Szedł więc dalej przed siebie, niezbyt przejęty chwilowym brakiem zwierzyny. Był przekonany, że zaraz uda mu się coś znaleźć, że musi być po prostu cierpliwy, bo podczas polowania jest to niezwykle ważne. Dlatego nawet na moment nie zatrzymał się. Kierunek zmieni dopiero, gdy upewni się, że tutaj nie ma nic wartego uwagi.

Wokół wciąż było pusto, ale mimo to postanowił wciąż szukać w lesie. Zmienił jednak lekko kierunek, idąc bardziej w stronę Szarotkowej Łączki. Jeśli będzie miał pecha tutaj, to przeniesie się tam. Zwierzyny na ten moment brak, drapieżników również i mógł być z tego zadowolony, ale szczerze mówiąc... Tym drugim to by nawet nie pogardził. Dawno nie walczył z czymś większym, chyba zaczyna brakować mu rozrywki.

W pewnym momencie zatrzymał się, bowiem do jego nozdrzy dotarł zapach wiewiórki. Dyskretnie rozejrzał się i zauważył rude zwierzątko zbiegające z drzewa. Rozglądało się, ale najwidoczniej Tancerza nie widziało, skoro jeszcze nie uciekało.
Poprawił więc swoją pozycję łowiecką i sprawdził kierunek wiatru. Ciężar ciała przerzucił na tył i na ugiętych łapach, mając ogon zrównany z linią grzbietu, ruszył w stronę gryzonia. Po drodze kontrolował gdzie stawia łapy, by przypadkiem nie spowodować hałasu. I jeśli w taki sposób udało mu się zbliżyć do wiewióry wykonał skok, by przybić ją do ziemi i szybko zabić.

Gdy tylko spostrzegł, że wiewiórka odwraca się w jego stronę, rzucił się w pogoń. Wiedział, że zwierzę będzie próbowało uciec, a więc chciał wystartować jak najwcześniej, by mieć pewność, że uda mu się ją złapać. Ku jego zaskoczeniu, gryzoń nie wbiegł na swoje drzewo, a szukał jakiegoś innego. Tancerz miał zamiar to wykorzystać. Przyśpieszył nieco, by w odpowiednim momencie wykonać skok i chwycić za ogon gryzonia, nawet, jeśli miałby go wyrwać. Gdyby go złapał, zabiłby go jednym ruchem. To przecież banalne!

Wiewiórka nie była taka powolna, jak początkowo zakładał. Wciąż wisiał jej na ogonie, jednak nie potrafił dorównać jej kroku. Przez to nie był w stanie wykonać ostatecznego skoku. Nie zamierzał jednak gryzoniowi odpuszczać! Postanowił wciąż biec za nim, starając się go dogonić. Jeśli by mu się to udało, skoczyłby w jego stronę, aby go zabić.

Momentalnie zatrzymał się, bo zauważył, że wiewiórka znalazła sobie drzewo, na które wbiegła i... Cóż, szybko zniknęła z jego pola widzenia. Obserwował jak się oddala, ale tylko przez moment, bo zaraz wrócił do poszukiwań. Nie miał zamiaru wspinać się na drzewo i gdzieś tam rudej szukać. Chyba łatwiej będzie mu znaleźć inną, nową zwierzynę. Ponownie zaczął kierować się w stronę Szarotkowej Łąki.

Wędrując do Szarotkowej Łączki, natrafił na wronę. Na szczęście nie siedziała na gałęzi drzewa, a na ziemi, przez co stwierdził, że na nią zapoluje. Nie można zmarnować takiej okazji! Widział, że zwierzę szukało czegoś w ziemi i lada moment może odlecieć, więc prędko przygotował się do podchodów. Stojąc na ugiętych łapach, ustawił ogon na linii kręgosłupa. Sprawdził, czy kierunek wiatru mu sprzyja, a następnie rozejrzał się za ewentualnymi kryjówkami. Spostrzegł niewysokie, acz łyse krzaki, do których od razu zaczął się skradać. Patrzył wtedy pod swoje łapy, by zachowywać odpowiednią ciszę. Gdy już do tych krzaków się zbliżył, począł skradać się w stronę wrony. Gdy chaszcze się skończyły i był zmuszony wyjść zza nich, po prostu zatrzymywał się w momencie, gdy zwierzę zerkało w jego stronę. I gdy zbliżył się wystarczająco blisko, zakładając, że mu się to udało, wykonał skok prosto na ptaszynę. Dobicie jej nie zajmie mu długo.

O! Teraz mu wyszło. Miał szczęście i udało mu się podejść do wrony na tyle cicho, że zauważyła go dopiero w momencie, gdy skakał w jej stronę, szykując się do zabójstwa. Zaskrzeczała wtedy żałośnie, ale Tancerz ten skrzek szybko przerwał. Dobił zwierzę, a następnie zabrał się za chowanie ciała w charakterystycznym miejscu, do którego będzie w stanie później wrócić. Po tym ruszył na dalsze poszukiwania. Jeszcze mu mało!

Opuścił las i zbliżył się do jego brzegu, co od razu pokazało mu, że podjął dobrą decyzję. Do jego nosa dotarł zapach charakterystyczny dla szczura. Kocur zatrzymał się i ostrożnie rozejrzał, początkowo zakładając, że szczur nie jest jeden, a kilka. W końcu jakiś czas temu przy Zimnej Toni kręciło się całe stado tych gryzoni. Pozbycie się ich zajęło Klanowi Wichru sporo czasu. Dobrze, że ostatecznie się udało i klan nie ma już z tym problemu. Ten szczur, który kręci się tutaj, niedaleko Szarotkowej Łączki nie będzie zagrożeniem. Jest tylko jeden, w dodatku zaraz zostanie zabity przez ciemnego wojownika.
Tancerz ugiął łapy i przypilnował, aby ogon wyrównać z plecami. Ustawił się pod wiatr, a następnie skierował się w stronę szczura. Przeniósł ciężar ciała na tylne łapy, a zbliżając się do niego zerkał pod łapy, by na nic nie nadepnąć. Jeśli udało mu się podkraść wystarczająco blisko, wyskoczył w stronę drapieżnika, przygotowując się do zaciśnięcia szczęk na jego gibkim ciele.

Od razu przeszedł do procesu zakopywania szczura, jednak nie robił tego zbyt szybko. Krótki odpoczynek na pewno mu się przyda, może przez ten czas będzie w stanie trochę się zregenerować. Siedział więc przez chwilę w jednym miejscu, obserwując okolicę. Gdy uznał, że jest gotowy na dalsze polowanie, wstał, oblizał wargi i ruszył, znów w stronę Szarotkowej Łączki.