Tęczowa Chmura również nie wiedziała co na to poradzić. W sumie, chyba było lepiej jak już to zostawi. Przecież nie będzie się za nikim głupio uganiać.
- Yhmm... - zamruczała, z zamyśleniem na słowa kotki. W sumie dobrze, że ta rozmowa się już skończyła. Zdążyło już jej się nawet zrobić głupio, że mogła się komuś żalić. Pewnie brzmiała samolubnie...
Na szczęście, pojawił się nowy temat. Niebieska spojrzała lekko zmieszana na słowa Białej Łapy o Mewim Krzyku. Jej wytłumaczenia odnośnie stwierdzenia, że jasno-futra kotka jest ładna, i że to nie tak, że się zakochała, brzmiały dość dziwnie...
- Tak... Rozumiem - miauknęła, z lekka niezręcznie szczerząc ząbki. - Ja też poznałam kogoś z Klanu Wichru. Dwie wojowniczki, Zawilcową Łąkę i Słodki Nektar. Były bardzo miłe. Pierwsze zagadały. Zawilcową Łakę może widziałaś gdzieś w tłumie. Ma takie piękne, charakterystyczne futro. Jedną połowę ciała ma czarną, a drugą szylkretową. Chciałabym też mieć takie futerko - powiedziała wspominając nietypowy wygląd wojowniczki z Klanu Wichru.

Nadal było jej żal Tęczowej Chmury. Miała nadzieję że jej samej uda się utrzymać kontakt z jej mistrzem. Raczej nie wyobrażała sobie innej sytuacji. Korzenny Język nie był na razie ani zastępcą ani przywódcą, więc powinien znajdywać dla niej czas jak już zostanie wojowniczką. Dla niej to była czysta abstrakcja. Jeżeli Rozżarzonej Gwieździe naprawdę by zależało na spędzaniu czasu z swoją byłą terminatorką to na pewno by go znalazł.
Biała Łapa poczuła się zazdrosna o ładną kotkę z Klanu Wichru. Zawilcowa Skórka to, Zawilcowa Skórka tamto. Ble. Nie wiedziała dlaczego aż tak jej źle z tym że Tęczowa Chmura znalazła sobie znajome w innym klanie, ale denerwowało ją to że tyle o nich mówi. Może gdyby Tęczą nie powiedziała że tamta wojowniczka jest "piękna" to wcale nie byłaby zazdrosna. Czy o Białej Łapie też mówiła że jest piękna. Może chociaż że jest śliczna?
- Och cieszę się że znalazłaź przyjaciół w innym klanie. Musisz nas kiedyś poznać. Mam nadzieję że kiedyś jeszcze je zobaczysz, wiesz tak poza zgoramadzeniem - powiedziała utrzymując swój radosny ton, chociaż w środku wszystko aż ją rozsadzało. Niech obie te wichrzaczki zginą zjedzone przez lisa, spłoną cokolwiek.

- Nah... - zamruczała z lekkim zmieszaniem. - Jakie tam przyjaciółki, rozmawiałyśmy tylko chwilę. Praktycznie tylko poznałam ich imiona, bo przywódcy zaczęli mówić i trzeba było być cicho. Mojego imienia pewnie nawet nie zapamiętały. Następnym razem będziemy razem poznawały nowe osoby, co? - zapytała, jednym susem przeskakując średniej grubości gałąź na ich drodze.
Jeszcze kilka kroków i pomiędzy drzewami kotka dojrzała znajomo rozciągające się polany. Przed nimi rozciągał się Skrzypiący Grąd. Kotka już chciała wesoło odezwać się do Białej Łapy na jej widok, lecz zobaczyła, że kotka nie wydaje się już tak wesoła jak na początku spotkania. Czy to przez to, że powiedziała jej o Zawilcowej Łące i Słodkim Nektarze? Nie, niby co mogło być w tym takiego? No chyba, że Biała Łapa poczuła się zazdrosna. Nadal jednak Tęczowej Chmurze wydawało się to być zbyt błahe. Może jakaś inna sprawa jej się przypomniała. Kotkę zaczęło zastanawiać, czy jej przyjaciółka może mieć jakieś swoje problemy. Podświadomie miała dziwne poczucie bliskości z kotką, i nie chciała by miała jakieś problemy, coś w stylu jej problemu z rodziną. W końcu jednak odważyła się odezwać.
- Wszystko dobrze? Jakaś się niewyraźna zrobiłaś - miauknęła ze zmartwieniem. - Heh, chyba nie jesteś zazdrosna o te dwie wichrzaczki? - zapytała, chodź bardziej miała być to żartobliwa uwaga niż realne przypuszczenie.

Pora Nagich Drzew zbliżała się coraz szybciej, dlatego też Tęczowa Chmura, korzystając z wolnej chwili postanowiła wybrać się na samotne, dodatkowe polowanie. Było coraz zimniej, niedługo zwierzyny mogło zabraknąć, więc przyda się teraz każda, nawet najmniejsza myszka.
Gdy tylko kotka dotarła do Malinowych Chaszczy, ustawiła się pod wiatr, zaczęła węszyć i rozglądać się za potencjalną zwierzyną.

//mg, proszę

Kotka z rozczarowaniem zdała sobie sprawę, że jedyne co czuje w powietrzu to stary zapach patroli Klanu Gromu, i przechodzących saren. Żadnych piszczków czy ptaków. Ale nie zamierzała się poddawać. Po obwąchaniu terenu i określeniu kierunku wiatru, ponownie obniżyła ciało do ziemi i ruszyła wzdłóż Malinowych Chaszczy, węsząc i rozglądając się na około.

Tęczowa Chmura westchnęła cicho pod nosem, dalej nie widząc ani nie czując nigdzie żadnej zwierzyny. Może po prostu szukała w złym miejscu? Bądź co bądź nie polowała tu często, może po prostu było tu mniej zwierzyny niż w innych częściach terytorium Klanu Gromu?
Po krótkiej chwili zdecydowała się zawrócić i ruszyć w drugą stronę, w kierunku Orłowa, i znów zaczęła węszyć i rozglądać się za zwierzyną.

Powieki niebieskiej lekko się rozchyliły, na widok przed nią. Był dość no... Niecodzienny. Przez chwilę rozważała, czy w ogóle próbować polować na któreś ze zwierząt. Gdyby ugryzł ją szczur, to nie było by za ciekawie. Ale przecież w końcu udało jej się coś znaleźć, a klan podszebował jedzenia.
Ostatecznie, zdecydowała się upolować walczącego ptaka, z nadzieją, że gdy wkroczy do ataku, szczur się wystraszy i po prostu odejdzie.
Tak więc zgięła łapy, zrównała ogon z grzbietem i upewniwszy się, że idzie pod wiatr, co chwila zerkając pod łapy, zaczęła skradać się do sroki po łuku, co kilka chwil zastygając gdy tylko była możliwość wykrycia przez ptaka. Przeniosła również ciężar ciała na tylne łapy, by zminimalizowac ryzyko, że szczur ją zauważy i ostrzeże srokę swoją ucieszką. Gdy tylko była wystarczajaco blisko, zdecydowala się przystapić do ataku na ptactwo i skoczyła w jego kierunku.

Na osty i ciernie. Kotce chyba nie dane było dziś coś pomyślnie upolować. Ten głupi szczur postanowił zwiać i sroka też uciekła. Ale nie było czasu na użalenie się. Tęczowa Chmura szybko oceniła, czy jest w stanie jeszcze złapać odlatującego ptaka i ostatecznie rzuciła się jednak w pogoń za gryzoniem, gotowa by w pierwszej lepszej chwili rzucić się na niego i szybko uśmiercić.

No nareszcie! W końcu kocica coś złapała! Spojrzała z małą ulgą na upolowaną zdobycz i odetchnęła, nieco zmachana wcześniejszą pogonią. Ułożyła szczura w runie leśnym i zakopała go pod suchymi liśćmi, by wrócić po niego później. Nie zamierzała przecież spoczywać na jednej zdobyczy. Nie zamierzała wracać do obozu z mniej niż pięcioma truchełkami.
Tak więc, ponownie ustawiła się pod wiatr i zaczęła węszyć, nadal kierując się w stronę Orłowa.

Wąsiki niebieskiej zadrżały w zainteresowaniu, gdy ujrzała przed sobą kreci kopiec. Był świeżo rozkopany, więc najpewniej jego właściciel akurat w nim był, lub był niedaleko. Mówiąc szczerze, Tęczowa Chmura nie miała jeszcze nigdy okazji polować na kreta, ale kiedyś musiał być pierwszy raz, prawda?
Ustawiła się pod wiatr, zgięła łapy, przenosząc na tylne ciężar ciała, zrównała ogon z grzbietem i zaczęła powoli podchodzić do kopczyku, co kilka chwil spoglądając pod łapy. Zatrzymała się długość lisiego ogona przed kopcem, gotowa, by w każdej chwili uderzyć do ataku, gdyby kret się pokazał.

Kotka czekała jeszcze chwilę przy kopcu, mając nadzieję, że w końcu kret wychyli do niej ryjek. Jednakże niczego się nie doczekała. Ostatecznie stwierdziła, że nie ma sensu marnować czasu i równie dobrze może poszukać innej zwierzyny. Ponownie zaczęła węszyć i idąc pod wiatr ruszyła szukać nowego celu. Tym razem jednak ruszyła z powrotem w stronę Malinowych Chaszczy i Skrzypiącego Grądu.

Pomimo braku jakichkolwiek oznak zwierzyny kotka starała się nie niecierpliwić. Choć zaczęła zastanawiać się, czy może wyznaczonej liczby pięciu złapanych zwierzyn nie zmniejszyć jej do trzech.
W końcu ponownie dotarła do terenów między Malinowymi Chaszczami a Skrzypiącym Grądem i zaczęła węszyć i rozglądać się za jakąkolwiek zwierzyną.