Kiedy udało mi się podkraść wystarczająco blisko, poczułem nagły przypływ ekscytacji. Już za chwilę, za moment mogłem zatopić kły w karku piszczka. Wyskoczyłem, przybiłem go do ziemi, a metaliczny posmak krwi wypełnił mój pysk. Wiewiórka padła martwa, a ja mogłem pochwalić się znakomitym początkiem tego polowania. Pora Nowych Liści ewidentnie mi sprzyjała. Zakopałem ciało i ruszyłem dalej pod wiatr. Ponownie uważnie rozglądając się na boki wypatrywałem swojej kolejnej ofiary.

Kolejna wiewiórka. Z tymże tym razem była znacznie cięższym celem niż jej poprzedniczka, bo wymagała wspięcia się na drzewo, a ja...akurat wspinaczki nie miałem jeszcze na treningu. Przez chwilę zastanawiałem się czy próbować stawić temu czoła. Jednak była to kolejna zwierzyna, o którą mógłbym się pokusić, a wyzwania same w sobie lubiłem, jednak nie byłem pewny czy chce ryzykować możliwość spadnięcia z gałęzi przez brak doświadczenia. Z ciężkim bólem w sercu zrezygnowałem z tej wiewiórki, przeklinając ją w myślach, że akurat musiała wejść na drzewo. Ruszyłem dalej pod wiatr, wypatrując kolejnej okazji.

Mimo odpuszczenia sobie tamtej wiewiórki, kolejną zwierzynę znalazłem dosyć szybko. Była to sroka, której trzepot skrzydeł przykuł mą uwagę. Poprawiłem pozycje, opuszczając się na łapach, a także równając ogon z wysokością grzbietu i głowy. Podchodząc po łuku omijałem hałasujące elementy otoczenia, jak i również szedłem pod wiatr. Gdy byłem wystarczająco blisko postanowiłem wykonać szybki skok w jej kierunku, a następnie złapać za jej skrzydło, przytrzymać, ściągnąć gdyby już odlatywala i zabić.

Wiatr. To wszystko wina wiatru. Już prawie ją miałem. Wystarczyło przejść jeszcze kilka kroków, a złapałbym ją i miałbym kolejną zdobycz na stos. Pech chciał, że akurat wiatr przestał owiewać mi lico. Zamiast tego skierował się w inną stronę, sroka zorientowała się o mojej obecności i odfrunęła zanim zdążyłem do niej doskoczyć i spróbować chwycić jej trzepoczące skrzydło. Prychnąłem cicho pod nosem i ruszyłem dalej w poszukiwaniu zwierzyny, gdyż jedna nieupolowana zwierzyna nie znaczyła, że miałem spisać na straty całe polowanie! Tym bardziej dzięki tak dobremu początkowi.

Szukałem, skanowałem teren w poszukiwaniu najmniejszego ruchu i nic. Kompletne nic. Zacisnąłem na moment zęby, ściągając brwi. Coś tu przecież musiało być. Po tej jednej nieupolowanej wiewiórce i sroce nie mogło nagle zwierzyny zabraknąć! Postanowiłem zmienić kierunek. Znowuż idąc pod wiatr, lecz teraz kierowałem się w stronę bardziej odsłoniętej część Gryzących Traw, bardziej łąkowych. Może tam dopisze mi więcej szczęścia i coś znajdę.

I nic. W dalszym ciągu nie mogłem niczego znaleźć. Mimo tego brnąłem dalej szukając zwierzyny, nie tracąc nadziei na znalezienie czegokolwiek. Dopiero rozpoznawałem się w tej lokalizacji, więc liczyłem również że gdy chwile pokrążę po okolicy, to uda mi się czegoś dopatrzyć.

Drapieżnik. Moje złocisto-zielone ślepia zwęziły się do cienki szparek, gdy do moich nozdrzy doleciał ostry smród drapieżnika. Skrzywiłem się na pysku, a moje futro mimowolnie uniosło się ku górze, gdy przeczesałem wzrokiem okolice. Niczego nie widziałem, jednak zdecydowałem się dla bezpieczeństwa skierować w przeciwną stronę, korzystając z tego, że trafiłem na trop, a nie na drapieżnika. Gdy uznałem, że oddaliłem się na bezpieczną odległość ponownie ruszyłem pod wiatr szukając zwierzyny.

A zwierzyny dalej nie było. Mimo że zmieniłem kierunek, mimo że wyszedłem z bliskiego lasku na bardziej otwartą przestrzeń. Tej zwierzyny nadal nie było. Coraz bardziej rozumiałem dlaczego polowanie było dla cierpliwych. Czasem zdarzały się sytuacje takie jak te, gdy zwierzyny nie było przez niesamowicie długi czas. A ja nie byłem zbytnio cierpliwy, bardziej...uparty. I kiedy coś sobie postanowiłem, brnąłem w to dalej, dlatego duma i samo moje zawzięcie nie pozwalało mi rezygnować mimo, że przemierzając kolejne połacie terenów Gryzących Traw i nie znajdując niczego co mógłbym upolować sprawiało, że złość się we mnie gotowała. Szukałem więc dalej.

No lepsze to niż nic. Po długich męczarnia z wytropieniem czegokolwiek, natknąłem się na mysz. Cóż, liczyłem na coś większego, lecz po tak niesamowicie dłużącym się czasie znajdywania kompletnie niczego, nie rezygnowałem z nawet tak marnego kąska jakim był piszczek. Przeniosłem ciężar ciała na tylne łapy, jednocześnie lekko je uginając. Następnie zrównałem ogon z linią grzbietu i będąc gotów ruszyłem pod wiatr omijając wszelkie hałasujące elementy na swojej drodze. Gdy byłem wystarczająco blisko wyskoczyłem i gdyby sprzyjało mi szczęście, od razu po jego złapaniu zacisnąłbym zęby na jej karku.

Wiatr. Cholerny wiatr. Po raz kolei to dzięki niemu straciłem swoją zdobycz. Tym razem byłem zdecydowanie dalej i nawet nie byłem w stanie jej dogonić, więc machnąłem ogonem zagryzając zęby ze złości. Nie dość że tyle musiałem szukać jakiejś marnej myszki to jeszcze los postanowił mi jej nie oddać w swoje łapy. Odwróciłem się, ustawiłem się pod wiatr i z grymasem na pysku rozglądałem się dalej.