Spojrzała na ul. Wydawało się, że ul spojrzał na nią, a ona sama zagryzła zęby. Był ustawiony nisko, zdawało jej się, że była w stanie dosięgnąć go łapą... I posiadał czasem bardzo potrzebny medykament. Wskoczyła na gałąź w jej najszerszym punkcie, a jak było to konieczne, to starała się wspiąć. Następnym krokiem było strącenie ula i w miarę szybka ewakuacja z drzewa. A kolejnym — zabranie jak największej ilości miodu w jak najszybszym czasie i oddalenie się od wściekłych pszczół.

Po zebraniu miodu chwilę poświęciła na uspokojenie oddechu. Skończyło się bez użądleń wściekłych pszczół, a sama zdobyła dość sporą ilość miodu dzięki swoim zabiegom. Lekko zacisnęła zęby, czując ból w łapie, która nie była przyzwyczajona do takiego wysiłku, po czym odniosła medykament w bezpieczne, ukryte przed wzrokiem innych i wiatrem miejsce, po czym sama ruszyła na dalsze poszukiwania ziół.

Natychmiastowo rozpoznała w roślinie języczki polne. Był to dość wszechstronny medykament, który zdecydowanie się przyda. Szczególnie na rany i inne podobne dolegliwości. Podeszła do rośliny, rozpoczynając delikatne zrywanie listków. Chciała zebrać jak najwięcej, przynajmniej taki miała zamiar.

Zdecydowała, że starczy na dzisiaj. Zebrała ostatnio zebrane zioła, po czym wróciła do poprzednich i wróciła do obozu, by je uporządkować. Nie bardzo miała jak zebrać więcej, ale... Lepsze to niż nic.

***

Wróciła w te samo miejsce, tym razem podczas zimy. Nie będą na pewno to zbyt obfite łowy, ale musiała coś dostarczyć do składzika. Poszła w kierunku brzegu lasu, gdzie rozpoczęła się rozglądać i węszyć w poszukiwaniu jakichkolwiek medykamentów.

Widząc srokę, stwierdziła... Czemu nie. Zawsze warto spróbować swoich sił. Ugięła lekko łapy tak, by jej brzuch był nad ziemią, równając jednocześnie ogon z linią grzbietu. Zaczęła powoli skradać się do ptaka, idąc pod wiatr i zachowując się jak najciszej, uważając na wszystko to, co pod łapami mogłoby wywołać hałas. Chociaż ciężko było dostrzec pod taką warstwą śniegu cokolwiek. Robiła użytek z terenu, chowając się przed wzrokiem zwierzyny i zastygając w bezruchu, gdy sroka spojrzała centralnie na nią. Gdyby udało jej się podejść na tyle blisko, by móc dosięgnąć srokę po skoku, zrobiła to, próbując zadać jej śmiertelny cios najpierw pazurami, by nie odleciała, a następnie zębami, by szybko ją uśmiercić.

Czy chciała marnować więcej energii, by zabić ptaka? Chwilę poczekała z ugiętymi łapami, aż w końcu stwierdziła... Że nie bardzo. Wiedziała, że zwierzyna to dar dla klanu od Gwiezdnych, jednak mieli dużą ilość kotów, która polowała i nie brakowało im zwierzyny. Wyprostowała się więc na łapach, pozwalając ptakowi się wykryć, po czym ruszyła dalej szukać ziół, kierując się pod wiatr i rozglądając uważnie dookoła.

Miała ochotę cicho westchnąć, ale się powstrzymała. Zdecydowała, że podejmie próbę złapania ptaszyny, być może z mniejszą sikorką pójdzie jej lepiej, niż ze średniej wielkości sroką. Ugięła łapy, rozpoczynając powoli marsz w kierunku ptaka, obniżając ogon i kierując się pod wiatr. Uważała na wszystko, co mogłoby wywołać hałas, poruszając się (a przynajmniej starając) bezszelestnie. Unikała również wzroku ptaszyny, chowając się za elementami otoczenia lub zastygając w bezruchu, podchodząc na tyle po łuku, ile dało radę przy obecnym wietrze. Gdy mogła się już zbliżyć, spróbowała odbić się od ziemi i pochwycić ptaka w swoje pazury, chcąc jak najszybciej zabić ptaka.

Wyprostowała łapy, tym razem pozwalając sobie na wydanie ciężkiego westchnienia, gdy obserwowała, jak ptak odlatuje. Cóż, widocznie nie było dane jej złapać zwierzynę. Ale to nic, nie jest w końcu od tego. Gdyby była wojownikiem, najpewniej poprosiłaby o skierowanie do starszyzny, bo to, ile zwierzyny złowiła a ile podejść podjęła to... Śmiech na sali. Ruszyła dalej w poszukiwaniu medykamentów, czujnym wzrokiem śledząc teren dookoła.

Roztopy dobiegały końca.
W powietrzu zaczynało się unosić ciepłe powietrze, a spod niegdyś śnieżnej skorupy pojawiać zaczęły się pierwsze kwiaty zwiastujące nadejście Pory Nowych Drzew. A wraz z nią niedługo stos miał przybrać na objętości, nie tylko ze względów różnego rodzaju zwierzyny czy większej jej ilości, ale również jej wielkości. Postanowiłem więc skorzystać z okazji i tego ranka, gdy promienie przebijały się przez delikatną poranną mgłę wpadając do obozu; postanowiłem wybrać się na polowanie. Dla bezpieczeństwa, choć uważałem, że nie potrzebuje brać ze sobą nikogo dodatkowego, poprosiłem o towarzystwo matki, gdyż z ojcem po jego ostatnim incydencie mój kontakt cóż, osłabił się. Nadal czułem do niego urazę, że to ON postanowił donieść na nas Krzywej Gwieździe.
Rozdzieliłem się z Suchym Nosem w okolicach Gryzących Traw. Każdy z nas poszedł własną ścieżką, choć nie chcieliśmy się od siebie zbytnio oddalać w razie potrzebnej pomocy. Kiedy rudo-biała znikła mi całkowicie z pola widzenia, ruszyłem pod wiatr uważnie obserwując budzące się do życia otoczenie.

Zastrzygłem uchem, gdy me ślepia zarejestrowały poruszenie niedaleko drzewa przede mną. Zmrużyłem delikatnie powieki przypatrując się uważnie rozglądającej się za czymś wiewiórce. Skoro pierwsza okazja nasunęła się sama, nie zamierzałem z niej nie skorzystać. Ugiąłem więc łapy, a ogon automatycznie uniosłem i zrównałem z linią grzbietu i głowy. Ponadto co ważne, przeniosłem ciężar ciała na tylne łapy i omijając gałązki na drodze postarałem się zakraść do wiewiórki. Oczywiście pamiętałem aby iść pod wiatr. Choć obicie na piersi sprawiało mi dyskomfort, ignorowałem to z całych sił. Kiedy zaś udało mi się podkraść wystarczająco blisko, wybiłem się z tylnych łap. W locie wysunąłem pazury, aby unieruchomić ją w miejscu, a następnie zdecydowanym chwytem odebrałem jej życie.