Biegła. Po prostu biegła przed siebie zostawiając wichrowy obóz daleko za sobą. Obraz rozmazywał jej się od wciąż napływających do oczu łez, które wraz ze śladem łap na śniegu wyznaczały drogę, którą Słodki Nektar biegła. Lecz ona w tym momencie nie zwracała na to uwagi, ona...potrzebowała być w tej chwili sama, zupełnie...sama. Nieprzyjemne myśli, które wciąż przywracały jej w pamięci słowa zastępcy, kłębiły się w jej głowie, na zmianę przeplatając się z tymi przyjemniejszymi wspomnieniami, które...bolały i jedyne co wnosiły to jeszcze większy wybuch płaczu. Dlaczego to wszystko musiało potoczyć się właśnie tak? Dlaczego musiała go stracić? Złamane serce...bolało, ale chyba jeszcze mocniej bolały ją słowa Orzechowego Cienia i całkowicie przekreślona relacja. To...nigdy nie powinno było mieć miejsca. NIGDY. Mając ochotę jedynie zapaść się pod ziemię, zniknąć, zaszyć się gdzieś tak by nikt nie był wstanie jej odnaleźć, biegła jak oszalała tam, gdzie zaprowadziły ją łapy, a one...one wybrały najgorsze z możliwych miejsc. Szarotkowa Łączka. Jej najcudowniejsze, najukochańsze (nieznośne) miejsce, było teraz puste i przykryte białym puchem nadający jej krajobrazowi mroźniejszy wygląd. Było to również miejsce, w którym planowała to wszystko. To tu bowiem chciała mu o tym powiedzieć, przygotować wszystko, gdy nadejdzie czas, gdy...będzie gotowa...ale mogła nie być gotowa aż do swojej śmierci, gdyby dzięki temu utrzymała złocisto-orzechowego przy sobie. Teraz nie miała nic. Wszystko powaliło jej się jak domek z kart. Najważniejszy dla niej kot...już go nie było. Jedyny, z którym była tak blisko, odkąd Fiołek ją opuścił. Odkąd zniknęła Zawilec. Jedyny taki. Załkała, czując, że nie ma już sił, by biec dalej. Łapy jej drżały, oddech był nierówny, aż w końcu Słodka upadła głucho na biały puch opodal krzewów, przez które się przecisnęła. Nie zważając na przedostającą się przez futro wilgoć i bijący chłód, przez który mogła się pochorować i wylądować u Motylego Blasku; zakryła pyszczek w łapkach i zaczęła cicho szlochać, zwijając się w coś na wzór kulki. Fiołek...dlaczego ciebie tu nie ma. Dlaczego ty jako pierwszy mnie musiałeś zostawić. A ty Zawilec?... Dlaczego wszyscy mnie opuszczają...

Nie wiedziała jak długo leżała na ziemi, pociągając nosem i płacząc, raz głośniej, raz ciszej. Jak długo wśród ciszy pustki między drzewami roznosiło się jej stłumione łkanie. Tak jakby czas zatrzymał się dla niej albo całkowicie przestał istnieć. Była tylko ona, rozpacz, żal, bezsilność, ból, załamanie i... nawet nie była pewna, kiedy w okolicy pojawił się ktoś jeszcze. Ktoś, kogo zdecydowanie nie powinno było być w tym miejscu. Sprawcy jej stanu. Nie usłyszała jego kroków, głucha na to, co działo się w okolicy. Nie zobaczyła jak między gałązkami prześwituje złocisto-orzechowe futro, ślepa na otoczenie wokół siebie. Dopiero pierwsze jego słowa (jeżeli się pojawiły), ten...znajomy głos, nastroszył jej futro na grzbiecie przywracając do realnego świata. Podniosła wzrok, lecz nie odezwała się, a jedynie pociągnęła nosem.

Rozchorujesz się.
Cichy głosik w jej głowie podpowiadał jej, że to dobrze. Przynajmniej nie będzie musiał jej specjalnie unikać, skoro utknie w lecznicy wraz z Motylim Blaskiem i pozostałą dwójką kocic. Nie będzie musiał na nią patrzeć i ignorować. Pomyślała, lecz żadne słowo nie ulotniło się z jej mordki, jedynie słychać było, jak rudo-biała wojowniczka pociąga nosem, próbując choć troszkę się uspokoić i wydobyć z siebie coś na wzór odpowiedzi tak...tak trudnej do wypowiedzenia w tym momencie tym drżącym i załamanym głosem. Skuliła się bardziej i zacisnęła powieki, spod z których spłynęły kolejne łzy piekąc jej policzki.
— Ch-ch-chce. Zo..zo-zostać. s-s-sa-m-m-ma. — ciężko jej było wymówić te słowa, lecz w końcu udało się, a ona chcąc czy nie, spojrzała w kierunku tego złocistego futra, które...chciałaby w tej chwili wymazać z pamięci. Które miała wymazać. Po chwili jednak wróciła wzrokiem na własne łapy, chcąc po prostu by Orzech odszedł stąd i dał jej święty spokój, mimo że gdzieś w środku nadal chciała, aby był tuż obok niej. Potrzebowała go, a jednak...miała o nim zapomnieć, bo przecież już się nie przyjaźnili. Miał się stać dla niej wspomnieniem. Tym zgaszonym promykiem w tunelu. Czuła jak nowa fala łez zalewa jej policzki, a ona ponownie schowała łeb w łapkach, nawet nie zastanawiając się dlaczego to właśnie on ją znalazł.

Ta, tyle to i ja wiem, ma ochotę odpowiedzieć z gniewem w głosie, ale zamiast tego porusza lekko końcówką ogona w irytacji i wzdycha cicho.
– To pobądź sama w obozie, a nie tu, narażając się na chorobę albo drapieżniki – mówi w końcu głosem, który może zdawać się obojętny, ale tak naprawdę skrywa całą gamę emocji, których sam nie rozumie. Czemu tak musiało się wydarzyć? Czemu Słodki Nektar musiała coś do niego poczuć? Po co? Czemu to, co mieli, nie było wystarczające? Czemu zachowuje się teraz jak kociak, który ignoruje, że może zachorować? Czy naprawdę to wszystko jest potrzebne? Odwraca się wreszcie, dochodząc do wniosku, że Słodka musi odpowiadać sama za siebie, i bez słowa idzie dalej na tereny, żeby to… sam nie wie, co, bo przecież tego nie rozchodzi.

zt

W obozie nie da się być samym. Myśli. Poza tym istniało narażenie, że prędzej czy później go zobaczy, a tu...to był czynnik losowy, że akurat go spotka, spotkała. Sama nie wiedziała dlaczego, wojownik pojawił się w tej okolicy i ją odnalazł. Śledził ją po jakimś czasie? Wyszedł błądząc i przypadkiem na nią natrafił? Nie...zresztą, to wszystko nieważne. Po co miała zaprzątać sobie tym głowę, skoro co inne zdecydowanie mocniej dawało jej się we w znaki i przyćmiewało wszystko inne nawet słowa Orzechowego Cienia, które jak najbardziej były prawdą. Lecz nie trafiały do Słodkiego Nektaru, która zdecydowanie zachowywała się w tym momencie jak kocię ignorując zagrożenia, które wymienił. Nawet nie zwróciła uwagi na ton wypowiadanych przezeń słów. Bezsłownie, pociągała jedynie nosem czekając aż odejdzie i zostawi ją w spokoju. W końcu...i to nastąpiło. Odszedł, gdziekolwiek, zostawił ją samą. Nowa fala łez wezbrała się w oczach rudo-białej, która ponownie ukryła pyszczek w łapach. Trwała tak przez dłuższą chwilkę, przez długie uderzenia serca, aż w końcu ziąb stał się już nie do wytrzymania, a wojowniczka, choć dalej chciała płakać, nie potrafiła już wydusić z siebie kolejnych łez. Przetarła łapą policzki chcąc pozbyć się z nich wilgotności i wróciła do obozu, zaszywając się w nim gdzieś tak, by nikt nie musiał oglądać jej w tym stanie.

/czaso jeszcze przed pogrzebem

Ostatnie wydarzenia w klanie – śmierć Zamglonego Brzegu i nieodpowiedzialność Szałwiowego Życzenia, która w końcu przyszła do nich z zaniedbaną chorobą – okropnie go męczyły i, szczerze powiedziawszy, nie miał najmniejszej ochoty na... nic, tak właściwie. O ile zawsze lubił początek pory Nowych Liści, uwielbiał obserwować, jak przyroda budzi się do życia, tak teraz najchętniej zaszyłby się w Skalnych Półkach i nic nie robił. Ale składzik potrzebował medykamentów, a poza tym, uch, wiedział, że śmierć Zamglonego Brzegu była też ciosem dla Roski, dla której była pierwszą straconą pacjentką, i chciał ją jakoś w tym wspierać, podobnie jak starał się rozmawiać z Pochmurnym Świtem i być oparciem też dla niego... więc żeby poczuć chociaż namiastkę normalności, zaproponował swojej dawnej terminatorce spacer, być może połączony na koniec z szukaniem medykamentów. Zgodziła się, a więc udali się, jak się złożyło, w okolice Szarotkowej Łączki... gdzie co prawda nie było jeszcze szarotek, ale widać było na niej przebiśniegi, a tu i ówdzie rosły też żonkile czy krokusy, na widok czego Motyl mimowolnie uśmiechnął się słabo.
– Patrz, zaczyna się tu robić całkiem ładnie. Niedługo pewnie cała łąka będzie w kwiatach – powiedział. Chociaż coś budzi się do życia, przeszło mu gorzko przez myśl, na co wzdrygnął się lekko, zawieszając na chwilę wzrok na jednym z żonkili... ale zaraz zdał sobie sprawę z własnego zawieszenia i obrócił wzrok na Roskę. – A w ogóle... jak się trzymasz ostatnio? – spytał z troską.

/rsk