- Nie na tyle, bym nie mógł ci pomóc - odparł, wszak pies stanowił realne zagrożenie, zioła zaś mógł zebrać już o stoczonej walce, o ile, oczywiście, w dalszym ciągu uzna to za odpowiedzialne zachowanie. - Oczywiście, że chciałbym. Prowadź.
Woleliby wszak, by wspomniany drapieżnik nie spowodował śmierci jednego z młodych wojowników lub niesfornych terminatorów.

Konwaliowy Sen również postanowił rozpocząć skradanie się. Poruszał się na ugiętych łapach, pod wiatr, utrzymując głowę i ogon na poziomie ciała. Uważał, by nie nastąpić na żaden element podłoża, używał naturalnych osłon i zastygał w bezruchu w celu uniknięcia wzroku zwierzęcia, zaś ciężar ciała przeniósł na tylne kończyny - na wszelki wypadek. Ściszył swój oddech i, jeśli udało mu się znaleźć wystarczająco blisko psa, wyskoczył w jego kierunku, chcąc pazurami przeorać prawe oko drapieżnika.

Powstrzymał skrzywienie pyska, gdy poczuł ból połączony z krwią plamiącą jego kryzę - czyniła to coraz mocniej z każdym mijającym uderzeniem serca i jedynym, co pocieszało kocura był fakt zadanych drapieżnikowi obrażeń.
Mrużąc oczy i jeżąc niesplamione jeszcze krwią futro na karku podniósł się, by następnie z wyraźną irytacją zaatakować pazurami drugie, obecne jeszcze oko psa, żywiąc nadzieję na to, że będzie to ostatni niezbędny do jego zabicia atak.
Doprawdy, wolałby, gdyby walki niezwiązane były z taką ilością brudu - czyniłoby to wiązaną z nimi satysfakcję znacznie czystszą.

- Poradzę - odparł lakonicznie, przez uderzenie serca obserwując truchło zwierzęcia. Pozostawał zniesmaczony posoką znajdującą się na swym futrze, toteż chwilę później począł oczyszczać jego większość - utrzymując stosowną odległość od rany - z szkarłatnej, niezastygniętej jeszcze krwi. Nie chciał wszak zwabić do obozu żadnego drapieżnika. - Pozbycie się tego truchła pozostaje na twoich barkach, Pszczeli Pyle. Owocnych łowów.
Po tych słowach, jeśli kotka go nie zatrzymała, ostrożnie skinął jej głową by następnie oddalić się w kierunku gronowego obozu.