjeżył się, gdy tylko dojrzał jego wściekły wzrok i obnażone kły. Widząc, że ten szarżuje na niego z zamiarem ugryzienia, zdecydował się na szybki unik w bok.

Unik się udał... prawie. Sowia Łapa syknął z bólu, który rozszedł się od jego ucha po głowie. No, ale zawsze lepsze to niż gdyby złapał i oderwał mu całą głowę zamiast kawałka ucha.
Kocur jednak nie tracił czujności, gotowy był na kolejne uniki. Lecz wtedy pojawiła się Poranna Zorza. Z jednej strony mógł się cieszyć, że nie jest sam, ale z drugiej, co jeśli przez niego zginie medyczka klanu? Jej próby zwrócenia uwagi psiska niestety nic nie dawały, nadal był skupiony na dymnym. Sowia Łapa słyszał dobrze co Poranna Zorza mówiła i nie zamierzał jej się sprzeciwiać. Nie chciał jej zostawiać samej z psem, ale na pewno lepiej wiedziała co robić. Powoli zaczął wycofywać się w stronę najbliższego drzewa. Wytrzeszczył oczy w szoku, gdy nagle do szyi psiska doskoczyła Łosi Ryk. Dopiero wtedy pies zwrócił uwagę na kogoś innego, co od razu postanowił wykorzystać i przyśpieszył nieco. Gdy tylko był wystarczająco blisko drzewa, od razu do niego doskoczył. Może i nie potrafił się jeszcze wspinać, ale chciał przeżyć. Wbił mocno pazury w korę i zaczął podciągać się do góry, próbując wejść jak najwyżej tylko mógł.

Zerknęła w kierunku Sowiej Łapy, który uwolnił się od uwagi psa. Całe szczęście. Teraz mógł się schronić na najbliższym drzewie. Nie rosłe one licznie w okolicy, jednak udało się coś znaleźć. Widziała również jego ranę. Krew się polała, ale odgryzione ucho nigdy nie było jakąś poważniejszą raną. Da sobie radę. Oberwał jedynie raz. Gorzej z Łosim Rykiem, która również była w okolicy i dołączyła do walki... A Poranna nie mogła zostawić jej sam na sam z wielkim psem. Wolała zdecydowanie trzech rannych, w tym ją, niż jednego rannego i pogrzeb. Korzystając z wyciągniętego w kierunku złotej wojowniczki głowy psiska, sama postanowiła go zaatakować. Zrobiła większy sus, obciążając mocniej zdrową, przednią łapę przy lądowaniu, by całość swojej energii skumulować w tylnych łapach i w taki sposób odbić się od ziemi. Celowała w bok szyi zagrożenia, chcąc się chwycić zębami za delikatną skórę w tym miejscu, a zdrową łapą złapać się pazurami po drugiej stronie, by nie opaść tuż pod szczęki kundla. Pomimo że sama niezbyt potrafiła walczyć, jedynie uczyła się tego do samoobrony, czuła się w obowiązku wesprzeć wojowniczkę w jej walce. Przynajmniej do momentu, w którym nie pojawią się inni wojownicy. O ile się pojawią.

Widząc, że szczęki psa kierują się prosto na nią, sierść uniosła się wzdłuż kręgosłupa kulawej medyczki. Atak nie wyszedł źle, nie udało jej się dobrze złapać, dlatego wylądowała w miejscu, w którym zdecydowanie nie chciała być. Ogólnie nie chciała być w ogniu walki, ale to inna sprawa. Łoś udało się oślepić zwierzę, dlatego zdecydowała się jednak atakować. Pomimo wszystko. Przez swoją niepełnosprawność nie miała tak dużych możliwości, jak sprawny kot, jednak uniosła się ponownie, tym razem jedynie przednimi łapami. Zamachnęła się zdrową łapą, celując w nos drapieżnika i starając się go jak najdotkliwiej zranić. I miała nadzieję, że pies za nią nie złapie, bo wtedy będzie mieć zdecydowany problem z poruszaniem się. Bardziej niż teraz.

Spokojny dzień? W klanie Rzeki? Nie w ostatnich księżycach. Jak nie dwójka pajacyków bijąca się na środku obozu, czy dwójka terminatorów chcąca się pozabijać - to pies! Los chciał, że akurat się pałętałem w okolicy Łysych Drzew, polując i ćwicząc kondycję, gdy do moich nozdrzy dostał się odróe drapieżnika, a dopiero później; szczekanie psa. Zaniepokojony ruszyłem szybkim truchtem w stronę z której dobiegały niepokojące odgłosy, a gdy dobiegłem zobaczyłem Poranną Zorzę i Łosi Ryk ścierające się z dużym psem, a na drzewie uczepionego Sowią Łapę. Oh Gwiezdni! Sierść na moim karku zjeżyła się praktycznie od razu, a w uszach zaszumiała krew od skoku adrenaliny. Wiedziałem, że nie do końca powinienem wdawać się w bójki w moim wieku, ale... Nie po to otrzymałem od samych Gwiezdnych dodatkowe życia, by kulić się jak tchórz i wyzionąć ducha z jakiegoś śmiesznego powodu jak, pfi, starość! Dlatego też bez większego zastanowienia zaszarżowałem na psa, wcześniej nieco go obchodząc by nie przeszkadzać ani medyczce, ani Łoś w ich atakach, a gdy byłem wystarczająco blisko, wybiłem się z łap tak, by wskoczyć na jego grzbiet, zaczepić się o niego pazurami by nie spaść i wgryźć się w jego kark, bądź chociaż porządnie go poranić.

Nie spodziewałem się, że mam w łapach tyle siły by przeskoczyć psa, a jednak - udało się! Zazgrzytałem zębami niezadowolony i kątem oka widząc jak Łosi Ryk atakuje pysk psa. Przejechałem na szybko po ranach które pies już zdobył i zdecydowałem spróbować dosięgnąć jego gardła. Zamachnąłem się więc by pazurami przejechać jak najbliżej jego gardła i - o Gwiezdni! - tym samym odwrócić uwagę od Porannej Zorzy, której obecności tutaj i czynnej walki, szczerze nie mogłem zrozumieć.

Przybył do walki Krzywa Gwiazda, który swoim atakiem nie trafił. Wygląda na to, że obecnie tylko ona zdołała coś zrobić psu, ale to nic. Przy takiej ekipie zdołają zabić psa... Dlatego postanowiła spróbować oddalić się od walki.
- Wycofuję się! - zawołała do reszty kotów, po czym spróbowała odejść od pola walki. Na jej korzyść przemawiał fakt, że kundel skupił się teraz na złotej wojowniczce, może nie zauważy, jak Poranna podaży w stronę drzewa, na którym znajduje się Sowa.

Udało jej się wycofać. Całe szczęście. Nie musiała już uczestniczyć w pojedynku, a mogła się zająć rannymi. Czyli wszystko wróciło na swoje miejsce. Podeszła do samotnego drzewa, na które wspiął się Sowa, zadzierając głowę do góry.
- Możesz zejść. Chodź, pomożesz nam - powiedziała, już mając plan, jak młodzika wykorzystać. Rana na jej łapie piekła, ale nie była poważna. Co nie znaczy, że jeszcze bardziej nie utrudniała jej chodzenia. W takim stanie prawdopodobnie nie będzie w stanie na czas ruszyć na pomoc... A podróż do obozu jej bardzo długo zajmie. Sowia Łapa był szybki i praktycznie w pełni sił. Szybciej dotrze do obozu, a ona będzie mogła w razie czego pomóc szybko tym, co byli na miejscu.

Sowia Łapa wpatrywał się w całą walkę z przerażeniem i poczuciem winy. Gdyby nie jego głupota nikt nie musiałby za niego walczyć! A on? Nie potrafił w ogóle pomóc. Nawet nie wiedział jak miałby to zrobić. W walce by jedynie wadził a do obozu po pomoc nie dobiegnie, zanim by tam dotarł i zawołał pomoc, byłoby już po walce.
Wbił mocno pazury w korę gałęzi a zęby zacisnął z taką siłą, że rozbolała go szczęka. Nerwowo machając ogonem przyglądał się, jak Poranna Zorza wycofuje się z walki i czmycha w jego kierunku. Wytrzeszczył oczy na jej słowa. Sam nie wiedział, czy plan medyczki był dla niego wybawieniem i czy miał się martwić. Nie zamierzał jednak wiele myśleć. Przecież nie mógł tam tak siedzieć bezczynnie. Jeśli był jakiś sposób by pomóc reszcie, musiał to zrobić.
Nerwowymi ruchami zaczął schodzić z drzewa. Z początku chciał zejść głową w dół, ale gdy tylko zobaczył, jak w tej pozycji jego pazury tracą przyczepność, odwrócił się i zaczął schodzić głową w górę.
- Co mam zrobić? - zapytał szybko, gdy tylko dotarł na dół i stanął przed srebrno-futrą.

No co za pies! Chyba już nie te lata. Westchnąłem bezgłośnie i zmarszczyłem brwi. Widząc, że pies głównie skupia się na Łosim Ryku chcąc zaatakować jej gardło, postanowiłem jak najmocniej uderzyć go w pysk, a dokładnie to celowałem w jego nos, by boleśnie go podrapać i tym samym zniechęcić kundla do dalszych ataków. Był zmęczony - tak jak my wszyscy. Eh! Skąd się tu w ogóle wziął?

Ehe, Gwiezdny Klan chyba się mścił za moje roztargnienie i teraz uczynił kompletnie bezużytecznym w walce. Zasyczałem sfrustrowany kolejnym - nieudanym atakiem i gdy dostrzegłem, że pies chwycił Łoś za gardło, zostawiając na nim krwawiącą ranę, poczułem, jak krew zaczyna we mnie szybciej wrzeć. Spiąłem wszystkie mięśnie, ściszyłem frustrację i postanowiłem najpierw spróbować cisnąć psu piachem w oczy, a następnie skoczyłem w stronę jego własnego gardła, chcąc się w nie wgryźć i uczepić, tym samym zwracając jego uwagę tylko i wyłącznie na mnie.