Jego poszukiwania matki swych kociąt nie były owocne. Zastanawiał się czy jest to spowodowanie niezadowoleniem Gwiezdnych spowodowanych przez jego pomysł. Nie uważał by w klanie znajdowała się kotka odpowiednia by wychować jego potomków - chciał zatem uczynić to sam. Zastanawiał się czy myślenie to mogło nie okazać się być błędne.
Kontynuował samotny patrol wzdłuż gromowej granicy żywiąc nadzieję na to, że jego los się odmieni.

Pogoda małymi (bardzo) kroczkami kierowała się do tych słonecznych, cieplejszych dni, do których tak bardzo było mi tęskno.
Powoli, powoli....A nocami wracało zimno przeszywające moje kości.
To był najmniej warty urok pory nagich drzew, gdy tylko ze Śliwką, matką lub ojcem mogłam czasami podzielić legowisko, by w nocy nie zamarznąć na sopel.
Brakowało mi ciepła, czasami, innego ciała u mego boku.
Tyle. Siedzenie w ciszy również przyjemnym mi było, lecz...W Klanie Rzeki mało co kto umiał to zrozumieć - czasem Sowa, z którym to czas spędzało mi się coraz przyjemniej, czy to na leżeniu, czy rozmowie o wszystkim i niczym. Jednak wiedziałam, że musiałam przy nim trwać z boku, być gotowa do obrony Rzeki i siebie samej.

Czy o taką Rzekę walczyli Krzywowąsy i Mknący Nurt? O...Taki spokój?
Miałam nadzieję, że tak, bowiem nie zawiedli.
Klan rósł, treningi szły do przodu, a ja tylko przychodziłam na granicę z gromem, by powspominać starego mentora.

Skrzypiący Grąd - jedno z wielu miejsc, które jeszcze jakby pachniały niebiesko-białym kocurem i jego wspomnieniem.

Może byłam sentymentalna aż nad to.

Mój nosek jednak niuchnął, gdy na granicy ujrzałam czarny, wijący się w szarych odcieniach habitatu leśnego, cień.
Ten cień miał jednak ...oczy.
Oh. Inny kot.
Kiwnęłam mu porozumiewawczo łbem w ciszy.
Sama szłam spokojnym, wolnym krokiem wzdłuż swojej własnej granicy, lecz Gromiak wydawał się być w nie humorze na bodźce z zewnątrz.

Nie odzywałam się - po prostu, szłam swoją częścią granicy....Gdzie kocur szedł jakby równomiernie- tylko, że po drugiej stronie. Czasami zerkałam, jak jego smoliste futro wije się na lekkiej bryzie, faluje.
Najwyraźniej nie tylko ja dzisiaj miałam na głowie tyle spraw, że tylko oddech powietrza z granicy dawało mi ukojenia.

W okolicach granicy Klanu Rzeki zamajaczyła ruda sylwetka kotki. Wiatr przyniósł mu informację o jej przynależności, wzrok natomiast ukazał kontakt który z nim nawiązała. Na skinienie ze strony nieznajomej rzeczniaczki odpowiedział takim samym gestem. Nie odczuwał potrzeby by zbliżać się do granicy terenów innej grupy, nie z takim zamiarem wszak udał się na patrol. To ziem Gromu zamierzał pilnować.
Zatrzymał się w celu oznaczenia granicy poprzez mikcję by następnie kontynuować niespieszną wędrówkę wzdłuż granicy. Nieznajomą mu osobniczkę obserwował dyskretnie, nie nawiązywał jednakże bezpośredniego kontaktu wzrokowego.

Cisza jaka wypełniła owy 'spacer' była...Przyjemna.
Bez słów, bez pośpiechu, bez młodzieńczych podskoków, bez agresji którejkolwiek ze stron.
Szliśmy w szacunku do własnych ziem. Kocur momentem zatrzymał się, by oznaczyć granicę, a moje ciało otarło się o pobliskie krzaki na stronie terenów rzeki.

Kocur był o dziwo sam. Nie mogłam mieć pewności jednak, kim był - chociaż, domyślałam się. Domyślałam się i to srogo, kim owy gagatek był.
-Konwaliowy Sen, prawda? - Zagaiłam cicho, nie namiętnie. Nie chciałam przerywać bowiem spokoju, jaki wypełniał nasze ..."patrole".
Ja byłam tu, by powspominać, lecz zastępca Klanu Gromu wyglądał na bardziej skrytego w swych myślach. Odosobnionego...
Życie, mógłby ktoś powiedzieć, a byłam tym kimś ja.

Szłam dalej, rozglądając się tylko za potencjalnymi patrolami, bądź odskoczniami od normy.

Zielone oczy kocura nie dostrzegały niczego odbiegającego od wspomnianej normy. Grupa gawronów pojawiła się na niebie, kracząc na tyle kłębiących się ponad nimi szarych chmur. Otarł się o młode drzewo by pozostawić na nim swój zapach.
- Owszem - odparł. Teraz, gdy był zastępcą stał się osobnikiem bardziej rozpoznawalnym niż w czasach gdy nosił rangę wojownika, pytanie kotki nie stanowiło więc dla niego zaskoczenia. - Jak cię zwą?

Było za spokojnie, lecz tego nie wypominam.

Moje ucho drgnęło na dźwięk ptaszyska na niebie, lecz wzrok dalej był skupionym na zadaniu - ot, sprawdzenie granic, a następnie raport do Sowy. Chociaż, czy jeśli było spokojnie, to warto było se tym głowe zawracać? Hm.

Widok czarno-kruczego ptaka na niebie tylko przyprawił mnie o uniesienie brwi podczas chodu.
Gawrony jadły bowiem padlinę, czasami. A do padliny różne zwierza mogą chcieć się dostać.

Moje przypuszczenia się potwierdziły, a na futrze poczułam bryzę - znów, jako terminatorka znajdowałam się na granicy z zastępcą. Nie swojego klanu, ale zastępcą.
Szkoda mi tylko było, że Mknący Nurt nie mógł tego zobaczyć. Pewnie rozmowa byłaby żywsza.

-Truskawkowa Łapa. Miło poznać. - Odpowiedziałam spokojnie. Ranga terminatora była tu tylko formalnością, więc nie obawiałam się nadchodzącego, pytającego spojrzenia, jak to koty miały w zwyczaju, gdy słyszały moje imię, a wiekowo....Cóż. Mogłabym już stać na tym samym miejscu, co Konwaliowy Sen, lecz...Natura. Żywioły. Chyba tylko gwiezdni byliby w stanie przegonić lód ze zbiorników wody, a może nawet i nie...
Dodałam, zerkając na niego.
-Samotny patrol, hm?

- Wydajesz się w wieku odpowiednim na mianowanie. Interesujące, jednakże nie będę dopytywać cię o przyczyny twej obecnej rangi - rzekł uznając to za wewnętrzną kwestię rzeki. Pozostawał ciekawy, wiedział jednakże kiedy powinien tę ciekawość pohamować.
- Owszem - odparł jedynie by następnie przesunąć pazurami po korze drzewa. - Podejrzewam że znajdujesz się tu w tym samym celu.

No i wyszło szydło z worka, jak to mawiał ojciec.
Wiedziałam, że kocur pewnie ciekawskim pod maską spokoju, lecz nie miałam zamiaru mu się tłumaczyć, a jak sam powiedział, nie drążył tematu.
Wydałam z gardła cichy pomruk na zrozumienie. Dobry chłopiec, nie pyta się za dużo i hamuje, gdzie trzeba. Oby tak dalej.
-Wiedz tylko, że to ingerencja rzeczy po za siłą zwykłego kota. Żywioł. - Odparłam wprost, by zaspokoić choć nutkę ukrytego sekretu. Rzeka, a nie mogłam pływać. Ironia ciekła  na język.

Trzepnęłam uchem na dźwięk pazurów na korze, a mój krótki kikut zadrżał.
-Jak widać. - Uśmiechnęłam się lekko. -Lubie mieć rzeczy na oku. Moim własnym. -

- Rozumiem - odparł by następnie zakończyć temat treningu rudofutrej - taką obietnicę sam jej wszak złożył i nie widział powodu dla którego miałby ją złamać. Kontynuował patrol pamiętając o oznaczaniu granic. W oddali terenów klanowych dostrzegł charakterystyczną sylwetkę Płomienistego Ucha. Powitał go skinieniem głowy i wyruszył dalej wzdłuż granicy.
- To zrozumiała preferencja - odparł zgodnie z prawdą. - Jak miewa się Niknąca Łapa?

Uśmiechnęłam się tylko. Grzeczny był ten zastępca Gromu.

Nasze kroki były spokojne, a mój kikut zadrżał na widok innego z Gromowych wojów, który najwidoczniej też wybrał się na spacer.
Tyle dobrego. Nie chciałam problemów, a Klan Gromu nie wydawał się agresywny, a szczególnie nie ich zastępca.
Kulturka. To się ceni.

Jednak moje ucho zadrżało na imię znajomej.
-...Wybacz moją ciekawość, ale znacie się? -Niknąca znała gromowego zastępce? A to ci los... Jednak woda brzegi rwie.
-Ale odpowiadając na twoje pytanie - Niknąca Łapa ma się dobrze. Trening idzie sprawnie. - Bo nikt inny, jak Sowa, lepiej sobie by nie poradził.

Ciekawość Truskawkowej Łapy nie dziwiła go - uznawal ją za kwestię całkowicie naturalną i uzasadnioną. Nie dziwił się również że Niknąca Łapa nie dzieliła się z innymi treścią ich rozmowy.
- Owszem - odparł jedynie uznając że rudofutra nie posiada powodów by udzielał jej więcej informacji o swej relacji z długouchą terminatorką. - Rad jestem słysząc te wieści. Chciałbym, byś ją pozdrowiła.
Ponownie oznaczył klanową granicę.

-Masz to załatwione. -
Odpowiedziałam, bez większego namysłu, bo, hm, może uda mi się niedługo zgarnąć Niknącą Łapę na rozmówkę, nawet jeśli tylko przy zwierzynie. Może wtedy kilka spraw by się wyjaśniło.
Słowa kocura sugerowały bowiem, że to nie pierwsze ich takie spotkanie ...
Z innych rozmów na myśl przyszło mi Złotko - a ciekawość wzięła w górę. Mogłam się wkońcu spytać o jedną rzecz, która siedziała mi na końcu języka.
-Mam pytanie, dość ... Innego sortu, niż twoje relacje z moją znajomą. - Niknąca Łapa....Ah. Teraz zauważyłam, jak obydwa koty są podobne - czy to kolor futra, czy elegancka budowa, choć u orientalnej ta była ukryta za powłoką niepewności i innych uczuć. Niespecjalnie tych dobrych.
-Oliwkowa Gałązka. Chyba...Już nasze klany wiedzą, co łączy go z jedną z naszych wojowniczek. Mnie tylko ciekawi, jak on wygląda.

- Nie podzielił się z nami relacją o czymkolwiek co mogłoby go łączyć kogoś z jego klanu - rzekł zgodnie z prawdą. W kwestii własnego klanowicza i jego ewentualnych relacji nie zamierzał naturalnie powstrzymywać swej ciekawości. - Żywię jednakże nadzieję że, ponieważ rozpoczęłaś ten temat powiesz mi o nim więcej. Później z chęcią podzielę się z tobą opisem jego wyglądu.
Nie wiedział wszak czy Truskawkowa Łapa mówi o relacji i zdarzeniach pozytywnych czy też negatywnych.

Oh?
Wydałam z siebie tylko cichy pomruk, że przyjęłam wiadomość zastępcy gromu. Czyli ten cały gromiak nawet się nie pochwalił, gdy Powracające Zimno urodziła mu kociaki? Brzmiało to przynajmniej śmiesznie, patrząc, że srebrna wojowniczka wydała z siebie informację o związku z kocurem z innego klanu, choć niechętnie, to wydała. A w międzyczasie ten nie pisnął słówka?

Oh...Oh. Nie powinnam się ingerować w ocenianie takich rzeczy. Kto wie, jaka Gromowa władza mogła być za granicą.
-Nadzieje... - Powtórzyłam ciszej. -Nie powinno nas to ciekawić. To dorosłe koty. Dorośli wojownicy. -
Wzruszyłam barkami. Najlepiej w tym momencie było nie wspominać o kociętach - nie chciałam tworzyć Powracającemu Zimnu problemów przy...No cóż, kotowiu u władzy w klanie, z którego pochodził Oliwkowa Gałązka.
Jeszcze sobie ubzdurają, że kociaki powinny przejść do Gromu, czy gwiezdni wiedzą co jeszcze.
-Ale...Cóż. Jedna z naszych wojowniczek przyznała się do prostej przyjaźni z nim. Tyle mi wiadomo. Dla niego również opuszcza obóz. Chyba. - Dobra, kryzys zażegnany, chyba.
-Jak wygląda dobrze by było wiedzieć, co żeby na niego nie wpaść przypadkiem. -

Trzepnęłam kikutem. Dobra. Nic nie mówić gromowemu zastępcy o kociakach Zimna, powinno być proste jak budowa legowiska.

- Wręcz przeciwnie. Jestem zastępcą Klanu Gromu, poczynania moich wojowników, zwłaszcza poczynania międzyklanowe ciekawić mnie powinny - odrzekł. Nieznajoma nie znajdowała się w pozycji w której powinna oceniać jego kompetencje.
- Intrygujące że ciekawi cię wygląd zwyczajnego, prostego przyjaciela - odrzekł kontynuując wędrówkę. Nieszczególnie wierzył zapewnieniom nieznajomej mu terminatorki.

-Chyba, że patrzysz na to z takiej perspektywy. Ja tam jestem tylko kotem patrzącym z boku. - Wzruszyłam barkami z cichym świstem z nosa. Tsa.
 Nic dodać, nic ująć - nie byłam dla Powracającego Zimna nikim po za terminatorką, nawet tak dobrze się nie znaliśmy niż widzenie w obozie i miłe przywitania. Chciałam mieć jednak pewność, że kociaki nie będą musiały płakać za matką z powodu...kocura. Na dodatek z innego klanu.
Międzyklanowe relacje były równie banalne, co komplikujące sprawy.
Nie wspominając o zastępcy, który szedł u mego boku.
Nie mogłam mu zaufać. To nie był Sowa. Z oczu patrzyło mu też, jakby stał wyżej.
No bo, niby stał. To zastępca Gromu, lecz...mniejsza o to.
-Nie jestem...Fanem takich sytuacji. Tyle. Lepiej wiedzieć, jak wygląda i uniknąć przykrych słów, które mogły by paść. - Odparłam, już bardziej stanowczo. Nie mogłam wydać słowa o Zimnie, czy kociętach.
Wiedziałam, że elegancki kocur był jak lis - chytry i niegłupi...

Zdawało się że Truskawkowa Łapa pragnęła uniknąć wątku który sama rozpoczęła. Jej zachowanie sprawiało że zielonooki chciał odkryć prawdę jeszcze bardziej niż na początku ich rozmowy na temat Oliwkowej Gałązki.
- Jakich przykrych sytuacji i jakich przykrych słów, Truskawkowa Łapo? - kotka wyraźnie nie chciała podać mu prostolinijnej odpowiedzi, on sam zaś właśnie taką chciał od niego uzyskać.

-Takich, które mogą wyjść z mojego pyszczka, na ten przykład. - Odparłam, odbijając piłeczkę, jak najdalej od podawania imion innych, niż tego całego wojownika Gromu. Oliwkowa Gałązka. Trzeba było dowiedzieć się w inny sposób, jak gagatek wygląda, a może uda mi się go kiedyś przyłapać i porozmawiać. Normalnie.
Nie chciałam, by rzeka straciła. Musiałam więc chronić to, co wiem, nawet jeśli w prymitywnym sposobie odpowiedzi.
-Bo nie powiesz mi, że przyjaźń międzyklanowa jest...Czymś pożądanym. Czy Oliwkowa Gałązka nie znika wam z obozu na dłużej?

- Przyjaźń międzyklanowa jest mi obojętna pod warunkiem że nie związana jest z łamaniem Kodeksu Wojownika - rzekł kontynuując ich intrygującą wymianę zdań. Nie wątpił że zdoła uzyskać od kotki więcej informacji. Nie spieszył się, czas działał bowiem na jego korzyść. - Każdy kot odbywa czasem dłuższe polowania i patrole. Sugerujesz, że zniknięcia Oliwkowej Gałązki związane są z przyjaźnią o której wspominałaś?

Moje oczy spadły na ziemię. Tsa. Kodeks wojownika. Ważna rzecz, lecz...Czy Zimno go złamała z tym dryblasem z gromu? Chyba nie, patrząc, że kocięta urodziła i chowała w rzece.
-No to chyba będzie nam obojętna... Bo nie wydaje mi się, żeby łamali kodeks. - Odparłam, pewnym tonem, idąc dalej równomiernie, co kocur.
-Czyli jednak...On znika na dłużej, huh? - Zagaiłam. Czyżby kocur się wygadał, tak jak ja, poniekąd?
-Podejrzewam. Jednak moje podejrzenia....Mogą być mylne. - wzruszyłam barkami.