Pech, czy ciążące fatum? Podminowany dalej brnąłem do przodu szukając zwierzyny. Ale nic, nic, NIC nie mogłem znaleźć. Ile czasu zmarnowałem na bezcelowym łażeniu? Nie miałem pojęcia, jednak moja upartość mówiła, że musze znaleźć chociażby jeszcze jedną zwierzynę i ją upolować. Nie mogłem wrócić tylko z marną wiewiórką, kiedy pewnie Suchy Nos, miała już obładowany zwierzyną pysk! Na jakiego łowce wychodziłem? Spuściłem brwi, przestając wykrzywiać pysk w złym grymasie i rozglądałem się dalej.

No w końcu, Gwiezdni się nade mną zlitowali. Nagle mym oczom, gdy byłem już całkowicie zrezygnowany; objawił się gołąb. Zastygłem w bezruchu czując jak odzyskuje siły, które straciłem podczas drogi. Unioslem ogon na wysokość grzbietu i głowy, a łapy ugiąłem. Idąc pod wiatr i omijając wszelkie hałasujące elementy otoczenia, zakradalem się do ptaszora po łuku, zastygając co jakiś czas w bezruchu. Jeżeli udało mi się podejść wystarczająco blisko, wyskoczyłem mając zamiar pochwycić w łapy gołębia. Najlepiej złamać mu skrzydło, uniemożliwić odlot i dobić zaciskając żeby na jego karku.

Niesamowicie długo musiałem poczekać, aż nadejdzie ten moment. Aż znowuż będę mógł zatopić zęby w karku zwierzyny. Po tak długo wyczekiwanej chwili, upolowanie gołębia niosło za sobą większe podekscytowanie, dlatego uniosłem kąciki pyska w dość radosnym uśmiechu. Łuska wraca do gry, panowie. Zakopałem ciało gołębia i postanowiłem spróbować ostatni raz coś znaleźć. Może drugiego gołębia? Albo coś równie dużego. Myszą bym nie pogardził, ale wolałem dostać w swoje łapy większą zdobycz.

Do mych nozdrzy nie doleciał żaden ślad zapachowy zwierzyny mimo tego, że węsząc w powietrzu poczułem coś...dziwnego. Uniosłem łagodnie brew rozglądając się wokół zdziwiony. Nie był to przyjemny zapach, lecz lżejszy od smrodu drapieżnika. Jakby kogoś...chorego? Jeszcze bardziej skupiłem uwagę na otoczeniu i wtedy w przeciągu uderzenia serca wszystko się wyjaśniło. Tym razem zmarszczyłem brwi zauważając odcinająca się wśród trawsk rudą sylwetkę kogoś, kto zdecydowanie nie należał do rzeczniaków.
— Te! Węch straciłeś czy co? — zawołałem oschle, zwracając na siebie uwagę nieznajomego samotnika. Co jak co, nie zamierzałem pozwolić by ktoś nieproszony pałętał się po terenach MOJEGO klanu. Zabiłem gniewnie ogonem o kostki, delikatnie unosząc futro na karku.

Ryczący Niedźwiedź postanowiła wybrać się na zioła, bo jakiś czas na nich nie była. Pierwszy raz mogła uzupełniać składzik już z nowym imieniem, jako pełnoprawna medyczka. Postanowiła zabrać ze sobą Bladą Łapę, tak jak kiedyś mu proponowała. Wiedział już generalnie wszystko co powinien, to też po co zwlekać. Niech się chłopak z nią przejdzie. Ryk wybrał miejsce jakim są gryzące trawy, bo uznał, że pozbiera medykamenty na terenie łąk.
- Dobra Brzask. Możemy zaczynać. Trzymamy się blisko siebie i chodzimy w tym samym kierunku mniej więcej dobra? Żebym mogła szybko do ciebie podejść jak coś znajdziesz. Powodzenia - zwróciła się do kocurka.
Zaczęła rozglądać się za medykamentami, starając się być jak najbardziej terminatora.

Był podekscytowany. Chociaż po młodym nie było to widoczne tak, jak po niemal każdym innym kocie, szeroki uśmiech i nieco więcej luzu w kroku, który nadal mimo wszystko był przepełniony naturalną gracją, zdradzał tę kocięcą radość z wyjścia i możliwości pomocy Ryk.
- Oczywiście! Jeśli... jeśli ty znajdziesz coś ciekawego, to też mi daj znać. Albo pokaż mi jak już wszystko zbierzemy - zamruczał do niej. Oczywiście, chciał wiedzieć jeśli znajdą coś... wyjątkowego, o! Coś, czego nie znajduje się byle kiedy! - Tobie również powodzenia, Ryk. Owocnych poszukiwań!
Po tym sam zaczął się rozglądać za ziołami oraz innymi potrzebnymi im rzeczami. Ach, cokolwiek miałby znaleźć - byleby trafił na cokolwiek i faktycznie się jej przydał. Pilnował, oczywiście, by faktycznie też być jak najbliżej jej. Kto jak kto, ale Brzask nie miał w interesie się sprzeciwiać czyjejkolwiek woli.

Medyczka nie podzielała ekscytacji terminatora, ale to chyba zrozumiałe, ziół to ona się już tyle naoglądała, że miała tak właściwie ich dosyć. Uśmiechnęła się delikatnie, zanim się rozeszli i stąpała ciężko przed siebie. Zamiast znaleźć coś ciekawego, spotkała ptaka. Gołębia, ku ścisłości, no i niech będzie. Nie zaszkodzi trochę adrenaliny w postaci zmiażdżenia zwierzęcia i ubrudzenia się jego krwią. Może go od razu zje, bo nie chciało jej się targać go do obozu. Tak więc ugięła sprawnie nogi, ogon prostując z linią kręgosłupa i zaczęła skradać się pod wiatr. Uważała pod łapy i kierowała się w stronę gołębia po skosie. Ukrywał się wśród krzewów i drzew, a gdy podeszła jak najbliżej mogła, wyskoczyła w stronę ptaka, chcąc go złapać w pazury i zagryźć.

On nie znalazł nic, ale... ale to nie szkodzi. Nie liczył na sukcesy od razu, bo przecież ledwo co się uczył! Naturalne, że potrzebuje troszkę więcej czasu, niż ktoś, kto już znał się na medycynie. Nie poddawał się więc, nadal z zapałem jak poprzednio szukał ziół oraz innych potrzebnych rzeczy, które mogłoby się przydać dla Klanu.

A ch*j z tym gołebiem. Nie chciał się złapać to nie. Niech sobie robi co chce i tak pewnie zdechnie na zawał serca ze strachu. Zostawiła go w spokoju, gdy odfrunął kawałek dalej i poszła szukać znowu medykamentów.

On zaś... ojeju!
- Ryczący Niedźwiedziu! - krzyknął szybko, wpatrując się z zainteresowaniem na swoje znalezisko. Tuż po tym jednak, wziął ostrożnie czaszkę w pysk i podbiegł z nią bliżej Medyczki, wypluwając ją na ziemię. Podekscytowany, ucieszony jak nigdy. - To nie jest zioło, ale może mógłbym to wziąć do obozu? Niekoniecznie do lecznicy, ale na pamiątkę tego wyjścia. Jeśli nie, zaraz to odłożę na miejsce, obiecuję.
Wymruczał... mimo wszystko licząc na to, że będzie mógł to zabrać. Czaszka nie była nie wiadomo czym, ale taka znaleziona tutaj? No, no, to już była specjalna!
Niezależenie od jej decyzji, poszedłby szukać dalej ziół - jeśli by pozwoliła mu zabrać pamiątkę, to z czaszką w pysku, jeśli nie, to szukałby zielska tuż po odłożeniu znaleziska na miejsce.

Przybiegł do niej Blada Łapa, gdy w oczy rzucił jej się kret. Nie interesował on jej. Ciekawiło ją jednak to, że wyczuła zapach drapieżnika. Uszatka. Czekała, patrzyła się na Brzeska. Potwór jeden. Zwęziła oczy do szparek. Po niej spływał fakt, że drapieżnik jest blisko, ale nie chciała, żeby Bladej Łapie coś się stało.
- Tak, tak... stój - zgodziła się, żeby wziął sobie czaszkę, ale złapała go szybko za futro na karku, zanim zdążył odejść - wracamy do obozu. Cicho - syknęła do ucha Brzasku i wyszeptała ostatnie słowa - uszatka za tobą przyleciała.
Kopnęła delikatnie Bladą Łapę w kostkę, na znak, że zaczynają iść. Szybkim tempem, drogą przez wysoká trawę i możliwe krzewy. Trzeba było zgubić tego ptaka. Ale szczerze liczyła, że uszatka zrezygnuje z ataku, gdy Brzask przy niej cały czas będzie. Chciała się wycofać z kolegą i potem rzeczywiście wrócić do obozu. Chyba będzie musiała przemyśleć kolejne wypady na zioła z Brzaskiem. Bo sama by go nie obroniła. Musi poćwiczyć, poczekać aż kolega skończy trening albo chodzić w większej grupie.
/Zt jeśli się uda

Uśmiech poszerzył się na jego pysku i już miał zalać ją falą podziękowań, gdy ta kazała mu się zatrzymać - a tuż po tym! Złapała go, informując że wracając. Skonfundowany posłał jej pytające spojrzenie; cóż mogło się stać aby nagle ich poszukiwania zostały przerwane? Szybko jednak się dowiedział.
Otworzył szerzej oczy, skinął głową, po czym ruszył za Medyczką. Również krył się za wszelkimi przeszkodami w postaci traw i krzewów, trzymając się boku Ryk. Zgodnie z jej poleceniem też zachowywał ciszę, nawet oddech spłycił na tyle, na ile było to możliwe. Bo po co ryzykować czymkolwiek...!

[zt, jak się uda!]