Skupiony na skradaniu nawet nie usłyszał biegnącego w jego stronę brata, więc dość mocno się zdziwił kiedy poczuł jak ktoś ciągnie go za ogon. Pisnął cicho a w jego oczach pojawiły się łzy, po czym spadł z powrotem na ziemię nieco się obijając. Tego już było za wiele! Czuł jak łzy zaczynają napływać mu do oczu i już otwierał pyszczek żeby zacząć narzekać, kiedy przed ich pyskami przemknął czyhający wcześniej ptak. Trujek niemal od razu się zamknął i tym razem to on instynktownie pociągnął brata do ucieczki. Co jak co ale już mu wystarczyło powodów do płaczu na dzisiaj, a śmierć niezbyt mu się widziała. Przestraszony i napędzany adrenaliną zawinął się więc w stronę Truflowej Łapy, mając nadzieję, że drapieżny ptak odpuści sobie pościg.

Patrzyła na rodzeństwo. Jak to "Nie"? Jak tak ten- oh, oooh, oooooooo! Czyli to ptaszysko będzie miało nieudane polowanie. Biedactwo, jak on mógł?
Szybko jednak ruda grzybiara zorientowała się, że ptak poluje nie tylko na Trujka, ale też na Pyła. No cóż, ten pchlarz jest trochę więcej warty do tego drugiego.
Trufla dalej siedziała, więc podniosła swoje dupsko dość obfite z ziemi i podbiegła do Pyła, gdy ten już puścił Trujka i złapała Iskrzącego za kark, delikatnie pociągając w stronę przeciwną od kocura, zachęcając do nieco szybszego biegu i ucieczki. No cóż, ona musi żyć, a jacyś służący czy coś się przydadzą.
Truflowa Łapa postanowiła, że nieco przyłożysz się do bycia siostrą i ewentualnie dołączy do ataku.
Ewentualnie, znaczy chyba nie (albo na pewno tak).
— Ej, bratełowie, co robimy? — krzyknęła w biegu, zerkając co chwilę bursztynowymi ślepiami na dymnych kocurów. No, troszczyć się trzeba nawet o braci. Niesamowite, prawda?

DO JASNEJ CHOLERY. Iskrzący z przerażeniem się cofnął, gdy ptaszysko zanurkowało. Pieprzony skurwysynie, nic ci po dwóch młodych kotach! Idź żryj jakąś padlinę czy coś! W umyśle dymnego pojawił się ciąg przekleństw, które z czasem mogły się przypadkowo wymknąć na zewnątrz, ale mało go teraz obchodziło. Potem poczuł dotyk Trujka i Truflowej łapy, co jednak wcale go nie pocieszało, wręcz przeciwnie, bardziej zestresowało i zdenerwowało, jakby rodzeństwo tykało bombę która lada chwila mogła wybuchnąć. Nie minęło jednak dużo czasu, kiedy kocur rzucił się za rodzeństwem do biegu. Chwalił swoją wrodzoną szybkość, jednak nie może biec wiecznie, wytrzymałość u niego leży, kwiczy i błaga o zbawienie. Nosz do... co robić, co robić? Otwarta przestrzeń to chyba o wiele gorsza opcja, nie będą mieli osłony, a ptaszysko to ptaszysko, więc na pewno lepiej czuje się w powietrzu. Na drzewach ma no... drzewa, więc nie mogą również zostać w tym miejscu.
- Ts. - Agresywny, zirytowany dźwięk wydostał się z jego pyska, kiedy to nie widział konkretnych opcji. Można było albo stanąć do walki licząc na to że jednak nie zostaniesz przerobiony na mielone, biec dalej licząc, że ptaszysko się znudzi, lub- szukać jakiejś nory czy innego zadaszenia, gdzie ta cholerna latająca garść pierza nie wleci. A nawet jeśli, to będzie w pułapce z trzema kotami, małą przestrzenią i niską szansą wylotu. Tylko czy podzielić się tym z rodzeństwem? A jeśli jego myślenie jest błędne? Cóż, dymny nawet nie pomyślał o wzywaniu pomocy. Cóż, najwyraźniej mu to nie przyszło do głowy. Podbiegł do Trujka, który jednak znajdował się bliżej, a Pylisko już miał szczerze dość biegania.
- Jeśli nie znajdziemy schronienia, to - Tu urwał, nie wiedząc jak dalej dokończyć. Jeśli będą uciekać, a ptak nie odpuści, zmarnują tylko energię na ewentualną próbę obrony. Poczuł metaliczny smak na języku, kiedy ze zdenerwowania sobie nadgryzł jakąś część wewnętrzną pyska. Krótko mówiąc mają przesrane. Gwiezdni, dajcie mi jakąś opuszczoną norę.

Czując że ma rodzeństwo obok przyspieszył biegu, jednocześnie starając się wyłapywać o czym gada Trufla i Pył. Zdążył się powoli uspokoić, kiedy to znowu poczuł kolejny świst powietrza. Nie myśląc długo przyspieszył jeszcze bardziej, po czym widząc, że jego brat wskakuje do jakiejś nory, podążył za nim, ufając że nie będzie to skok śmierci.
Na szczęście nie był. Nora okazała się większa niż się spodziewał, co jednak nie znaczyło, że miał w niej za dużo miejsca. Leżał na ziemi ciężko oddychając i krztusząc się nieco pyłem z ziemi. Kiedy już nieco się uspokoił odwrócił się w stronę rodzeństwa, tylko po to aby zauważyć, że jego siostra nie wskoczyła do bezpiecznego schronienia.
- Trufla co ty robisz? Wskakuj tutaj! - miauknął przerażony, waląc jednocześnie się głową o sufit nory, gdyż odruchowo się podniósł.
- Jest przecież jeszcze dużo miejsca! - jakby żeby to udowodnić posunął się nieco głębiej. Może dużo miejsca to tam nie było, ale jeden kot na pewno się jeszcze zmieści. Musi się zmieścić. Posłał przerażone spojrzenie dymnemu bratu.
- Pył zrób coś, przecież jesteś najmądrzejszy! - miauknął spanikowany.

Biegła przed siebie, gdy zorientowała się, że kocury już się schroniły. Oczywiście nie ma opcji, żeby trufla nie uznała tego za zdradę stanu. Zostawili ją! Jak oni mogli?! Puste futrzaki.
Gdy nagle jednak poczuła wyrywany kłębek futra jej oddech przyspieszała. Psia mać! Co za debil z tego krogulca. Ruda by się odwróciła i pokazała krogulcowi swe muskuły, na co ten oczywiście by uciekł, zwiał gdzie pieprz leży, ale nie miała na to czasu! Albo odwróci się, ten zobaczy jej urodę, zakocha się i będzie ją jeszcze bardziej gonił.
Truflowa Łapa zrozumiała, że musi udawać zwykłą kotkę, którą jest, zaczęła nerwowo rozglądać się w poszukiwaniu schronienia. Moze jakaś nora, mała grota..coś na pewno będzie!

O wielkie i wszechmocne nieboszczyki których ciała już dawno zostały pożarte przez robaki i przerobione na nawóz dla kwiotków, dzięki wam. Dzięki wam za to schronienie! Cóż, tak by pewnie pomyślał Pył, gdyby nie był zbyt zajęty byciem pożeranym przez stres. A zdał sobie z tego sprawę dopiero w momencie, w którym znalazł się w bezpiecznym miejscu. Skulił się, czując jak bije mu serce, a widok przed oczami rozmazuje. Nie był nawet pewny co się stało kilka chwil temu. Trochę jakby miał dziury w pamięci. UGHR, za dużo na raz. Jednak z tej pustki, w której teraz siedział jego umysł, by się oczyścić, agresywnie wyrwał go głos Trujka, przez co młody wojownik o mało nie zwymiotował swojego serca. Podniósł swe okrągłe oczy znad podłogi, jednak jego futro nadal przypominało ciało jeża. Rozejrzał się trochę nieprzytomnym wzrokiem po otoczeniu, jednak czegoś mu tu brakowało, do czego doszedł dopiero po dłuższej chwili.
- Zaraz, a gdzie- -Oh. Wciągnął powietrze, które nie chciało mu płynnie wchodzić w płuca. Do jasnej cholery. Tak... Trufla. Czemu jej tu jeszcze nie ma? Kocur zaczął się powoli gibać na boki, kierując swój niewyraźny wzrok na zewnątrz. Ugh, powinien zostać klanową matką. Nie miał pojęcia co robić. Jego zasoby myślowe wyczerpały się w momencie, kiedy wbiegł do bezpiecznej kryjówki. I kołysałby się tak pewnie dalej, jednak niepokój i pulsująca adrenalina nie dawały siedzieć na dupie w jednym miejscu, gdy ktoś z jego ostatnich strzępków rodziny siedzi na dworzu. Tak więc, ostrożnie wystawił nos, przez cały czas nasłuchując. Trzymał się nisko ziemi, z uszami przyklapniętymi do ciała. I- ha! Zauważył. Rude futro. A gdzie ptaszysko?
Cóż, w razie potrzeby pewnie pobiegnie pomóc siostrze. Chyba, że sparaliżują go jego własne emocje. Aktualnie i tak nie specjalnie mógł wyczuć poszczególne części swojego ciała, więc jak się zrani to nic się nie stanie, nie...?

Ruda próbowała robić coś na styl uników przed krogulcem, jednak zapewne nieskutecznie. Dowodem tego była mała rana, która piekła jak cholera! Trufla syknęła pod nosem, starając się przyspieszyć swój bieg. Niskiego wzrostu termiantorka wyglądała pewnie jak kociak, rudy i puszysty, nieco wyrośnięty, który zaraz miałby znaleźć się u Gwiezdnych. Chociaż, lepiej żeby tak nie było. Ona ma dla kogo żyć! Na przykład dla tych pospolitych smarkaczy, zwanych potocznie jej braćmi.
Życie jest nie miłe. Strasznie, okropne, tragedia! I akurat na nią spadł ten zły los, mianowicie szpon krogulca.
Terminatorka dalej rozglądała się za jakąkolwiek norką, teraz z większą paniką. Zrozumiała wreszcie, że może nie przeżyć następnych ataków ptaszyska. Do diabła z takimi agresorami!
Jak zaraz nie znajdę tej kryjówki, to przysięgam, że się zatrzymam i zacznę atakować tego skubańca! przyrzekła sobie w myślach. Bo przecież Wielka Pannica Trufla nie będzie biegać tak całą wieczność.

Mimo to w jak okropnej pozycji się znajdował doskonale umiał zobaczyć co działo się na zewnątrz. Kiedy więc dostrzegł, że Trufla znowu oberwała, a tym razem już dość mocno, szybko zerwał się i ile sił w łapach wybiegł ze swojej bezpiecznej nory. Nie myślał w tamtym momencie, a jedyne co nim kierowało to obawa o zdrowie siostry. Faktu, że może umrzeć nawet nie dopuszczał do siebie. Teraz musieli tylko dotrzeć do obozu jak najszybciej. No i tak się kończy ich spokojne polowanie. Dlaczego tak zawsze musi być, kiedy Trujek chce się tylko czegoś nauczyć i zrobić coś dobrego?
W końcu udało mu się dobiec do siostry i panicznie kręcił się naokoło niej niezbyt wiedząc co zrobić. W końcu, po kilku nieudanych próbach dobrania się do rany i wylizania jej stwierdził, że niewiele to pomaga i zabrał się za inną taktykę. Obtoczył kotkę ogonem i starał się nakierować ją w stronę obozu.
- Dasz radę biec? Znaczy nie musisz ale błagam musimy szybko iść do obozu. - miauknął niemal płacząc ze stresu. Obejrzał się szybko na krogulca, jednak wiedział że niewiele jego rozglądanie się da, więc wrócił wzrokiem do siostry, starając się kierować swoje kroki w stronę obozu, jednocześnie nadal otaczając ją opiekuńczo ogonem.

Miała ochotę wydrzeć się ze wszystkich sił. Ona nie da rady. Ból był nie do wytrzymania, ona nie przeżyje, nie da rady. Terminatorka poczuła, że mimo wszystko, z całej paniki, stresu i bólu zaczęła zwalniać. Wtedy też dogonił ją jej brat.
Poczuła jak łzy lecą z jej oczu. Na jego pytanie pokiwała przecząco głową. Ona nie da rady, ona umrze, tak miało być! Truflowa Łapa ciągle czuła cień krogulca nad sobą. Jak ci cali gwiezdni istnieją to niech jej do cholery pomogą!
Ruda mimo wszystko dalej biegła przed siebie, starała się nie zwalniać, jednak ból był silniejszy. Po chwili postanowiła zaryzykować i skręcić w bok, pod jakieś gęste krzaki, drzewa, wejść choćby w cierniste krzewy! Byle żeby uciec od krogulca.

Ja pier- Teraz oboje są na widoku i w niebezpieczeństwie. Tak, cudnie, idealnie, świetnie, tak ma być. Zatrząsł się jeszcze raz, po czym ruszył za Trującą łapą. Cóż, teraz przynajmniej wiedział gdzie jest nora i w razie czego do niej wróci. No, haha, jak umrze, to niech mu zrobią ładny pogrzeb, a na jego grobie zasadzą jakieś drzewo czy krzew kwitnący. Taaak, a jak jednak przeżyje, to nazwie swoje kociaki nazwami kwiatków, drzew, krzewów czy jakiś owoców! Zaraz jednak z dziwnego stanu wyrwał go zapach krwi, której pochodzenie znał bardzo dobrze. Gdy dogonił rodzeństwo, nie odezwał się, po prostu skręcił posłusznie za Truflą, wypatrując intensywnie skąd może nadejść zagrożenie, by w razie czego albo zaatakować, albo uniknąć. Teoretycznie mógł zostać w kryjówce, jednak nie dość że nie chciał być sam, to jeszcze nie chciał by rodzeństwo było samo.

Ok dobra nie sądził, że Trufla będzie mogła iść szybszym tempem, a co dopiero biec. Trochę więc został w tyle, jednak dzięki temu zauważył jeden, dość ważny fakt. Atakujący ich krogulec chyba postanowił sobie odpuścić! Trujek normalnie skakałby z radości, jednak na razie zbyt martwił się o siostrę, więc tylko przyspieszył kroku i po chwili dogonił rodzeństwo.
- Możemy nieco zwolnić! Ten ptak sobie odpuścił! - miauknął stając przed siostrą i torując jej drogę w taki sposób aby się zatrzymała, ale jednocześnie w takiej odległości aby na niego po prostu nie wpadła.
- Nie powinnaś biegać z taką- taką raną. Chcesz to możemy cię ponieść. Ja mogę nawet sam, jeśli nie chcesz żeby Pył to robił! I masz mi się oszczędzać na razie, rozumiesz? Idziemy natychmiast do Motylego Blasku. I bez sprzeciwów bo- bo- no bez. Po prostu. Nie. Rozumiesz? - miauknął prawie płacząc ze stresu. Obejrzał się nerwowo na brata. Niech powie coś mądrego! Jeśli Pył coś powiedział, poczekał jeszcze chwilę, a jeśli nie, to podpierając siostrę od razu ruszył w stronę obozu.


//zt