— Mhm — mruknęłam, patrząc na kotkę obok. Zmrużyłam delikatnie oczy, tak przyglądając się pyszczkowi kocicy. Drgnęłam delikatnie swoją kitą, przez przypadek uderzając słabo o kostki srebrnej. Obserwowałam potem dookoła nas, a po niedługim czasie dodałam:
— He, ja ciebie też odwiedzałam w lecznicy. Więc nie tylko Gwiezdne kotki.
Mój ton był wesoły, a również się starałam sprawić, aby mój chód był bardziej skoczny niż wcześniej. I ogółem bardziej żywy. Miałam nadzieję, że jakoś to może... hm. Ożywi moją rozmówczynię.

"Mhm", a dalej jedynie cisza. Troszeczkę niezręczna, ale Pliszkowy Dziób faktycznie nie miała już pojęcia, o co zahaczyć z Szałwiowym Życzeniem. Nie była do końca nawet pewna, kim srebrzysta zastępczyni dla niej była - rozrywką było okazjonalnie zaczepienie jej i rozmowa o pogodzie, ale w środku Pliszkowy Dziób wciąż uważała kocicę za kogoś… gorszego od siebie; z lekka głupawego, niekiedy irytującego. Kogoś, kto raczej jej do końca nie zrozumie. Ba! Chyba nie było kota, którego uważała za wystarczająco… światłego umysłem, by zrozumieć, jakim kotem była Pliszkowy Dziób; może lepszym określeniem, niż "światły", byłby po prostu "zjebany". Szałwiowe Życzenie była okazjonalnym zajęciem na nudę, ale była zbyt… głupiutka i niewinna w swoim życiu, by po dłuższej chwili Pliszkowego Dziobu nie irytować. Ale, jednak, gdy zastępczyni wspomniała o kotce z plemienia, to wojowniczce zrobiło się nieprzyjemnie.
…W tym momencie Szałwiowe Życzenie była bardziej denerwująca, niestety. Pliszka zmarszczyłą tylko brwi na jej słowa o odwiedzinach i z lekka wywróciła oczami, wypuszczając z siebie westchnięcie. W sumie, to nie wiedziała, co ma już odpowiedzieć, co ma zrobić; to wcześniejsze wywrócenie z równowagi zachwiało troszkę jej głową i trudno jej było skupić się na głupich tekstach i figlarnych, niezobowiązujących żartach. Więc milczała.

Nie oczekiwałam wiele. Chciałam jedynie jakoś... pocieszyć? kotkę. Nie, to nie jest dobre słowo, bo w końcu Pliszkowy Dziób nie była smutna. Ale nie miałam jak inaczej tego określić. Dlatego też na przewrócenie ślepiami przez kotkę odchrząknęłam i zaczęłam iść normalnie. Tak jak dorosły i poważny kot powinien. Oderwałam wzrok od Pliszkowego Dziobu, i jak wcześniejszą ciszę nie uważałam za jakąś rażącą i niezręczną, to tą już tak. Mój ogon nerwowo drgnął. Doszłyśmy do okolicy Ciepłych Skałek, przełknęłam ślinę.
Chyba jednak nigdy nie znajdę z Pliszkowym Dziobem jakiegoś... złotego środka.
Przystanęłam na chwilę i rozglądnęłam się. Wojowniczka nie bawiła się dobrze, wydawało mi się, jakby jej ten spacer w ogóle wadził.
— Jak chcesz możesz... iść. Sobie. Do obozu — mruknęłam spokojnym tonem głosu. Zmarszczyłam jednak delikatnie brwi i spojrzałam na wojowniczkę. Bo jeśli nie chciała tutaj być to, po co miała ze mną przebywać? Nie musiała. Nie trzymałam jej za wszystkie kończyny i futro, tylko po to, aby ze mną rozmawiała, przebywała. Aczkolwiek trochę... zabolało. Tak poważniej. Nie wiem, dlaczego dalej się łudziłam.

Być może jej mózg sam jej podpowiadał, by się zniechęcić i stchórzyć, gdy relacja miała przekroczyć próg czegokolwiek innego, niż luźne żarty i zajęcie na nudę? W końcu Szałwiowe Życzenie musiała być jakaś… nie do końca myśląca, skoro z własnej woli chciała spędzać z Pliszkowym Dziobem czas, heh!
— Oja, dzięki za pozwolenie — parsknęła sarkastycznie. Ale czemu, tak właściwie? Czemu nagle czuła tylko potrzebę, by dla zastępczyni być na powrót nieprzyjemna i kwaśna, jakoby to miało ją od czegokolwiek uchronić? Mhhh.
Jeśli czegokolwiek się dzisiaj nauczyła, to tego, że niespecjalnie potrafiła spędzać miło czas dla samego relaksu.
— No, nie zamierzam kłamać, trochę nudny ten spacer. Nie wiem, może następnym razem zabierz mnie na patrol, albo polowanie… — westchnęła po grubszej chwili ciszy, siląc się na swój teatralny ton. — W takim wypadku żegnam — stwierdziła niezręcznie, po czym faktycznie sobie poszła.
Czemu była… taka?

| zt

Zmarszczyłam brwi. Czułam pewną bezsilność. Chciałam po prostu miło spędzić czas z Pliszką. Wojowniczka była jedynym kotem, który był mniej więcej w moim wieku, to po pierwsze, a po drugie uważałam kotkę za ciekawą postać i to tylko tyle.
Dlaczego, jak szło wszystko dobrze, to nagle coś się przestawiło w srebrnej wojowniczce i znowu się zachowywała jakby połknęła ciernie? Nie uważałam, abym miała zrobić cokolwiek złego. Nie migdaliłam się do kotki, cholera wie, o co terminatorce Brzozowej Skóry chodziło. Chciałam po prostu spędzić trochę czasu.
— O co ci na Gwiezdnych chodzi? — westchnęłam zirytowana, zamykając oczy, a ogonem uderzając o trawę kilka solidnych razy. Łudziłam się, że faktycznie między mną a wojowniczką może wyjść jakaś przyjacielska relacja. Cholernie głupia byłam. Tylko Gwiezdni wiedzą, co w głowie Pliszkowego Dziobu siedzi i dlaczego się akurat tak zachowuje, po prostu. Nagle.
Nastroszyłam futro na kolejne słowa Pliszkowego Dziobu. Spojrzałam na nią... niejako w szoku. To, że kij w zadzie miała to każdy wiedział, ale manier nie posiadała? Zagryzłam szczęki, powstrzymując się od tego, aby sapnąć na kocicę, aby z rozdrażnieniem niejako wyrzucić kotce, że mogła sama coś wymyślić, że mogła już w ogóle nie przychodzić, jak tak chce mówić, że mogłam ja nie przychodzić, bo chciałam spędzić z nią po prostu przyjemnie czas, a ta zachowuje się, jakbym zabiła jej rodzinę i że najchętniej bym jej już nigdy nie zabrała. Pewnie i tak by nic z tego nie dotarło do pliszkowej głowy.
Odprowadziłam kotkę wzrokiem, podgryzając sobie środek swojego policzka.
— Ładnie dzisiaj wyglądałaś. Do widzenia, Pliszkowy Dziobie — rzuciłam na odchodne, po czym odwróciłam się, aby wskoczyć na jedną ze skałek, która była niedaleko i zwinąć się w kłębek, i uspokoić się oraz pomyśleć w ciszy, dlaczego mnie tak bardzo ukuły słowa i czyny Pliszkowego Dziobu. Powinnam się już przyzwyczaić, że dla niej jestem nikim. Wróciłam do obozu o wiele później niż Pliszkowy Dziób, nie chcąc się z nią mijać w obozie na dzisiaj.

[zt]

Jako, że ugryzienie na łapie po krótkim starciu z tchórzem ładnie się zagoiło, podobnie jak i rana Orzechowego Cienia, Wierzbowa Łapa w przypływie dobrego humoru zaproponowała swojemu wujowi wspólne polowanie poza treningiem. Chciała również poznać nieco lepiej tereny przy obozie, dlatego nie wybrała ani Rysiego Gąszczu, ani Mechowiska. Padło więc na Szarotkową Łączkę, gdzie z lekką pomocą ze strony Orzecha, trafili i krótko zapolowali. Gdy Puch po dłuższej chwili złapała rdzawofutrą mysz, z ciężkim westchnięciem wyprostowała się i oblizała. Nie podobała jej się ta pora; zwierzyny było coraz mniej, a przecież nawet nie spadł śnieg! No właśnie... śnieg. Nim Wierzba zdołała parsknąć, na jej nos spadło coś zimnego. Skrzywiła się i parsknęła niezadowolona, jednak... zignorowała to, a może raczej starała się ignorować fakt, że z nieba zaczęły spadać drobne, białe śnieżynki.
— Udało ci się coś upolować, Orzechowy Cieniu? — zagadnęła gdy truchtem podbiegła do złotego kocura krótko po tym jak schowała własną zdobycz, zerkając w stronę jego łap. Może jemu poszło lepiej niż jej?

[Orzech]