Musiała- albo musiał, porozmawiać z Tęczową Chmurą. Jej jako pierwszej Stokrotka powiedziała o problemach z jej tożsamością. Że czuję się kotką. Ale Żmijowy Syk nie dość, że jej nie zaakceptowała, to sprawiła swoimi słowami, że terminatorka już sama nie wiedziała, czy jej uczucia są prawdziwe. A może były wymysłem. Żeby mama dalej ją- go kochała, nie miał innego wyjścia, jak spróbować wmówić sobie, że to był tylko głupi wymysł. Nawet jeśli raniło to jego prawdziwe, kobiece wnętrze. Bo czuł się bardzo źle. Jakby była oszustem będąc szczerym i wyrażając swoje uczucia co do bycia kotką, ale też gdy udawała, że jest kocurem. A chyba z dwojga złego... chyba to drugie było lepsze? Może matka by już przez niego nie popadała w histerię... ona była dla niego na prawdę ważna. Ale jednocześnie tak mocno go skrzywdziła. Czy dla niej warto było czuć się obrzydliwie i fałszywie? Nie wiedział. Musiał za to porozmawiać z Tęczową Chmurą. Zachowywał się tak odważnie, że chyba aż z przesadą. Chciał się dowiedzieć co uważa o tym mentorka. Bo aktualnie jest w stanie stłamsić swój komfort i szczęście dla mamy. Nie wiedział tylko, czy warto, po tym jak go traktowała. Co jeśli jej nie minie, nawet jeśli powiedziałby, że tak to był błąd.
Poprosił kotkę o wyjście poza obóz, bo nie chciał o tym rozmawiać przy innych kotach. Matka dała mu jasno znać, że takie tematy do rozmowy z innymi kotami są odrażające i powinien się wstydzić. Już starczyło, że Żmijowy Syk krzyczała ostatnio w histerii na środku obozu. Czuł się o wiele gorzej. A tak właściwie to czuła, bo zmuszała się ile sił miała, by myśleć o sobie z powrotem jak o kocurze. Tak jak... powinno być.
- Moja rozmowa z rodzicami o... sama wiesz czym, poszła źle. Bardzo źle. Mama chyba- chyba mnie nienawidzi.
Spłaszczył uszy ciasno na czaszce, a pysk wykrzywił w bolesnym grymasie. Potrzebował wsparcia, ale nie czuł, by na nie zasługiwał. Chciał po prostu nie kłócić się już z mamą. Żeby pokochała chociaż Stokrotkę... pod postacią kłamstwa. Pod postacią syna.
//Tęczowa Chmura

Tęczowa Chmura zdążyła już usłyszeć o ostatnim zachowaniu Żmijowego Syku, o tym, jak wojowniczka kłóciła się z jej terminatorką na środku obozu. Kotka niemalże od razu domyśliła się, o co w owej kłótni mogło pójść - o nic innego jak tożsamość Stokrotkowej Łapy. Niebieskofutra nie zamierzała jednak poruszać tego tematu ani z burą kocicą, ani terminatorką. Szczerze mówiąc, nieco bała się Żmijowego Syku, natomiast na terminatorkę nie chciała naciskać. Wolała poczekać, aż kotka będzie sama gotowa do rozmowy. I w końcu tak też się stało.
Gdy tylko Stokrotka o to poprosiła, Tęczowa Chmura od razu wyszła z nią z obozu. Większość drogi przebiegła w ciszy, jednak gdy klanowa matka chciała się już odezwać, Stokrotkowa Łapa zrobiła to pierwsza. Kotkę niemalże zatkało, słysząc jej słowa. Wytrzeszczyła na kremową złote oczy. Jak okrutne musiały być słowa Żmijowego Syku, że Stokrotka musiała wyciągnąć tak przykre wnioski?
- He! Stokrotkowa Łapo, nie mów tak - miauknęła szybko, ocierając się o terminatorkę w ramach pocieszenia. - Uh, wiem, że twoja mama nie należy do kotów, z którymi łatwo się dogadać, ale jestem pewna, że nadal cię kocha. Hym, opowiedz mi, proszę, o wszystkim po kolei - poprosiła już nieco spokojniej. Nie chciała zbyt szybko oceniać tej sytuacji, oraz chciała znać pełny opis tej rozmowy, co by móc lepiej pocieszyć czy doradzić coś uczennicy.

Stokrotka po prostu zaczynał wątpić we wszystko. Ale to co powiedział o mamie było akurat na sto procent prawdą. Żmijowy Syk jej nienawidziła. Niewidoma kotka czuła się z tym prze okropnie. Chciała, żeby rodzicielka ją zaakceptowała. Ale chyba jeśli chce czuć ciepło mamy to musi być kochanym, a nie kochaną przez nią.
- Ona jest na mnie wściekła. Krzyczała i się złościła. Mówiła, że ją okłamuje cały czas, jak okazało się, że długo nad tym myślałam zanim jej powiedziałam. Potem mówiła, że nie umiem się postawić w jej sytuacji oraz generalnie, że tylko wymyślam. A na końcu- Na końcu powiedziała, że ją zostawiam jak reszta mojego rodzeństwa, która zaginęła. Ja- nie chciałam krzywdzić mamy. A co jeśli ona ma rację? I mi się tylko wydaje i, i- Ja chyba tego nie wytrzymam. Chyba po prostu to jedna duża głupota i ma rację. Przejdzie mi. I zrobię tylko z siebie idiotę. Musi mi przejść! Więc chyba, chyba muszę cię przeprosić Tęczowa Chmuro za to zamieszanie. Ja jestem zwykłym kocurem. Tak.
Stokrotka plątał się we wszystkim co mówi, bo sam tego nie rozumiał. Myślałał, że było inaczej. Ale mama dała mu do zrozumienia, że był w błędzie.

Z każdym słowem Stokrotkowej Łapy niebieska była cotra bardziej zła i zdenerwowana. Ale nie na uczennicę - na Żmijowy Syk. Jak ta kocica mogła się w ogóle tak zachowywać? I to w stosunku do swojego kocięcia? I w dodatku zarzucić Stokrotkce kłamstwo, tylko dlatego, że nie powiedziała jej od razu co czuje? Co za nonsens. Nie dawała jednak po sobie poznać swojego zdenerwowania. Musiała być w końcu spokojna, zwłaszcza, przy uczennicy. No i w końcu, tak naprawdę jej tam nie było. Nie sądziła oczywiście, że Stokrotkowa Łapa może kłamać, jednakże było ryzyko, że przez emocje kremowa coś źle rozumiała, lub wyolbrzymiła.
- Hmm... Ciężko mi cokolwiek ci powiedzieć, Stokrotkowa Łapo. Nie wiem w końcu w pełni jak się czujesz. Ale jeśli naprawdę nie czujesz się kocurem, to nie powinnaś tego tłumić. To tylko ci zaszkodzi. Myślę, że Żmijowy Syk powinna to zaakceptować. Żadna matka nie ma prawa odrzucić swojego kocięcia z takiego powodu - zaczęła, nieco niepewnie. Na chwilę zrobiła przerwę, milknąc na kilka uderzeń serca. W końcu jednak odezwała się ponownie - Wiesz, myślę, że Żmijowy Syk tego nie akceptuje, bo tego nie rozumie. Bądź co bądź w naszym klanie chyba jeszcze nie było kota, który miałby odczucia podobne do ciebie. Może jest to dla niej po prostu nowa, niezrozumiała do końca sytuacja. Hm... a próbowałaś jej to wyjaśnić bardziej szczegółowo? Wyjaśnić nieco więcej w kwestii swoich odczuć?

Tęczowa Chmura próbowała pomóc biednemu kotu, na którym wyżyła się w ostatnim czasie matka, ale on nie wiedział czy to pomaga. Stokrotka wiedział, że mama powinna zaakceptować ją taką jaką jest. Ale tego nie zrobiła. Zamiast tego wplątała swoje dziecko w jeszcze gorszy dołek emocjonalny. Bo niewidomy kot już nie wie kim jest, skoro powiedziano mu wprost, że to głupota, wymyśla i mu przejdzie. Może rzeczywiście źle to wytłumaczył? Ale co może z tym faktem zrobić. Nie potrafi tego ująć lepiej w sposób werbalny. To uczucie nie było czymś co ot tak łatwo można przekazać słowami. Nigdy nie miał więzi emocjonalnej z matką. To Falująca Trawa zajmował się nim i jego rodzeństwem w momentach gdy potrzebowali wsparcia rodzica, a Żmijowy Syk się denerwowała. Stokrotka nie był nigdy wylewny uczuciowo. A jak miał jakieś problemy to do tej pory idealnie udawało mu się je maskować i strącać na drugi, jak nie trzeci plan.
- Próbowałem jej to wytłumaczyć, ale ona chyba bardziej skupiała się na tym by z moich słów wyciągać preteksty do większej złości. A- a to ona specjalnie znowu chciała ze mną rozmawiać. Po to, żeby zapytać się czy mi nie przeszło i znowu się ze mną pokłócić. Ja nie wiem jak się z nią dogadać. Ja na prawdę nie wiem co robić. Chcę.. chcę żeby mnie kochała z powrotem. Nawet jeśli mam okłamywać i siebie i wszystkich. Może na prawdę mi przejdzie. Chce żeby przeszło. Nie chce być takim kotem.
Ciałem młodego kota zaczęło telepać w pewnym momencie, gdy mówił. Nigdy nie był w tak stresującej sytuacji. Nienawidził jej i faktu, że nie może ot tak o niej zapomnieć. Bo to chodziło o jego mamę.

Niebieskofutra wytrzeszczyła nieco oczy na terminatorkę, gdy ta zaczęła się trząść. Coraz bardziej utwierdzała się w swoim przekonaniu, że Żmijowy Syk nie była dobrą matką. Co to za matka, która doprowadzała swoje dziecko do takiego stanu psychicznego?
Nie myślała zbyt długo, zanim zatrzymała kremową w miejscu, by przyciągnąć do siebie i objąć jedną łapą, zamykając terminatorkę w szczelnym uścisku. Z gardła matki wydobyło się ciche, uspokajające mruczenie. Nie pozwoliła Stokrotkowej Łapie się odsunąć, póki ta się nie uspokoiła a jej ciało i oddech się nie uspokoiły.
- Stokrotkowa Łapo, zrozum, że twoja mama nie może się tak zachowywać, ani cię traktować. Wszyscy członkowie klanu, a rodziny to już w ogóle, powinni się nawzajem szanować, bez względu na to jacy są, kto im się podoba, czy na kogo się czują. I nawet, jeśli rzeczywiście... pomyliłeś się w swoich odczuciach, to Żmijowy Syk powinna to uszanować - powiedziała poważnie, kładąc łeb na głowie Stokrotki. Po chwili ciszy westchnęła ciężko. - Jeśli... jeśli chcesz, mogę spróbować z nią porozmawiać...

Stokrotka z nieprzyjemnym dreszczem na grzbiecie dał się przyciągnąć siłą do Tęczowej Chmury. Nie czuł się komfortowo na przytulanie. Generalnie na jakikolwiek kontakt fizyczny. Bo czuł się obleśnie. Ale kim był by odpychać się od kota, który chciał go wesprzeć w ten sposób? Klanowa Matka nawet zaczęła mruczeć by go uspokoić. Ugh. Był żałosny. W szczególności, że wszystko go tylko denerwowało! Czemu? Czuł się jak jakaś Żmijowa Syk, gdy słowa Tęczowej Chmury tylko podcucały jego nerwy.
- Ale... co ja mam zrobić z tym, że moja mama nie może się tak zachowywać. Przecież... przecież nic z tym nie mogę zrobić - jego słowa były coraz cichsze, gdy próbował utrzymać emocje w sobie.
Na propozycje by Tęcza porozmawiała ze Żmijowym Sykiem, Stokrotka na prawdę nie wiedział co odpowiedzieć. Co jeśli wtedy oburzy się jeszcze bardziej bo poczuje wstyd? I zacznie się na nim wyżywać..? Nie chciał tego! Czego on chciał? Niemożliwego, gdzie mama go nie zaczyna nienawidzić, a on jest zwykłym kocurkiem. Albo cofnięcia czasu, żeby jej niczego nie mówić.

Gdy tylko Stokrotkowa Łapa się odezwała, niebieska puściła ją, nieco się odsuwając. Spojrzała na nią nieco niepewnym i zmieszanym wzrokiem. W sumie zadała trafne pytanie. Żmijowy Syk była ciężka i istniała duża szansa, że się nie zmieni. Ale przecież Stokrotka nie mogła tłumić tego, kim jest, tylko ze względu na matkę. To po prostu... niezdrowe.
- Kot uczy się całe życie. Może Żmija też powinna się czegoś nauczyć - stwierdziła z lekkim westchnięciem. - Stokrotkowa Łapo, tu chodzi przede wszystkim, o twoje dobro. Dlatego nie powinnaś ukrywać tego, kim jesteś. W końcu źle się to na tobie odbije. Myślisz, że moja matka jest zadowolona z tego, że jestem matką? Ona chciała miot silnych wojowników, ale jednak trafiłam się w nim ja i musiała to zaakceptować oraz się przyzwyczaić, nawet jeśli nie stało się to od razu, a twoja mama powinna też zaakceptować to, kim chcesz być.. - powiedziała, po czym zrobiła pauzę. Nie wiedziała, czy mówił dobrze, ale pomyślała, że Stokrotka poczuje się mniej osamotniona w swojej sytuacji, jeśli wspomni o własnej relacji z matką. Co prawda, zachowanie Dzikiej Róży nie umywało się do tego Żmijowego Syku. Ciemna kocica jedyne co zrobiła, gdy dowiedziała się o zmianie rangi Tęczy, to była oziębła przez pewien czas i się zdystansowała. No i oczywiście, u Tęczy chodziło tylko o zmianę rangi a nie płci, ale jednak było jakieś podobieństwo między tymi sytuacjami.
- Nie wiem, co mogę ci jeszcze w tej sytuacji doradzić - wyznała z lekkim bólem. Czuła się okropnie, nie mogąc w jakiś lepszy sposób pomóc terminatorce. Taka bezsilna. - Moje stanowisko i zdanie już znasz. Nie będę rozmawiać ze Żmijowym Sykiem, póki o to nie poprosisz, ani nie będę ci kazała robić konkretnych kroków w tym wszystkim. Zrobisz, co będziesz uważać za słuszne. Ale wiedz, że cokolwiek to będzie masz moje wsparcie i możesz w każdej chwili o tym ze mną porozmawiać. Na pewno nie zawsze będę mieć na to jakąś radę, ale będę cię wspierać najlepiej, jak tylko będę w stanie - powiedziała, starając się brzmieć jak najpewniej.

To nie to samo! - ma ochotę krzyknąć gdy Tęczowa Chmura porównuje swoje bycie Matką do sytuację Stokrotkowej Łapy. Mistrzyni też jej nie rozumie. Go zresztą też nie potrafi pojąć. Ugh! To jest takie frustrujące! Terminator zmarszczył pysk niezadowolony i nie odpowiedział nic na słowa Tęczy. Wcale nie rozjaśniła mu w głowie sytuacji. Co z tego, że Żmijowy Syk coś powinna, albo nie mogła. Nie zmienią tego. Przynajmniej Stokrotka już stracił nadzieję. Chciał cofnąć czas. Nawet jeśli było to niezdrowe i Stokrotka powinien być sobą, czyli kocicą. Po co mu to, skoro nikt nie będzie jej kochać? Kochają tylko Stokrotkową Łapę kocura.
Dobrze było mieć wsparcie Tęczowej Chmury... ale po co ono było, skoro nie wiadomo co miała wspierać? Niewidomy terminator dalej nie wiedział co ze sobą zrobić. Desperackie pragnienie by matka pokochała go z powrotem nie zniknęło. Nawet jeśli miałoby ono nie pomóc absolutnie w niczym. Ani dobrym samopoczuciu Stokrotki, ani w fakcie, że Żmijowy Syk nie chciała być przez niego oszukiwana. Ale może by go chociaż kochała. Kot stał, dalej spięty i bardzo smutny, zrozpaczony wręcz. Ale z jego pyska nie padło już żadne słowo. Był zagubiony. Bardzo.

Tęczowa Chmura już sama nie wiedziała co ma robić. Jak pocieszyć Stokrotkową Łapę. Naprawdę się starała, ale po minie terminatora łatwo można było zauważyć, że niezbyt jej się to udawało. Odruchowo westchnęła lekko i spłaszczyła uszy. Przeniosła nieco zmęczony wzrok na pyszczek kremowej.
- No już, nie smuć się - miauknęła delikatnie, na chwilę przyciskając nos do czoła Stokrotki. Szybko go jednak zabrała. - Może się przejdziemy kawałek, żeby się zrelaksować? Nie będę cię zmuszała do rozmowy, jeśli nie chcesz. Nie możesz tak ciągle się tym zadręczać, może taka chwila spokoju i ciszy pozwoli ci oczyścić głowę? - zapytała ostrożnie nieco przyciszonym głosem. Stokrotkowa Łapa powinien... powinna (?) odpocząć od tego wszystkiego. Była jeszcze taka młoda, a już tyle stresu i złych emocji ją spotkało. Zasługiwała na trochę czasu wytchnienia. - No chyba, że wolisz już wracać do obozu? - dodała po chwili ciszy.

Stokrotka dalej nie wiedział co robić. W głębi duszy był świadomy tego, że Tęczową Chmura ma rację, ale jeszcze nie umiał tego zaakceptować. Może za parę dni jak sobie to poukłada w głowie to będzie lepiej... Na razie był pewny tego, że musi dostosować się do oczekiwań matki. Że tak będzie lepiej. Nawet jeśli boli.
- Przejdźmy się ka-kawałek - odpowiedział słabym głosem.
Poza obozem było wiele bodźców. Może i przyglądających czasami, ale koncentrując się na nich, Stokrotka nie musiał myśleć o tym co zrobić ze sobą. Więc mimo tego, że trochę się zezłościł na Tęczę wcześniej, to chętnie poszedł z nią na spacer.
//Zt

Tym razem sama wybrała się na szukanie ziół za cel obierając Sosnowy Krąg. Przede wszystkim...liczyła że znajdzie myszy, z których pozyska mysią żółć. Reszta...resztę również chętnie by przyjęła, chociaż w Porze Nagich Drzew nie liczyła na obfite zbiory. Tak czy inaczej znalazłszy się na miejscu, zaczęła rozglądać się wokoło za medykamentami.

Ah! Nieprzyjemny chłód uderzył w medyczkę, gdy śnieżna fałda spadła na jej grzbiet. Otrzepała się po chwili, chcąc wyzbyć się jak najszybciej przedzierającego się przez grubą warstwę futra mrozu. I chociaż przeszedł ją nieprzyjemny dreszcz, Owcze Runo zaczęła rozglądać się dalej, ale...niestety towarzyszył jej okropny pech. Tak jakby to co spotkało ją na początku przepowiedziało calutki przebieg tego poszukiwania ziół. W końcu, zrezygnowana z pustymi łapami wróciła do obozu.

To prawda, Sosnowy Okrąg był całkiem ciekawy, no i było to dobre miejsce do polowania i w tym celu zdecydowała się je wykorzystać Zamglone Jezioro... choć ostatecznie miało wyjść na to, że niespecjalnie dzisiaj coś tu upoluje. Znaczy, zamiar miała, nawet już się ustawiła w pozycję łowiecką, ale nagły ruch spowodował, że przypadła od razu do ziemi, nie wiedząc jeszcze co to jest, bo widziała to kątem oka, a następnie odwróciła łeb, by zobaczyć... Co. Zamrugała oczami chcąc upewnić się, że dobrze widzi; bo nie była tego taka do końca pewna.
Pszczeli Pył widziała parokrotnie, w końcu mieszkały w jednym obozie, ale nigdy nie miała okazji poznać jej bliżej. Teraz chyba zaczęła się cieszyć, że nie dane było im porozmawiać, bo obawiała się co z takiej rozmowy mogłoby wyniknąć. Z tego co się orientowała była to siostra jej mistrzyni. I zaczęła się właśnie zastanawiać jak bardzo różne koty potrafi z siebie wypluć matka. Zadziwiające.
- Matka ci nie mówiła, by nie bawić się jedzeniem, a mistrz, że poluje się, by jeść? - zadała głośne pytanie wstając już, i mrużąc oczy z zażenowania sytuacją, którą właśnie widziała.

Och, to prawda, Jezioro nie była najgrzeczniejszym kotem i miła była tylko wtedy, jak widziała korzyści bycia miłym. Raczej należała do złośliwców i tych, którzy się wszystkiego czepiali, taka już była, co zrobić. Teraz też nie zamierzała zaczynać jakiejś miłej pogawędki, tylko dowiedzieć się co też złota robi, dlaczego i po co. Gdy tylko wojowniczka się zatrzymała dociskając biedną, umierającą srokę do ziemi, podeszła bliżej, by dokładniej przyjrzeć się skrzydlatemu stworzeniu, mrużąc nieco oczy na widok stanu, w jakim się znajdowało.
- Ach tak? I cóż takiego na razie zauważyłaś? Że da się złamać ptakowi skrzydło? Że jak uderzysz pazurem, to zacznie krwawić? - spytała, nadal nieco złośliwie, acz w sumie była zainteresowana tym, co póki co zauważyła starsza wojowniczka.

Uniosła nieco brwi, bo początek wypowiedzi kotki zabrzmiał tak, jakby jej mówiła właśnie, że koty mają cztery łapy i ogon. Czyli coś wyjątkowo logicznego i czego sama by się domyśliła, gdyby jej tego nie powiedziała. A reszta wypowiedzi zabrzmiała... ogólnie. Czyli w sumie na razie nie dowiedziała się niczego ciekawego, torturowała sobie w najlepsze srokę, a teraz, żeby nie było, na głos podziękowała Gwiezdnym, pewnie tylko dlatego, by młodsza wojowniczka się od niej odczepiła, zostawiła ją w spokoju i miała, hm, połaskotane ego?
- Czyli w sumie nie odkryłaś jeszcze nic ciekawego? - podsumowała, nieco mrużąc oczy. - Rozumiem, że do tego, żeby się dowiedzieć jak na co polować będziesz potrzebowała poznęcać się co najmniej nad całym stadem ptaków? - dorzuciła jeszcze, a końcówka jej ogona drgnęła delikatnie, ciężko powiedzieć, z jakiego konkretnie powodu. Rozbawienia? Zirytowania?