Wnuk Trzmielej Gwiazdy powrócił z długiej wycieczki w nie najlepszym stanie. W drodze powrotnej kichał dość sporo, a teraz doszedł jeszcze kaszel do wcześniejszego bólu gardła. Rozpalone ciało sprawiało, że trudno było mu skupić myśli na tym, co widzieli i słyszeli, a także kogo spotkali z Roztrzaskaną Taflą. Bardzo chciał się nad tym bardziej pochylić i zastanowić, ale złe samopoczucie nie dawało za wygraną i Kruczy Cień niedługo po powrocie do obozu ruszył prosto do lecznicy, wchodząc prosto do legowiska medyka. Oparł się o ścianę pokrytą mchem i rozejrzał dookoła. Chwilę pooddychał ciężko, po czym w końcu zawołał:
— Lodowy Potoku, nie czuję się najlepiej. Chyba coś złapałem. — Głos gromowego zastępcy poniósł się po Korzennej Norze. Głos miał zachrypnięty, a wołanie zwieńczyła seria paru kaszlnięć. Miał nadzieję, że Lód go usłyszał, bo totalnie nie miał siły, ani ochoty, by znowu wykrzesać z siebie takie pokłady energii i rozwyć się na Korzenną Norę.

Usłyszał wołanie Gromowego zastępcy. Nie brzmiał dobrze, nie mogło być dobrze. Dlatego też Medyk się otrzepał i wstał, podchodząc do Kruczego Cienia. Zmierzył go wzrokiem, dokładniej sam pysk. Niczym na razie nie smarkał, z jego oczy czy nosa nie leciała żadna wydzielina, tyle dobrze.
- Powiedz mi co ci dolega. Słyszę kaszel i chrypkę, ale to za mało, abym mógł postawić dobrą diagnozę - mruknął, siadając przed czarnofutrym i skinieniem łba zapraszając, aby kocur zrobił to samo. W końcu i tak tu trochę posiedzą, bo w końcu złotooki musi się trochę pospowiadać, jeśli chciał, aby dumny kocur go wyleczył.

Niewystarczająco dużo, żeby postawić dobrą diagnozę? Psia krew. Kruk naprawdę nie miał siły na żadne rozmowy, a tym bardziej z Lodowym Potokiem, którego w głębi ducha sympatią nie darzył, aczkolwiek nigdy mu tego nie okazywał. Nie było co drzeć kotów i robić sobie wroga z klanowego medyka. Ważne, żeby dobrze sprawował się w swojej roli, a błędów w fachu na razie nie mógł mu nigdy zarzucić. Chociaż z drugiej strony wybór Morela na terminatora był... ciekawy.
Kruczy Cień westchnął i ściągnął brwi, patrząc na kocura zamroczonymi, żółtymi ślepiami.
— Gorąco i dreszcze. Kicham. Osłabiony — rzucił krótkimi stwierdzeniami. Nawet nie chciało mu się ubierać tego wszystkiego w pełne zdania. Przymknął na moment powieki i w milczeniu opierał się dalej o porośniętą mchem miękką ścianę. Może tak by tu zasnął? Chciało mu się spać.

- Tyle wystarczy, dziękuję - mruknął spokojnie i odszedł w stronę składzika. Wyciągnął stamtąd liść mniszka, mając nadzieję, że tyle wystarczy. Miał tych liści mało i za niedługi czas znowu będzie musiał iść na zbieranie ziół. Wziął większy liść, na którym podawał pacjentom medykamenty.
- Nie zasypiaj. Możesz po leczeniu. Podam ci teraz liść mniszka, zjedz go proszę - mruknął i przysunął mniejszy liść, na tym większym. Obserwował dokładnie Kruczego Cienia, aby zobaczyć, że ten je te swoje medykamenty.
- Będę musiał ciebie przez chwilę przetrzymać w lecznicy, aby zobaczyć, czy zioła pomogą. Położysz się w miejscu ciepłym i osłoniętym od wiatru, aby choroba się nie pogorszyła - odparł, patrząc się na złotookiego. Na szczęście legowisko medyka, do którego przyczłapał Kruczy Cień należało też do tych cieplejszych, to nie musieli się przenosić podczas leczenia. Cóż, za zastępcą Klanu Gromu też niespecjalnie przepadał, ale póki nie robi dymnemu kocurowi problemów to tak sobie razem koegzystowali.

Drugie podejście do ziół zakończyło się nawet połowicznym sukcesem dla Żabiej Łapy i wcale nie mówiła to o znalezieniu ziół czy umknięciu aż dwójce drapieżników łasych na nią jako część swojego posiłku, a o czaszce, którą skryła i planowała po nią wrócić jak tylko odbębni zaniesienie ziół do klanowego medyka. Nie liczyła na to, że Korzenny Język ją wziął za nią, bo nawet go o to nie prosiła, dlatego też kompletnie zapomniała o buro-białym kocurze pod tym względem. Jak tylko weszła do obozu, skierowała swój ciężki, leniwy krok w kierunku Korzennej Nory, przeciskając się przez wejście do niej z cichym prychnięciem pod nosem. W zębach najdelikatniej jak potrafiła ściskała malutkie zawiniątko. Rozejrzała się po legowisku medyka i odchrząknęła znacząco by ten z łaski swojej się przed nią pojawił, bo czekać w nieskończoność nie zamierzała. Szczerze pod ogonem miała fakt, czy Lodowy Potok teraz zajmował się Kaczą Łapą, czy już planował gdzie zakopać jej zwłoki i własne, po tym jak klan dowie się, że...Cóż, niedomaga. Czekała więc, a jej ogon poruszał się powoli z boku na bok. No, ruszaj ten zgrzybiały zad staruchu.

[ Lodowy Potok ]

Siedział przy Kaczej Łapie, dokładnie ją obserwując. Mrużył delikatnie swoje ślepia, patrząc jak powoli się podnosi jej bok. Dziękował Gwiezdnym, że kotka przeżyła, był to prawdziwy cud. Najwyraźniej Traszkowy Język go za to kiedyś skarze, zdawał sobie z tego sprawę i tylko czekał na burę od kocura. Zmrużył delikatnie ślepia na samą myśl słów niebieskiego. Oj już czuje te jego cięty język na swoich barkach. Nie mniej jednak nie umknął Medykowi fakt, że rudo-białe futro przemyka przez lecznicę. Również usłyszał chrząknięcie, na które wywrócił delikatnie oczami. Odwrócił się na chwilę, szybko polizał Kaczkę po łbie i zaczął iść w stronę swojego legowiska, gdzie prawdopodobnie była Żabia Łapa.
- O co chodzi? - odparł twardo, patrząc się prosto w terminatorkę. Nadal pamiętał jej słowa i nadal czuł się winny temu, co się stało. Nie mniej jednak nie zamierzał przed nią tego okazywać.

Gdy też kocur w swojej łaskawości zaszczycił ją widokiem swojej parszywej mordy, kocica zmarszczyła grzbiet nosa i splunęła na ziemię zawiniątkiem mlaskając cicho. Ten obrzydliwy smak zieleniny został jej na języku i nie zamierzała udawać, że jej to w ogóle nie ruszyło. Zmrużyła ślepia i wskazała nosem na to co leżało teraz na ziemi gdzieś przy łapach kocura.
- Znalazłam jakieś zielsko. - burknęła chłodno i odwróciła się na łapach ruszając do wyjścia ciężkim, powolnym krokiem, a jej ogon dalej poruszał się w widocznym niezadowoleniu gdy ta próbowała pozbyć się uciążliwego smaku zieleniny z własnego języka. Nie zamierzała tu sterczeć i gadać o pierdołach - tym bardziej z Lodowym Potokiem, bo już wcześniej jasno przedstawiła mu swój pogląd na niego i jego pracę, który chyba się u niego utrzymywał; i bardzo dobrze. Teraz miała ważniejszą rzecz do sprawdzenia, a mianowicie - czy Korzenny Język zdołał w całości donieść czaszkę dwunoga do jej legowiska, albo przynajmniej obozu, bo jak skręciła do Korzennej Nory to...Trochę olała czy kocur w ogóle wszedł z nią do obozu. Liczyła się dla niej czaszka, kocur mógł nawet się rozpłynąć w powietrzu po jej przyniesieniu; ważna była kość.

[zt, chyba, że Lodowy Potok będzie chciał się o coś podpytać związanego z zielskami czy samą wyprawą, no, ale Żabcia to Żabcia XD]

Obserwował z odrażeniem, jak terminatorka wypluwa zioła, tak drogocenne. Stał w ciszy i podszedł do zawiniątka. Delikatnie je otworzył, aby zauważyć tam szałwię, dokładnie jej liście. Tylko dwa, ale przynajmniej było to coś, co będzie mógł na przyszłość użył. Aby nie musiała się przydawać.
- Dziękuję, Żabia Łapo - odparł zaraz równie chłodnym głosem. Tyle potrzebował, dlatego wziął te dwa liście i odszedł w stronę składzika, nie mając zamiaru marnować czasu na rozwydrzoną, niewdzięczną terminatorkę z Cienia. Końcówka ogona kocura delikatnie drgnęła, a on sam odszedł w swoją stronę nie mając zamiaru rudej zatrzymywać. Ah, jak Konwalia z nią wytrzymuje?

[zt]

Od kilku dni męczyła mnie choroba. Znaczy tak zdaje mi się, że choroba. Nie chciałam tak naprawdę iść z tym do Lodowego Potoku, bo to wszystko było nieco wstydliwe. W końcu kto odważyłby się wprost na głos powiedzieć, że męczy go biegunka! No na pewno nie ja! Jednak z każdym dniem coraz bardziej trudno było mi skupić się na obowiązkach przez bóle głowy i gorączkę, zaczęłam sobie też odmawiać jedzenia przez nudności. No chyba lepiej przełknąć ten wstyd, niż zejść z głodu prawda? Z taką myślą wkroczyłam do legowiska medyka, rozglądając się za ciemnym długowłosym kocurem. Gdy tylko przekroczyłam próg Korzennej Nory, wróciły do mnie wszelkie wspomnienia z wydarzeń, które miejsce miały wiele księży temu, jednak w mojej głowie były wciąż świeże i płonące. Mój wypadek, śmierć Konwaliowej Ścieżki... wszystko było takie przytłaczające i wracało do mnie za każdym razem, gdy patrzyłam na koty i miejsca związane z tymi wydarzeniami.
- Lo..lodowy Potoku? Jesteś może? - przywitałam się, wkraczając do legowiska medyka. Oby skończyło się szybkimi ziółkami i rozejściem się, bo naprawdę nie miałam ochoty przebywać tu ani chwili dłużej. Nie mówiąc już o dłuższym dialogu z kocurem, który w mojej głowie już do końca życia będzie kojarzyć się tylko z tym jednym wydarzeniem.

Gdy tylko usłyszałem głos Kaczej Łapy przez mój kark przeszły zimne dreszcze, jakby znowu miał zobaczyć biedną córkę Małej Mrówki rozszarpaną przez jakieś drapieżniki. Dlatego prawie wpadłem do komory, w której przebywała szynszylka, przez chwilę ją dokładnie lustrując. Nie widziałem żadnych ran, to... dobrze. Dlatego zaraz odchrząknąłem i spojrzałem się na moment w bok.
- Jestem, jestem. Co się stało? Jak się czujesz? - zapytałem zaraz, wwiercając zaniepokojony wzrok w Kaczą Łapę. Mój ogon nerwowo podrygiwał. Ani dla niej, ani dla mnie ta rozmowa nie będzie ani trochę komfortowa.

Wzdrygnęłam się, gdy Lodowy Potok praktycznie przybiegł na moje słowa. Niby powinnam się cieszyć, bo kocur zaraz pomoże mi w moich dolegliwościach, ale poczułam się nieco nieswojo, widząc dymnego kocura. W niczym nie pomógł fakt, że klanowy medyk od razu zaczął mnie dokładnie oglądać, jakby z góry zakładał, że ponownie pojawił się w umierającym stanie. Może to już nadinterpretacja i Lodowy Potok każdego kota dokładnie lustruje już na powitanie, ale ciężko mi było pozbyć się myśli, że kocur wciąż widzi we mnie jedynie rozszarpane przez psa ciało.
- Ja... no nie najlepiej się czuje. - zaczęłam, uciekając niechętnie wzrokiem na ziemie.
- Boli mnie brzuch, jest mi niedobrze i kręci mi się w głowie. - wymieniłam wszystko co mi dolega, oprócz jednego objawu, który nie przechodził mi przez gardło. Jak to powiedzieć, by brzmiało najmniej wstydliwie.
- I często... częściej muszę wychodzić za potrzebą. - na Gwiezdny Klan, czułam się, jakbym miała zapaść się pod ziemie ze wstydu! Oby Lodowy Potok miał na to jakieś zioło.

Wysłuchał dokładnie tego, co mówiła mu Kacza Łapa, delikatnie podrygując końcówką ogona. Zmarszczył brwi, próbując przypisać objawy, które wymieniła mu terminatorka, po czym w końcu skinął łbem.
- Pewnie coś zjadłaś nieświeżego ze stosu. Poczekaj chwilkę - rzucił już bardziej uspokojony, że nie było to nic poważniejszego. Ruszył do składzika, aby wyciągnąć liść mniszka. Przeraził się delikatnie tym, że tak mało jest ich w składziku, a szczawiu za dużo też nie miał. Strzepnął uchem i wrócił do terminatorki Rozżarzonego Kroku, podsuwając jej pod łapy medykament. Skinął delikatnie łbem.
- Zjedz. Powinno ci pomóc, jeśli dalej będziesz miała problemy zgłoś się do mnie. Podam ci drugą dawkę ziół - odparł ze spokojem, spoglądając na młodziutką kocicę. W sumie czy taką młodziutką? Gdyby nie jego pomysł z wyprawami po zioła, córka Małej Mrówki mogłaby już być wojowniczką...

Matka powiadała ,,czyń rzeczy wielkie dziecię moje, za wszelką cenę osiągnij coś by mamusia mogła z ciebie dumna''. To jest moim życiowym celem. Jednakże go nie rozumiem. Nie wiem czemu mama chciałaby bym osiągnęła coś dużego.  Na razie nic nie rozumiem. Wiem, że nie jestem jak mamusia. A chce być jak ona. Wiem też, że tatuś jest straszny. Albo nie. To nie tatuś. Mama mówiła, żeby go tak nie nazywać.
Chce dzisiaj zdobyć trochę odwagi. Bo mi jej brakuje. Boję się wielu rzeczy. Na przykład tatu... tego kocura co mówi źle rzeczy o kotkach. Wychodzę pierwszy raz z kociarni, oddalając się od matki. Chcę poznawać. Czuję nie tylko strach, ale i ciekawość. Co jest na pewno pozytywną rzeczą i jestem z siebie dumna. Przezwyciężam przerażenie widząc dużo wielkich kotów i udaje się w stronę korzeni jednego z drzew, gdzie ujrzałam wejście do jakiejś nory. Po drodze zaużywałam wodę, która szumi przyjemnie. Podoba mi się w obozie. Wskakuje finalnie do norki podekscytowana. Do mych nozdrzy dociera przyjemny, nieznany mi zapach. Unosze wysoko ogon a zadowoleniu. Dreptam dalej widząc jakieś koty po drodze. Leżą sobie w legowiskach. Może to legowisko wojowników? W sumie nie wiem. Docieram finalnie do miejsca, gdzie jest bardzo dużo mchu. Wchodzę tam bez zastanowienia. Nie widzę nikogo w środku. Czuję jednak czyjś zapach wymieszany z tym ostrym, innym, który jest w całej norze. Ktoś tutaj sypia! Ale nie było tutaj raczej wygodnie. Wyciągam pazurki i sprawdzam co się stanie jeśli podrapię mech. Jest to nieprzyjemne uczucie. Chropowate, w dodatku pod mchem czuje coś twardego. Nie drapie już więcej. Rozglądam się jednak dłużej po całym wgłebieniu, stwierdzając, że jest tu bardzo ładnie. Zapach w szczególności mi się podoba.
//Lódzik

Nie poznałem jeszcze kociąt Dzikiej Róży. Nie interesowały mnie plotki w obozie, zajmowałem się chorymi, jeśli ci do mnie przychodzili. Znaczy, poznałem, ale nie poznałem. Bo ktoś poród musiał odebrać, sprawdzić czy te małe larwiki żyją. Ale ogólne ploty w Klanie mnie nie obchodziły. Od zawsze mnie omijały, jakoś tak było. I w sumie było tak dobrze. Bo nie myślałem o tym, zajmowałem się sprawami ważniejszymi.
W składziku był syf. Nie wiem, kiedy tak się stało, ale zacząłem żmudną pracę, jaką było przeczesywanie zapasów, sprawdzanie ich użyteczności. Na szczęście, nic się nie zmarnowało, a po krótkiej chwili skończyłem ową pracę. Kątem oka zauważyłem kociaka, który wchodził do Mchowej Nory. Podniosłem wyżej brew, a zaraz prychnąłem cicho. Jak już, to owa zguba wybrała złą komorę, aby się przespać, tą mniej wygodną. Nie rozumiałem, dlaczego owe miejsce było tak niewygodne, ale najwyraźniej tak musiało być. Tak czy siak, tam nie spałem. Sypiałem Pod Korzeniem, gdzie miałem widok na składzik.
W końcu jednak wstałem, aby zacząć iść w stronę komory, aby zaraz do niej wejść. Odchrząknąłem na powitanie, marszcząc czoło i spoglądając na niebieskiego kociaka. No tak, córka Dzikiej Róży. Nikt inny.
- W czymś pomóc?

Mój wzrok wodzi z jednej strony na drugą. Patrzę na mech na dole, jak i kieruję swój łeb do góry by patrzeć na sufit norki. Całe wgłębienie bardzo mnie intryguje. Najbardziej to, kto tutaj może spać. Ja nie miałabym nic przeciwko spania tutaj. Jest spokojnie, ładnie pachnie. Nie ma strasznego wojownika. Spędzam tutaj dużo czasu. W pewnym momencie słyszę kroki. Odwracam się i widzę dużego, ciemnego kocura. Serce podchodzi mi do gardła widząc jego zmarszczone czoło. Wygląda groźnie. Boję się. Moje nieułożone futro staje dęba jeszcze bardziej. Wiem jednak, że nie wolno mi tchórzyć. Mam być odważna. Nie mogę się bać. Słyszę pytanie kocura i rozglądam się zaniepokojna. Finalnie patrzę na jego pysk i che mu odpowiedzieć. Chwilę stoje z otwartym pyskiem bojąc się cokolwiek pisnąć.
- Nie... chiba nie. Ale panie kocie... mo...mogę tak mówić? Nie... nie waźne.... Cy wie pan ktio tu śpi? Ajbo... ajbo cio tak ładnie pachnie?
Nie wiem jak mam rozmawiać z kimś takim już dorosłym. Stresuje się. Ale myśle, że jestem odważna. Bo odezwałam się. Czy... mama będzie teraz dumna?

Obserwowałem przez moment niebieskiego kociaka, jak ten się rozgląda, do momentu, gdy nie zauważył mnie. Gdy zobaczyłem podniesione futro koteczki podniosłem wyżej jedną brew. Bała się mnie? Westchnąłem cicho, wypuszczając nagromadzone powietrze z mojego nosa. Nagle jednak młoda zaczęła mówić, na co podniosłem na nią wzrok.
- Zazwyczaj koty przychodzą do mnie, jeśli są chore - odparłem, aby wyklarować po co też młoda istota mogła do mnie przyjść. Odchrząknąłem znowu, teraz podkładając łapkę pod mój pyszczek.
- Nazywam się Lodowy Potok. Tutaj teraz nie śpi nikt, ale będzie spał mój przyszły terminator. Czasami chorzy, jeśli nie ma miejsc w komorze chorych lub gdy chory potrzebuje własnego zaułka, na szczęście na razie nie było takiej sytuacji. Pachnie... chodzi ci o zioła? - zapytałem, mrużąc delikatnie ślepia. Cóż, mój nos już się do tego zapachu przyzwyczaił, więc zapach lecznicy był dla mnie już znormalizowany.
- A jak ty masz na imię? Bo nie pamiętam.

Jeśli są chore. Wiem co to znaczy. Znaczy to, że te koty nie czują się dobrze gdy przychodzą do Lodowego Potoku. Okazuke się, że w tym legowisku będzie spać terminator kocura. Czyli go nie ma. Wie, że terminatorzy to koty, które uczą się na wojownika. Ale normalni wojownicy nie przyjmują do siebie chorych. Czy to znaczy, że Lodowy Potok leczy? Naprawia chore koty?
- A cemu nie mas telminatola? Wsyscy wojownicy chyba majom telminatorla. A.. a cym som zioła Lodowi Potoku? Do cego som potsebne tutaj?
Zastanawiam się czym są zioła. Znam rośliny i kwiaty, jednakże o ziołach nie wiem. Lodowy Potok dalej jest nieco przerażający, w końcu jest duży i jakiś taki oschły. Ma zmróżone oczy i chrząka. Nie wygląda sympatycznie. Jestem jednak ciekawa i nie potrafie się powstrzymywać przed pytaniami. Trochę mi głupio.
- Wazka - odpowiadam na pytanie o imię.

- Bo go jeszcze nie wybrałem - odparłem ze spokojem, spoglądając na córkę Dzikiej Róży. Ta jednak mówiła dalej, na co kącik mojego pyska delikatnie drgnął i ułożył się ku górze. - Mhm. Nie wszyscy, większość. To zależy od woli przywódcy. Medycy jednak mogą wybrać terminatora w jakimkolwiek momencie swojego życia. Mój Mistrz, Traszkowy Język, wybrał mnie na terminatora dopiero w momencie, gdy miał około stu księżycy. Można powiedzieć, że był to dość uparty kot - zażartowałem, drgając nawet delikatnie wibrysami. Zaraz jednak odetchnąłem.
- To dzięki ziołom mogę leczyć koty. A zioła to po prostu takie specyficzne roślinki, o których się uczymy. Na przykład jedno ziółko może pomóc na popękane poduszki łap, a inne na przeziębienie - tłumaczyłem patrząc na niebieską kociczkę. Kiedy odpowiedziała na pytanie o imię skinąłem delikatnie łbem. Ładnie. Dzika Róża najwyraźniej miała gust co do imion.

- Oh... - odpowiedziałam lekko zawstydzona.
Nie zdawałam sobie sprawy z tego, że kocur był medykiem. Nie kojarzę bym kiedyś słyszała o kimś takim. Ale on mógł wybierać sobie terminatorów z tego co już wie. Ciekawiło mnie bardzo dlaczego Traszkowy Język wybrał terminatora gdy miał tak dużo księżycy. Nie wydawało mi się to czymś zwyczajnym by zrobił to tak późno. Przecież jest dużo młodszych kotów z terminatorami. Później dowiedziałam się kim jest właściwie medyk. Brzmiało to... magicznie. Nie słyszałam nigdy wcześniej o ziołach a tym bardziej o czymś takim. To było takie cudowne potrafić komuś pomóc. Chociaż... na pewno trudne i straszne...
- To miłe... ze lecys koty. Jak... bende chola cy coś to psyjde do ciebie dobze?
Kocur może i był duży i miał straszny głos, ale był takim bohaterem! Czułam się pewniej wiedząc, że jestem bezpieczna, gdy w Klanie jest kot, który naprawia na przykład popękane łapki.
- A te zioła tio w ogóje tu jośnom jak kwiatuski?
Skoro... kocur miał tu te zioła to pewnie tutaj rosną jak każda inna roślinka. Chyba, że są czymś innym.