Możliwe. Wrona nie miał zamiaru nikogo bić, póki nie miał dosłownie innej opcji. Trafi go źle, uszkodzi i... co? Wtedy to on będzie miał kłopoty przez czyjąś głupotę i uparstwo. Nie było to w żaden sposób uczciwe, miłe, dobre, nic. Po prostu nie było to czymś, co miał zamiar zaakceptować. Zresztą - co by to dało? Strachem by miał się dogadywać z kimś młodszym, słabszym, głupszym? Nie.
- Och... No tak - mruknął bardziej do siebie, niż do niej. Zaraz cicho westchnął, z ostrożnością opierając głowę o tę jej. Było to ledwo wyczuwalne, a sama pozycja w jakiej pozwolił sobie być trwała może raptem parę minut, nim znów odsunął łeb. - Hmh... Jeśli możemy takich nie liczyć, to... w sumie, i tak nie byłem nigdy na żadnym tak o. Nie wiem, niespecjalnie... umiem się do nich przekonać? Planuję jedynie wyjść z Zaćmionym Słońcem na polowanie.
Co było planem, który kreowali od tak dawna, że...! A mimo to, nie umiał nazwać tego żadnym rodzajem spaceru. Niewerbalnie więc dał znać Pszczole, że może czuć się nieco bardziej wyjątkowa od każdego kota na całym świecie - ją gdzieś zaprosił, mimo że znali się raptem ile? Księżyc?
- Dobrze, że dziś nie ma zimno. Wyobrażasz sobie tak czekać jakby padał śnieg? - zaśmiał się cicho pod nosem. Nienawidził śniegu, głównie przez trening... no, i przez to, że przyklejał się mu do futra i był po prostu męczący i drażniący. - Albo jakby była ulewa...

Ach, i ona się spinała, gdy dostawała dotyk. Zakodował to, tylko w odróżnieniu od niej - on nie wracał głową na nią. Nie, by nie chciał... wstydził się? Czuł się niepewnie? Nie wiedział, nie umiał sam określić swoich uczuć. Nie potrzebował może aż tak tego dotyku, dawania go, by go narzucać.
- Wtedy to sam siebie bym nie namówił. Nie ma chyba większego przeciwnika śniegu w żadnym z Klanów. Mam z nim chyba same złe wspomnienia - skrzywił się delikatnie. Potem, ostrożnie szturchnął ją w bok, głową machnął do góry. Coś mignęło! Nie spadło, jeszcze nie, ale jakikolwiek znak mógł oznaczać, że zaraz coś się stanie...?!

- O tam - mruknął cicho, zupełnie tak jakby tym ruchem miał nie spłoszyć gwiazd. Instynkt mu podpowiadał, że było to jak najbardziej słuszne - zdrowy rozsądek... nakazał mu odchrząknąć i spoważnieć. Cóż on niby nie myślał, żeby przed gwiazdami uważać, żeby czasem nie pouciekały?
Niemniej, tak właśnie zdawało się być. Znów długo nic nie migało. Ba, zdawało się nawet, że całe to wydarzenie było jedną wielką ściemą. Zrezygnowany czarnofutry już podnosił się nawet, z zamiarem przeproszenia za sytuację, gdy nagle...
- Patrz! Patrz! - krzyknął podekscytowany. Niebo w mig zaczęło zalewać się spadającymi gwiazdami, przecinając się przez chmury i rozjaśniając niebo. Ha! Może jednak warto było czekać?!

Trwał w bezruchu praktycznie cały ten czas. Zwykle przymknięte, znudzone oczy, teraz były szeroko otwarte, a pysk wykrzywiony w drobnym, zadowolonym uśmiechu. Rzecz jasna, cały widok był specjalny. Być może był jednym z nielicznych, którzy mieli szansę go zobaczyć... być może długo już nie będzie mógł nikt tego widzieć? To dawało mu dziwne, przyjemne uczucie gdzieś z tyłu głowy. Że mógł to przeżyć.
Niemniej... jak wiadomo, wszystko co piękne też musiało się kiedyś kończyć - prawda? Stąd też w końcu i gwiazdy zaczęły spadać mniej gęsto, aż wreszcie - jakoby w ogóle nic nigdy się nie stało. Nie wiedział nawet ile tu stali, obserwując całe to zjawisko, ale... nie obchodziło go to. Mógłby tu z nią być w tej chwili całą noc, dwie, nawet trzy, jeśliby to znaczyło, że znów mógłby to zobaczyć.
Wzrok przeniósł na nią. Poruszył delikatnie uszami, czując jak podekscytowane serce nadal bije mu nieco szybciej, niżeli jak normalnie.
- Chcesz... wracać? Czy może jeszcze chcesz się przejść i pogadać? - rzucił cicho, mrukliwie. Tak, by nie psuć tej chwili. Bo teraz, nie ważne jak przed chwilą był niechętny na nic, miał tyle sił co młode kocię po zobaczeniu nie wiadomo jakich cudów.

- Możliwe... - mruknął z cichym westchnieniem. Miało to jakiś sens, jak najbardziej. Niemniej, nie myślał o tym zbyt głęboko - choć w Gwiezdnych niby wierzył, tak nie umiał im przypisywać takich rzeczy. Z drugiej strony, nie śmiał wykluczyć, że czasem mogli doprowadzać do takich cudów.
- Chodźmy w takim razie - odparł zaraz, głową kiwając na to, by ta ruszyła za nim. Miła noc. Oby takich częściej.

[zt]

Stokrotka pierwszy raz udała się na spacer poza obóz. W towarzystwie taty i mamy. Całą podróż czuła się jednak wewnętrznie spięta, bo chciała im dzisiaj coś wyznać. Zdecydowała, że zrobi to sama, bez towarzystwa Tęczowej Chmury. Chciała by się silna. Tak, jak mama. Samodzielna. Przynajmniej w tej kwestii mogła taka być. Nie podziwiała natury, bo nie miała jak, jedynie zwracała uwagę na zapachy unoszące się w pobliżu. Gdy w pewnym momencie przystanęli z rodzicami zatrzęsła ze stresu wąsami i zwróciła się do nich w tej konkretnej sprawie.
- Mamo, tato, chcę wam coś powiedzieć. Coś ważnego dla mnie - starała się zwrócić mordką w ich stronę, ale było to trudne, gdy miała do czynienia z dwoma kotami, a nie jednym.

Kotka starała się być jak najbardziej opanowana. Spory jak dla niej czas przygotowywała się do tego dnia. Miała obawy, że zbyt szybko podjęła decyzję, by powiedzieć to wszystkim ale... na prawdę źle czuła się będąc traktowaną jak kocur. Ten dyskomfort z każdym ,,byłeś", ,,robiłeś" był nie do zniesienia. On tak właściwie upewniał ją na przestrzeni ostatnich paru księżycy, że rzeczywiście jest coś nie tak. A nie może oszukiwać rodziców, gdy chciała powiedzieć o tym rodzeństwu, a Tęczowa Chmura już o tym wiedziała. Drgnęła nerwowo ogonem, gdy z ust mamy wydobyło się krótkie ,,hm?". Oni nie wiedzieli jeszcze co im powie. Może się wystraszą, obrzydzą nią? Ich własnym dzieckiem? Nie widziała tego. Nie mogła długo zwlekać, bo z sekundy na sekundę stresowała się coraz bardziej.
- Ja um. Czuję od kiedy pamiętam, że coś jest nie tak... ze mną. To dziwne, ale ja nie czuję się jak kocur, ale bardziej jak kotka. I wiem, że to jest trudne do zrozumienia, może nawet obrzydliwe, ale wole, jak mówi się do mnie jak do kotki... - podkuliła ogon i zacisnęła zęby w stresie czekając na werdykt rodziców.
Nawet nie wiedziała jak wyglądają ich pyski. To też nie miała pojęcia jakie będą ich słowa zanim się odezwą. Ale może to i lepiej? Jeśli zareagują źle to przynajmniej nie ujrzysz ich obrzydzonych, złych pysków Stokrotko.

Tak jak Stokrotka przypuszczała... było źle. A chciała być tylko szczera. Bo tak doradzała jej chociażby Tęczowa Chmura. I wewnętrzna sprawiedliwość. Czując ten napięty zapach matki i szybki oddech, Stokrotka czuła jak serce podchodzi jej do gardła. Uszy położyła ciasno na głowie, a najerzony ogon zadrgał niepewnie ściśnięty między jej nogami. Tata nawet się nie odezwał. Było słychać szczęk jego zębów, gdy zamykał pysk, z którego nie wydobyło się żadne słowo.
- No... po prostu. Trudno to wytłumaczyć. Czuję się jakby moje ciało nie było moje. Jakby, nie pasowało do tego kim jestem. Ja-ja przepraszam mamo, że jestem takim kotem. Ale lepiej było wam powiedzieć niż- niż nie pra-prawda?
Bo cóż innego było zrobić w tej sytuacji. Była złym dzieckiem. Złym synem. Nie powinna taka być. Powinna być chłopcem, bo chłopcem się urodziła. Ale... nie była nim. Za każdym razem gdy czuła zapach kotek, miała wrażenie, że tak właśnie powinna pachnieć. Że w ten sposób byłaby szczęśliwsza. I gdyby między tylnymi łapami miała inne ciało. I jakby jej głos był bardziej dziewczęcy. Tak, żeby mogła bawić się i przyjaźnić z innymi kotkami jak równa im kotka. Dziewczyna, kotka, kocica, samica.

Zawiodła. Okazała się być jednym wielkim rozczarowaniem dla matki. Tego najbardziej się bała. Ale nie miała serca już udawać. Nie miała. Bo teraz już ma. To był błąd, żeby podzielić się tym z mamą. Tym... obrzydliwym uczuciem. Nie czuję się gotowa by po tej sytuacji powiedzieć komukolwiek innemu. Ale przecież ufała mamie. Skąd miała wiedzieć, że to będzie tak fatalna decyzja. Brzuch zaczął ją boleć, a gardło ścisnęło się wąsko. Stokrotka miała problemy z oddychaniem ze stresu. Ale próbowała je zniwelować. Musiała jakoś się trzymać. Jeszcze... jeszcze został tata. Mama wróciła zła do obozu, ale Falująca Trawa zostawał. Może on zrozumie? Pomoże jej się uspokoić? Chociaż tak właściwie Stokrotka nie chciała sobie teraz robić nadziei. Bo bała się. Że jeśli takową sobie wytworzy to przejdzie się na tym jeszcze mocniej. Jego słowa zdawały się być a jakiś sposób wyrozumiałe. Spróbował nawet odezwać się do niej tak jak do kotki. Tak jak o to prosiła. Tylko o to tak właściwie. Nie musieli jej przecież rozumieć. Bo to było brzydkie i nienormalne, to kim była.
- T- spróbowała odpowiedzieć, ale nie wydobyło się z jej pyska nic poza tym.
Jedyne co mogła zrobić oprócz odpowiedzenia ojcu na pytanie, skoro stres był tak wielki, że nie mogła mówić to pokiwać głową. Drżącym ruchem, ale pełnym, łba do góry i na dół. Parę razy. Sierść najeżyła się już na całym jej ciele. Nie miała odwagi jednak podejść do taty i szukać u niego jakiegoś pocieszenia w postaci otarcia się o niego. Bo dalej czuła się niepewnie. Jej opuszki stawały się wilgotne, bo ze stresu zaczęła się pocić. Ugh. No i czemu nie potrafiła być zwykłym chłopakiem? Tak jak powinna?

Tata o wiele lepiej przyniósł jej wyznanie. A jednak. Było to trochę uspokajające, ale dalej martwiła się mamą. W końcu ona była dla niej też ważna. Najważniejsza na świecie razez z tatkiem. Bardzo bolało ją to co się wydarzyło. W końcu to nie był ,,wymysł". Tylko jej szczere uczucia. Dyskomfort we własnym ciele. Na pewno straciła wiele zaufania do mamy. Nie będzie to łatwo zmienić. Ani też uspokoić Żmijowy Syk. Nawet jeśli tata miał spróbować to zrobić. Na razie jednak najważniejsze jest to, że Falująca Trawa ją dalej kocha prawda? Może mama... może mama jej już nie ko- Nie. Nie nie nie. Tak na pewno nie jest. Przytuliła się jeszcze raz do ojca po jego słowach. Chce być silna. Tego uczyła ją mama. Ambicji, determinacji. Nie może się rozłamać na wiele małych kawałeczków. Nawet jeśli już w pewnym sensie pękła. Dadzą sobie radę z tatą. Kiwnęła jeszcze raz chwiejne głową próbując się uspokoić, ale jej ogon dalej sztywno trwał między jej nogami.
- Dzię- Dzięki ta-tato. Też cię ko-kkocham - odpowiedziała mu i odsunęła się od niego. Chyba nic więcej nie pozostawało niż wrócić do domu, więc po chwili czasu na uspokojenie się zawinąć do domu.