Czarny point z białymi znaczeniami
Urodziwy kocur obdarzony został dosyć ciekawym wzorem futra. Ale zacznijmy od podstaw. Taniec należy do tych mocniej zbudowanych kotów. Ma duże mięśnie, szerokie barki oraz wielkie łapy. Na pewno jest jednym z, nie tylko większych, ale i wyższych w klanie, o ile nie w całym lesie. Kocur ma kremowe futro, które na grzbiecie i bokach ciemnieje do brązu, natomiast na ogonie, części łap, pysku i uszach - niemalże do czerni. Dodatkowo po jego ciele rozciąga się biel, która pojawia się na pysku, szyi, karku, klatce piersiowej i brzuchu, a także w nieregularny sposób na łapach. Przednie łapy są niemal całe białe, za wyjątkiem plamy z prawej strony prawej łapy i tyłu lewej łapy; na tylnych łapach biel sięga aż ud, z czego na lewej łapie wąską strzałką wyżej, niemalże do zadu wojownika. Przerywają ją tam jedynie brązowo-czarne plamy z przodu i tyłu prawej łapy, a także z tyłu lewej łapy. Oczy kocura są błękitne, co jest charakterystyczne dla tego umaszczenia. Nos jest koloru jasnoróżowego. Jeżeli mowa o szczegółach, warto wspomnieć o średniej wielkości plamie na lewej przedniej kończynie oraz o opuszkach łap. Są różowe, nie licząc tej u prawej przedniej łapy, która jest ciemniejsza. Oprócz tego, na jego ciele znajduje się kilka niewielkich blizn, które pod grubym futrem są słabo widoczne. Wyjątkiem jest średniej wielkości blizna na brzuchu, zdobyta podczas walki z lisem oraz druga, największa blizna znajdująca się na szyi wojownika. Jest to ślad po ostrych kłach borsuka. Ma do niej sentyment, uwielbia ją, a jednocześnie nienawidzi. Ale to już inna historia...
Galeria: https://www.instagram.com/siam_muffin/
Kilka avatarów- https://imgur.com/a/qA6bmQX




Typ co sprawia wrażenie, jakby dzieci zjadał, ale tak naprawdę nie
Typ samotnika. Nie jest z tych, którzy lubią spędzać czas w towarzystwie. Taniec, gdy ma okazję, siedzi zaszyty w swojej norze i ani śni ją opuścić. I to nie dlatego, że jest nieśmiały albo tchórzliwy. Nic z tych rzeczy! Problem jest całkiem inny. W klanie nie posiada zbyt wielu znajomych, może to dlatego. Lecz wina leży tylko i wyłącznie po jego stronie. Na twarzy ma maskę. Na ogół jest cichy, nie odzywa się prawie w ogóle. Kiedy już otworzy buzię, wypowiada się w sposób lakoniczny. Na ogół jest obojętny, a wręcz taki... Rozdrażniony. Potrafi być opryskliwy i chłodny, w dodatku trochę z niego maruda. Na szczęście swoje narzekanie woli zostawić dla siebie i nikt nie musi go słuchać. Z resztą kto by chciał. Oprócz tego, jest kotem ambitnym, lecz nie do tego stopnia, by iść do celu po trupach. Ale ma w sobie dobroć. Potrafi być opiekuńczy i troskliwy, o ile tylko komuś uda się do złamać ten mur, który niepotrzebnie wokół siebie tworzy. Bo jeśli się przed kimś otworzy, to jest naprawdę dobrym kotem, z którym można fajnie porozmawiać. Ale kto podjąłby się tego zadania? Tylko raz w życiu miał prawdziwego przyjaciela. Mimo to, potrafi być lojalny i wytrwały przy boku towarzysza do ostatniej kropli krwi. Jego wiara w przodków jest... Jakby sporna. Podobno w nich wierzy, ale... Jednak nie. Raz tak, raz tak, zależnie od okoliczności. Jest dobrym wojownikiem, bardzo się stara i byłby w stanie za Wicher oddać nawet życie, mimo tego jak patrzy na niego reszta klanu.





Taniec na początku swojego życia był wesołym, niezwykle ambitnym, a nawet i towarzyskim kotem, mimo że śmierć towarzyszyła mu niemalże od zawsze. Ale zacznijmy od początku... Przyszedł na świat dawno temu w klanie Wichru, podczas ciepłej Pory Zielonych Liści. Jego rodzicami są Błękitny Obłok oraz Stokrotkowy Nos. Wraz z nim urodziła się czwórka kociąt- Gronostaj, Bocian, Jeleń oraz Świstak. Jedno z kociąt, Świstak, zmarł na chorobę odkleszczową już na początku swojego życia, wprawiając rodzinę w wielką żałobę. Taniec z bratem był bardzo związany, więc nie dziwnym jest, że ta sytuacja wprawiła go w długi smutek. Jednak z każdym kolejnym dniem rósł coraz bardziej, a co za tym idzie, jego ceremonia na terminatora nieubłaganie się zbliżała. Kiedy już nadszedł ten długo wyczekiwany dzień, kocur zostawił wszystkie złe wydarzenia gdzieś za sobą i skupił się tylko i wyłącznie na tym, co miało się wydarzyć. Został Taneczną Łapą, a trenować miał pod okiem Mroźnego Wiatru. Trening przebiegał całkiem sprawnie, kocur dobrze dogadywał się ze swoją mistrzynią, mimo różnicy charakterów. Zapewne jego trening skończyłby się o wiele szybciej, gdyby nie fakt, że w wieku 12 księżyców zmarł mu drugi brat- Bociania Łapa. Mimo, że nie był z nim aż związany, śmierć mocno go przytłoczyła i przez następne pół księżyca kocur zaszył się w swoim legowisku. Owszem, Mroźnemu Wiatrowi to przeszkadzało, lecz uznała, że da mu czas. Lecz jej cierpliwość miała swoje granice. Nie mogła pozwolić, by trening był wstrzymany przez tak długi czas. Któregoś dnia przyszła do legowiska swojego terminatora i kazała mu niezwłocznie stawić się na trening już następnego dnia. W taki sposób wrócili do regularnych treningów. Jednak Taneczna łapa nie był już taki sam jak kiedyś. Stał się cichszy, spokojniejszy i sprawiał wrażenie smutnego. Zupełnie jakby w głowie pointa coś nagle się przestawiło. W międzyczasie poznał się ze Zwiniętą Łapą, z którym niedługo później się zaprzyjaźnił. Wtedy nie wiedział, że nie wyjdzie mu to na dobre. Trzymał się praktycznie tylko z nim, czasami ograniczał się do rozmów z innymi kotami. Udało im się nawet załapać na wspólną ceremonię. Point wojownikiem został w wieku 15 księżyców. Od tamtego czasu zwany był Tanecznym Krokiem, a Zwinięta Łapa- Zwiniętym Płatkiem. Przyjaźń kocurów trwała jeszcze kilka księżyców, po czym wydarzyła się rzecz okropna... Gronostajowa Mordka, siostra Tanecznego Kroku odrzuciła zakochanego w niej Zwiniętego Płatka. Z tego powodu bury totalnie odciął się nie tylko od swojego przyjaciela, a od całego klanu. Strata była bolesna. To wtedy kolorowy praktycznie sam. Izolował się coraz bardziej, mało się odzywał. Z resztą i tak był dosyć dziwny, może z powodu tej przyjaźni z tak dziwnym kotem. W końcu doszło do momentu, w którym wojownik przesiadywał całe dnie w swoim legowisku. Rzadko wychodził, nie rozmawiał nawet z rodziną. Stał się tak obojętny, że nagła śmierć jego ojca w ogóle nie zrobiła na nim wrażenia. To był zdecydowanie najgorszy okres w jego życiu. Było widać, że jest smutny. Jednym z kotów, który to zauważył, był Ostra Łapa, jeden z terminatorów. Mimo tego jak różni byli, czarnemu kocurowi udało się zbić mur, który tworzył wokół siebie Taneczny Krok. Po czasie zostali przyjaciółmi. Ostra Łapa był tak... Skuteczny w swoich działaniach, że udało mu się skłonić Tańca do większej integracji. Na nowo zaczął zawierać znajomości, częściej wychodzić z legowiska i ogółem robić coś więcej niż wykonywanie obowiązków. I tak czas mijał. W życiu kocura nie działo się dużo. W międzyczasie Ostra Łapa został wojownikiem, przyjmując imię Ostrego Ciernia. Niedługo później zmarła Stokrotkowy Nos, a zaraz po niej Jeleniorogi, ostatni z braci pointa. Warto wspomnieć, że zmarły kocur miał syna- Szronika. Co się stało z nim po śmierci ojca? Otóż, został przekazany pod opiekę Gronostajowej Mordce. Nic nie wskazywało na to, aby to Taniec miał zostać jego opiekunem. Nawet tego nie chciał. Kocięta były dla niego tematem totalnie obcym, nigdy nie miał z nimi większych interakcji. Być może to przez to jakim… Dziwakiem był. Ale wracając! Z pomocą czarnego przyjaciela udało mu się nie wpaść w emocjonalny dołek, w którym lądował coraz częściej. Ostry Cierń i Taneczny Krok byli przyjaciółmi idealnymi. Nie jeden mógłby im pozazdrościć takiej relacji. Zawsze widywano ich razem, byli sobie wierni do ostatnich dni. Obiecali sobie nawet, że razem odejdą z tego świata. Lecz nie taki był los. Na jednym z ich wspólnych polowań, Ostry Cierń natrafił na borsuka. Mimo, że zwierzę spało, jego temperament nie pozwolił mu zostawić drapieżnika w pobliżu terenów klanu. Rzucił się na bestię i wywiązała się krwawa bójka, w której dominował borsuk. Taneczny Krok oczywiście przybiegł z pomocą Ostremu Cierniowi, lecz sytuacja była naprawdę krytyczna. Swym ciałem bronił towarzysza, jednocześnie starając się zabić zwierzę. Ale nie mógł tak wiecznie, w końcu zaczęło brakować mu sił, a jego przyjaciel leżał na trawie, tracąc coraz więcej krwi. Nie miał pojęcia co robić. Przecież nie mógł zostawić Ostrego Ciernia na pastwę losu. Rozwiązanie było jedno- zabić borsuka. Ostatecznie się to udało, lecz śmierć poniósł borsuk oraz czarny wojownik, a Taneczny Krok skończył z blizną na szyi po ugryzieniach borsuka. Mimo, że ledwo się trzymał, dotargał Ostrego Ciernia do obozu, a później sam go pochował. Był rozdarty. Znowu wpadł w stan, w którym znajdował się przez większość swojego życia. Chociaż tym razem miał wrażenie, że to okropne uczucie, które mu towarzyszy jest jakby... Silniejsze. Zmienił się totalnie. To wtedy stał się tym kimś, kim jest teraz. Los chciał, że pewnego dnia koty musiały się… Po prostu wynieść. Nagła informacja go zadziwiła, wprawiła nawet w pewnego rodzaju lęk. Jego następnymi odczuciami były zawód i jakby przedwczesna tęsknota? Nie chciał zostawiać starych terenów, był z nimi związany, miał tutaj wspomnienia, jedyne pamiątki które zostały mu z przeszłości. W pewnym momencie był nawet gotowy zostać w obozie i zginąć od ognia. Opamiętał się dopiero po przemyśleniu całej sprawy i z żalem opuścił stare tereny. Nowe tereny wydawały mu się na początku obce i wrogie. Nie czuł się bezpiecznie, nie chciał na nich mieszkać, chciał jak najprędzej wrócić do starego obozu. Był bardzo niezadowolony, ale nikomu tego nie okazał. Komu miałby, skoro nie miał przyjaciół, a w rodzinie została mu tylko siostra, z którą nie miał zbyt dobrego kontaktu. O jej wielkiej miłości i przywiązaniu zorientował się niedługo po pożarze. Podczas wspólnego spaceru (na który jakimś cudem udało się jej wyciągnąć brata, była zaniepokojona jego stanem) zostali zaatakowani przez lisa. Taneczny Krok oberwał bardziej. Na ciele miał liczne rany, które na szczęście (lub nie) nie zagrażały jego życiu. Po powrocie do obozu, w lecznicy, gdzie leżał kilka dni, Gronostajowa Mordka praktycznie cały czas się nim zajmowała i pomagała mu. Nie odstępowała go na krok! Chyba zrozumieli, że mają tylko siebie. Jednak gdy wyzdrowiał ich relacje jakby... wyparowały, przynajmniej z jego strony. Taniec zdaje się jakby odtrącać siostrę, ale ta nie daje za wygraną. Zależy jej na dobrych relacjach z jedynym bratem.