Kiełek natomiast w końcu zatopił kły w orzesznicy i z zadowoleniem ale i wielkim zmęczeniem ruszył w drogę powrotną, aby po drodze zebrać jeszcze głuszca i mysz.
Pokierował się w stronę Cienistych Koron, gdzie chciał zaczekać na Krówkę. Jednak... Kiedy tylko tam dotarł, ujrzał siedząca już Terminatorkę.
- Czweesć! - Miauknął z pyskiem pełnym piór głuszca, po czym położył ptaka na ziemi, przykaszlując przy tym lekko. Zlustrował kotkę od góry do dołu z lekkim zdziwieniem. Nie wzięła swoich zdobyczy... Czy nic nie złapała? - Jak Ci poszło? - Spytał niepewnie, lekko marszcząc czoło. Odłożył orzesznicę i mysz zaraz obok ptaka, po czym podszedł do przyjaciółki, aby usiąść obok niej.

Krowia łapa
Po chwili wśród drzew i liści zobaczyła swojego przyjaciela, który miał pełen pysk zdobyć. Ach ten to ma szczęście. Pomyślała kota patrząc jak kocur idzie w jej stronę.
-nieźle ci poszło - Uśmiechnęła się na swoje słowa, które pochwally zdobycz kocura. Napewno jego ojciec jest dumny! Ona również jest dumna z swojego przyjaciele, lecz sama z siebie nie
-och mi troszkę słabo poszło. Albo trafiałam na drapieżnikow, bądź zwierzynę, która ciągle ucieka, bądź jest bardzo płochliwa- Zaśmiała się, chociaż nie było jej do śmiechu. Wstydzi się za siebie, ale miała szczescie, że nikt tego nie widziała. Jej mentora, ani radzi na się nie dowie o tym, prawda?

- Dzięki. Chociaż strasznie się zmęczyłem, mysz i orzesznica były okropnie szybkie. - Miauknął, odwzajemniając uśmiech.
Wysłuchał słów przyjaciółki, strzygąc przy tym uszyma, które zaraz potem lekko opadły w tył. Nic nie złapała... I trafiała na drapieżników! Na tą część zjeżył się odrobinę, jednak futerko opadło na miejsce równie szybko jak się postawiło. - Ojej... Cóż, przynajmniej się starałaś, nie? - Zamruczał, próbując choć trochę podnieść Krówkę na duchu. Szkoda mu się jej zrobiło... Zwłaszcza, że On wrócił na miejsce spotkania z aż trzema zdobyczami. Wyszło trochę... Niezręcznie.
- Hej, mam pomysł, może weźmiesz głuszca do Obozu, a ja zabiorę resztę? Będzie wyglądało, jakbyś to Ty go upolowała! - Zaproponował, po czym trącił ją lekko nosem w czoło. Ptak był największą zdobyczą, jaką dziś upolował, więc to będzie przynajmniej dobrze wyglądać, kiedy to Ona ją weźmie, a Kiełek zabierze resztę.

Krówka
Kocicy opadła główka powoli, była smutna. Lecz po chwilę się podniosła, przecież była razem z swoim najlepszym przyjacielem u boku! Nic się nie stało
-och masz rację kielku. Starałam się, i na szczęście nic mi się też nie stało! A twoje zwierzyna jest piękna, i myślę że każdy w Klanie będzie z ciebie dumny. Twoje starania nie poszły na marne!- orzekła młodsza od niego kotka. Spojrzała mu w oczy. Kocur przyciągam ją swymi oczami, s zapachem. Chciała być zawsze koło niego, chciałaby aby kocur był na jej własność, i nigdy jej nie opuszczał, lecz to tylko marzenia młodej kotki
- och ją nie mogę! To twoja zdobycz a nie moja, ty powinneś ją zanieść do obozu, jedyne co mogę to ci pomoc to zanieść. Ale nigdy nie wezmę twojego starania na siebie! - odpowiedziała krówka. Nie chciała zabrać kocur owiec zdobyczy, pomimo że kocur sam jej to zaproponował. Nie była w stanie

Doskonale wiedział, że się starała. Wierzył jej na słowo. Uśmiechnął się smutno, jednak jego oczy wyrażały ciepło i troskę. Westchnął cicho na słowa kotki, lekko przytakując łbem. Każdy w Klanie będzie z niego dumny... Tak...? Szczerze... W tym momencie wystarczyło mu, żeby Krówka była z niego dumna.
Nic już więcej nie powiedział, a jedynie podniósł odrobinę głowę, gdy jego wzrok napotkał spojrzenie kotki. Momentalnie poczuł przyjemne ciepło rozlewające jego wnętrze, a jego serce zabiło odrobinę szybciej. Wypuścił powietrze w cichym westchnięciu, nie mogąc odwrócić wzroku. Możnaby powiedzieć, że już odpłynął.
Odrobinę niepewnie przymknął ślepia, po czym usiadł obok niej tak blisko, że wręcz się do niej przytulał. Delikatnie wsunął nos w futerko na jej policzku, mrucząc przy tym cicho.
- Mhm. - Odparł na jej późniejsze słowa, jednak można było już śmiało powiedzieć, że był już kompletnie nieobecny. A raczej nieobecny w samej rozmowie.

Krówka

Kotka patrzyła w jego oczy. widział w nich również również to sama czuła. Ale czy to było jej odbicie uczuć, czy były to jednak uczucia młodego wojownika? Nie była w stanie odpowiedzieć na swoje słowa. A a szukając odpowiedzi, nie zauważyłam gdy kocur był już koło niej. Gdy kocur się do niej przytulił. Młoda krówka łapa zaczęła mruczeć, ach to było piękne. Lecz nie mogła tak, kocur był starszy od niej. Był również jej przyjacielem, nie może być z nim, nawet nie wie czy kocur czuje to samo. A nie ma na myśli po prostu przyjacielskiego przytulenia 
-wracajmy już - odpwooefziala kocura. I w ciszy wstala, czekając na kocura

Z jego gardła jeszcze przez krótki czas wydobywało się ciche mruczenie, a sam Kiełek mimowolnie uśmiechał się ciepło, czując pod nosem zapach przyjaciółki. Jednak z chwilowego błogostanu wyrwał go głos jak i poruszenie się kotki, gdy tylko ta wstała, czekając aż do niej dołączy.
- Co... - Przez moment siedział jeszcze nieruchomo, analizując co się właśnie działo. Gdy tylko sobie uświadomił, jak to się przed chwilą kleił do Krówki i przy mruczał, aż mu się zakręciło w głowie i gwałtownie się podniósł, czując, że mógłby się ze wstydu zapaść pod ziemię. Na Gwiezdny Klan, byli w środku lasu. Za dnia. Nie trudno o to, aby ktoś tędy przechodził, a potem by niepotrzebne plotki mogłyby powstać w Klanie... Gwiezdny Klanie, Kiełek, myśl czasami!
- A- E... Tak! Wracajmy już. - Odparł, na moment się rozglądając, aby w końcu podejść do rzuconych wcześniej na ziemię trzech zdobyczy i razem z Krówką wrócić do Obozu. Miał tylko szczerą nadzieję, że po tym jego klejeniu się do przyjaciółki nie będzie teraz między nimi niezręcznie...

//Zt.
 

 Jedną z najważniejszych lekcji, jaką nauczył się ostatnio, było to, że koty odchodzą po cichu.
 Ziarenko, Mleczna, a potem i Cierpka Łapa... Nic nie zapowiadało ich zaginięcia. Po prostu pomalutku gaśli, aż w końcu znikali z obozu i z terenów Klanu. Cisza przy kotach nie była bezpieczna i... Prawdę mówiąc, nie wiedział, co powinien z tym zrobić. Ponowna przeprowadzka do Zielonych Zarośli wyszła mu technicznie na lepsze, owszem – od czasu do czasu zaczynał nawet pomału dreptać za porannymi patrolami (bo takie były, ach, najfajniejsze! Zwłaszcza wiosną!), ale... Zmęczenie ciągnęło się za nim jak pajęczyna uczepiona futra, już nie mówiąc o tym wewnętrznym dysonansie, który jakby... Oddzielał prawdziwe „ja” Gęsi od jego świadomości. Coś było zatopione na dnie, a on nie mógł tego wydobyć. Właśnie w tym tkwił szkopuł – czy Gęś powinien był spędzić czas samotnie, by rozwiązać jego problemy, a potem wyjść do kotów, czy powinien wyjść do kotów, żeby być może poczuł się dobrze i zrozumiał całą sytuację? Gąska widział już cały obieg pór, a wciąż nie czuł tego, że staje się mądrzejszy. Ach.
 Przynajmniej... Przynajmniej zaczął wychodzić z obozu, prawda? Dzisiaj, trochę po przebudzeniu, wstał z legowiska i od razu wyszedł z myślą, że „ach, dzisiaj spróbuje przejść się gdzieś dalej.” Dotychczasowo badał jedynie okolice obozu, Rysi Gąszcz i Mechowisko – dlatego niemalżesz z uwielbieniem, wpatrywał się rosnące tuż przed nim drzewa Cienistych Koron... Których nazwy, nawiasem mówiąc, Gęś nie znał. Musi się dopytać o nią kogoś..!
 — Jak tu łaaadnie... — wymamrotał, stawiając powolne, ciche kroki w głąb lasu. Terminator rozglądał się na boki, wyłapując czułym słuchem wiosenne ptasie trele. Był głuchy na cokolwiek innego.
 — Ciekawe, kim ty jesteś — usiadłszy pod jednym z drzew, przekrzywił główkę i wpatrywał się w listowie rośliny. Zaczął powiększać swój zasób ptaków znanych zarówno po piosence, jak i z wyglądu, ale czegoś takiego jeszcze nie słyszał – delikatnych, z lekka metalicznych „trrr, trrr”, „sik” i „cij.” Być może ktoś mógłby wyśmiać terminatora za fascynację, cóż, jego ofiarami, ale... Ach, tak wsłuchując się w odgłosy nieznanego, ale już przezeń lubianego, ptaka, Gąska pierwszy raz od dawna czuł spokój.

Kolejny wieczór, który miał zamiar poświęcić na polowanie.
Jego bok zdążył się już zagoić, a więc kocur mógł powrócić do swoich obowiązków. Opuścił więc obóz i udał się w stronę Cienistych Koron. Ostatnio polował w tamtych okolicach i poszło mu dobrze, wręcz bardzo dobrze. Tym razem nie chciał wychodzić daleko poza wichrowe tereny, wybrał coś bliżej.
Gdy dotarł na miejsce rozejrzał się i wciągnął mocniej powietrze do płuc. Zaraz po tym ruszył na poszukiwania zwierzyny, licząc, że będą one tak udane, jak poprzednio.

Miejsce, które wybrał było trafione, bowiem gdy tylko doszedł do celu, wyczuł świeży zapach myszy. Zaraz po tym spostrzegł właśnie to zwierzę. Urządzało sobie ono wycieczkę, jednak przy tym było uważne, bo węszyło w powietrzu. Wojownik musi być ostrożny.
Przypadł do pozycji łowieckiej. Najpierw ugiął łapy, ale uważał, aby brzuchem nie szurać po ziemi. Podobnie z ogonem, który ustawił na równi z grzbietem. Sprawdził kierunek wiatru i ustawił się tak, aby wiało mu prosto w twarz. Gdy ruszył w stronę zwierzyny, tylne łapy stawiał nieco szerzej, aby stąpać ciszej. Patrzył również na to, gdzie stawia kroki, bo ściółka potrafi być zdradliwa i szeleszczące listki tylko czekają, aż się na nie nadepnie! Jeśli w taki sposób udało mu się zbliżyć do myszy, skoczył w jej stronę i z użyciem pazurów szybkim ruchem pozbawił ją życia. Nie chciał, by się męczyła.

Nie poszczęściło mu się. Owszem, wszystko zrobił dobrze, ale w tym przypadku zadecydował zwykły pech. Mysz odwróciła głowę w stronę wojownika i gdy tylko go dostrzegła, rzuciła się do ucieczki. Szybko zniknęła w swojej kryjówce, a point został sam. No nic, będzie musiał szukać dalej. Ruszył więc w poszukiwaniu kolejnej zwierzyny. Musi być cierpliwy.

Szybko znalazł kolejną potencjalną zdobycz. Tym razem była to mała orzesznica i wszystko byłoby okej, gdyby nie fakt, że... Uh, zwierzątko było na drzewie. Gałąź co prawda nie była wysoko, ale sam fakt wspinaczki sprawił, że grymas na twarzy Tancerza tylko się powiększył. Wspinaczka nigdy nie szła mu zbyt dobrze. Ostatnim razem nawet obił sobie bok! Polując na gryzonia będzie ryzykował kolejnym uziemieniem w lecznicy, ale... Chyba warto?
Poprawił więc pozycję łowiecką. Ugiął łapy, a ogon zrównał z linią grzbietu. Sprawdził kierunek wiatru, a następnie ruszył przed siebie. Zerkał pod łapy, aby nie powodować hałasu. Nie przerzucił ciężaru ciała na tylne łapy, ponieważ ofiara znajdowała się na drzewie i uważał, że nie jest to teraz konieczne. Gdy zbliżył się do drzewa, począł wspinać się w górę tak, aby nie zostać zauważonym. Gdy znalazł się na gałęzi, ruszył w stronę zwierzęcia. I tym razem zadbał o przerzucenie ciężaru ciała oraz jeszcze raz sprawdził kierunek wiatru. Jeśli udało mu się podejść wystarczająco blisko, wykonał skok, by orzesznicę zabić.

Wykazał się. Skok po gałęzi był ryzykowny, ale udany. I skoro nie spadł z drzewa, to nie musi robić krótkiej przerwy, by dojść do siebie. Zamiast tego może ruszyć w dalszą drogę, co na pewno będzie oszczędnością czasu i to sporą! Począł schodzić z drzewa, powoli i ostrożnie, by nie spaść. Zbliżył się do pnia i objął go, zaczepiając się pazurami. Schodził tak, jak wchodził, czyli głową do góry, a zadkiem do dołu. Wykonywał podobne ruchy. Na szczęście nie sprawiło mu to żadnych trudności. Po tym zabrał się za chowanie orzesznicy. Przyszykował jej sprytną kryjówkę. Gdy skończył, ruszył w dalszą drogę. Nie poprzestanie na tym jednym, małym piszczku.