Lekko uniosła brwi, gdy kotka zaczęła otwarcie wyrażać swoje niezadowolenie zachowaniem niebieskiej. No, nie dziwiła się, że w którymś momencie nie wytrzymała jej uszczypliwości, ale trochę bawiło. Taka już była; musiała się do wszystkiego dowalić, wszystko skrytykować i obserwować uważnie reakcję na swoje słowa. I Pszczeli Pył jej nie zawiodła. Nie zamiotła tego wszystkiego ogonem, nie udawała, że problemu nie ma, tylko otwarcie wyraziła swoje niezadowolenie.
- Och, ja nie mam większego problemu, myślę, że to ta sroka go ma - odpowiedziała, poruszając delikatnie ogonem. - Zresztą, nie rozumiem czego chcesz się tutaj nauczyć - dodała, ale to już naprawdę uszczypliwie, bo złota już próbowała jej to wytłumaczyć. - No i przeganiasz całą zwierzynę dookoła, pomyślałabyś czasami o innych. Widzisz, taka sroka cierpiąc dość mocno się drze, a mi wtedy ucieka cała zwierzyna - dodała, a następnie z krótkim cmoknięciem pokręciła głową.

Jezioro po prostu była niemiła i złośliwa. Nigdy nie miała w intencji porozmawianie z kimś tak o, bez żadnych korzyści, bez uszczypliwości i żartowania sobie z danego kota. Tak właściwie była okropnym kotem, ale zdawała sobie z tego sprawę. Nie zależało jej na zdobywaniu przyjaciół, tylko szacunku u klanowiczów ciężką pracą i umiejętnościami, a to drugie zdecydowanie uważała że ma. Ciężka praca też była u niej na porządku dziennym; trenowała nadal, mimo że nie była już terminatorką, ćwiczyła swoje zdolności, nie pozwalała mięśniom się zastać. Szkoda tylko, że przywódca nadal nie chciał dać jej terminatora, bo widocznie obawiał się jej potęgi, tsk.
- Ale ja chcę w tym konkretnym. I teraz nie mam możliwości zapolowania, bo zapewne wszystko już stąd uciekło - rzuciła, wzruszając barkami, wpatrując się uważnie w Pszczołę. Podobnie jak ona próbowała nauczyć się czegoś od sroki, która uciekała ze złamanym skrzydłem, tak Zamglona próbowała zobaczyć, jakie reakcje wydobędą jej durne i uszczypliwe odpowiedzi.

No cóż, Zamglone Jezioro spodziewała się po tej rozmowie... trochę więcej. Miała nadzieję, że Pszczoła to jeden z tych wojowników, co to jak mu się coś zarzuci, to świga dupą, krzyczy, ma problem, albo zaczyna się wykłócać, ale ona... niespecjalnie reagowała na wszelkiego rodzaju zaczepki, co było nowością dla Jeziora. Ona uwielbiała obserwować irytację kotów dookoła siebie, a ta nie przejawiała sobą nic takiego. Było to niesatysfakcjonujące.
- Nie chcę czekać - odparła niczym obrażone kocię. Nawet lekko zmarszczyła grzbiet nosa, że niby tak wielce niezadowolona tą odpowiedzią. Niemniej, zdecydowała już, że jak teraz Pszczeli Pył nie zareaguje tak, jakby to sobie Zamglona wyobrażała, to czas najwyższy odejść, bo naprawdę nie była to rozmowa najwyższych lotów...

Powstrzymała się od prychnięcia z niesmakiem, poruszając końcówką ogona w niezadowolonym geście. Pszczeli Pył była... zbyt spokojna. Nie dała się wyprowadzić z równowagi. I choć ich rozmowa nie była na najwyższym poziomie, raczej jakby rozmawiała ze sobą dwójka kociąt, które jeszcze nie potrafią wymyślić lepszych tekstów, aniżeli takie właśnie, to jednak nie zaczęła krzyczeć, naburmuszać się, ani nic w tym stylu, co nieco zawiodło Zamglone Jezioro, bowiem cóż, lubiła irytować innych, a ta tutaj była ciężkim przypadkiem.
- Nie mam doświadczenia z irytującymi terminatorami - odpowiedziała kwaśno, zgodnie zresztą z prawdą, bowiem nie miała żadnego terminatora, a młode koty unikała jak ognia, bo i tak zazwyczaj nie miały sobą nic ciekawego do zaprezentowania.

– Szczęściara. Mój terminator na każdym treningu zapewnia mi ból głowy. – rzuciła z lekkim uśmiechem. No tak, zapomniała, że Jezioro jeszcze nie miała miała żadnego terminatora. Z drugiej strony, oni bywali problematyczni i poza swoimi treningami, więc dziwne, że ona nie miała do czynienia z żadnym irytującym terminatorem. Ciężko jest ich unikać, szczególnie w obozie. Jak jej to się udawało?
– A w ogóle to minęło już wystarczająco czasu, żeby na tych terenach znowu dało się polować. Powodzenia! – powiedziała po chwili milczenia, bo zaczynała mieć dość tej rozmowy. Nie dlatego, że nie lubiła Zamglonego Jeziora, tylko po prostu chciała już wrócić i pójść "polować" gdzieś indziej. Po pożegnaniu się z kocicą wstała, wzięła swoją nieszczęsną srokę i podeptała w stronę obozu.

//zt?

Zmarszczyła nos z niezadowoleniem. Chciałaby mieć już w tej kwestii jakiekolwiek doświadczenie. Mieć już swojego terminatora, trenować go, wytrenować, no i móc startować w następnych wyborach na zastępcę, a potem przywódcę. Chciała mieć dużo do powiedzenia w klanie, bo po teraźniejszym przywódcy nie spodziewała się niczego dobrego. Ile miał w ogóle księżyców? Może wybierał się niedługo do przodków? W każdym razie; w obozie bywała rzadko, bo wszyscy ją irytowali, nie swoim zachowaniem, czy coś, tylko po prostu patrzeniem na nich, często też polowała, patrolowała, albo chociaż trenowała, żeby nie musieć patrzeć na pyski współklanowiczów. Może dlatego nie miała żadnej ciekawej historyjki o irytującym ją terminatorze, który po prostu sobie był w obozie i zrobił coś głupiego.
Następnie odprowadziła Pszczołę wzrokiem, machając ogonem ze zirytowania. Nie tego się spodziewała po tej rozmowie, miała nadzieję na trochę więcej jadu i skrzeczenia, a Pszczoła irytowała ją swoim stoickim spokojem, dlatego nie pożegnała się nijak, jedynie cicho prychnęła, a następnie ruszyła przed siebie. I tak zamierzała znaleźć inne miejsce na polowanie.

[zt]

Ostatnio Koźlorogi miał bardzo spokojne życie. Wręcz nie miał żadnych zmartwień i problemów. Jednak czy takie życie było idealne dla pointa? Nie do końca. Kozioł nie przepadał za tym kiedy było za spokojnie. Potrzebował zawsze czegoś co odgoniłoby go od… przemyśleń.  A niedawno miał ich bardzo sporo. Wręcz dręczyły jego umysł. Chociaż teraz nie były tak dręczące jak za czasów gdy Okoń postanowił go wystawić. Jednak jedna rzecz go od tamtego czasu cały czas zastanawiała. Gdziekolwiek nie był i cokolwiek by nie robił to zawsze usłyszał coś o Zaćmieniu. Jak nie usłyszał od innych to sam coś usłyszał. Nie rozumiał czemu miał wyostrzone zmysły gdy tylko dowiedział się czegokolwiek na jej temat. Nie pojmował czemu musiał na nią spojrzeć na zebraniach lub gdy tylko przechodziła obok.  Nawet jak ją wybijał sobie z głowy to ZAWSZE coś musiało mu przypomnieć o jej istnieniu.

Naprawdę nie chciał zawracać sobie nią głowy. Te głupie myśli sprawiały, że czasami nie potrafił się skupić na swoich zadaniach.  Kłębek różnych emocji dręczyły wtedy jego ciało. Niekiedy się zastanawiał czy złotofutra nie była jakąś zjawą, która rzuciła na niego przekleństwo.  Może była demonem czy jakimś innym stworem?
Myśli na niej temat zaczęły się nasilać po ostatniej ceremonii. To właśnie na niej zobaczył zupełnie inne oblicze kocicy. Był wtedy w jednym wielkim szoku i ta jedna chwila sprawiła, że w głowie pointa pojawiły się jeszcze gorsze myśli. Ha! Jego mózg chciał mu wmówić, że Zaćmienie nie ma serca z kamienia! To było nierealne.

Jednak fakt był taki, że od ostatniej ceremonii nie mógł sobie wybić jej z głowy. Ciągle słyszał jej imię lub kątem oka zauważał jej futro. Było to… męczące.
Innym faktem było to, że faktycznie zrobiło się głośno na temat kocicy. Konwalia mu przekazał informacje, że wiele kotów marudziło na jednooką. Dowiedział się kilka rzeczy ale nie były one jakieś… wielkie. Przypuszczał, że niektórzy wyolbrzymiali sprawę. Fakt, kocica zaszła mu za skórę gdy pozbawiła go kumpla. Oj jak bardzo był wtedy wściekły… Jednak po czasie przeszło mu. Wręcz przyzwyczaił się do tej sytuacji.  Więc czy bardzo chciał utrzeć nosa zastępczyni? Szczerze to zwyczajnie mu się nie chciało. Nie widział w tym sensu. Póki co wykonywała swoją pracę dobrze. Każdy patrol, trening czy inne rzeczy miała pod kontrolą. Jedynie można byłoby się przyczepić do jej zachowania względem innych i nic więcej. Dlatego nie rozumiał czemu Konwaliowy Sen tak bardzo chciał ją usunąć ze stołka zastępcy i pewnie niektórzy też.

Niezależnie od tego jak bardzo jej nienawidził to Zaćmienie jako zastępca sprawowała się dobrze. Nie ma co się okłamywać. Kozioł podchodził do tej sprawy realnie.
Westchnął ciężko przez pysk. Po co w ogóle tak myślał o tej sprawie? Przecież nic nie znaczyła. Była dla niego niczym prawda?

Trzepnął głową i ruszył przed siebie w głąb Sosnowego Kręgu. Czemu tam szedł? Chciał zobaczyć to miejsce jesienią. Zwłaszcza gdy jeszcze nie wszystkie liście spadły z drzew. I faktycznie, miejsce to było urokliwe o tej porze. Wszędzie walały się różne odcienie czerwieni, pomarańczu i brązu. Samoistnie wkradł się uśmiech na pysk pointa. Tak ładny widok sprawił, że na chwilę jego umysł się wyciszył. Koźlorogi powolnym tempem przechadzał się wzdłuż sosen.

Spokój opanował jego ciało i cieszył się z tego niezmiernie.

/

Zaczęło się ocieplać. Z jednej strony wilgoć i sezon w którym Niezapominajka łatwo wpadała w choroby. Zimno przedzierało się do skóry pod jakimś innym kątem a wychodzenie na zewnątrz podczas kolejnych opadów było nieznośne. Pogoda często doprowadzała ją do stanu melancholijnego, nic się jej nie chciało, a wychodzenie na treningi było niezwykle mozolne i czasem trzeba ją było ściągać lub budzić, gdyż wstać nie mogła, a senność mnożyła się z każdym dniem. Dlatego to przyjęła z większym entuzjazmem kiedy na ten jeden dzień wyszło słońce, susząc ziemię. Co prawda i tu znalazła powód co marudzenia, bowiem jaskrawość owego światła paliła ją w oczy i za każdym razem gdy akurat ustawiła się w jego stronę, marszczyła pysk z niezadowoleniem. Swoje kroki skierowała do polanki, której szczerze widziała w dni letnie jako patelnię śmierci, teraz jednak wyglądała jak coś mistycznego i nie mogła doczekać się na kolejne księżyce, chcąc zobaczyć ową część terenów całą w kwiatach. Jak na razie, musiała zadowolić się tym, co kwitło teraz. Zerwała żółtego kwiatka przy ziemi, obejrzała dokładnie, po czym mocowała się chwilę z łodyżką by ulokować go w miarę stabilnie w swoim ogonie. Zerknęła znów w górę, w poszukiwaniu większej ilości kolorów, jednak większość była w kolorach żółtych. O, i chyba białe i coś w fiolet? Na razie jednak żółć. Wybierała sobie co kilka kwiatków tego jednego, wtykając powoli w ogon, zaraz biorąc się za białego. Może te dać w większej ilości koło uszu?

//Owca

Pora Nagich Drzew powoli ustępowała miejsca kolejnej porze. Nie była to jeszcze pełnia Pory Nowych Liści, aczkolwiek Owca już mogła wybierać się na szukanie medykamentów, licząc na łut szczęścia, że uda jej się coś znaleźć. W końcu przyroda budziła się z zimowego snu.
Przechodziła w okolicach Sosnowego Kręgu docierając do jednej z większych polan. To właśnie tam napotkała Niezapominajkową Łapę, której krążąca po odsłoniętym terenie sylwetka zamajaczyła przed oczami Owczego Runa. Medyczka jak każdy chyba wie, nie była ekstremalnie towarzyska, ale mimo to postanowiła podejść do terminatorki. Głównie dlatego, że sama zamierzała się po tej polance rozejrzeć, a młodsza może natrafiła na jakąś mhm wyróżniająca się roślinę?
— Witaj Niezapominajkowa Łapo. — przywitała się cichym głosem, by przypadkiem nie wystraszyć kotki, gdyby ta jakimś cudem nie zauważyła zbliżającej się do niej medyczki. — um, udało ci się znaleźć coś...ciekawego na tej polance?

Lekko drgnęła na dźwięk głosu Owczego Runa, dlatego szybko odwróciła głowę w stronę dymnej by rozpoznać jakoś dodatkowo, kto do niej mówił. Stres jednak jakoś bardzo nie zelżał, po prostu się uspokoiła pod pewnymi względami. Co do zadanego pytania zerknęła na swoje kwiatki, potem na trawę i na to, co zdołała umieścić w ogonie, aż w końcu wzruszyła barkami.
- Nie wiem, czy coś ciekawego - stwierdziła w końcu. Znalazła kwiatki. Po prostu były całkiem ładne. Ciekawe? Może pod jakimś względem na pewno, w końcu gdyby się zagłębić na podłoże bardziej filozoficzne... jednak co Owcę mogły obchodzić losowe żółte małe kwiatuszki powtykane w futro? - Ładne. Gdybym znalazła jakiś świecący kamień to byłoby fajniej. A Pani szuka czegoś ciekawego?

W teorii nie powinienem mieć ochoty na wychodzenie z obozu ze względu na mogą dość chudą budowę ciała i krótkie futro... ale samotne polowania relaksowały mnie. No i pomagały one klanowi... dlatego postanowiłem wyruszyć do Sosnowego Kręgu i spróbować swoich sił.
Szedłem w ciszy, na ugiętych łapach i pod wiatr uważnie nasłuchując otoczenia.

Pochyliłem głowę by dokładniej przyjrzeć się śladom. Ruszyłem za nimi truchtem, ale nie chciałem zaskoczyć jegomościa dlatego nie starałem się iść cicho. Ale nadal byłem czujny... mam nadzieję że to nie jakiś dzikus który rzuci się na mnie bez powodu.

Zatrzymałem się i zmieniłem posturę na bardziej przyjazną - wyprostowałem się i uniosłem wysoko ogon którego końcówka drgała. - Hej, pomoc ci w czymś?! - krzyknąłem do nieznajomej chcąc brzmieć na kogoś kto nie chce jej zabić. To była chyba samotniczka, więc zawsze mogłem z nią chwilę pogadać i odprowadzić na granice czy cos.