Ah na osty i ciernie! Zwolnił niezadowolony i trochę zmachany. Głupie zwierzę! Strzepnął niezadowolony ogonem. Że też musiała mu uciec. Byłaby by dobrym posiłkiem. Nie zamierzał się poddać, jeszcze nie. Westchnął cicho. Jeszcze spróbuje. Może uda mu się wrócić do obozu z większą ilością zwierzyny, niż tylko jednym ptakiem. Ponownie rozpoczął poszukiwania zwierzyny.

Wypatrzył puchacza. Zawahał się. Nie był pewien, czy atakowanie go, to dobry pomysł. Może gdyby był na patrolu z kimś jeszcze, ale sam nie czułby się pewnie biorąc na siebie takie ptaszysko. Z żalem i odreobiną wstydu odwrócił wzrok. Nie będzie ryzykować. Małego drapieżnika mógłby zaatakować, ale nie zamierza postępować nierozważnie. Lepiej zostawić puchacza i poszukać czegoś łatwiejszego do złpania. Szukał dalej.

Póki co nie udawało mu się nic znaleźć i coraz bardziej się niepokoił. Nie chciałby wracać do obozu z jednym, marnym ptakiem... Zmarszczył brwi, widząc jak zaczyna spadać śnieg. Chociaż piękny, to bał się, że zwierzyna widząc go schowa się jeszcze głębiej do swoich kryjówek. W dodatku nie uśmiechało mu się darowanie klanowi zwierzyny mokrej od śniegu, kiedy odkopie z niej biały puszek i ziemię. Przynajmniej póki co nie było go wiele. Z westchnieniem po raz ostatni rozejrzał się za zwierzyną. Jeśli nic nie znajdzie, wróci do obozu.

Jest! Jest w końcu jakaś zwierzyna w tym przeklętym lesie. Wiewiórka znajdowała się w miejscu, gdzie złapanie jej będzie trochę trudne, ale to go nie powstrzymało od próbowania. Nie takie rzeczy się robiło. Przypadł szybko do ziemi, uważając żeby ogon zrównać z grzbietem, a długie futro brzucha nie ciągnęło się po ziemi. Nim ruszył zadbał o to, żeby przemieszczać się pod wiatr i uważać na wszelkie suche liście i gałęzie pod łapami. Dodatkowo, chociaż gryzoń nie powinien go wyczuć będąc na drzewie, z przyzwyczajenia przeniósł ciężar ciała na tylne łapy. Zaczął skradać się do zwierzyny, a jeśli ta go nie zauważyła, to będąc dostatecznie blisko wskoczył na drzewo jak najwyżej mógł i spróbował schwytać wiewiórkę. Jeśli by ją złapał, to zostałby na gałęzi, na której ta wcześniej siedziała.

Dobrze, że wokoło nie było żadnych kociąt, bo z ust wojownika wyrwała się niezła wiązanka. Pociągnął wściekle nosem. Pozbierał się, wygładził futro i stwierdził, że dość tego. Był zmęczony i najwidoczniej pogoda również dawała mu się we znaki, bo już zaczyna kaszleć. Niezadowolony wrócił się po dzięcioła i przybity wrócił do obozu.

//zt