Sosnowy Krąg

Położyłem uczy mrużąc oczy gdy kotka wygięła grzbiet i nastroszyła futro. Jednak gdy zaczęła tłumaczyć co ją tutaj sprowadziło nieco się rozluźniłem i podeszlem na długość lisa do niej. - Spokojnie. Kiedy sie on zagubił? I... jak wyglądał? Był czarny? W jakim wieku? - zacząłem zadawać podstawowe pytania pochylając łeb chcąc wyczuć jakąkolwiek woń zaginionego.

_________________

Kocurowi na razie nie udało się wyczuć woni poszukiwanego na samotniczce, a przynajmniej tak mu się wydawało, bo ciężko było rozróżnić dwa podobne do siebie obce zapachy. Nie poczuł też aromatu mleka, więc to kocię musiało być całkiem duże.
– Nie pamiętam... ale na pewno jeszcze dzisiaj! Mówiłam mu, żeby został w lęgowisku, a kiedy wróciłam z polowania, jego już nie było! Przepadł! I- Tak, był czarny! Tylko na piersi miał niewielką, białą plamkę. Sierść długa, oczy zielone, jak trawa. – mówiła szybko i z zapałem, napędzanym nadzieją, jaką jej dawał nieznajomy.

Wysoka Łapa: P: 2 | S: 10 | Z: 26 | Sz: 13 | O: 7 | HP: 105 | W: 115
· Ostre pazury | Sokoli wzrok
· Tropienie [2], Skradanie się [2]
· Rozwinięte umiejętności: +2 tropienie

- Z jednej strony szybciej byłoby się rozdzielić, ale z drugiej mogłabyś trafić na innego Gromiaka co raczej nie skończyłoby się dla ciebie dobrze. - powiedziałem rozglądając się na boki zastanawiając się w którą stronę pójść. - Jak miał na imię? - spytałem się kierując się w pierwsza lepsza stronę by nawoływać kocurka.

_________________

Szylkretka stała i patrzyła na Wysoką Łapę nieco zmieszana, nie bardzo wiedząc, co powinna powiedzieć na jego słowa. Przez chwilę milczała, uznając, że on rozmawiał ze sobą, potem jednak stwierdziła, że może jednak powinna coś powiedzieć. Otworzyła pysk, ale zanim zdążyła z siebie wydobyć jakiekolwiek słowo, kocur zadał pytanie.
– Węgielek... – odparła po chwili. Zdawało jej się, że już wcześniej wspominała imię swojego synka, ale cóż, być może umknęło to klanowiczowi. Tak czy siak, nie było teraz czasu na dyskusje. – Czy... mam pójść za tobą? – spytała niepewnie, kiedy Wysoki gdzieś ruszył.

Wysoka Łapa: P: 2 | S: 10 | Z: 26 | Sz: 13 | O: 7 | HP: 105 | W: 115
· Ostre pazury | Sokoli wzrok
· Tropienie [2], Skradanie się [2]
· Rozwinięte umiejętności: +2 tropienie

- Tak będzie bezpieczniej dla ciebie. - kiwnąłem głową by kotka szła za mną i zacząłem nawoływać imię jej syna próbując jakkolwiek wytropić dzieciaka. Posiadanie dzieci jako samotnik jest straszne. Jak Hanka sobie z nami wszystkimi radziła wcześniej? Przecież było nas z siedmiu!

_________________

Samotniczka skinęła łbem i podążyła posłusznie za Wysoką Łapą. Zdawała się ufać młodemu kocurowi. Terminator zaczął nawoływać zaginionego kocięcia, lecz na razie odpowiadała mu jedynie cisza. Szylkretowa kocica także nie pozostawała bezczynna - rozglądała się dookoła i węszyła uważnie w nadziei na odnalezienie znanego jej zapachu.
Po jakimś czasie spędzonym na błądzeniu po łące, Wysoka Łapa jako pierwszy znalazł trop w postaci innych kocich śladów, również pachnące samotnikiem, jednak były one nieco mniejsze od tych szylkretki. Powadziły one prosto w kierunku Świetlikowego Zagajnika. Sądząc po zapachu, ich właściciel musiał tutaj przechodzić jakiś czas temu, choć na pewno jeszcze dzisiaj. Czy był nim ten sam Węgielek, którego szukali?

Wysoka Łapa: P: 2 | S: 10 | Z: 26 | Sz: 13 | O: 7 | HP: 105 | W: 115
· Ostre pazury | Sokoli wzrok
· Tropienie [2], Skradanie się [2]
· Rozwinięte umiejętności: +2 tropienie

Spojrzałem na towarzyszkę i wskazałem na znaleziony trop - Czy zapach przypomina Węgielka? - spytałem. Jeśli odpowiedź była twierdząca przyśpieszyłem kroku z nosem przy ziemi, próbując nie zgubić woni. Czasem podnosiłem łeb nawołując kociaka.

_________________

łąki, pola --> głębia lasu (Świetlikowy Zagajnik)

Gdy Wysoka Łapa zwrócił uwagę samotniczki na znalezione przez niego ślady, ta podeszła do znaleziska i pochyliła lekko łeb, uważnie je wąchając. Wkrótce jej ogon zrobił się nieco żywszy, a sama przez krótką chwilę przyglądała się lasowi, do którego ów ślady zmierzały, jakby próbując stąd dostrzec znajome czarne futro.
– T-Tak, to on! – odpowiedziała, a następnie wraz z kocurem zaczęła podążać za tropem.
Tropili oni całkiem długo. Zdążyli już dojść do serca Świetlikowego Zagajnika, a ślady prowadziły dalej. Periodyczne nawoływania także niczego nie dawały. Zdawało się, że poszukiwany znajdzie się po drugiej stronie lasu, tam, gdzie znajdowało się Oko Gór, lecz ku zaskoczeniu dwójki... ślady nagle się skończyły. Nie był to jednak koniec tropu, bo zapach zaprowadził do jednego z rosnących nieopodal drzew. Widać było na nim świeże ślady po pazurach, prowadzące wyżej po pniu. Gdyby Wysoki uniósł łeb, zobaczyłby puszystego, czarnego kocurka, wylegującego się na wysokiej gałęzi - położonej mniej więcej trzy zajęcze skoki nad ziemią. Był całkiem duży, wyglądał gdzieś tak na osiem księżyców. Rozkoszował się ciszą, zupełnie nie zauważając, że ktoś się znajdował na dole. Jednak szylkretka zaraz dała mu o tym znać zaskoczonym, wręcz zszokowanym wdechem.
– Węgielku! WĘGIELKU! O MATKO-! ZŁAŹ STAMTĄD NATYCHMIAST! Jeszcze zrobisz sobie krzywdę! Spadniesz i- i...! – krzyczała panicznie, nie mogąc jednak dokończyć ostatniego zdania. Chociaż jej zbladłą z przerażenia skórę chowało futro, to słychać było po przyspieszonym oddechu, że nie czuła się teraz dobrze. Zdawało się, że zaraz zemdleje.
Tymczasem czarno-biały kocur spojrzał niezbyt przejęty na matkę i po chwili cofnął uszy, wyraźnie niezadowolony z tego spotkania. Ignorował przy tym stojącego obok klanowicza, jak gdyby nie istniał.
– Sama sobie złaź! – burknął obrażony, a potem odwrócił od niej wzrok.

Wysoka Łapa: P: 2 | S: 10 | Z: 26 | Sz: 13 | O: 7 | HP: 105 | W: 115
· Ostre pazury | Sokoli wzrok
· Tropienie [2], Skradanie się [2]
· Rozwinięte umiejętności: +4 tropienie

Co za niewdzięczny bachor. Chyba nigdy nie będę mógł mieć dzieci. Takie malutkie kocięta jeszcze ujdą bo możesz od nich uciec na luzie i same też się bardzo nie oddalą... ale ten jegomość nie zasługiwał na matkę. Naprawdę. Gdyby wychowywał się jak ja na pewno by nie odwalał takiej maniany... zaraz czy ja dziadzieje? To jeszcze nie ten wiek cholera!
- Spokojnie, ważne że już wiemy gdzie jest. - powiedziałem do zakłopotanej matki poszukiwanego. - Da radę pani go zdjąć czy..? - spojrzałem w górę zastanawiając się jak mogę w razie czego się tam dostać. Nie miałem jeszcze wspinaczki na treningu, ale może to odpowiedni moment by się nauczyć?

_________________

Szylkretka jeszcze parę razy nawoływała syna, lecz ten jak gdyby jej nie słyszał. Łapy u niej zadrżały, czuła się coraz gorzej i zaczęła panicznie kręcić łbem dookoła, jednak głos Wysokiej Łapy nieco ją uspokoił, a przynajmniej na tyle, by nie wpaść kompletnie w panikę.
– A-a-ah, no właśnie problem w tym, że... że n-nie mogę. Nigdy nie byłam dobrą w wspinaczce, a mój syn... – tu przerwała westchnięciem i spojrzała ponownie na obrażonego wspinacza, który zdawał się dalej ją ignorować. Serce u niej biło szybko, instynktownie chciała uratować swoje dziecię mimo strachu, lecz najpierw powróciła ślepiami do klanowicza, zastanawiając się, czy nie lepiej powierzyć mu tą akcję ratunkową.

Wysoka Łapa: P: 2 | S: 10 | Z: 26 | Sz: 13 | O: 7 | HP: 105 | W: 115
· Ostre pazury | Sokoli wzrok
· Tropienie [2], Skradanie się [2]
· Rozwinięte umiejętności: +4 tropienie

Westchnąłem ciężko. Chyba nie powinienem pytać się kotki o to jak się wspina, ale cóż. Nie ma innego wyboru. - Hm. To go ściągnę. Nigdy się nie wspinałem ale ogarnę, jak się to robi? - spytałem wpatrując się w dzieciaka na drzewie. W sumie mógłbym go złapać i zrzucić tak by spadł na cztery łapy, nie? I byłoby okej. On jest za duży żebym schodził z nim jak z kocięciem!

_________________

Na pytanie kocura szylkretka najpierw posłała mu zaniepokojone spojrzenie, zaczynając wątpić w to, czy na pewno może mu powierzyć życie syneczka, a potem popatrzyła niepewnie na drzewo. Z drugiej strony, sama też niewiele mogła zrobić.
– A-a-a j-ja nie pamiętam... Wiem tylko, że trzeba się mocno trzymać pnia. – wymamrotała cicho, cała się paląc ze wstydu. Żałowała, że nie mogła w żaden sposób pomóc ani nieznajomemu, ani swojemu własnemu synowi. – P-przepraszam... – dodała jeszcze ciszej, tak bardzo, że Wysoki ledwo mógł to usłyszeć. W jej oczach zaczęły się zbierać łzy. Miała ochotę płakać przez to, że była aż tak bezużyteczna.

Wysoka Łapa: P: 2 | S: 10 | Z: 26 | Sz: 13 | O: 7 | HP: 105 | W: 115
· Ostre pazury | Sokoli wzrok
· Tropienie [2], Skradanie się [2]
· Rozwinięte umiejętności: +4 tropienie

/BOŻU ZAPOMNIALAM

Mocno trzymać pnia. No dobra. Tyle mogłem się domyśleć. Podszedłem do drzewa i spojrzałem jeszcze raz w górę i wbiłem pazury jak najwyżej. Spróbowałem się podciągnąć... ymm, czy ja to robię dobrze?

_________________

– P-Proszę, b-bądź ostrożny! – rzuciła szylkretka z takim przejęciem, jak gdyby nieznajomy był jej drugim synem. Sama niewiele mogła tutaj zrobić, dlatego po prostu stała z boku i obserwowała poczynania terminatora, w myślach się modląc o pomyślność jego wspinaczki. Dopóki kocur nie znajdował się wysoko, patrzenie na niego nie było dla niej tak straszne, jak na swojego syna.
Wysoka Łapa zbliżył się do pnia i wbił mocno pazury swoich przednich łap w korę tak wysoko, na ile mógł, samemu przy tym wyciągając się, jak struna. Następnie spróbował się podciągnąć, polegając na sile przednich kończyn, co nie było łatwym zadaniem z uwagi na to, że nie miał jej zbyt wiele. Ostatecznie ledwo, ale jakoś udało mu się podciągnąć, jednak wciąż miał sporo wspinaczki przed sobą.
Tymczasem Węgielek, zainteresowany tym, co się stało na dole, zaczął z ciekawością obserwować Wysoką Łapę.

Wysoka Łapa: P: 2 | S: 10 | Z: 26 | Sz: 13 | O: 7 | HP: 105 | W: 115
· Ostre pazury | Sokoli wzrok
· Tropienie [2], Skradanie się [2]
· Rozwinięte umiejętności: +4 tropienie

Trzymałem się jak najmocniej i jak najbliżej kory i wbijałem po kolei każdą z łap coraz to wyżej i wyżej. Nie szło mi to jakoś szybko... ale chyba szło. Gorzej było z momentem gdy miałem wejść na gałąź na której był młodziak. Niepewnie wyciągnąłem przednią łapę a potem każdą kolejną i niezgrabnie stanąłem przed Węgielkiem.
- To co, idziemy czy mam cię znosić jak kociaka na dół? Musimy o czymś pogadać przy twojej mamie. - powiedziałem do niego poważnym tonem. Niby kociak, niby zachowywał się jak kociak i móżdżek miał kocięcy, ale może jak wyjaśnię mu że oddalając się od mamy może zginąć z łap klanowych i nieklanowych kotów to coś zrozumie.

_________________

– EEE! A ty gdzie się pchasz?! – syknął Węgielek, póki terminator się spinał. Oj nie, taki obrót sytuacji to już mu się nie podobał. Z drugiej strony, nie miał dokąd się udać, dlatego jedyna opcja, która mu przyszła do głowy, było pozostawanie na gałęzi i czekać na cud. Kocurek miał nadzieję, że klanowicz spadnie z drzewa lub zmieni zdanie, lecz tak się nie stało.
Wysoki powoli i niezgrabnie wszedł na tą samą gałąź, na której siedziało ów kocię. Czarno-białemu już wcześniej nie podobało się to, że jakiś przypadkowy kocur pchał się do nieswoich problemów, ale nic w związku z tym nie robił, jedynie trzepnął ogonem z irytacji. Tymczasem jego matka z przerażeniem obserwowała to, co się działo na sporej wysokości. Widok ten ją przerastał, ale jednocześnie chciała wiedzieć, co się dzieje z jej synem, dlatego ciągle to odwracała wzrok, to ponownie spoglądała na tę dwójkę.
– Spadaj! To nie twoja sprawa! – burknął w odpowiedzi na jego słowa, wyginając lekko grzbiet i strosząc swe kruczoczarne futro. Widać, że nie był zainteresowany prowadzeniem dalszej rozmowy z obcym mu kotem. – A zresztą...! I tak znudziło mi się siedzenie na tej gałęzi. Sam sobie zejdę, tylko zejdź mi z drogi! – dodał, zanim Wysoki zdążył cokolwiek powiedzieć na jego poprzednie słowa. Już się powoli zbierał do zejścia, ale czekał, aż klanowicz się ulotni, bo w tej chwili zagradzał mu drogę do pnia.

Wysoka Łapa: P: 2 | S: 10 | Z: 26 | Sz: 13 | O: 7 | HP: 105 | W: 115-5=110/115
· Ostre pazury | Sokoli wzrok
· Tropienie [2], Skradanie się [2]
· Rozwinięte umiejętności: +4 tropienie

Mhm, spoko, najchętniej to bym cię zepchnął gówniarzu za to co gadasz. Masz szczęście że twoja matka tu jest... współczuje jej takiego życia. Jeśli jest to jej jedyne kocię to nie widzę zbyt jego przyszłości. Może kiedyś trafi się jej lepsze dziecko. Zmarszczyłem brwi i coraz bardziej zirytowany odwróciłem się w stronę pnia i wbiłem pazury przednich łap w korę by następnie zrobić to samo z tylnymi łapami. No i spróbowałem zejść tym samym sposobem co poprzednio... tylko że w dół, z głową skierowaną ku górze.

_________________

Węgielek z irytacją obserwował Wysokiego, póki ten równie powoli i ostrożnie spuszczał się z powrotem na ziemię. Czekał zniecierpliwiony, aż klanowicz w końcu zejdzie z łaski swojej i ustąpi mu drogę. Najchętniej to po prostu zepchnąłby go z tej gałęzi, żeby zobaczyć jego minę, ale rozum go powstrzymał.
Po dłuższej chwili, która dla Węgielka zdawała się trwać wieczność, Wysoka Łapa w końcu znalazł się na ziemi, cały i zdrowy. Była to dobra praktyka dla terminatora, ale nie wszyscy tego doceniali. Młody samotnik przewrócił oczami, po czym sam spuścił się na dół, szybciej i zgrabniej. Widać, że miał w tym większe doświadczenie.
Całe to wydarzenie obserwowała zmartwiona matka i gdy tylko Węgielek postawił wszystkie cztery łapy na stabilnym gruncie, od razu do niego podeszła, by go dokładnie obejrzeć, chcąc się upewnić, czy wszystko z jej synkiem było w porządku.
- Oh, Węgielku, jak dobrze, że jesteś już cały! Nigdy więcej tak nie rób! - zamruczała, po czym zajęła się wygładzaniem jego futerka na łbie.
– FE, MAMO! Zostaw mnie! – burknął młody i cofnął głowę, krzywiąc się lekko. Widać było, że miał już dość tej nadopiekuńczości, ale matka nie przestawała.
– No jak mam cię zostawić, no? Przecież beze mnie zrobisz sobie krzywdę! No już, dzisiaj wystarczająco narobiłeś mi nerwów. Przeproś ładnie tego miłego klanowiaka i wracamy do domu. – na jej słowa Węgielek jedynie prychnął cicho, niezbyt chętny do składania przeprosin. Właściwie to w ogóle nie czuł się tutaj winnym. Za co miał niby przepraszać, skoro nie zrobił nic złego? – Ahh... Wybacz za mojego synka. Tysiąc podziękowań i najmocniej przepraszam za to zamieszanie. To się już więcej nie powtórzy! – rzekła, tym razem zwracając się do terminatora.

Wysoka Łapa: P: 2 | S: 10 | Z: 26 | Sz: 13 | O: 7 | HP: 105 | W: 110-3=107/115
· Ostre pazury | Sokoli wzrok
· Tropienie [2], Skradanie się [2]
· Rozwinięte umiejętności: +4 tropienie

Gdy wylądowałem na ziemi nie spuszczałem wzroku z młodzika, moja mina była poważna... po prostu nie chciałem żeby cokolwiek stało się tej małej rodzinie. - Wiesz że inny klanowy kot mógł cię zabić? Kolejna twoja wizyta na granicy może zakończyć się twoją śmiercią. - rzekłem stanowczo i posłałem krótkie spojrzenie jego matce, pewnie nastraszyłem bardziej ją niż jego, ale lepsze to niż robienie tego samego błędu po raz kolejny.
- Mam nadzieje że tak będzie, trzymajcie się. - skinąłem głową na pożegnanie i postanowiłem wrócić do obozu. Ode chciało mi się polowania.

/zt

_________________

***

GO RĄ CO.
Ale jakim byłbym (prawie) wojownikiem gdybym nie starał się wyżywić klanu? Trzeba korzystać bo o zwierzynę łatwiej niż w Porę Nagich Drzew! Wolę ten nieznośny żar niż klejący się śnieg, ew.
Ruszyłem w stronę Sosnowego Kręgu, w ciszy i skupieniu słuchając i obserwując otoczenie.

_________________

chcę być jak syn koleżanki twojej matki

zawsze tak idealny jak, jak z okładki
być jak syn koleżanki twojej matki
twojej matki, twojej matki

Starlight