Zmrużył ślepia niezadowolony. Nic nie widział co nie było po prostu niczym dobrym. Odetchnął przez chwilę i wypuścił nagromadzone w płucach powietrze. No cóż, najwyraźniej musi dalej iść i dalej szukać. Dlatego też Lodowy Potok zaczął chodzić spokojnie w miejscu, aby jeszcze się rozglądnąć, bo może czegoś po prostu nie zauważył.

Och no nie, a z żabką poszło tak łatwo! Nawet nie musiała się skradać, płaz niemal wpadł w jej łapki i jeszcze tak łatwo poległ na polu bitwy! A ta sikorka?! Miała czelność się odwrócić i zdołała zauważyć zbliżającą się szylkretkę! Dramat! Dramat po prostu, moi drodzy, dramat!
Nie zastanawiając się długo Rwąca po prostu rzuciła się do biegu za uciekającą zwierzyną - nie może jej dać tak po prostu uciec, no nie? Tak więc gdy sikorka zerwała się do lotu to kocica zerwała się do biegu i ruszyła szybko za nią gotowa wyskoczyć w jej stronę, najlepiej łapami uderzyć w jedno ze skrzydeł (bo ptaki chyba nie potrafią bez nich latać, no nie?) i dobić ptaszka, żeby nie sprawiał tyle problemów i po prostu dał się zanieść na stos zwierzyny, pfff!

Zmrużył oczka na roślinkę i zamrugał dwa razy zielonymi oczami. Podszedł do roślinki i powąchał ją kilka razy. Czy to kolejna roślina, której nie znał? Prawdopodobnie. Westchnął ciężko i zaczął delikatnie wykopywać srebrne kwiaty, aby niczego nie poniszczyć, aby wszystko było w jak najbardziej jednym kawałku, aby znaleźć nierozgałęziony, drewniejący korzeń. Zamyślał się trochę. Musiał znaleźć jakiś sposób, aby poznać te nowe rośliny.

No doprawdy, jak szybko mogą latać ptaki, żeby taki kot nie miał żadnych szans w dogonieniu ich, pfff? Cały czas goniła tego przeklętego ptaszora, spróbowała wytężyć wszelkie mięśnie, mocniej się odpychać, cokolwiek, byle móc biec jeszcze szybciej i szybciej i dogonić to okrutne zwierzątko, które ciągle jej umykało. I, gdyby miała szczęście; to oczywiście planowałaby wyskoczenie w stronę sikorki, uderzenie w skrzydła, żeby spadł na ziemię, a tam szybkie dobicie wgryzieniem się w karczek. Czy w końcu się uda? Czy będzie miała szczęście, podobnie jak z ropuchą?

Nieważne, co dokładnie miało miejsce. Która zawaliła, a która dała z siebie wszystko; to zdecydowanie było nieważne w obliczu tego, co się stało później; a mianowicie to, że szylkretowej koteczce udało się złapać niesfornego ptaszora, przygwoździć go do ziemi i zakończyć jego marny żywot, o! Z zadowoleniem chwyciła martwe zwierzątko w pysk, o mało nie skacząc z radości, że mimo szaleńczej pogoni udało się, miała na swoim koncie dzisiaj pierwsze upolowane zwierzę, i zakopała je w miarę charakterystycznym miejscu, żeby pamiętać gdzie wrócić w razie czego, po czym ruszyła znów pod wiatr, uważnie się rozglądając i węsząc, mając nadzieję, że to nie będzie ostatnie, co przyniesie do obozu i z dumą zarzuci na stos.

Cóż, przynajmniej coś miał! To było ważne. Wziął zebrane rośliny i owinął je w większego liścia. Zostawiając taki pakunek pod krzakiem, ukryte w cieniu zioła były przynajmniej bezpieczne, poszedł dalej, rozglądając się dookoła za ziołami. Byłoby dobrze, gdyby znalazł coś... znajomego, a nie roślinę, którą widzi po raz pierwszy na oczy. Ale cóż...

Kocur aż drgnął, gdy zauważył... pajęczynę! Podniósł ogon i rozglądnął się za patykami. Zebrał kilka, aby mieć pod łapami i zaczął delikatnie nawijać pajęczynę na patyki, aby utworzyć w ten sposób motek, lub też ich kilka. Miał nadzieję, że uzbiera jak najwięcej pajęczyny, w końcu była ona ważna i w końcu była czymś użytecznym.

Na pierwszy rzut oka roślinka nie wyglądała za specjalnie, a że Rwąca się na roślinach nie znała, to w pierwszym odruchu zamierzała ją ominąć, bo jeszcze by się okazało, że nie zebrała nic fascynującego, a nawnosiła Lodowemu do lecznicy samych chwastów, czy coś. Ale gdy podeszła nieco bliżej poczuła, że kwiatki bardzo, bardzo ładnie pachną, więc zbliżyła się jeszcze bardziej, aby je powąchać. No, zdecydowanie pachniały o wiele ładniej niż ta poprzednia roślinka, którą znalazła pierwszą, tą różowawą taką! Ze smutkiem też przyuważyła, że biedna zaczynała usychać. Ojej, to z gorąca? Gorąco jej? Czy roślinom też było tak gorąco, jak kotom potrafiło być? Czy... Czy jak to w sumie działało? Oo, może spyta medyka, tak, on na pewno wie. W każdym razie, szylkretka chwilę obserwowała roślinkę, nim nie uznała, że chyba lepiej ją wykopać i pokazać medykowi, niż zostawić i narazić się na jego gniew gdyby toto było przydatne, co nie? Tak więc zaczęła powoli i uważnie wykopywać całą roślinkę, łącznie z korzeniami, tak, jak poprosił ją Lodowy Potok. Wyglądała ładnie, ładnie pachniała, musi być jakimś medykamentem, no nie?

Dziewięć motków pajęczyny. To było dużo, co go niezmiernie cieszyło. Zamruczał nawet sam do siebie zadowolony. Oh jak dobrze. W końcu coś, co się przyda. Ułożył motki na liściach i zawinął je. Ukrył je pod krzakiem, chcąc jeszcze skorzystać z tego miejsca. Znalazł i pajęczynę i nieznaną sobie roślinę, ale ogółem było to dobre miejsce, więc później zawróci. Teraz po prostu szedł przed siebie, rozglądając się za kolejnym ziołem czy medykamentem.

Nie wiedziała co prawda, jak się zabrać do wykopywania roślinki i jak bardzo przydatne będzie to, co zebrała, ale hej, ważne, że coś zebrała, co nie? Ostrożnie chwyciła te najbardziej, według niej, nadające się do użytku roślinki i zaczęła wracać do miejsca, które wskazał jej wcześniej Lodowy Potok, gdy znalazła tą poprzednią, różową roślinkę, skitrała ją tam, a następnie ruszyła z powrotem pod wiatr uważnie nasłuchując i węsząc. Ciekawe, co tym razem wpadnie jej w białe łapki, hmm?

Słysząc brzęczenie niedaleko ucha strzepnął nim niemrawo. Nie mniej jednak, nie powstrzymało to komara przed ukąszeniem go w czubek głowy. Kocur mruknął niezadowolony i łapą zaczął pocierać miejsce ugryzienia. Eh. Przeżyje. Nie mniej jednak widząc Sasankowe Kępy zawrócił i zebrał wszystko, co zebrał od momentu rozstania się z Rwącym Potokiem. Także i wziął pajęczynę, i tą nieznaną roślinkę. Więcej nie miał, ale i tak to było dużo. Zawinięte pakunki zostawił na miejscu i cicho westchnął. Powoli to szło, ale przynajmniej jakoś szło. Przystanął przy zaznaczonym przez jego pazury miejsce i rozglądnął się i tutaj dookoła, mając nadzieję, że coś ciekawego znajdzie.

No cóż, nic nie wpadło w jej łapki, dosłownie nic. Cały czas szła i szła, i szła, ale nic nie mogła dojrzeć. No cóż, widocznie miała za duże szczęście znajdując sikorkę, którą udało jej się pokonać w wielkiej bitwie, a potem tą dziwną roślinkę (o ile w ogóle się przyda, bo jak nie, to ciężko mówić o szczęściu, co nie), a teraz musiała po prostu przeć przed siebie bez szczęścia, bo co za dużo, to niezdrowo, czy jakoś tak, prawda? Tak więc parła przed siebie uważnie się rozglądając, węsząc, i nasłuchując, zastanawiając się co napotka następne. Może znów jakaś sikorka?

Rozglądnął się dookoła, ale nie widział nic ciekawego. Oh no cóż, najwyraźniej z tego miejsca wszystko zebrali. Oglądnął się za siebie, upewniając się, że zioła są całe i wszystko z nimi okej, po czym zaczął iść przed siebie, w głąb lasu, rozglądając się dookoła, szukając ważnych dla niego ziół. No, czyli wszystkich ziół, na dobrą sprawę.

A za to Rwąca... O mało nie padła na zawał! Ale taki potężny zawał! Taki najpotężniejszy ze wszystkich. No bo, wyobraźcie sobie, że idziecie idziecie i idziecie przed siebie, nie? Rozglądacie się uważnie, macie wszystkie zmysły wyczulone, bo no, polujecie, tak? I nagle! Tak ni z buka ni z brzozy, spada wam coś na łeb! No to chyba oczywiste, że pierwsze, co robicie, to panikujecie, nie? No. To szylkretka, gdy tylko poczuła, że coś na nią spadło, a następnie nagle STRACIŁA WZROK omal nie pisnęła, aczkolwiek ograniczyła się do podskoczenia na wszystkich czterech łapach, najeżenia się i parsknięcia z zaskoczenia, bo normalnie, aż jej się gardło zacisnęło ze strachu i nic innego nie mogła z siebie wydusić, no! Potrząsnęła głową parę razy, żeby pozbyć się intruza i... Gdy tylko liść spadł na ziemię, a Strumień go dojrzała... Po chwilowej dezorientacji i próbie dojścia do ładu i składu... Zaczęła się z siebie śmiać... No bo co innego mogła zrobić. Bo, rozumiecie, wystraszyła się LIŚCIA, nie? Stała tak dobre parę uderzeń serca parskając śmiechem, pacając łapą intruza, przez którego Grom omal nie stracił wojownika, który by padł na miopatię i ruszyła dalej przed siebie, już uspokojona nieco, uważnie się rozglądając; a przede wszystkim co jakiś czas zercząc w górę!