Przekrzywił lekko głowę.
- Jestem zainteresowany - odpowiedział szybko, by zaraz dodać: - byciem twoim terminatorem.
Stresował się. Jakie to było głupie, pomyślał, stresować się samym poinformowaniem o swojej potencjalnej kandydaturze na przyszłego medyka. Nie oczekiwał przecież od niej decyzji od razu, sam też podjął ją bardzo impulsywnie, choć wierzył w słuszność swoich działań i motywacji. Podświadomie chyba jednak bał się dalszych pytań, dalszego dłubania w jego motywacji do tego, by wrócić do lecznicy dobrowolnie, pomimo wcześniejszego braku zainteresowania ziołami.
- Nie chcę decyzji już teraz - powiedział w końcu to, co kołatało mu się po głowie. - Tylko... zgłaszam chęć. Żebyś wzięła mnie pod uwagę, gdy będziesz wybierać swoich terminatorów.

- Bo mam oczy i widzę, że Klan Gromu jest duży, a ty: sama - odpowiedział, uśmiechając się lekko. Dla niego to było oczywiste: jeżeli nikt do tej pory nie został terminatorem, to zapewne z dwóch powodów: albo medyczka zapomniała o upływie czasu i tym, że powinna kogoś wybrać do przyuczania, by nie zostawić Gromu na lodzie tak, jak zostawiono Jałowcową Łapę, albo nie chciała nikogo wybierać. Miał nadzieję, że obie te opcje mógł rozwiązać, nazywając problem po imieniu.
- Pomyślałem, że spróbuję, skoro nikt inny się nie pali do pomocy.
Bardzo altruistycznie z jego strony.

Zawahał się.
- Tego nie przemyślałem - odpowiedział szczerze, bo, prawdę mówiąc, nie wiedział o tych wszystkich ograniczeniach, które dotyczyły medyków. Nawet jeżeli o nich wcześniej słyszał, nie zapadły mu one w pamięć na tyle dobrze, by utrwaliły się na dłużej, przez co teraz czuł, że zrobił z siebie idiotę. Zacisnął zęby.
- Ja... przemyślę to - oznajmił po chwili milczenia, decydując się na najbardziej sensowny krok. Jeżeli Owcze Runo nie miała nic więcej do powiedzenia, pożegnał się z nią i wyszedł z lecznicy. Niech to szlag.


Od jego pierwszej rozmowy z Owczym Runem minęło... dużo czasu. Żenująco długo. Na tym etapie podejrzewał, że brak odpowiedzi z jego strony był wystarczającą odpowiedzią dla medyczki. Zresztą, teraz był już wojownikiem, miał swojego terminatora, na tym etapie ciężko byłoby po prostu wrócić do treningu, znów uczyć się czegoś nowego, tym razem o wiele trudniejszego - chociaż nie ukrywał, że fascynowała go sama możliwość zdobywania wiedzy i chciał się tego nauczyć, wszystkie emocje, które pchały go w kierunku zostania medykiem, zdołały wyparować. W końcu nie miał już siostry poza klanem, nad której zdrowiem ktoś musiał czuwać w tajemnicy. Dla niej byłby w stanie się poświęcić, jeżeli to oznaczałoby jej przeżycie i szczęście poza klanem, bo pewnie niedługo później sam dołączyłby do niej, dając dojść do głosu swojej samotniczej krwi.
Ale Tygrysicy już nie było. Nie miał dla kogo odstawiać tej szopki.
Jednocześnie czuł, że powinien w końcu powiedzieć Owczemu Runu, że rezygnuje. Dla formalności. Dlatego też udał się z upolowanym, wciąż jeszcze ciepłym gołębiem, do Mchowej Nory.
- Dzień dobry, Owcze Runo - odezwał się, gdy położył ptaka pod swoimi łapami.

- Przyniosłem śniadanie, jeżeli jesteś głodna ty lub któryś z twoich pacjentów - powiedział swobodnie, kiwając głową w stronę ptaka, wraz z którym przyszedł. Ot, niewiele znaczący gest, który był jednocześnie całkiem niezłym pretekstem do rozmowy. Uśmiechnął się lekko.
- Podejrzewam, że moje milczenie w kwestii mojej decyzji o zostaniu twoim terminatorem było... wystarczającą odpowiedzią - zaczął, siadając powoli i owijając ogon wokół łap. - Niemniej nie chciałem, żeby sprawa została niedomknięta, dlatego tu jestem. Żeby oficjalnie powiedzieć, że lepszym materiałem na przyszłego medyka będzie ktoś, kto faktycznie chce nieść pomoc i poświęcić się leczeniu innych.
Zamilkł, chociaż na początku chciał coś jeszcze powiedzieć. Brakowało mu motywacji, by się poświęcać dla klanu - za wiele mógł stracić, niewiele zyskać. Brakowało mu też empatii, do czego doszedł jakiś czas później. Brakowało mu wielu cech, które powinien mieć medyk.
- Choć, gdybyś miała chwilę wolnego czasu, z chęcią nauczyłbym się od ciebie podstaw... chociaż nie wiem, czy mam coś, co mógłbym zaoferować w zamian za twój czas i wiedzę - dodał po chwili nieco ciszej.

Po odrzuceniu na stos upolowanej dziś zwierzyny (nie żeby było tego dużo, ech), od razu skierował się do lecznicy. Miał nadzieję, że Owcze Runo była na miejscu; adrenalina uciekła z jego ciała i powoli ból i szczypanie rozciętej skóry stawały się nieznośne. Swoją drogą... nie sadził, że jego odporność na ból była aż tak slaba, podobnie zresztą jak celność. Zdecydowanie będzie musiał prosić Konwaliowy Sen o to, by raz jeszcze się ze sobą zmierzyli; był zły na siebie, że nie pomyślał wcześniej o tym, by przyłożyć się do walk treningowych. Ugh. Otrząsnął sierść, nim wszedł do lecznicy.
- Owcze Runo, jesteś? - rzucił w przestrzeń, znajdując dla siebie miejsce gdzieś z boku.

rana 1. stopnia: lekkie zadrapanie na nosie
rana 2. stopnia: rany po pazurach na lewej, przedniej łapie
rana 2. stopnia: rany po pazurach na lewym barku

- Tylko ja - sapnął cicho, marszcząc czoło, bo Owcze Runo zapewne nie interesował los gronostaja, którego w tym momencie nie bardzo dało się już poskładać do kupy. Poszedł za nią, zaskoczeniem odnotowując obecność Konwaliowego Snu i Grzmiącego Gardła. Co jest.
Odczekał, aż medyczka zbierze potrzebne jej medykamenty i zjadł to, co jeść musiał. Następnie zacisnął zęby, pozwalając jej oczyścić swoje rany; odwrócił głowę w przeciwnym kierunku, gdy zajmowała się tym najpoważniejszym rozcięciem na barku. Nie było to najprzyjemniejsze doświadczenie, zwłaszcza że pierwszy raz tak naprawdę wracał z polowania z faktycznymi ranami po walce z drapieżnikiem, a nie jakimiś powierzchownymi zadrapaniami, które co najwyżej kończyły się strupem.
Zniósł dzielnie wszystkie zabiegi, które zaserwowała mu Owcze Runo. Na jej polecenie kiwnął głową, a gdy zniknęła mu z pola widzenia, odwrócił się grzbietem do reszty lecznicy, wtulił nos w ogon i po jakimś czasie zasnął. To był absurdalnie długi dzień.

zt