- Rad jestem słysząc, że tego nie czynią - odparł zgodnie z prawdą. Dotychczas posiadał neutralne nastawienie do Oliwkowej Gałązki. Ten nie wyróżniał się specjalnie w jego oczach, nigdy również nie wykazał się rażącym zachowaniem o którym wiedziałby zielonooki.
- Podobnie jak i my w chwili obecnej - odparł. Truskawkowa Łapa podawała się za terminatorkę jednakże jej towarzystwo odpowiadało mu intelektualnie. - Jakie są zatem twe podejrzenia, Truskawkowa Łapo?

Skinęłam kocurowi łbem na zrozumienie i...Aprobatę. Cieszyło mnie, że choć był sprytny wzrokiem jak lis, były w nim jeszcze takie słowa do wypowiedzenia.
Chociaż, już mniej podobało mi się, jak wyglądał na adoratora kodeksu. Niemniej jednak, musiałam zrozumieć, że z jego pozycją taki kij w tyłku był akurat na plusie.
Ja sama bym chyba nie mogła. Chyba, że Sowa by poprosił o taki rodzaj wsparcia.
Dobry przywódca, zły zastępca przy jakimś przesłuchaniu? Hah.

Szłam dalej względem mojej części granicy, a moje białe łapy nie uważały na błoto jakoś dotkliwie. Ziemia, jak to ziemia - mogłam tylko omijać większe kałuże.

Mój wzrok spojrzał się na zastępce gromu. -Sytuacja sprzyja naszemu spotkaniu, to fakt. - Odparłam, trochę lekko unosząc brewki, troche poważnie. Bowiem obchód granic - to część obowiązków, a jeśli spędzimy więcej czasu na granicy, to tylko lepiej dla odnośników zapachowych. Nic, tylko plusy.
-Podejrzenia me mogą być bezpodstawne, lecz jako zastępca zwróciłam by oko na dłuższe wypady takiego wojownika po za obóz. Nie śledzić, a...Dotrzymywać mu towarzystwa? Jeszcze coś więcej by się z tego urodziło uczuciem, a wtedy lojalności mogą się wahać.... - Odpowiedziałam z wzruszeniem bark.

Gdy ujrzałam na horyzoncie złotym wzrokiem koniec Skrzypiącego Grądu, tylko trzymałam tempo kroku.

- Doceniam twą radę, Truskawkowa Łapo, posiadam jednakże wystarczające doświadczenie by wiedzieć jakie postępowanie należy podjąć - rzekł zgodnie z prawdą kontynuując niespieszny patrol. Oznaczył granicę.
Już wkrótce ich rozmowa miała się zakończyć. Podejrzewał, że rudofutrą ucieszy widok rozstaju dróg.
- Pamiętaj jednak że początek naszej rozmowy nastąpił na skutek twojego zaniepokojenia wspomnianą relacją - odparł zgodnie z prawdą. - podejrzewam że jeśli z wspomnianej przyjaźni urodzi się, jak stwierdziłaś, "coś więcej", wszyscy dowiemy się o tym podczas najbliższego zgromadzenia - rzekł by następnie zatrzymać się w miejscu w którym granice ich klanów przestawały biec równolegle. - Owocnych łowów, Truskawkowa Łapo. Pamiętaj, by pozdrowić ode mnie Niknącą Łapę.
Jeśli nie został zatrzymany oddalił się by kontynuować patrol wzdłuż klanowej granicy.

[z/t]

-Temu nie zaprzeczam. - Odparłam spokojnie. Co jak co, lecz tyle szacunku jeszcze ukazywałam wyższym rangą, choć z innego klanu.

Na rozstaniu granic, tylko skinęłam mu łbem na zrozumienie. Tsa. Sama weszłam w to bagno, lecz wyszłam z niego pachnąc kwiatkami, poniekąd.  Nie wyszło ze mnie nic, prócz imienia Oliwkowej Gałązki. A w Rzece? Było dużo wojowników, by przynajmniej zmylić wybór tego właściwego.
-Zaniepokojenie to już kocia cecha, co poradzić?-
Musiałam bardziej uważać na słowa, podsumowując. Musiałam nauczyć się rozmawiać z takimi osobnikami, jak zastępca Klanu Gromu - bowiem była to pewnego rodzaju przypominajka, że nie wszyscy są jak koty klanu rzeki.

Wydałam z siebie cichy pomruk i miauknęłam pożegnanie, równie elegancko, co kocur a drugiej stronie granicy.
-Niech i tobie gwiazdy rozświetlają drogę, Konwaliowy Śnie. -

Miauknęłam, po czym oddaliłam się w głąb terenów rzeki. Tyle przygód na dziś.

/zt x2

Nastał kolejny dzień. Koźlorogi trochę wypoczął po ostatnich dwóch najcięższych rozmowach jakie miał. Gdy tal leżał w swoim legowisku starał się zrozumieć po co to robił. Dlaczego z taką łatwością było mu mówić o Zaćmieniu. Praktycznie podczas kłótni z Żarem pysk mu się nie zamykał. No ale po co? Po co to robił dla kogoś kto pewnie nawet tego nie doceni? Nigdy nie doceniała jego pomocy. Więc czemu był tak uparty. Zachowywał się jak idiota. Jego młodsza wersja siebie pewnie by mu obiła pysk za to co teraz robił.
Wstał wcześnie rano. Zajął się wpierw swoimi obowiązkami. Upolował dużo zwierzyny i był potem na patrolu. Odrobił się ze wszystkim by potem nikt mu nie zarzucił nieróbstwa. Co było bardzo głupim zarzutem bo point całe życie harował i haruje dla klanu. Nie potrafił nie harować. Miał to już wpisane w nawyk.
Gdy był wolny, powoli ruszył w stronę granic z terenami niczyimi. Pomimo dłuższego snu, dalej mimowolnie ziewał. Od czasu do czasu czuł lekki ból głowy. Te wszystkie emocje go wykończały. Najgorsze w tym wszystkim było to, że nie wyciszyły się od wczoraj.
Westchnął gdy dotarł do Ciemnej Ścieżki. Przekroczył ją i znalazł się na terenach Niczyich. Złota kocica musiała się gdzieś tu włóczyć. A przynajmniej tak przypuszczał. Niespecjalnie jednak jej szukał. To znaczy, szukał ją ale nie tak jak ostatnio.

/zaćm

A Zaćmienie przebywała tam, gdzie przebywać lubiła najbardziej - na górze. Gałęzi drzewa, by być dokładniejszym, gdzieś pomiędzy okolicami Żwirowej Ścieżki, a Gawry. Musiała żyć w głupim oczekiwaniu, bez pewności, że zostanie do tego głupiego klanu jednak przyjęta, i o ile początkowo samotność była przyjemna i wyciszająca, dająca jej czas na przetworzenie wydarzeń i chociażby faktu, że ona naprawdę ma siostrzeńców i oni są prawdziwi, a nie wymyśleni przez Koźlorogiego, tak potem zrobiła się zwyczajnie denerwująca.
Koźlorogiego… o którym nie wiedziała, co myśleć. Przyzwyczajona była, wręcz w krew wlała sobie niechęć, nienawiść i chęć negowania każdego jego słowa, a jednak to on był jej sojusznikiem, a jednak to on nie chciał pozwalać jej się poddać, ani tu, ani w pamiętnej lecznicy, a jednak… ostatecznie ją przeprosił, nawet, jeśli ta nie chciała tego słyszeć. Uważała, że kocur był przygłupi, roztrzepany, zupełnie nie myślący o tym co robi i mówi, a jednak zaczęła widzieć w nim kogoś równego sobie. Okropne. Musiała dostać jakiejś gorączki przez to wszystko.
I o wilku (nie tym) mowa, bo gdy tak wylegiwała się na drzewie, w jej ślepię wpadł biały, malutki jak mrówka kształt, potem coraz to większy, w którym łatwo było rozpoznać Koźlorogiego. Jej ucho nieco podskoczyło do góry, a bicie serca przyspieszyło (bo hej, może ma jakiekolwiek informacje na temat Bycia w Klanie), i w sumie to początkowo chciała do niego zeskoczyć, ale… nie. Niech sobie, głupek, szuka, aż ją znajdzie. Ciekawe, ile mu to zajmie.

Kozioł gdy tylko poczuł mocny zapach złocistej, podświadomie wiedział gdzie była. Dlatego nawet nie spojrzał się do góry. Podszedł do drzewa na którym siedziała samotniczka. Następnie usiadł sobie przy drzewie. Oparł swój grzbiet o jego pień i westchnął.
Doskonale wiedział, że z ich dwójki to ona była najbardziej niecierpliwa. Zwłaszcza teraz.
Wiedząc, że ma cenną wiedzę, siedział i czekał aż pannica sama do niego zejdzie.

Aha? Podszedł do drzewa, najwyraźniej wiedział już, gdzie jest (wyjątkowo szybko), i… po prostu przy nim przysiadł, zupełnie nic nie mówiąc i na nią nie patrząc. Zaćmienie zmarszczyła brwi. Chce się tak bawić? Super, doskonale, mogli droczyć się oboje. Wciąż bez słowa, Zaćmienie nieco ruszyła się na gałęzi, by wziąć do pyska jakąś szyszkę z zeszłego obiegu pór, po czym zrzuciła ją prosto na łeb Koźlorogiego.

Siedział tak i milczał. Nie zamierzał znów do niej wyłazić. Czemu? Wtedy wyglądałby jakby strasznie chciał ją spotkać lub wyszedłby na pantofla. A Kozioł jako kocur nie chciał tak sobą pomiatać.
Nagle poczuł jak coś twardego spada mu na głowę. Normalnie podskoczył na równe łapy. Dodatkowo uderzenie zaserwowało mu lekki ból głowy. Jakby wcześniej już go nie bolała łepetyna!
Spojrzał się do góry, obruszony tym wszystkim.
- SZYSZKĄ?! Wiesz ty co! - fuknął po czym zaczął masować swoją głowę, łapą. Czemu jak nie psychiczne to fizycznie obrywał.

Słysząc puste, ale głośnie stuknięcie o łepetynę Koźlorogiego uśmiechnęła się pod nosem i dopiero wtedy zaczęła z drzewa schodzić, te większe partie pokonując głową do góry, a krótsze dystanse rozwiązując zeskakiwaniem z gałęzi na gałąź, gdy te pozwalały. W końcu znalazła się na dole, zadowolona z szyszkowej zbrodni.
— To musiała być bardzo niemiła wiewiórka — stwierdziła sucho, może wręcz niezręcznie, ale to była próba Zaćmionego Słońca w żartowanie.

– Tia… Dodatkowo posiadająca niezłego cela. – skomentował jej suchy żart. Może kiedyś dojdzie do wprawy i pokona króla żartów czyli Kozła. Chociaż życie sprawiło, że ten jego tytuł trochę osłabł. Nie był takim żartownisiem jak kiedyś. Za młodu potrafił cały czas rzucać przeróżnymi tekstami. W sumie sama Zaćmienie poczuła wiele razy jego żarty. Czasami nawet dosłownie.
Spojrzał się na nią i machnął uchem. Czyli teraz kolej na powiedzenie jak wygląda sytuacja…
– Porozmawiałem z Żarem. – zaczął. – To była bardzo długa i męcząca rozmowa. Chyba nawet słyszysz po moim głosie, że trochę się nagadałem. – miał lekką chrypę od tego darcia pyska. – Twoja sytuacja dalej jest niewiadoma. Przywódca chcę osobiście z Tobą pomówić, po tym jak powiedziałem mu swoje argumenty. – powiedział prosto z mostu.   – Spotka się z Tobą gdy tylko wyzdrowieje i jak ogarnie sprawy w obozie. – zakończył przekazywanie informacji. Przekazał najważniejsze rzeczy. – Teraz od Ciebie zależy twoje dalsze życie.  Musisz pokazać swoją lojalność  wobec klanu, Żarowi. Wyznać mu całą prawdę. Zwłaszcza to co czujesz. – mruknął w jej stronę. - Oczywiście, jeżeli chcesz dalej wrócić.

Uznała jego słowa za pochwałę w swoją stronę - ale niebezpośrednią, więc zdecydowanie łatwiejszą do przyjęcia. Może i miała tylko jedno oko do celowania, ale nauczyła się już z nim żyć. Właściwie to, gdy tak o tym myślała, to jedno oko wręcz ułatwiało jej widzenie, tak… absurdalnie. Musiała się skupiać na mniejszej ilości rzeczy na raz, tylko na jednym polu widzenia. Wciąż wolałaby mieć parę oczu, ale coraz mniej właściwie pamiętała, jak to jest widzieć dwoma.

Porozmawiałem z Żarem.
No, dobry start.

Twoja sytuacja dalej jest niewiadoma.
Wow. Super. Dzięki. Jej brwi poleciały do doły, marszcząc się na jej pysku. Była niezadowolona, ale nie zdziwiona. Czego miała się spodziewać po wiecznie chorym przywódcy, który nawet nie raczył z nią porozmawiać osobiście… właśnie. Który miał się z nią spotkać osobiście, ale dopiero za jakiś czas. Denerwujące. Mógłby gospodarować swój czas lepiej, bardziej efektywnie, może wtedy miałby czas na sprawnie załatwienie wszystkiego, i gdyby Zaćmienie była na jego miejscu, to zrobiłaby to wszystko le- ale to już nieważne. Nigdy nie będzie na jego miejscu. Bywa. Parsknęła cicho pod nosem.
Zwłaszcza to, co czujesz? Brwi złotej zmarszczyły się jeszcze bardziej, a uszy ruszyły w tył. A co Żara znowu ma interesować, co ona czuje? Najlepiej nie czułaby niczego. Co, ma mu powiedzieć, co serio o nim myśli? Wtedy została wygnana na trzy kolejne kadencje gromowych przywódców. …Nie mówiłaby niczego, co nie jest według niej prawdą, ale nie była pewna, jak ten by na to zareagował.
— No raczej — wycedziła cicho przez zęby, jakby wstydziła się to przyznać. Wolałaby dumnie teraz odejść, zamiast płaszczyć się przed przywódcą i dawać znać, jak bardzo chciałaby wrócić. Gdyby tylko wymyśliła głupią historyjkę o porwaniu przez ptaka! Niestety, musiała być szczerym kotem! No głupia, głupia.

Popatrzyła się na niego przez chwilę w ciszy, lustrując od góry do dołu.
— I co, przyszedłeś, żeby tylko powiedzieć w sumie to nic?

Czekał na reakcje złocistej. W sumie to jej pysk cały czas się zmieniał ale wiadome było to, że nie była bardzo zadowolona z tego faktu. Raczej nikt by nie był. Chociaż powinna chociaż trochę się z tego ucieszyć, no bo hej! Jeszcze była nadzieja. A zamiast tego usłyszał słowa, które pewnym stopniu go zabolały.
W sumie to nic.
Czyli to wszystko było dla niej niczym. Nawet nie wiedziała ile on musiał się nakrzyczeć by chociaż TO załatwić. Przetarł jedno swoje oko łapą z irytacji. Czemu była… taka? Raz potrafiła być naprawdę w porządku, innym razem nawet potrafiła wywrzeć jakieś pozytywne emocje w poincie a innym razem… była taka jak teraz.
– I może otrzymać drobne podziękowania. – mruknął, przy tym kiwając barkami. No a po co jeszcze miałby tutaj do niej przychodzić. – A miałbym mieć inny powód?

A złocista była nieświadoma - nieświadoma wymiany zdań między Koźlorogim i przywódcą, nieświadoma jej intensywności. Dla niej to faktycznie było tyle, co nic, żaden konkretny wyrok czy dokładny termin, jedynie za jakiś czas. Wbrew temu, co mógł myśleć, akurat tych słów wcale nie wypowiadała z intencją zrobienia mu na złość w ten sposób. Dlatego ta zirytowana reakcja Kozła była dla niej, zwyczajnie… dziwna. Nie, żeby przeszkadzało jej irytowanie Koźlorogiego, ale chciała to robić na swoich zasadach i w swój sposób, kiedy mu się należało.
Zamilkła. Podziękowania. To nie tak, że nie była mu wdzięczna za próby, gdzieś w środku… ale ona? Dziękująca słownie komukolwiek, a już szczególnie Koźlorogiemu? Miała konflikt w sobie - poprawność i honor, czy po prostu zwykłe maniery nakazywałyby faktycznie być werbalnie wdzięcznym… ale ego, duma, jej odwieczni towarzysze niedoli, nie zamierzali się z tym pomysłem wcale zgadzać.
— Chce ci się tyle chodzić po podziękowania? — zamierzała więc zagrać to inaczej, przekręcając swoją główkę na bok. Ohoho, co za wysoka cena zaćmieniowych pochwał, schlebiał jej.

– Może. – odpowiedział. Chciał usłyszeć z jej pyska podziękowania. Ale czy to w ogóle było możliwe u niej? Przecież jej duma pewnie jej nie pozwalała. – Ale pewnie się nie doczekam. – skomentował po czym po tych słowach wstał. No bo po co miał tu siedzieć? By potem może się z nią znów pokłócić? Albo po to by się zdenerwować?
Miał pochmurną minę. Jakby był zawiedziony tym jak teraz się zachowywał złocista. Myślał… że się zmieniła. Wtedy kiedy gadała z Wilkiem… Była zupełnie inna. Taka Zaćmienie była czymś co budziło w nim ciepło. A teraz? Czuł jedynie chłód.
Spojrzał się na nią. Chwilę tak stał po czym powoli skręcał w bok.

Może. Co to ma znaczyć, może? Zamrugała. I… i że pewnie się nie doczeka, i wstał. Zaćmienie nie mogła powiedzieć, że coś w niej zawrzało, ale… ale w jakimś stopniu jej się to wcale nie spodobało. Zmarszczyła brewki, znów. To brzmiało głupio, ale jego słowa wzięła jak wyzwanie. Wyzwanie - że nie ma psychy mu podziękować. A Zaćmienie bardzo, ale to bardzo nie potrafiła wyzwaniom odmawiać. W pewnym momencie umiała, ale teraz czuła się, jakby pewną mentalnością wróciła do bycia młodą wojowniczką. Czy to źle? Nie wiedziała. Szczerze, okres, w którym była najdojrzalsza, był też dla niej okresem… obiektywnie najgorszym psychicznie.
Och, i skręcał. Miał sobie iść.
— NO EJ — rzuciła z wyrzutem. Czemu? Przecież już nic od niego nie potrzebowała… ale potrzebowała mu udowodnić. Że ma psychę. — No. no. Dzk. No — wycedziła ciszej przez zęby. Czuła się jak mokre kociątko.

Naprawdę był skory do pójścia sobie tak o. Nic go tu nie trzymało. Wręcz jej zachowanie teraz dawało mu powód do pójścia bez poczucia winy? Lub specjalnie by o tej całej sprawie nie myślał. Skreśliłby jakiekolwiek nadzieje na to, że Zaćmienie się zmieniła na lepsze.
Jednak nagle go zawołała. Stanął ale nie podszedł do niej. Odwrócił jedynie głowę w jej stronę. – Co tam mruczysz pod nosem? – mruknął z podniesioną do góry brwią.

Nie. No nie. Spuściła czujność, a ten miał czelność twierdzić, że nie słyszał jej wypoconych siłą woli przez zęby podziękowań. Doskonale wiedziała, że je słyszał, i w sumie dawała je chyba szczerze, ale w tej jednej chwili, gdy ten perfidnie poprosił ją o powtórzenie, to zrozumiała, że została o g r a n a. Że ten po prostu zamierzał ją upokorzyć i zmusić do dziękowania więcej, niż jeden raz na cały żywot. Jej grzbiet najeżył się, a na twarzy zawitał grymas.
— Gówno — obróciła się na pięcie i z wysoko, dumnie podniesionymi ogonem i głową zaczęła z powrotem kierować się na drzewo, na którym to wcześniej odpoczywała. Głupia interakcja. Głupia i niepotrzebna. Mógł jej to wysłać gołębiem. Czy coś.

Oczywiście, że słyszał. Każde słowo. Co do joty. I gdy usłyszał po tym wszystkim obrażone „gówno” z pyska złocistej normalnie jego barki zaczęły dygotać z przyduszonego śmiechu. Usiadł na ziemi i łapą zatkał sobie pysk. Naprawdę się starał nie zaryczeć śmiechem. Dusił to w sobie jak najlepiej potrafił. Jednak jego ciało zdradzało, że się chichra teraz z kocicy.

Jego głupie chichranie też słyszała. Ale nie zamierzała nijak reagować, już na amen obrażona i w połowie drogi na swoją gałąź. Głupi kocur. Dlaczego znowu czuła się, jakby miała siedemnaście księżyców? Miała ich siedemdziesiąt i próbowała dostać się z powrotem do ojczystego klanu.
Ale znajdując się na gałęzi wcale nie wróciła do odpoczynku. Zamiast tego zaczęła szukać coraz więcej szyszek, brać je do pyska, po czym zrzucać prosto na śmiejącego się na dole Koźlorogiego. Bęc, ups, ale ze mnie niezdara.
Gdyby ten odwrócił na nią swój wzrok, ta pokazała mu język.