Dzielnie podążała za mocnym tropem licząc, nie...lepiej powiedziawszy wiedząc, że gdzieś w pobliżu musiał znajdować się jego właściciel i tak właśnie było. Kilka minionych krzewów i ów jarząbek się znalazł. Krążył po ziemi w najmniejszym stopniu nie zdając sobie sprawy o nadchodzącym zagrożeniu w postaci kocicy i ten fakt postanowiła wykorzystać. Ugięła łapy, zrównała ogon z linią grzbietu, a starając się podkraść do niego na odpowiednią do wykonania susa odległość, poruszała się pod wiatr, przystając co chwilę w bezruchu no i oczywiście uważając na gałązki pod łapami. Na koniec planowała wykonać długi skok wprost na ptaszka i nie bawiąc się w żadne próby łamania mu skrzydeł czy coś w tym stylu, złapać za jego szyje i mocnym ściskiem szczęk ukrócić mu życie.

I po jarząbku. Tak mogła podsumować wytropienie ptaka, który prędko po znalezieniu skończył martwy między szczękami srebrzystej kocicy. Lekko uniosła kącik pyska i pośpiesznie zakopała go w jakimś charakterystycznym miejscu, aby potem móc po niego wrócić. Na swoim koncie...miała już dość obfite zbiory. Cztery zwierzyny nie chodziły piechotą. Jednak...wciąż było jej mało. Zbyt dobrze jej szło by teraz przerwać i wrócić do obozu. Najwyżej...poprosi Łoś albo kogoś by pomógł jej zanieść na stos cały łup. W każdym razie ruszyła dalej bacznie rozglądając się na boki w celu wytropienia kolejnej zwierzyny. Czy będzie to kolejny ptak? A może jakiś zając, bądź królik?

Po jarząbku chwilowo Powracające Zimno nie mogła niczego znaleźć. Nie był to jednak powód dla którego już miała zamiar rezygnować. Po upolowaniu ptaka było słychać trzepot jego skrzydeł i krótką szarpaninę zanim udało jej się ukrócić mu życie, dlatego pewnie zwierzyna się pochowała. Zastrzygła uchem i ruszyła dalej bacznie przeczesując wzrokiem teren.

Orzesznica. Zastrzygła uchem dostrzegając niewielkiego gryzonia na gałęzi. Może być. Mogło być coś większego, ale jak dają to nie będzie przecież stroiła foszki i skorzysta z okazji, póki taką ma. Ugięła bardziej łapy, zrównała ogon z linią grzbietu. Podchodziła do drzewa będąc ustawioną pod wiatr, podobnie omijała wszystko co mogłoby jej hałasować pod łapami, a na dodatek przeniosła ciężar na tylną partię. Kiedy udało jej się podejść wystarczająco blisko, cicho i nieśpiesznie wdrapała się na pień wczepiając mocno pazury, a potem zgrabnie przeszła na konar, na którym znajdował się gryzoń. Wykorzystując fakt, że dało jej się zakraść do niczego nieświadomej ofiary rzuciła się na nią z pazurami, uważając, aby przypadkowo nie spaść na dół.

Może i podejście było wiele bardziej wymagające i oczekiwało od byłej cienistej zastosowania się do większej ilości zasad, jednak koniec końców orzesznica i tak padła martwa w jej szczękach. Zeszła głową skierowaną ku koronie, lekko i nieśpiesznie po czym stwierdziła, że w tym momencie...jest już dostatecznie zadowolona ze swojego polowania, aby móc wrócić do obozu. I choć ciągnęło ją do dalszych łowów, to w pewnym momencie musiała powiedzieć dość i nie być tak zachłanną skoro i tak z pięcioma zdobyczami nie zabierze się na raz. Musiała więc zrobić kilka rundek zanim pozbierała cały łup i zaniosła go do stosu.

Gdzie się kierowała? Nie miała bladego pojęcia. Po prostu biegła. Czuła się okropnie. Złość, smutek, żal i wstyd mieszały się na przemian. Czuła się opuszczona przez wszystkich. Nagle wszyscy obrócili się przeciwko niej. Czuła w pysku okropny smak goryczy. Łzy spływały jej po policzkach. Czuła jak jej łapy płonął a ona sama traci siły.
Wszyscy mieli ja gdzieś. Nie widzieli jej. Nie obchodziły innych to, że właśnie jej marzenia i cel zostały zgniecione do brudnej ziemi. Nikt się nie przejmował jej marnym losem. Nawet jej rodzice. Nawet nie polecieli za nią czy Łuską by ich zatrzymać. Czy naprawdę stała się teraz dla wszystkich niczym?
Chciała już tam nigdy nie wracać. Straciła już wszystko na czym jej zależało. Marzenia, cele, reputacje i honor. Była już skończona. Nie miała po co tam wracać.
Nagle uderzyła w coś… miękkiego. Uderzenie sprawiło, że poleciała na ziemie. Przez to jej szaleńczy bieg się zakończył. Dalej mocno chlipała i więc trochę jej zajęło gdy rozpoznała przez łzy znaną jej sylwetkę.
– Ł-łuska? – pociągnęła nosem. Nagle zrozumiała w jakim jest stanie. Szybko przetarła oczy łapą bo nie chciała by jej brat widział ją w takim stanie. Lecz to było na nic bo kolejny łzy znów się polały po jej policzkach. – Nie patrz na mnie… – powiedziała załamanym głosem a następnie odwróciła się do Łuski tyłem. Zgarbiła się i starała się jakoś pozbierać do kupy. Lecz nic nie pomagało. Czarne myśli zajęły kompletnie jej głowę i nie mogła uspokoić swojego oddechu.
/ brat :C

W szale i przypływie złości wybiegłem z obozu niewiele myśląc dokąd tak właściwie zmierzałem. Wiedziałem tylko, że nie mogę oddalić się aż zanadto, ażeby nie zgubić się w nieznanych mi terytoriach. Z tego powodu zatrzymałem się, gdy obóz całkowicie zniknął mi z pola widzenia między drzewami, a ja pozostałem sam, zupełnie sam.
Dopiero w tym momencie odetchnąłem ciężko. Gniew i rozgoryczenie targało mną na wszystkie strony kusząc, ażeby dać im władze nie tylko nad mym umysłem, lecz również łapami. Wyżyj się, ulży ci. Dudniło w mych uszach, lecz nie słuchałem tego głosu, starając się uspokoić i przetrawić ból, jaki odczułem na ceremonii. Nie mogłem przeżyć wyboru Ryk, po prostu...nie potrafiłem. Czułem w jej stronę żal. Przecież ona...nigdy nie miała medycznych zapędów, nigdy nawet nie pochwaliła mi się, że cokolwiek takiego rozważała. MI! A byłem z nią najbliżej z całego rodzeństwa. Przecież snuliśmy tyle wspólnych planów. Mieliśmy zostać najlepszymi wojownikami w całej naszej dolinie! Nasze imiona miały być znane każdemu kotu, a ona? Tak po prostu nagle jej się odwidziało. Zamknąłem oczy wsłuchując się w otaczający mnie cichy szmer wiatru i odległego świergotu ptaków, tak...wyciszającego, kojącego me zranione serce. Aż nagle coś odbiło się od mojego boku, sprawiając, że momentalnie me mięśnie spięły się, a z łapy wysunęły się zaostrzone pazury gotowe do zaatakowania. I nawet celowałem już w przeciwnika, gdy nagle zawiesiłem poplamioną bielą łapę w powietrzu, odnajdując w niebezpieczeństwie Wrzask. Wsunąłem z powrotem w opuszki palcy ostre igły, odkładając łapę na jej poprzednie miejsce rozluźniając przy tym wszystkim mięśnie.
Jej miękki, acz załamany głos wbił się w me uszy. Ł-Łuska? Zapytała, a ja jak na wezwanie mnie starym imieniem, odwróciłem się w jej kierunku, rozszerzonymi źrenicami łapiąc jej mizerną rozdygotaną emocjami sylwetkę. Nie trudno było dostrzec mokre futro na jej polikach, korytarze wyznaczone przez wielokrotnie spływające łzy. Machnąłem ogonem na boki, nie mówiąc nic, lecz z całkowitą świadomością ignorując jej kolejne słowa. Nijak pomogło jej odwrócenie się do mnie tyłem, gdyż zaraz podeszłem do jej boku i chociaż wciąż czułem, iż nie do końca jeszcze panowałem nad swoimi emocjami, starałem się w tym wszystkim zachować w miarę kamienny pysk, bez żadnej skazy grymasu.
– Uciekłaś...? – zacząłem beznamiętnym głosem, rzucając swoje niejednoznaczne pytanie w przestrzeń. Właściwie...sam nie byłem pewny czego oczekiwałem, co chciałem usłyszeć. Wszystko najważniejsze co z ceremonii miałem wiedzieć, doskonale wiedziałem. Zastanawiałem się tylko, dlaczego i ona znalazła się tutaj. Dlaczego opuściła obóz? Co nią na tyle wstrząsnęło, że znalazła się w takim stanie? Czy również jak ja była niezadowolona z werdyktu Porannej Zorzy?

Nie lubiła płakać przy innych. Zawsze starała się tego unikać. Nie mogła jednak swoich łez. Nie rozumiała tego. Inne koty potrafiły taką czynność a ona? Ciągle pozwalała swoim emocjom na wszystko. Kontrolowały ją i to wcale nie było dobre. Chciała być twardą kotką i do tego opanowaną. Ale zawsze wychodziło inaczej. Bardzo ją to irytowało bo była perfekcjonistką! Więc nie mogło być tak, że ona sama nie jest perfekcyjna!
Wszystko nie układało się po jej myśli. Jej wielkie plany szlak trafił. Teraz nie miała bladego pojęcia co ze sobą zrobić. Jaki cel ma sobie nowy wybrać? Co ogólnie dalej robić? Nie chce wracać. Już i tak nikt tam jej nie lubi ani nikt nie liczy się z jej słowami. Jest dla wszystkich dalej mały, głupim i rozwydrzonym kociakiem. GHR!
Wszystko. Teraz. Było. Irytujące.
Spojrzała się na brata, który oczywiście nie posłuchał się i na nią się dalej lampił. Wypuściła powietrze przez nos i znów przetarła oczy. Nie lubiła gdy ktoś na nią się gapił jak nie była w dobrym stanie. Jeszcze sobie Łuska pomyśli, ze jest MIĘKKA! A wcale taka nie była! Pfu! Po prostu… Nie panuje nad swoimi emocjami.
Owinęła swój ogon wokół siebie i zabrała głębszy oddech.  Musiała się wsiąść w garść. A przynajmniej na chwilę.
– Raczej nazwałabym to ,,wyjściem z hukiem”. – odpowiedziała kocurowi. – I od razu mówię, że nie żałuje.  Zasłużyli sobie na to. Bo oni… UGhr! Jak już nawet o tym wspominam to się we mnie gotuje! – warknęła pod nosem. – Pewnie zwiałeś też z podobnego powodu... –mruknęła cicho do brata. Nie do końca znała złość brata ale wiedziała, że to również miało związek z Ryk. Więc może nawet złościli się o podobne rzeczy?
Jej pysk… Ciężko było zrozumieć jaka teraz Wrzask była. Raz widniała na niej złość a innym razem smutek a nawet pustka. Tego wszystkiego było za dużo.

Przyglądałem się Wrzask odbijanej od złości po smutek i innych przejściowych pomiędzy nimi stanów. Przysiadłem niedaleko niej, lecz w dalszym ciągu miałem wzrok złocisto-zielonych ślepi wbity w jej postać i drobny pysk. Kiedy zaś padły z jej strony pierwsze słowa na moje pytanie, zdziwiłem się. Me wibrysy zadrżały, a ja mimowolnie przekrzywiłem lekko łeb zastanawiając się co według niej było "wyjściem z hukiem". Czyżby tupnęła nóżką i zwiała? Ah, to byłoby ciekawe. Byłem wręcz zaskoczony, jak z łatwością zmieniłem temat moich rozmyślań. Zamiast skupić się w tamtym momencie na Ryk...mą głowę zaczęła zaprzątać Wrzask i rozmowa z nią, która miałem nadzieję ostudzi me rozchwiane emocje. Gdy usłyszałem warkniecie z jej strony, na uderzenie serca postawiłem uszy, aby następnie przejechać po jej grzbiecie cienkim niebieskim ogonem w geście otuchy. Mimo iż nie miałem z nią dobrej relacji już na samym początku mogłem stwierdzić, że nie należała do zgrai Psa i że była godna mej uwagi.
– ...z "wielkim hukiem?" – kontynuowałem chcąc zaspokoić głód ciekawości, a nie mogłem tego uczynić bez pociągnięcia za język siostrę. Była teraz w stanie uniesienia, a więc zakładałem, że łatwiej było z niej wyciągnąć informację niżli gdybyśmy spotkali się normalnie. Zresztą. Ja również nie byłem w najlepszej emocjonalnej kondycji skoro zdołałem złamać jedną ze swych masek. – być może...zależy co było powodem twojej ucieczki.

Była teraz mętlikiem wszystkiego więc samoistnie na drobny gest od brata zareagowała nerwowo. Spięła się jak i całe jej mięśnie. Po chwili jednak się rozluźniła i poczuła się no… dziwnie. Może nie wszyscy ją teraz nie lubią? Agh! Przecież Łuska nawet nie wiedział co narozrabiała. Nie wiedziała co się po nim spodziewać. W każdej chwili jego nastawienie może się zmienić. Westchnęła ciężko i popatrzyła się na bok. Na jej pysku dalej widniał grymas ale starała się trochę uspokoić zanim cokolwiek powie. Nie chciała przypadkiem coś niemiłego powiedzieć do brata. Bo to nie na niego była zła.
Chwilę milczała ale w końcu postanowiła się odezwać. Wbiła swoje pazury do ziemi i zabrała głęboki wdech. – Chodzi o wybór medyczki. – zaczęła a po tym znów warknęła pod nosem. – Nie rozumiem jak można być tak GŁUPIM by dawać durne psisko na tak ważne stanowisko. A RYK? Normalnie mnie zdradziła! ZDRADZIŁA! Nigdy nie chciała być medykiem! NIGDY. Zawsze mi ćwierkała, że chce być najlepszym wojownikiem a potem przywódcą. I ona niby nadaje się NAJLEPIEJ na to stanowisko? To jakby zabójca chciał nagle leczyć! Czy coś w ten deseń… Agh! Wiesz o co mi chodzi… – prychnęła pod nosem. – Miało być inaczej! Kompletnie inaczej. To ja chciałam to stanowisko. I prosto w oczy powiedziano mi, że jestem GORSZA. Że ja się NIE nadaje. JA! – walnęła łapą kamień obok a następnie zacisnęła mocno w pysk.
Jakby Wrzask o tym zupełnie nie wiedziała. Zawsze wiedziała, że jest ta gorsza. Była najniższa i nie potrafiła się kontrolować. Nie była najładniejsza. Nic w niej nie było najlepszego.
A mimo wszystko cały czas starała się. Starał się ze wszystkich sił by choć na chwilę się wybić spośród swojego fajnego rodzeństwa. Ale zawsze… Była w tyle.

Nie umknęło mej uwadze nagłe wyczuwalne napięcie mięśni, które prawdopodobnie wywołałem sam. Potem szybko je rozluźniła, a ja nadal obserwowałem ją uważnie, koncentrując ślepia w dalszym ciągu na jej pysku, którym zdołała uciec od mojego nieprzeniknionego wzroku. Ale tylko na moment.
Chwila ciszy i nagły zryw Wrzeszczącej Łapy, który sprawił, że lekko odsunąłem się z niespodziewaności wbicia pazurów w ziemię. Zastrzygłem uchem, zmniejszając wtenczas zwiększoną przezeń odległość i ponownie powróciłem do zachowania pozorów spokoju.
Chodzi o wybór medyczki.
Usłyszałem i w ułamku sekundy wszystko stało się jasne. Długi wywód Wrzeszczącej Łapy był przepełniony różnorakimi emocjami, przede wszystkim złością, co nie było oczywiście dla mnie dziwne. W końcu jeszcze kilka uderzeń serca temu byliśmy razem na ceremonii, wsłuchując się w słowa Porannej Zorzy i nie mogąc uwierzyć w to co do naszych uszów doleciało.
— A więc łączy nas więcej niż myślałem. — odpowiedziałem nie siląc się na krzywy uśmiech. W mojej głowie miała być to odpowiedź na wcześniejszą wymianę zdań...potwierdzenie powodu mojej ucieczki również, lecz nie na tyle oczywiste, podane prosto na tacy. — Gorsza? Z jakiego powodu? — ciągnąłem dalej. Może i nie miałem z pstrokatą zbyt dobrej relacji...może praktycznie jej nie znałem, bo nie spędzaliśmy ze sobą czasu AŻ tyle by coś między nami zdołało się większego ukształtować, lecz byłem niemalże pewny, że siostra była lepszym kandydatem od z pewnością Psa, który jakimś cudem otrzymał tak ważną rangę.

Starała się uspokoić bo pewnie teraz wyglądała… żałośnie. Dlatego wyprostowała się i pociągła nosem kilka razy. Przetarła łapą oczy i wzięła kilka wdechów. Nie powinna się tak rozklejać. Bo to potem przynosiło jedynie kłopoty. Zwłaszcza jak ktoś widywał ją w takim stanie.
Na słowa brata, Wrzask podniosła uszy do góry. Łuska również nie był zachwycony wyborem? Oh… To dlatego tak szybko wyszedł z ceremonii? Tylko pytanie co go najbardziej zabolało bo w przeciwieństwie do Wrzask… Na pewno nie czuł takiej wściekłości do Ryk. – Nie wiem. Gdy powiedziałam im co o tym wszystkim myślę to powiedzieli, że się nie nadaje… No bo, że nie panuje nad swoimi emocjami więc po prostu... W ich oczach stałam się gorsza. I to teraz Ryk jest ta ,,wspaniała” i ,, bez skazy”. A ostrzegałam ich, że Pies i Ryk to jest najgorsze połączenie z możliwych! Pies w ogóle się nie nadaje a Ryk prędzej czy później sama wybuchnie! Bo wiesz, że też ma wybuchowy charakter. No i oboje przecież się pozagryzają. Ale nikt mnie nie chciał słuchać… Wszyscy mieli mnie gdzieś. – warknęła pod nosem.

Wrzask nie była głupia i dopiero gdy nauczyła się dobrze walczyć to postanowiła wyjść poza obóz gdzieś dalej. Już dawno ciągło ją do świata ale dopiero teraz znów czuła się sobą. Ciekawość i ekscytacja powoli do niej wracały. Jak również obrała sobie nowy cel, który był dla niej osiągalny. A jeżeli jej się uda to będzie myśleć o czymś większym. Była już zdrowa i znów rozpoczęła treningi. Nie lubiła ich bo musiała spędzać czas z Migoczącym Zadkiem. Była taka… taka… wnerwiająca! Biła od niej sztuczność i nic więcej! Powodowała niesmak w pysku Wrzask. Lae im szybciej skończą tym szybciej ona zniknie z jej codziennego życia. Znów stanie się wojowniczką z tłumu, która nic nie znaczy dla Wrzeszczącej Łapy.
Wybrała się w okolice Łysych Drzew. Miała ochotę sama się tam rozejrzeć w tym miejscu. Już raz tu była z Łuską ale wtedy nawet nie myślała o zwiedzaniu.
Usłyszała szelest w krzakach. Podniosła wysoko swoje uszy i spojrzała na nie. Zauważyła szarą myszkę, która najwidoczniej czegoś szukała. Oczy Wrzask się zaświeciły na widok bezbronnej myszy. Bez zastanowienia postanowiła się podkraść do niej. Ale niestety mysz szybko ją wyczuła i zaczęła uciekać. Terminatorka ruszyła za nią i gdy była bliżej niej to postanowiła się na nią rzucić. Ale nic z tego. Mysz szybko jej się wyślizgnęła z łap i uciekła w siną dal. A Wrzask została znów sama.
– Ughr! Psia mać. – burknęła pod nosem. Kiedyś znów ją dopadnie. Na pewno!

/ eoeoeo ryk

Ponieważ Sowia Łapa potrafił już zarówno polować jak i walczyć, postanowił wykorzystać swoje umiejętności oraz początek Pory Nowych Liści, by udać się na polowanie.
Wyszedł z obozu z samego rana. Na większości terenów Klanu Rzeki nadal unosiła się lekka mgła, jednak słońce świeciło przyjemnie tworząc w oczach kocura wspaniały klimat.
Skierował się do Łysych Drzew i gdy tylko tam dotarł od razu ustawił się pod wiatr i schylił nieco do ziemi, rozglądając się i węsząc za potencjalną zdobyczą.

//mg