Krówka

Nietoperz odleciał. ..
Niech to szlak! Młoda uczennicą niezadowolona w ciszy zeszła z drzewa. Tym razem patrząc na swoje łapy. Ale na jej szczęście nietoperz pojawił się gałęz dalej... Ale czy ma to jakiś sens, by go dalej atakować.. Krówka musiała się nieźle nad tym na myśleć, lecz jej łapy postanowiły... Nie podda się, jedno bądź wcale. Kocica tym razem ostrożnie poszła w stronę drugiego drzewa. Patrząc pod łapy, omijając każdy liść, potyczek. Ostrożnie szła w pozycji Łowieckiej

Krówka

Widząc jak zwierzyna jej odlatuje, straciła jaką kolwiek nadzieję na za łapanie nietoperza, bądź jakiejś innej ziew Rzymu. Dlaczego nie może pamiętać o zasadach powołania! Och głupia krówka, mama, tata oraz mentorka będzie bardzo zła na ciebie. Spojrzała na nietoperza, który ponownie usadiwil się tym razem na innym drzewie. Patrzyła na niego z brakiem blasku w oczach, nie miała już sił, ani chęci na złapanie go. Była również wściekła sobą, dlaczego musi być taka ciężka
- och jak ja nienawidzę tego. Chyba łowca ze mnie słaby będzie...- Mrugnęłam do siebie cicho, po czym odrazu zabrała swój ogon i ruszyła w stronę wcześniejszego miejsca, z dość widzocznym nie zadowoleniem na pysku

Kiełek nie zamierzał odpuszczać. Mysz była szybka, więc On musi być jeszcze szybszy.
Widząc, jak skubana wciąż ucieka, starał się przyspieszyć odrobinę i biec w jej stronę ile sił w łapach, aby jeśli ją dogoni - przyszpilić ją do ziemi, a następnie pozbawić życia. JEŚLI ją dogoni...

Na Gwiezdny Klan! Uparta ta mysz!
Wojownik syknął cicho pod nosem, gdy pomimo ciągłych prób mysz dawała radę uciec. Fuknął głośno, jednak nie zaprzestał gonitwy. Dalej zawzięcie parł przed siebie, próbując w końcu złapać gryzonia. Kiedyś w końcu mu się uda...! Kiedyś na pewno!

Nareszcie!
Odetchnął z ulgą, gdy w końcu udało mu się dogonić i pozbawić życia gryzonia. Trochę się nabiegał, trochę się nabiegał. Przez moment stał nad martwą już myszą, przyduszając ją do ziemi i wypuszczając powietrze z płuc, po czym znowu go nabierając, a następnie znowu wypuszczając. Gdy już złapał normalny oddech, szybko rozejrzał się w poszukiwaniu dobrego miejsca na zakopanie zdobyczy, a gdy już to zrobił, przy tym upewniając się co do miejsca chwilowego grobu gryzonia, ruszył dalej pod wiatr, aby upolować jeszcze jedną... Dzisiaj już chyba ostatnią zdobycz.

No i znalazł kolejną, potencjalną zdobycz! Tylko no naprawdę, w gorszym miejscu jej się nie dało rzucić, prawda?
Kiełek na moment zmrużył ostro ślepia, nie będąc pewien, jaką podjąć decyzję. Nigdy nie próbował złapać zwierzyny, która siedzi na drzewie... W sumie nie miał okazji! Czy da sobie radę? Czy ryzykować? Cóż... Czemu nie.
Przykucnął do pozycji łowieckiej, uginając szybko łapy i przybliżając brzuch do ziemi. Ogon zrównał z grzbietem oraz głową, a oddech spłycił. Nie był pewien, czy powinien przenieść ciężar ciała na tylne łapy, bo w sumie zdobycz się znajdowała na drzewie... Ale lepiej już to zrobić, niż potem żałować. Oczywiście cały czas podchodził pod wiatr, uważając przy tym pod łapy, a jeśli udało mu się podejść niezauważenie do korzeni drzewa, zaczął się jak najdelikatniej jak umiał wspinać w górę, uważając, aby nie robić tego za szybko i nie spłoszyć przypadkiem orzesznicy. No i... Jeśli mu się uda, szybko skoczy na myszkę i ją pozbawi życia, proste.

No nie, znowu bieganie.
Kiełek westchnął pełnym podirytowania tonem, jednak od razu rzucił się w pogoń za orzesznicą. Nie da za wygraną, mysz dogonił, to i orzesznicę dogoni. No proszę, to ostatnia zdobycz na dzisiaj...

Eh... Dla chcącego nic trudnego... Czy jakoś tak, racja?
Już z grubsza zdenerwowany Wojownik spróbował choć trochę przyśpieszyć. Już mysz była dla niego lekkim wyzwaniem, czy z orzesznicą będzie podobnie? Będzie przez kilka dobrych i długich chwil za nią biegł, próbując ją złapać i dobić? Odpowiedź - ta.

No tak, na miejscu orzesznicy też by pewnie biegł gdzie pieprz rośnie, gdyby go coś goniło. Ale że nie jest na jej miejscu, to nie może się poddać.
Tak więc cóż... Nie mógł zrobić nic więcej jak tylko biec przed siebie. Albo zrezygnować, ale o tym to nawet nie było mowy.

W końcu, Gwiezdni, w końcu.
Przycisnął orzesznicę twardo do ziemi, na moment spoglądając na nią jakby nieobecnym wzrokiem. Całkiem mocno się zmęczył. A mówiąc całkiem trzeba tu wspomnieć, że BARDZO się zmęczył. To chyba był najdłuższy i najintensywniejszy bieg w całym jego życiu. Nie, żeby to był zapewne ostatni taki bieg, ale cóż.
Szybkim ruchem schylił się na wysokość orzesznicy, aby ją puścić łapą, ale w tym samym momencie wbić szczęki ostro w jej ciałko. Raczej się uda, bo chyba skubana nie zdąży uciec w tym czasie, co nie? Gwiezdni, OBY nie.

Krówka łapa
Łapy starszej terminatroki doniosły ją na miejsce, gdzie wcześniej spotkała się z kocurek. Była z siebie tak bardzo nie zadowolona. Och krowia łapo, dlaczego musisz być tak okropna! Do czego młoda kotka może posłużyć w klanie, chyba do niczego. Kocica usiadła na przewalone drzewie, i zaczęła oczekiwaniu z pustymi łapami na powrót kocura.
-czuje już jak zepsułam, jak bardzo zepsułam