Trzy motki pajęczyny nie ucieszyły Malinę tak jak Wieczorną Rosę. Nie do końca rozumiała entuzjazm Medyczki. Przecież szło jej beznadziejnie.
- Nie wiedziałam. Rzeczywiście jest cenna. Szkoda, że tylko tyle udało mi się jej zebrać - odpowiedziała szczerze na słowa Wieczornej Rosy - tak, chciałabym znaleźć coś jeszcze.
Szczerze liczyła na to, że uda jej się trafić na jakieś kolejne, ważne zioło. Najlepiej jakby jeszcze udało jej się zebrać więcej niż poprzednimi dwoma razy. Schowała patyk z pajęczyną w dużym liściu i szła dalej szukając ziół.

Słowa Wieczornej Rosy nie wiele pocieszały Malinę, która nie dopuszczała do siebie, że wolno jej było popełniać błędy i nie być wybitnym ponad wszystko. Ale może rzeczywiście nie powinna się tym tak przejmować..? Będzie miała jeszcze okazję się wykazać jeśli wszystko pójdzie dobrze. Póki co jednak nie wiedziała nawet jak zareagować na słowa medyczki, więc pozostawiła to bez słowa, tylko kiwnęła głową, żeby nie wyjść na nieuprzejmą. Nie chciała ignorować Wieczornej Rosy.
A jej poszukiwania ziół szły wciąż fatalnie. Czuła się pod taką presją, że miała wrażenie, że jeśli szybko zaraz nie znajdzie jakiegoś medykamentu to się popłacze. Jak jakieś głupie kocie. Szukała dalej, desperacko rozglądając się w każdą stronę.

Gronostaj. Malina położyła po sobie uszy, gdy ujrzała znajomego jej już drapieżnika i zbliżyła się do Wieczornej Rosy. Czuła się nieswojo będąc takim tchórzem, który wciąż wraca łapać medyczkę za ogon niczym kocię swoją matkę wychodząc z kociarni. Ale bała się. Szła dalej z dyskomfortem, starała się oddalić od gronostaja i szukała wciąż ziół. Pilnowała swojej prawej strony i wędrowała.

Przebłysk szczęścia uderzył w Malinową Łapę, by następnie zgasnąć, gdy przyjrzała się dokładniej roślinie. Była zniszczona, ba, zmasakrowana. Ktoś celowo musiał ją doprowadzić do takiego stanu. Tylko kto..? Odnalazła Wieczorną Rosę i zaprowadziła ją do znaleziska.
- Z tej rośliny już nic nie będzie prawda? Ktoś ją zniszczył... - powiedziała patrząc się na zioło, a potem podniosła wzrok na Medyczkę.

Posmutniała słysząc, że przydatne zioło się zmarnowało. Tyle stracić... Lecznica nie zdobędzie przydatnego medykamentu, a ona go nie zbierze.
- Um, nie wiem. Chyba już i tak wystarczająco długo chodzimy? Wydaje mi się, że podoba mi się szukanie ziół, ale nie udało mi się zebrać wiele.
Najchętniej to by jeszcze przeprosiła na koniec, że okazała się być bezużyteczna, denerwowała się wewnętrznie co chwilę i zabierała tyle czasu Wieczornej Rosie, ale w życiu nie powie czegoś takiego na głos. Mimo, że jej głowa podpowiadała jej takie słowa, to nie byłaby w stanie zniżyć się do takiego poziomu. Powinna utrzymywać swoją reputację, a i tak już ją nadszarpnęła dzisiaj.

Co z tego, że Wieczorna Rosa zebrała mniej, skoro to przez Malinową Łapę? Przecież jeśli nie musiałaby podchodzić cały czas przez jakiegoś drapieżnika albo przez to, że Malina coś znalazła to na pewno zebrałaby dużo więcej! No ale szylkretka dała sobie już spokój. Wyszłaby na nieuprzejmą i w ogóle to jakąś podłamaną. A nie powinna taka być. Więc skinęła tylko głową w geście odpowiedzi na informacje o tym, że była zła pora na zbieranie ziół.
- Myślałam. Wciąż jestem zainteresowana, zakazy mi nie przeszkadzają, obowiązki myślę że dałabym radę udźwignąć. Chciałabym być twoją terminatorką Wieczorna Roso.
Oczywiście, że nie była w pełni gotowa na wszystko związane z rangą Medyka. Ale bardzo chciała być kimś. Bardzo chciała móc przynieść dumę swojej mamie. To była jej szansa. Nie zamierzała jej przepaścić.

Oczy Maliny otworzyły się szerzej, gdy usłyszała podekscytowane mruczenie medyczki. Nie spodziewała się takiej reakcji po dorosłej kocicy... Wydawała się cieszyć jak małe kocię, przez to że szylkretowa córka Ropuszego Skrzeku chciała być jej terminatorką. Nie wiedziała, że Medyczka będzie się tak cieszyć wizją, że ktoś chciał być jej podopiecznym. W końcu piastując taką rangę na pewno miała wielu chętnych na zostanie jej uczniem. Malina była o tym przekonana! A jednak. Z jakiegoś powodu Wieczorna Rosa tak bardzo się cieszyła. Malinową Łapę w sumie przerastał ten ogromny entuzjazm, bo nie była na niego po prostu gotowa. Ale odczuła satysfakcję, gdy usłyszała, że na następnej ceremonii Medyczka oficjalnie przyjmie ją na terminatorkę, a potem udadzą się do Spienionych Wodogrzmotów. To wszystko było takie... Realne. Namacalne. W końcu coś osiągnie. Będzie miała się czym chwalić. MUSI powiedzieć o tym natychmiast matce. Zatrzepotała uszami zadowolona. Sprawi, że jej rodzina będzie z niej dumna. Uda jej się. Mimo tego, że okazało się, że nie słyszy na jego ucho, to wciąż nie stanie się gorsza od innych! Ba, będzie lepsza. Będzie jednym z najważniejszych kotów w Klanie! I to, że Wieczorna Rosa zamierzała wziąć na terminatora kogoś jeszcze nie było żadną przeszkodą. Bo ona, Malinowa Łapa, będzie po prostu jej NAJLEPSZĄ terminatorką, a potem będzie NAJLEPSZĄ Medyczką, tak że jej klanowicze będą mieć na uwadze tylko nią, a nie nikogo innego.
- Cieszę się, będę wyczekiwać ceremonii i spotkania z gwiezdnymi.

***

Szept czuł się już o niebo lepiej. Ból brzucha i nudności minęły, mógł więc się skupić na swoich celach. Czyli poznawaniu klanów. Tym razem zawędrował na granice z Klanem Wichru, blisko Oka Gór, a gdy tylko wyczuł zapach granicy, odsunął się od niej, by nikt go nie wziął za potencjalnego intruza. Podszedł do brzegu odmarzającego powoli jeziora, czując ciepło wiosennego słońca na swoim futrze i delikatny, choć nadal jeszcze chłodny wiatr. Rozejrzał się dookoła, widząc pierwsze nieśmiało wychylające się pąki spod śniegu, na co delikatnie się uśmiechnął. Dzisiaj zdecydowanie był piękny dzień. Widać było, jak wszystko budziło się do życia. Również ptaki zaczęły swoje wiosenne trele, siadając nieopodal na drzewie i śpiewając donośnie.


///Rumianek <3

Jej wyprawy na granice Klanu Wichru już nie były czymś nowym, lecz spotkanie obcych pysków zawsze było czymś interesującym, do którego Rumiankowa Łapa nie była jeszcze przyzwyczajona… i chyba było to dobre. Nie chciałaby przywyknąć do tak ciekawego, lecz równie niebezpiecznego, elementu jej życia, chociaż brak przewidywalności zachowań innych kuł ją pod mostkiem i przyspieszał tętno serca w sposób, którego nie potrafiła opanować. Przyuważywszy gościa pobliskich terenów, postanowiła więc zachować dystans, by dostać poglądowy obraz jego zamiarów. Były one, koniec końców, niewinne i bardzo jej podobne — najwyraźniej chciał on jedynie pozwiedzać okolice.
– Dzień dobry… – Rumiankowa Łapa odezwała się dopiero wtedy, gdy była dostatecznie blisko liliowego kocura. Uniosła ogon do góry w powitalnym geście i mrugnęła powoli, gdy ten się do niej odwrócił. Nigdy miała złych zamiarów i chciała, by nieznajomy o tym wiedział, zwłaszcza przy takiej bliskości do granicy Klanu Wichru. – Rbi się coraz żyjiej dookoła – zauważyła cicho, pozwalając sobie na szybkie ogarnięcie okolicy wzrokiem.