No tak, kij mu w dupę. Najpierw poczuł znajomy zapach. Zapach, którego nauczył się jako jednego z pierwszych w jego życiu. Wierzbowy Puch. Skrzywił pysk nieznacznie, gdy do zapachu dołączył głos. Szczerze już wolał, aby piorun w niego walnął tu i teraz aniżeli mieć konwersacje z liliową kotką.
Stuknął końcówkę ogona słysząc własne imię. Mała Łapa, eh. Nadal brzmiało ono kpiąco i zupełnie nie jak imię dla dorosłego kocura.
– Cześć – burknął obojętnie. "Dawno cię nie widziałam" niemal prychnął na żałosną próbę kontynuacji rozmowy. Serio jak chciała się przywitać to mogła po prostu skończyć na cześć – Rzadko bywam w obozie – odparł zgodnie z prawdą. Zmrużył oczy podejrzliwie, wreszcie kierując wzrok na siostrę. Nadal nie odchodziła. Cholera no idź sobie! – Coś nie tak? – zapytał czując, że kocica chce o czymś z nim porozmawiać.

– Brawo, świetna umiejętność obserwacji – zaśmiał się sarkastycznie. Naprawdę Puch idź już sobie.
Wspominka o rodzicach postawiła sierść na grzbiecie kocura – Doprawdy? Mogliby chociaż spróbować to okazać – warknął. Ostatnimi czasy zaczynał coraz bardziej nie lubić swoich rodziców. Wszak to oni dali mu takie a nie inne imię. Nadal jednak z resztek szacunku nie uciekał z Klanu. I miał zamiar tę informację przekazać siostrze.
– Nie jestem takim idiotą, żeby uciekać z Klanu nie posiadając wszystkich umiejętności potrzebnych do przetrwania. Jakbyś nie zauważyła, nadal trenuję – wyjaśnił spokojnie, owijając łapy ogonem – W dodatku jestem ostatnim synem Świergoczącego Boru i Gęsiego Tupotu. Dopóki Drozd albo Morwa się nie znajdą to się nigdzie nie wybieram – dodał. Trzepnął uchem i z zacnym uśmieszkiem rzucił jeszcze: – Możesz to przekazać wujom, pewnie tylko czekają aż dam nogę z Klanu.

– Ciężko mnie nie znaleźć – odpowiedział nonszalancko mlaszcząc pyskiem. Wnioskując po ilości kotów, które ostatnio wchodziły mu w drogę to faktycznie łatwo na kogoś wpaść.
Ogon kocura zaczął drgać w poirytowaniu. Jeśli siostra przyszła go tylko opieprzać i podważać każde jego słowa to mogła już sobie iść. Pozwolił sobie przemilczeć komentarz dotyczący wujostwa i jego rodziny. Już wystarczająco zmierzwił futro, nie chciał go później czyścić przez pół dnia. W dodatku nie wierzył, że Wierzbowy Puch naprawdę wydoroślała, więc uważał ryzyko dostania w pysk za bardzo realne. Wspomnienie pogrzebowego plaskacza sprawiło, że kocur przygryzł swój lewy policzek.
W milczeniu zaczął wyczesywać nastroszone futerko, kątem oka obserwując siostrę z wyczekiwaniem.

A podobno to on ma temperament. Serio, miał już po dziurki w nosie marudzenia liliowej i jej wiecznych kazań. Wstał wreszcie, podchodząc do wojowniczki. Ogon latał mu na boki, jakby odganiał nim muchy. Ze zmrużonymi oczami odezwał się wreszcie – Oh zobaczcie na nią, dostała nowe imię i już myśli, że może innych pouczać! Cóż z ciebie za dorosła panienka, już ci się znudziło bicie kotów? – wykrzyknął sarkastycznym tonem. Zaraz jednak się obrócił na pięcie i wrócił na swoje miejsce – Doprawdy, Wierzbowy Puchu, jeśli każda twoja konwersacja ze mną ma polegać na wytykaniu mi co robię źle i co ze mnie za okropny członek rodziny to możesz sobie darować – dodał, ponownie zajmując się futerkiem.
– Nie wchodzimy sobie z wujami w drogę, nie rozmawiam z nimi jeśli nie muszę. Nie będę się przed nimi płaszczyć i błagać o przebaczenie. Zwłaszcza, że nadal uważam, że nic złego nie zrobiłem – rzucił jeszcze.

Uniósł brwi w zdziwieniu i rozbawieniu. Oh? Martwi się? Przychodzi mu wytykać i czepiać się, bo się martwi? Dobre. Potrafił jednak docenić, że Wierzbowy Puch była z nim szczera, więc tym razem powstrzymał się od zjadliwego komentarza.
Nie oznaczało to jednak, że się z nią zgadzał. Co prawda - nie nienawidził jej, ale też za nią nie przepadał. Nie widział powodu, dla którego powinni ze sobą integrować. Argument "bo rodzina" mu nie starczył. Przez ostatnie kilka księżycy przekonał się właśnie, że najgorzej się dogaduje właśnie z członkami swojej rodziny. W dodatku była jeszcze jedna rzecz...
– Jedyne co mogę zrobić, to upewnić cię, że nie masz się czym martwić. Wątpię jednak, że moje słowa cię uspokoją – odpowiedział melancholijnie. Kolejne jego słowa poprzedziła długa cisza, podczas której zbierał myśli – Tak – zaczął krótko, odpowiadając na ostatnie pytanie siostry – Do tej pory działało i pewnie nadal będzie działać. Nie mam zamiaru zadawać się z kimś kto ewidentnie nie chce mieć ze mną do czynienia...w większości przypadków z wzajemnością zresztą. Z Motylim Blaskiem i jego terminatorkami rozmawiam tylko jak muszę. Z Orzechowym Cieniem...sama wiesz jak on mnie widzi, przecież to też był twój mistrz. Jeśli jednak ich to uspokoi to postaram się porozmawiać ze Świergoczącym Borem i Gęsim Tupotem – skończył. Chyba już prościej nie dało wyjaśnić jego toku myślenia.

...że nie masz się czym martwić? Dobre sobie! Kocur prawie skoczył jej do gardła chwile temu, a na spokojne rozpoczęcie rozmowy zareagował tak, jakby co najmniej opluła go jadem. Owszem, trochę uniosła się i rzuciła kąśliwymi bądź sarkastycznymi uwagami, jednak z jej strony ta wymiana zdań była dość kulturalna jak na to, że mogła strzelić mu w pysk po raz drugi i kazać się po prostu zamknąć. Świerzbiły ją do tego łapy, a w myślach krążyło wiele obelg, które z wielką przyjemnością wyplułaby kocurowi prosto w pysk, ale tego nie robiła. Coś, co ją odróżniało od Malucha to to, że ona już potrafiła ugryźć się w język i zostawić w sobie to, czego nie wypadało mówić.
— Faktycznie, nie mam się czym martwić — mruknęła, przyglądając mu się krótko. — Mój brat izoluje się od klanu i nie potrafi zrozumieć własnych błędów sprzed kilku księżyców, wciąż uważając, że nie zrobił nic złego, a wszyscy sobie to wymyślili — skwitowała, o dziwo dość spokojnie, chociaż sucho. Nie mogła uwierzyć, że Maluch mimo upływu tego czasu, wciąż uważał, że dobrze postąpił, a reszta się na niego uwzięła. No tak, Golcowa Gwiazda, ta pobłażliwa, miła i starsza kocica bez powodu chciała go wywalić na zbity pysk jakby się nie zamknął, o tak. Gdy kocur skończył swoją wypowiedź, Puch delikatnie zmrużyła ślepia, po czym westchnęła i trzepnęła końcówką ogona w rezygnacji. Nie trafi do niego jeżeli sam nie będzie chciał rozmawiać; teraz tylko oboje marnują własny czas.
— Okej — mruknęła, zerkając w stronę zakopanego gołębia, jedną z łap rozkopując chwilową skrytkę. — Rób jak uważasz. Jesteś dorosłym kotem i mam nadzieję, że w końcu zrozumiesz, że to wszystko do niczego nie prowadzi. Jednak... — i tu spojrzała mu prosto w oczy. — Jako członkini klanu, dopilnuje, abyś nie działał na jego szkodę. Nawet, jeżeli oznacza to, że przestanę widzieć cię jako brata — dorzuciła poważnie, po czym chwyciła gołębia i zaczęła odchodzić. Rzuciła ledwo przygłuszone "cześć" i zniknęła z pola widzenia kocura.

/zt

Pora Opadających Liści, na początku tak malownicza, teraz robiła się najzwycajniej brzydka. Pogoda nie zachęcała do wychodzenia z obozu, wręcz z legowiska nawet nie chciało się wstawać, aby przywitać ten szary i chłodny dzień. Jednakże chęci chęciami, na lenistwo nie ma czasu z grafiku białego wojownika. Dlatego też Gołębie Serce wybrał się z rana na polowanie. Odszedł stosowny kawałek od obozu i wytężył zmysły w poszukiwaniu zwierzyny.

//mg

Gołębie Serce uśmiechnął się delikatnie dosztrzegając ptaka. Przypadł delikatnie do ziemi, zwracając uwahę, żeby nie szurać futrem po ziemi. Zrównał ogon z grzbietem i na ugiętych łapach przygotował się do podejścia. Skupił się i cicho ustawił pod wiatr, uważając aby przy tym nie zaalarmować zwierzyny swoim widokiem czy odgłosem. Przemykając powoli, kryjąc się za obumierającymi krzewami i pniami drzew, zaczął zbliżać się. Ostrożnie kładł łapy, nie chcąc postanąć na niefortunnej, suchej gałązce i zwrócić na siebie uwagi. Jeśli ptak się nie spłoszył, to będąc wystarczająco blisko ugiął mocniej łapy i wyskoczył na wysokość ptaka, zamierzając złapać go między łapy.

Upadek na brudną ziemię nie był najprzyjemniejszy, ale Gołębie Serce skupił się tylko na zwierzynie w łapach. Szybko uśmiercił dzięcioła ugryzieniem w kark. W myślach podziękował Gwiezdnym za życie zwierzęcia, które później nakarmi klan. Następnie podniósł się i schował zdobycz zakopując ją płytko na obecną chwilę. Otrzepał się. To nie koniec. Jest więcej roboty do wykonania, a dobry początek zwiastuje powodzenie w dalszych łowach. Ruszył głębiej w las i wytężył zmysły, szukając kolejnej ofiary.

Gołąb zastygnął na kilka uderzeń serca. Szybko rozpoznał, że to łasica. O ile mogła ona stanowić zagrożenie dla słabszych osobników, to jako dorosły wojownik w pełni sił, nie martwił się. Nie, zamierzał ją upolować. Nie ma co być wybrednym, kiedy robi się coraz zimniej i znalezienie pożywienia robi się z każdym dniem trudniejsze. Żal przepuścić okazję! Nie było już co się skradać, oczy zwierzęcia już były w nim utkwione. Ruszył więc szybko, mając nadzieję na doskoczenie do drapieżnika nim ten będzie miał czas na reakcję i spróbował pazurami zaatakować oczy i pysk łasicy.

Gołębie Serce uśmiechnął się tryumfalnie czując, jak jego pazury ranią łasicę, chociaż nie tak głęboko, jakby sobie tego życzył. Ku jego zaskoczeniu, zwierzyna nie spróbowała go zaatakować, tylko rzuciła się do ucieczki. Nie zamierzał dać jej uciec. Dokończy to, co zaczął. Nie ma co porzucać już raz zranionego posiłku. Rzucił się w pościg. Jeśli udałoby mu się dogonić łasicę, to spróbowałby wpić się pazuramiw jej grzbiet i przygnieśc ją do ziemi.