Mój atak i tym razem się nie powiódł. Zmarszczyłem grzbiet nosa i warknąłem cicho pod nosem. Przynajmniej ponownie sam nie oberwałem, zresztą gronostaj wyglądał zdecydowanie gorzej niż ja. Chociaż tyle dobrego. Tym razem z kolei postanowiłem rzucić się na drapieżnika chcąc wgryźć się w jego gardło. Skoro nie działały pazury to może podziała coś innego.

Koniec końców mimo brakujących sił udało mi się WRESZCIE dobić gronostaja. Pojedynek...mógł być lepszy, owszem, aczkolwiek byłem zadowolony, że nie tylko wyszedłem z niego zwycięsko, ale również bez szwanku, przez co nie będę musiał niepotrzebnie zawracać głowy Ryczącemu Niedźwiedziu i marnować medykamenty na własne pobudki. Mocniej zaciskając szczęki na gardle gronostaja, usłyszałem ostatni cichy pisk, który po kilku uderzeniach serca ucichł, a ja mogłem wziąć głębszy oddech i zakopać to truchło. Przy okazji również zatarłem ślady krwi, by nie zwabiać więcej drapieżników i odetchnąwszy ciężko wróciłem po zdobycze, które następnie zaniosłem do obozu. To było naprawdę udane polowanie.

Niby nie powinienem robić sobie zbyt długich i wymagających spacerków, ale w momencie w którym Suchy Nos sama zaoferowała się by mi towarzyszyć, nie mogłem od tak odrzucić jej wspaniałomyślnego zaproszenia! W taki oto sposób dostałem się w okolice Gryzących Traw i gdy Suchy Nos zostawiła mnie by zapolować w okolicy, ruszyłem spokojnym spacerkiem bliżej Wichrowej granicy, co jakiś czas zerkając w głąb terenów. Kiedy to ostatnio rozmawiałem z jakimś znajomym spoza Klanu Rzeki? Chyba dwadzieścia księżyców, jak nie więcej, temu! Obowiązki przywódcy, łapa, a następnie emeryturka i wyprawa z Mknącą Gwiazdą, pozabierały mi czas i elastyczność w kwestii spotkań towarzyskich na granicach, a tego... eh! Tego też mi brakowało! Wypad na zgromadzenie wcale mi tego nie zrekompensował, dlatego cichutko liczyłem, że jakaś znajoma mordka wyskoczy z krzaków i da się zaprosić na miłą pogawędkę. Nawet przysiadłem w dość widocznym miejscu (nie tylko by ułatwić Suchemu Nosowi odnalezienie mnie), więc liczyłem na swoją skuteczność.

/Orzech

No proszę, nadal byłem skuteczny w przyciąganiu rozmówców. Urodzenie się chudym i wysokim jak brzoza miało swoje plusy, oj tak. Wraz z dostrzeżeniem sylwetki nowego przywódcy Klanu Wichru, uśmiechnąłem się i cierpliwie odczekałem aż podejdzie bliżej. Jak się okazało, nawet sam zaczął rozmowę!
— A dobry, dobry! I już nie Gwiazdo, a Krzywowąsy — wyszczerzyłem pożółkłe zęby i przymrużyłem ślepia w przyjaznym grymasie. — Niedawno odbyłem wraz z Mknącym podróż do Spienionych Wodogrzmotów, gdzie przyjął dar 9 żyć i wrócił jako przywódca. Niedługo powinien posłać patrole by przekazały tę nowinę, to mu powiem, że do Wichru już nie trzeba! Więc no, mów mi śmiało Krzywowąsy, albo Krzywy, wszystko jedno! Jestem już na emeryturze, nie ma co się czepiać takich szczegółów — w sumie nawet jako przywódca nie miałem problemu z tym, by koty zwracały się do mnie inaczej niż per Krzywa Gwiazdo. To, że mało kto faktycznie korzystał z tej opcji, to już inna sprawa.
— O, a jak już mamy szansę porozmawiać poza zgromadzeniem, to może pochwalisz się jak tam ci się powodzi jako przywódcy? Trochę już minęło odkąd sam dostałeś 9 żyć, więc już powinieneś mieć jakieś zdanie na temat rangi. Chociaż jako syn Niedźwiedziej Gwiazdy na pewno radzisz sobie całkiem nieźle!

— A dziękuje! Nie wiem jak długo będę się cieszyć emeryturą, w końcu mam już swoje księżyce, ale o Klan Rzeki się nie martwię. Znam Mknącą Gwiazdę odkąd był malutkim kociakiem, wojownikiem, a później był moim zastępcą przez długie księżyce. Poradzi sobie — westchnąłem z ciepłym uśmiechem. Nie wiedziałem ile mi jeszcze zostało, aloe strzelałem, że niewiele. Moje ciało słabło z każdym księżycem, nie, wschodem słońca! I to była tylko kwestia czasu, aż dołączę do Gwiezdnego Klanu, ale! Planowałem cieszyć się każdym dniem czy księżycem jaki mi pozostał. Nawet, jakby miał być to tylko jeden. — O, no to dobrze słyszeć! Pozycja lidera bywa przytłaczająca, więc dobrze, że mimo wszystko szykowałeś się do niej od dłuższego czasu i jakoś sobie radzisz. Zatem Klan Wichru jest w odpowiednich łapach — uśmiechnąłem się wesoło, a wraz z następnym pytaniem, mój grymas tylko się powiększył i delikatnie... zmiękł.
— Tylko trochę — przyznałem szczerze. — Oczywiście, chciałbym móc dalej prowadzić Klan Rzeki i wciąż jestem gotowy zginąć w jego obronie, ale wiem, że nie mogę sobie na to pozwolić. Bycie przywódcą to posiadanie świadomości, że kiedyś nastąpi moment by odstąpić rangi komuś młodszemu i mądrzejszemu. Mam swoje księżyce, niesprawną łapę i niewiele do zaoferowania poza dobrą pamięcią! Ktoś taki nie może reprezentować swojego klanu. Nie ma też co kurczowo trzymać się czegoś, co od dawna powinno być w łapach innego kota, prawda? Więc, hm, trochę żałuje, że nie nie jestem młodszy, bo tak to jeszcze kupę czasu byłbym Krzywą Gwiazdą, a tak? Nadszedł czas na nowy rozdział dla klanu, a dla mnie na zdziadzienie w legowisku starszyzny, ha!

— W takim wypadku najpewniej prosiłbym samych Gwiezdnych o jak najdłuższe zdrowie by doczekać odpowiedniego następcy — parsknąłem ciepło, posyłając kocurowi rozbawione spojrzenie i uśmieszek. Widziałem w Mknącym Nurcie, a już Gwieździe, kogoś, kto poradzi sobie na stanowisku. Może i wiele księżyców spędził w lecznicy i często nie było go w klanowym życiu, jednak czuje, że pomimo możliwych obaw, kocur będzie odpowiednim drogowskazem dla kolejnych pokoleń rzeczniaków. Jedyne co mnie martwiło, to jego możliwe podejście do cięższych spraw; chociaż sam nie mogę sobie powiedzieć, że byłem w tym idealny, tak trochę obawiam się, że Mknący może polec, gdy przyjdzie moment na drastyczniejsze kroki. Mam nadzieję, że nie będzie popełniać moich błędów, a jego reakcje będą znacznie szybsze.
— Czasem i zwykłym wojownikom jest ciężko przyznać, że to już czas na przejście na emeryturę, a co dopiero przywódcom! — westchnąłem. — A jednak czas płynie nieubłaganie, świat się zmienia, a nowość to nic strasznego. Odkąd Klan Rzeki odzyskał stabilność minęło już tyle księżyców... Myślę, że moja rezygnacja to potrzebny powiew świeżości! A co tam, trzeba dać młodzikom szanse na wykazanie się, nie? Poza tym czułbym się jak próchno na Zgromadzeniach w twoim towarzystwie, Orzechowa Gwiazdo. Jak byłem w twoim wieku to też byłem niezłym przystojniakiem, dasz wiarę? Ha! No, ale tak wracając do tematu, to emerytura ma swoje plusy. Teraz mam przynajmniej czas na takie luźne pogawędki, o! Szkoda tylko, że większość moich przyjaciół oczekuje mnie na Srebrnej Skórce i ciężko znaleźć towarzystwo do rozmów, eh! Przynajmniej na ciebie wpadłem, to dobra rzecz.

— Cóż, jest to ogromna presja i faktycznie nie każdy jest w stanie sobie z nią poradzić — mruknąłem wyrozumiale, przyglądając się chwile Orzechowej Gwieździe. Niektórzy uparcie trzymali się rang, wmawiając nie tylko innym, ale i sobie, że wciąż są w pełni sił do jej pełnienia. Inni? Rezygnowali jak tylko mieli taką okazję i chociaż w obu tych postawach widziałem niepotrzebne skrajności... w jakimś stopniu je rozumiałem. Cóż, sam w końcu długo zwlekałem z rezygnacją głównie przez to, że wmawiałem sobie, że jeszcze dam radę i dopiero konsekwencje walki z lisami pokazały mi, że powinienem przemyśleć co faktycznie robię dla klanu, a co dla siebie.
— Cóż, ma swoje na karku, ale jest młodszy ode mnie, a to i tak spora zaleta, haha. Pamiętam jak się urodził. Byłem wtedy młodym wojownikiem, ale już dłuższy czas po swoim mianowaniu. Kupa czasu... Mogę mieć tylko nadzieję, że siły go nie opuszczą — Mknąca Gwiazda też miał swoje księżyce, ale... Ja w jego wieku byłem jeszcze w pełni sił i sprawności! Zresztą, jeszcze daleko mu do starszyzny i chociaż nie powinienem oceniać kogoś przez pryzmat samego siebie, to miałem nadzieję, że Mknący pożyje drugie tyle co ja.
— Kogo? Sowi Zmierzch. To naprawdę ambitny młodzik. Sam widziałem w nim materiał na zastępcę, więc jak Nurt go wybrał, cóż, nie miałem żadnych "ale".

Skinąłem łbem w ramach odpowiedzi na słowa Orzechowej Gwiazdy, a gdy głównym tematem stali się zastępcy, nie umknął mi lekki uśmieszek na mordce kocura na wspomnienie jego zastępczyni. Może i byłem stary, ale nie ślepy! Uśmiechnąłem się z lekkim rozbawieniem i przysłuchiwałem się jego dalszym słowom. Ah ta dzisiejsza młodzież!
— Dokładnie. Jesteś przywódcą od bardzo krótkiego czasu, Orzechowa Gwiazdo. Niepotrzebnie zamartwiasz się czymś takim na zapas. Najważniejsze jest to, że klan ma stabilizację — zamruczałem spokojnie, po chwili dodając: — O, a co słychać u Skowronkowego Trelu? Dawno nie widziałem tego młodzika na granicach, a przyznam, że bardzo dobrze go zapamiętałem. Tak między nami, nawet nauczyłem go pływać! Szkoda, że nie mogłem go złapać na zgromadzeniu, chociaż... chyba go nie było, hm.

Delikatnie drgnąłem, gdy Orzechowa Gwiazda przekazał mi naprawdę... nieciekawe wieści odnośnie Skowronkowego Trelu. Mój pysk posmutniał na moment, a ja cofnąłem się myślami do momentu w którym po raz pierwszy spotkałem wspominanego kocura. Pamiętałem również jak na jednym ze zgromadzeń wymieniłem z nim parę przyjaznych słów. Jaka szkoda, że nie udało nam się częściej rozmawiać... Wydawał się takim pogodnym kocurem.
— To wiele wyjaśnia... — westchnąłem w końcu i uśmiechnąłem się blado pod nosem. — Oby Gwiezdny Klan miał go w opiece. Mimo wszystko istnieje jakaś szansa, że zdoła wrócić do Klanu — a przynajmniej chciałem tak myśleć. Był młodym i silnym kocurem, wiec przy odrobinie szczęścia... Mogło się okazać, że Skowronkowy Trel był cały i zdrowy.
— Oj, coś smęcimy na tych pogaduszkach, heh! Może znajdzie się jakiś ciekawszy i weselszy temat?

Wiele kotów – za wiele – z Klanu Wichru zginęło bądź zniknęło, i niestety Skowronek był jednym z nich. Na dodatek Orzech może nie był z nim bardzo blisko, ale jednak go lubił i czuł, że jest jednym z tych wojowników, na których można polegać… do czasu, niestety. Z jednej strony złocisty kocur chciał, by Skowronkowy Trel odnalazł drogę do domu, z drugiej nauczył się już, żeby nie mieć za dużo nadziei. Spotkanie chociażby Gwieździstej Nocy na Srebrnej Skórce dobitnie mu to pokazało.
Rozmawiają jeszcze jakiś czas na lżejsze tematy, aż Orzech nie uznaje, że pora już wracać do obozu.

zt

Ostatnio Skwarna Łapa nie specjalnie wychodził z obozu. Po śmierci Ryk, nie miał ochoty na swoje spacerki pod granice. Nie chciał nikogo martwić swoimi smutkami. Chociaż z jednej strony bardzo chciał spotkać się z Wysoką Łapą, którego polubił. Dogadywali się i pragnął wkrótce spędzić z nim trochę więcej czasu. Chciał nawet dzisiaj, ale dowiedział się od patrolu gromiaków, że Wysoki był na treningu. Nie chciał nikomu przeszkadzać więc jedynie zaakceptował informacje i poszedł w przeciwnym kierunku. Wysoki musiał się skupić na swoim treningu. Nie chciał mu zawracać głowy swoimi myślami. Nie chciał po raz kolejny być dla kogoś ciężarem.
A więc, Skwar postanowił odwiedzić inne miejsce, a mianowicie granice z wichrem. Jeszcze nigdy nie spotkał kota z tego klanu. Liczył, że dziś mu się to uda. Kto wie, może pozyska nowego kumpla i tutaj? Oh! To by było wspaniałe. Posiadanie kumpli w dwóch różnych klanach byłoby epickie!
Rozejrzał się dookoła i patrzył w głąb terenów wichrów. Niczym się specjalnie nie różniły na oko Skwara. Tereny jak każde inne.

/szerszeń

Tym razem poszczęściło się Skwarowi, bo po chwili zauważył jednego wichrzaka. Dodatkowo nie wydawał się być bardzo stary. To znaczy, nic nie miał do starszych kotów ale wolałby najpierw poznać koty w podobnym wieku do swojego. Poza tym przy starszych wojownikach zawsze jest bardzo spięty. A co dopiero wojownikach z innego klanu!
Skwarna Łapa, uśmiechnął się sympatycznie do niebieskiego kocura. Chciał zrobić dobre pierwsze wrażenie na nowo poznanym znajomym. – Hej, hej! – przywitał się ciepło po czym podszedł trochę bliżej. Nie będą przecież rozmawiali na odległość. – Jestem Skwarna Łapa. Miło mi. – przedstawił się po czym zapytał z ciekawości. – Co tam porabiasz? - od czegoś trzeba było zacząć, prawda?