Zaćmione Słońce, kończąc patrol północnych granic na Świetlikowym Zagajniku, zdecydowała, że wykorzysta swoją jeszcze-nie-do-końca spożytą energię i zapoluje. Utrzymując więc ciszę, uważnie przemierzała leśne ostoje, szukając zwierzyny, którą mogłaby przynieść na stos.

Listek… ugh, nie szukała liści, szukała jedzenia dla Klanu Gromu. Zniżyła powieki, ale dopiero co przecież zaczęła: nie będzie się zniechęcać. Szukała zwierzyny dalej.

Gawron. Wyśmienicie; był to duży, pożywny ptak, ale nie na tyle duży, by sprawić wiele problemu; nie wyglądało też na to, by miał towarzystwo, z którym mógłby ją podziobać. Czas zacząć więc łowy: upewniła się, że ma ugięte łapy, ogon i głowę zrównane z linią grzbietu; ustawiła się po cichu pod wiatr, a idąc w stronę gawrona uważała, by na nic nie nadepnąć. Chowała się za drzewami i krzewami, a gdy ten się odwracał - zastygała w ruchu. Gdy już była wystarczająco blisko, spróbowała wyskoczyć i zabić gawrona szybkim ugryzieniem w kark.

Skoczyła, zacisnęła zęby… i gawron zwisał martwy z jej pyszczka. Sukces. Zadowolona, ale zdecydowanie nie usatysfakcjonowana w pełni zakopała swoją zdobycz w charakterystycznym miejscu, po czym ruszyła dalej, licząc na więcej udanych łowów.

Ugh, i znów nic… może to kwestia upolowanego gawrona. Skręciła lekko w bok, by może w innej części Świetlikowego Zagajnika znaleźć zwierzynę?

I wciąż nic? Ech, Zaćmione Słońce nie zamierzała się jednak poddawać - szukała zwierzyny dalej, wyostrzając swoje zmysły, by poczuć najmniejszą woń i usłyszeć każdy szelest. Nie przyjdzie z samym, jednym gawronem!

Brak zwierzyny… a może zwierzyna która jest na tyle duża, by być uznawaną za drapieżnika przez niektórych? Sowa patrzyła się na nią z drzewa złotymi oczami, a ona odwzajemniała owe spojrzenie. Analizowała jego wielkość; jego szpony, dziób. Tak - nie zamierzała zostawić w spokoju czegoś, co wykarmiło by cały miot kociąt, gdy pora jest coraz zimniejsza. Sowy jeszcze nie jadła. Myślała o ryzyku; gdyby takie ptaszysko ją podrapało lub podziobało, to zapewne mogłaby skończyć w lecznicy z bliznami… ale, ach, upolowanie czegoś takiego byłoby wyczynem. Napięła mięśnie.
Napięła mięśnie i zaczęła się skradać. Łapy ugięte, ogon wyrównany z grzbietem; wiedziała, że puchacz ją widzi, ale nie zaszkodzi użyć pozycji łowieckiej, nieprawdaż? Uważała, co ma pod łapami i ustawiła się pod wiatr, a do tego starała się chować w krzakach tak, by ptak jej nie zauważył i może stracił z pola widzenia. A gdy znalazła się koło drzewa, na którym rezydował: zaczęła się po cichu podciągać po korze, wczepiając najdelikatniej pazury. Jeżeli to wszystko się udało i znalazła się blisko puchacza… no cóż, zaatakowała go jak najmocniej łapą z wyciągniętymi pazurami, celując w obrotową szyję ptaszyska.

Najwyraźniej na samym początku miała niezłe szczęście, bo sama zaorała puchacza porządnie w gardło, a ten nawet nie zdołał jej dziobnąć w odwecie. Kolejnym krokiem dla Zaćmionego Słońca było ograniczenie ptaszysku mobilności, by może zejść z tą walką na ziemię. Trzymając się dobrze kory, złota spróbowała zaszarżować z pazurami na skrzydło puchacza, by impetem uderzenia i ewentualnym zranieniem uszkodzić tą ważną dla ptaka część ciała.

O ku*wa.
To, że Zaćmienie się tego nie spodziewała, było mało powiedziane. Była gotowa na małe zadrapanie, na nieznacząca wiele bliznę przez pysk czy bark; znała ryzyko. Tylko że... naprawdę jej się nie poszczęściło, w ogóle nie dosięgnęła swojej ofiary... a zamiast tego jej „ofiara” wycelowała doskonale.
Szum w uszach, pisk; nie kontrolowała do końca tego, jakie pomruki, warknięcia i syki wydostają się z jej gardła. Czuła najgorszy ból, jakiego kiedykolwiek doświadczyła w życiu, rozrywający i pulsujący, czuła jak jest jej słabiej, czuła jak na zmianę przeszywają ją zimne i gorące dreszcze.
I nie widziała. Nie widziała nic, co działo się po jej lewej stronie. To krew, tak? Zalała ją krew, krew skleiła jej powieki, tak, po prostu instynktownie je przymknęła. Miała ważniejsze rzeczy na głowie, niż martwienie się tym.
Patrząc na pomarańczowe oczy przeciwnika, czuła czystą złość i nienawiść; zwierzęcą i niekontrolowaną, nienawiść za to, że spowodował ból, który teraz czuła. Wysunęła pazury, gotowa zapierdolić pierzastego na dobre, sprawić, że poczuje coś gorszego, niż właśnie zgotował córce Dzikiej Róży; napinała mięśnie, ale z każdym uderzeniem serca czuła coraz bardziej pulsowanie w jej głowie, pulsowanie w jej oczodole, czuła, że jej głowa waży tyle, co dorosły kot...
Było jej cholernie słabo. Może gdyby miała więcej wprawy, więcej odporności, może wtedy nie wahałaby się, by walczyć dalej, ale teraz... teraz, Zaćmienie czuła coś, czego wcześniej nawet nie było w jej słowniku.
Zaćmienie się bała. O swoje zdrowie, o swoje życie; furia spowodowana bólem mieszała się z chęcią ucieczki. Tchórz, była tchórzem, pieprzonym tchórzem, wojownik nie ucieka od walki. A już tym bardziej od tej, którą sam zaczął. Ale... nie mogła otworzyć swojego lewego oka, jakby go nie czuła, czy mogła w ten sposób jakkolwiek trafić ptaka? Zostawiła mu pamiątkę na szyi, może- może nie pozbiera się po tym porządnie i w końcu umrze sam, nie obchodziło ją to w tym momencie. Ciężko dysząc, zszokowana kocica spróbowała zejść prędko z drzewa (głową do góry, rzecz jasna), po czym... uciec. Uciec do obozu, byleby wyzbyć się piorunującego bólu w oku.
Była sobą obrzydzona — miała się za kota odważnego, ale najwyraźniej nie była taka dobra, jak wymyślała to sobie w głowie.

zt prosze

Tymczasem Tęczowa Chmura wybrała się również na polowanie, nie wiedząc co dzieje się kilkanaście drzew dalej. Po złapaniu kolejne zdobyczy ruszyła dalej. W końcu zbliżyła się do pola walki na tyle by wyczuć unoszącą się z daleka krew. Myślała przez chwilę czy to na pewno dobry pomysł iść w tę stronę. Może to była tylko wronia karma? Ostatecznie jednak zdecydowała, że nie zaszkodzi sprawdzić.
Ruszyła w stronę z której wiatr przyniósł nieprzyejmny zapach.
Gdy dotarła do Świetlikowego Zagajnika ujrzała coś czego, no, ujrzeć się nigdy nie spodziewała. Zmroziło ją na chwilę, widząc tak wielkie ptaszysko. I to atakujące kogo? Jej rodzoną, siostrę. Zjeżyła się jeszcze bardziej, widząc zakrwawiony pysk złotej. Zdążyła zobaczyć jej nieudaną próbę ucieczki ale na nieszczęście puchacz był szybszy. Kilka uderzeń serca potem i jej łapy same ruszyły w stronę walki. Racja, Zaćmione Słońce była wtedną zołzą, ale na Gwiezdny Klan, niebieska nie zamierzała stracić kolejnego członka rodziny. Nawet jeśli Zaćmione Słońce się za niego nie uważała.
- Hej! Ptaszysko! - zasyczała, chcąc odwrócić uwagę puszczyka od poranionej wojowniczki. Nie była w stanie bardzo się jej przyjrzeć, ale widac było że złota nie jest już w stanie walczyć. Musiała uciekać, a Tęczowa Chmura musiała jej to ułatwić.

Spróbowała uciekać, ból nie ustawał, a i też ptak nie zamierzał dawać jej uciec. Czym była w ogóle ta głupia sowa? Puchaczem czy innym puszczykiem? Heh, byłoby naprawdę… ironicznie, gdyby to drugie. Zdołała zejść na ziemię, ale nie dane jej było uwolnić się od rozrywającego bólu; zaraz poczuła, jak pazury rwą jej grzbiet, na co z jej pyska wydał się bolesny jęk doprawiony warczeniem. Nie wiedziała już, co się dzieje, czuła tylko ból i pieczenie i słabość i szum i chciała uciec i… i kątem niezalepionego oka zobaczyła szare futro, jak przez mgłę usłyszała głos, który coś krzyczał. Nie myślała wiele, chciała tylko uciec do bezpiecznego miejsca, proszę. Znów spróbowała ucieczki, sycząc cierpko za każdym ruchem, gdyż za każdym razem, gdy ruszała barkami, czuła obrzydliwe rozdarcie skóry.

zt proszę po raz 2