Dość prędko zorientował się, że jest obserwowany; po upewnieniu się, że dokładnie ukrył zwierzynę, skoncentrował się więc na wspomnianym jegomościu i wkrótce już zielonym jego ślepiom ukazała się sylwetka dużego kota o złotym futrze. Zastanawiało go, co też może on robić z dala od swoich terenów, na gromowej granicy, zwłaszcza, że zdawał się być on kotem zbyt starym, by zgubić się z powodu nieznajomości terenów i niewiedzy na temat tego, co oznacza woń granicy. Zwłaszcza, że tej, przed którą się obecnie znajdował, nie przekraczał.
Niespiesznym krokiem podszedł do złotookiego, stając po drugiej stronie niewidzialnej, acz doskonale wyczuwalnej dla nich obu zapewne bariery.
- Co sprowadza kota z klanu wichru na tak odległą, Gromową granicę? - spytał się cichym tonem głosu, bacznie obserwując nieznajomego. Jeśli ten zamierzał się przedstawić, nastał to idealny ku temu moment.

Owszem - dla niego odległość między granicą gromu, a granicą wichru była odległością dużą ze względu na fakt, że sam nigdy nie opuścił klanowych terenów. W przeszłości chęć zdobywania nowej wiedzy sprawiała, że posiadał plany chwilowego opuszczenia ziem jego klanu, zdrowy rozsądek wraz z zakazem ingerowania w kwestie dotyczące Plemienia ostatecznie powstrzymały go od ich realizacji. Obecnie posiadał też obowiązki i jeśli eskapady na ziemie niczyje mogłyby mu przeszkodzić w ich sumiennej realizacji, preferował z wspomnianych eskapad zrezygnować.
- W mojej opinii jest to duża odległość, zwłaszcza, jeśli pokonuje się ją bez wyraźnie określonego celu - odpowiedział jednym zdaniem na dwa wypowiedziane przez tamtego.

Jego rozmówca nie zdawał się być światły na umyśle, biorąc pod uwagę to, że najwyraźniej usiłował prowokować kota będąc na granicy obcego klanu. Owszem, złotofutry był rosły i zapewne posiadał znaczną nad zielonookim przewagę doświadczenia, Konwaliowy Sen nie wątpił jednak, że gdyby uniósł głos ponad zwyczajny dla niego, cichy jego ton, przewaga liczebna pozwoliłaby Gromowi na pokonanie przeciwnika. Gdyby, oczywiście, ten nadmiernie zapędził się w swoim zachowaniu.
- Nieszczególnie, szczerze mówiąc, interesują mnie polecenia osobnika, który nie przedstawia się, przychodząc na granicę obcego klanu i który nie zna celu swoich wędrówek - powiedział po uderzeniu serca ciszy, by następnie unieść swoją łapę do pyska i przesunąć po niej niespiesznie. Nieznajomy wyraźnie nie przyszedł tu, by zawierać przyjacielskie znajomości, zielonooki nie zamierzał zaś nadmiernie starać się, by ich relacja była pozytywna.

Bez okazywania nadmiernej irytacji obserwował kocura przez większość jego monologu, podobną ilość czasu utrzymując uniesioną swoją prawą brew. Postronny obserwator mógłby stwierdzić, że zielonooki zwyczajnie nie słucha lub nie przywiązuje wagi do tego, co mówił jego rozmówca, pewny był jednak fakt, że Konwaliowy Sen nie przerwał jego wypowiedzi przez całą długość jego trwania, którą niejeden określiłby jako nadmierną.
- Zakończyłeś już wcielanie się w rolę mojego ojca? - spytał się po tym, jak usunął młody listek trawy spomiędzy palców swojej przedniej łapy. Ciekaw był, czy reakcja ta usatysfakcjonuje wyraźnie poszukującego zwady wichrowego kocura.

– Dobra, tak jak myślałem – nudny jesteś w opór. Nara, frajerze – oświadczył beztrosko i odwrócił się od kocura, po czym ruszył… wzdłuż granicy Klanu Gromu w stronę terenów Rzeki, a co mu. Ciekawe, czy gbur polezie za nim, zupełnie jakby Orzech zamierzał przekraczać świętą granicę.

zt

W odpowiedzi na słowa nieznajomego pozwolił sobie na zadrganie pyska i cichy śmiech - chyba po raz pierwszy w jego krótkim życiu odkąd mianowany został terminatorem. Opinia kota z innego klanu nie była tą dla niego istotną. Owszem, były osobniki, których słowa miały dla niego znaczenie, jednakże żaden z nich z pewnością nie należał do wichru.
Przez jakiś czas obserwował odchodzącą sylwetkę złotofutrego; podążył za nim już pewien czas po tym, gdy jego sylwetka zniknęła na horyzoncie, tak, by upewnić się, że jego zapach nie znalazł się na gromowej stronie terenu.

z/t

Śniadanie mimo pewności że chce wrócić do klanu, miał ogromny problem z podejściem na granice. Ciągle się wahał, bo może lepiej jednak przyjść jutro. Będzie w tedy w lepszym humorze, łatwiej przekona aktualną gwiazdę do przyjęcia z powrotem. Jutro na pewno wypadnie lepiej, przygotuje całą przemowę, może przyniesie jakiegoś piszczka i... kogo próbuje oszukać, przecież jasne że żadnej z tych rzeczy nie zrobi. Nie chodziło o to że mogli go nie chcieć z powrotem. Jedynie bał się reakcji klanu na jego "nową tożsamość". Nie wiedział czy go zaakceptują. Jak do tej pory spotykał się z różnymi reakcjami, więc niby był przyzwyczajony. Jednak wcześniej się tym nie przejmował, przecież większości z tych kotów i tak później nigdy więcej nie zobaczył, ale teraz było inaczej. Będzie dużo czasu spędzał w jednym miejscu, codziennie widywał te same koty. Jak zareagują rodzice? Rodzeństwo? Tęcza? Czy zrozumieją? Nie zamierzał już dalej się ukrywać, ale po prostu się bał.
Nie mógł jednak przekładać tego w nieskończoność, zjawił się na granicy i z niepewną miną wyczekiwał. Miał usiąść, a może lepiej będzie jak postoi? Tak chyba lepiej będzie stać. Nerwowo przenosił ciężar ciała z łapy na łapę wypatrując, tak naprawdę kogokolwiek. Miał nadzieje na zobaczenie jednej konkretnej osoby, ale nie będzie wybrzydzał.

To był jeden ze spokojniejszych dni. Tęczowa Chmura akurat znalazła trochę czasu na odpoczynek, lecz nie spodziewała się propozycji wspólnego spędzenia czasu od... Malinowej Mordki. Nieco ją to zdziwiło, gdyż do teraz jedyne co je łączyło, to znajomość z Sosnowym Zagajnikiem. Nie widziała jednak powodów, by pointce odmówić. Z początku trochę martwiła się, że rozmowa nie będzie się kleić, ale szybko okazało się, że niepotrzebnie.
W końcu dotarły gęstej części lasu w pobliżu Sosnowego Kręgu. Już miały skręcić wzdłuż granicy, gdy do nosa niebieskofutrej matki dotarł pewien zapach, zapach, którego od bardzo dawna nie czuła ale za to był jej dobrze znany. Zerknęła w prawo a jej oczom ukazało się szylkretowe futro pomiędzy gęstymi drzewami i zaroślami. Czy to naprawdę mogła być...
- Malinowa Mordko, spójrz - miauknęła, trącając wojowniczkę, jakby chcąc się upewnić, że stojąca kilkanaście długości lisa od nich kotka, to rzeczywiście jej siostra. Nie czekała jednak na odpowiedź, bo już nie miała złudzeń. To naprawdę była Biała Łapa!
Z początku z lekkim wahaniem, ale ruszyła w jej stronę. Widząc od dawna niewidzianą, pierwszą jaką w życiu miała, przyjaciółkę, nie mogła powstrzymać emocji. Gdy tylko dotarła do szylkretki objęła ją ciężkimi łapami.
- Biała Łapo, gdzieś ty była! Myślałam, że nie żyjesz! - miauknęła, po części karcąco, po części szczęśliwie. W końcu puściła kotkę i ustała przed nią. Zmierzyła wzrokiem. Jej uwadze nie umknęło kilka blizn przyjaciółki. Ale oczywiście jej nie przeszkadzały, sama w końcu nie była bez skaz.
Machnęła ogonem na boki, w oczekiwaniu na reakcję. Białej Łapy nie było w klanie bardzo wiele księżyców. Czy w ogóle chciała wrócić? Czy może jedynie przyszła powspominać? Tęczowa Chmura miała szczerą nadzieję, że jednak była to ta pierwsza opcja.

Malinowa Mordka nie lubiła prosić. Zwłaszcza, gdy prośba dotyczyła czegoś takiego jak spędzanie z kimś czasu. Pointka zdawała sobie jednak sprawę z faktu, że jak sama się nie przyłoży to nikt nie będzie się z nią zadawał na siłę. Idealnym kandydatem na pierwszego znajomego była Tęczowa Chmura. Klanowa matka cieszyła się popularnością i respektem wśród współklanowiczów, toteż Malina skierowała swoją porpozycję właśnie do niej.
Całe szczęście, spacer ten nie okazał się być niezręcznym koncertem ciszy, a nawet przyjemnym doświadczeniem. Do czasu.
Tęcza się zatrzymała i zaczęła się rozglądać. Zdziwiona Malinka sama powąchała powietrze. Nie mogła uwierzyć. Zapach...tak znajomy. W ułamku sekundy w jej głowie przeleciały wspomnienia z dzieciństwa, jej mama, tata, rodzeństwo...w tym Biała Łapa.
Zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, albo chociaż zareagować na komendę niebieskiej, poczuła jak w jej oczach zbierają się łzy. Od kiedy zaczęła się...przyjaźnić z Sosnowym Zagajnikiem i obserwując jego relacje z rodzeństwem w obozie ona sama zaczęła wędrować myślami do swojego rodzeństwa. Baran, Rdza, Jastrun, Błotko...Białorzytka. Nie widziała ich pysków od wielu księżycy. Chociaż nie pokazywała tego po sobie, to nadal jednak tęskniła za rodzeństwem. Czuła się też zazdrosna o rodzinne relacje innych kotów.
Teraz jednak jej siostra, która zaginęła gdy sama pointka była terminatorką, stała tutaj zakleszczona między łapami Tęczowej Chmury. Nie wiedziała kiedy znalazła się przed szylkretką i od kiedy po jej policzkach płynęły łzy i ile już czasu bezdźwięcznie wpatruje się w Białą Łapę, jakby sama nie dowierzała, że kotka stoi na granicy Klanu Gromu...jej domu.
– Biała Łapo – zaczęła zduszonym od łez głosem – Wróciłaś?

Nie mógł uwierzyć we własne szczęście. Wracał do klanu i pierwszą osobą, którą zobaczył była przyjaciółka. Jej mordkę chciał ponownie zobaczyć najbardziej ze wszystkich. Prawie nic się nie zmieniła, tylko piękniejsza niż ją zapamiętał. Była z nimi też jego siostra, ale nie oszukujmy się nigdy nie byli wyjątkowo blisko. Malina była po prostu irytująca i jakoś szczególnie za nią nie tęsknił. Chociaż miło było zobaczyć kogoś z rodzeństwa. Kogoś, o kim przez ten czas nie zdążył zapomnieć. W tym momencie jednak liczyła się tylko Tęczowa Chmura i jej bliskość. Wtulił pysk w długie futerko na jej szyji. Cieszył się że znowu może poczuć jej zapach i usłyszeć jej głos. Spodziewał się że będzie się gniewać o to że ją zostawił, ale wyglądała na równie szczęśliwą co on w tej chwili.
- Lepsze pytanie gdzie ja nie byłem - końcówka ostatniego wyrazu wyszła dość cicho i niewyraźnie. Stres nie mijał i dalej trochę się obawiał, nie chciał jednak już nikogo oszukiwać. Zwróciła się w końcu do Maliny - Tak, ciebie też miło widzieć. Mogłabyś pójść po Rozżarzoną Gwiazdę? Dalej jest przywódcą? -
Nie spodziewał się takiej płaczliwej reakcji to było dość eeee wzruszające? niespodziewana? No nie spodziewał się że aż tak jej go brakowało. Ale wolał teraz pogadać z Tęczą, a nie z nią. Długo go nie było i naprawdę bardzo się stęsknił. Sprzedał jednak siostrze liźnięcie w policzek, by trochę ją udobruchać. Później się gdzieś złapią, będą mieli na to dużo czasu.

Kotka strzepnęła uchem z delikatnym zdziwieniem. Byłem? Dobrze usłyszała? Nie była pewna, czy Biała Łapa po prostu się przejęzyczyła, czy może... czuła się tak samo, jak Stokrotkowa Łapa? Tyle, że... w drugą stronę? Niemniej, szybko stwierdziła, że nie jest to czas na takie pytania. Ba! To nigdy nie był czas na takie pytania. Wierzyła, że jeśli jej szybkie domysły były prawdziwe, to Biała Łapa sama jej o tym powie.
- To mam nadzieję, że mi o wszystkim opowiesz - odparła już nieco spokojniejszym głosem niż wcześniej.
Nieco zdziwiła ją prośba szylkretowej skierowana do Malinowej Mordki. W zasadzie, to myślała, by samej iść po Rozżarzoną Gwiazdę, by siostry mogły sobie porozmawiać. Hmm... może nie były ze sobą szczególnie blisko? Tak jak kiedyś ona i Zaćmione Słońce? Ostatecznie więc nie kwestionowała prośby Białej Łapy. Zerknęła jedynie na Malinową Mordkę, jakby czekając na jej reakcję.

Malinie również nie umknęło "byłem" rzucone z ust siostry. Brata? Eh nieważne, najważniejsze jest to, że się znalazła.
Nie mogła jednak zaprzeczyć, że zrobiło jej się trochę przykro, gdy siostra nie powitała jej tak entuzjastycznie jak Tęczowej Chmury. No cóż, może faktycznie powinna bardziej przykładać się do więzów rodzinnych zawczasu...
Na prośbę niebiesko-kremowej skinęła głową – Pewnie, że jest! Czekajcie tutaj okej? Nigdzie się stąd nie ruszajcie! – rzuciła. Szybko otarła łapką mokre policzki i susami ruszyła po rudowłosego lidera.

*****
Może bieg w podskokach nie był najlepszym pomysłem. Zadyszana i rozjuszona emocjonalnie Malina przez dobre kilka minut musiała tłumaczyć co się stało i dlaczego Rozżarzona Gwiazda musi iść z nią teraz natychmiast na granice. Może jednak wspomnienie o tym, że znajduje się tam również Tęczowa Chmura przyczyniło się do zaciekawienia rudego, kto wie? Ostatecznie jednak równie zdyszana pojawiła się na Ciemnej Ścieżce prowadząc za nią pręgowanego gościa – Już...jestem... – wyzipiała, siadając – Biała Łapo, opowiedz proszę...Rozżarzonej Gwieździe gdzie byłaś – wysapała, siadając wykończona.

W czasie, gdy Malina z Tęczą witały się z Białą Łapą, on sobie na spokojnie jadł swój posiłek. Malina mogła go dorwać przy zakopywaniu resztek z obiadu, a na jej stan Żar się zaniepokoił. Przybiegła do niego, zdyszana i nie mogąca na początku wykrztusić słowa przez to, na co stał się gotowy, by w razie czego pognać za wojowniczką i by móc przepędzić zagrożenie. A na imię Tęczowej Chmury poczuł uścisk strachu w gardle i na sercu. Czy podczas spaceru coś ich zaatakowało? Miał nadzieję, że Tęcza teraz sama się nie mierzy z zagrożeniem! Szybko powiedział, by Malina go poprowadziła, sam wytężając wszystkie swoje stare mięśnie, by jak najszybciej zjawić się na granicy. Odetchnął z ulgą, gdy zobaczył, że niebieska była cała. I przy niej stała kotka, która była... Łudząco podobna do jednej z terminatorek, która była w klanie jakiś czas temu. Odetchnął z ulgą, a jego mięśnie się rozluźniły, na pysku przywódcy pojawił się lekki uśmiech. Nie stać go było na nic lepszego po takiej dozie strachu.
- Biała Łapo, naprawdę miło cię widzieć! Co się stało, że odeszłaś? I czy chcesz wrócić? - zadał dwa pytania, trochę się już przyzwyczajając do nowej sytuacji, po czym usiadł niedaleko niebieskiej kotki, z zaciekawieniem obserwując terminatorkę. Cieszył się, że ci, którzy w jakichkolwiek okolicznościach zniknęli, dają radę wrócić do domu. A skoro Malina gnała po niego na łeb na szyję... To raczej znał odpowiedź na drugie pytanie.

Ucieszył się że Malina nie robiła scen, jak to kiedyś z nią było. Widać nie tylko on się zmienił, nawet ona coś tam wydoroślała. Nie sądził że jest teraz zupełnie inną osobą, ale może jest przynajmniej całkiem znośna. Uświadomiła mu że Klan Gromu nie stał w miejscu, pod jego nieobecność. Jakoś wcześniej o tym nie myślał, ale nie wracał do tego samego miejsca które zostawił. Nie było to koniecznie coś złego, on też nie był już tym samym kotem.
- Jasne, jak tylko wrócimy do obozu. Choć pewnie Żarek będzie chciał jakiś wyjaśnień - odpowiedział posyłając jej figlarny uśmiech, po chwili jednak lekko, delikatnie poważniejąc. - Dużo się zmieniło? -
Zdążyli zamienić parę słów zanim wróciła Malina z Rozrzażoną Gwiazdą i tu przychodziła ta trudniejsza część. Trzeba było wprost powiedzieć o co chodzi i przyznać się do tego że jest się kocurem. Chciał zmienić imię, bo Biała Łapa za bardzo mu przypomniało o tym kim był kiedyś. Po prostu czuł że już do niego nie pasuje i ciężko mu było to wytłumaczć.
- Tak właściwe to nie odeszłem, nooo, a przynajmniej nie z własnej woli. W skrócie, zaatakował mnie lis. Udało mi się uciec, ale porwały mnie dwunogi. Zabrały do swojego gniazda. Znowu uciekłem, ale znalezienie dobrej drogi i powrót trochę zajęły, o ile za trochę uznamy pełen obieg pór, a teraz jestem tu i chce wrócić do klanu i miałbym do ciebie małą prośbę - starał się sprawiać spokojnego, ale żołądek mu się skręcał z nerwów. Nie znał za dobrze, a tak właściwe w ogóle Rozrzarzonej Gwiazdy. Chociaż nie spodziewał się odmowy przyjęcia do klanu. W końcu nie sprawiał kłopotów, przynajmniej dobrze zacierał ślady, a zawsze był dodatkową parą łap do pomocy. Zawsze jednak była ta mała szansa.

No i zostały same. W czasie, gdy czekali na przybycie Rozżarzonej Gwiazdy, Tęczowa Chmura opowiedziała Białej Łapie o wszystkim, co stało się w Klanie Gromu w czasie jej nieobecności. O odejściu Kruka, o awansie Zaćmionego Słońca i oczywiście o tym, że sama niebieska została matką, o swojej najnowszej terminatorce. Oczywiście, mówiła o Stokrotkowej Łapie jako o kocurku, w końcu nie wiedziała, czy chciałaby, by o jej odczuciach związanych z płcią wiedział jakiś obcy jej kot. Wspomniała również o paru innych, mniej ważnych wydarzeniach.
Ledwie skończyła swoje opowieści, gdy na horyzoncie pojawiło się dobrze jej znane rude futro. Gdy tylko przywódca do nich podszedł, niebieska nie mogła się powstrzymać od spuszczenia wzroku na własne łapy. Ciężko było ukryć, że odkąd ich ostatniej rozmowy w czasie spaceru kotka najzwyczajniej w świecie unikała Rozżarzonej Gwiazdy. Co prawda, podjęła już decyzję, na którą kocur zmuszony był czekać, jednakże nadal czuła się głupio z całą tą sytuacją i nadal zwlekła z rozmową, nie mogąc wymyślić co konkretnie ma w jej czasie kocurowi powiedzieć. No cóż, ta sytuacja był dla niej po prostu... niezręczna. Uhh, lepiej niech ta rozmowa już się skończy.
Szybko jednak się ogarnęła i w pełni skupiła na odpowiedzi Białej Łapy na pytanie przywódcy. W końcu to o nią tu chodziło, prawda? Nie o romanse niebieskiej matki. Jej wąsiska zadrżały w zaintrygowaniu. Jaką to prośbę miała szylkretowa do Rozżarzonej Gwiazdy? Tęcza nie mogła powstrzymać się od spoglądania to na przyjaciółkę, to na kocura.

Zawiesił wzrok na niebieskiej kotce, ale szybko skupił się na historii powracającego kota. Okazywało się, że Biała... A raczej Biały, jak się okazuje. Oczywiście nie zamierzał nawet rozważać nieprzyjęcia dawnego terminatora do klanu, zważywszy na to, co przeżył po drodze. Zaciekawiła go prośba na końcu wypowiedzi, czego nie zamierzał ignorować!
- Wygląda na to, że dużo przeżyłeś ostatnio. Cieszę się, że udało ci się trafić z powrotem do klanu i z otwartymi ramionami przywitamy cię ponownie jako terminatora Klanu Gromu. I jaka to prośba? - zadał pytanie, lekko przekrzywiając głowę. Usłyszał, że Biała Łapa przedstawia się innymi zaimkami, do czego się dostosował. Nie dosłyszał, by przemieniał formy, których używa, stąd domyślał się, że Biały wolał używać tylko męskich zaimków.