Oczywistym było, że Rwąca nie znała się na ziołach. I oczywistym było, że nie do końca orientowała się w tym, że roślina przed nią była medykamentem. Mniej, lub bardziej przydatnym, ale medykamentem. Niemniej, zainteresowała ona uwagę szylkretowej przez to, iż była taka... Niecodzienna. Taka... w całości różowa niemal! Dlatego kotka przy niej przystanęła i przystawiła do niej nos, chcąc zobaczyć jak pachną kwiatki, które wydały jej się całkiem ładne. I wtedy do łebka wskoczył jej pomysł, że może, ale tylko może, ta roślinka przydałaby się trochę Lodowemu? Co prawda, nie wiedziała nic o właściwościach leczniczych roślin i takie tam, i nie wiedziała co mogłoby się przydać, ale czasami, gdy chorowała, dostawała jakieś liście do jedzenia. Może tu też przydadzą się liście?! O, a kwiatki może mu dostarczyć też, na przykład do ozdoby lecznicy! Rozejrzała się dookoła szukając dymnego wzrokiem. Jakby tu był, to mogłaby się spytać, ale krzyczeć nie zamierzała. Ale! Poradzi sobie sama! Przycupnęła przed roślinką, niemal machając ogonkiem jak cieszący się kociak, powoli, zrywając delikatnie liść za liściem, na koniec jeszcze próbując urwać kwiatki. A jak jej się nie uda i wszystko popsuje... To ups!

Czternaście liści na pewno wystarczy na dłuższy czas, niż kilka księżycy, chyba, że akurat wojowniczy zaczną sobie skakać go gardeł, a później tarzać z otwartymi ranami w glebie. Było to mało prawdopodobne, dlatego liście na pewno starczą na przynajmniej jakiś konkretniejszy czas. Zadowolony poukładał kolejne zioła w swoim koszyczku i zostawił roślinę w spokoju, aby odrosła na kolejny raz, kiedy będzie jej potrzebował.
Zawiniątko z ziołami wziął w zęby i poszedł w stronę, w którą udała się Rwący Strumień, przy okazji szukając ziół oczami i nosem dookoła. Jego łeb równomiernie z krokami przesuwał się na boki, a zielony wzrok przeczesywał okolicę w poszukiwaniach. W końcu raz po raz będzie musiał sprawdzać swoją pomocniczkę na dzisiaj, aby czasami jakiejś trucizny nie zjadła i nie było kłopotów.

Tymczasem Rwąca radośnie zrywała liście i kwiaty, aczkolwiek zrywanie tego drugiego szybko jej się znudziło, bowiem nie dość, że nie pachniały one wcale ładnie, a wręcz cuchnęły, to jeszcze łatwo się rozwalały i zapewne nie były w ogóle przydatne. Następnie liście te zgarnęła w pysk i przeniosła kawałek, pod jedno z drzew i przygniotła kamieniem, coby nie odfrunęły z wiatrem, po czym zaczęła się rozglądać. Następnie ruszyła w drogę powrotną, mając nadzieję, że nie zapomni, gdzie ukryła swe skarby, nie do końca pewna czy może je tak po prostu przenieść w pysku, i czy się nie popsują, a medyk na pewno będzie miał pomysł jak je nieść! Zaczęła się uważnie rozglądać, wzrokiem wyszukując nie tylko jakiś zwierzaków, albo interesujących, innych niż inne, rośliny, ale też dymnego futra medyka. A gdy je dojrzała radośnie do niego podskoczyła.
- OOO, LODOWY POTOKU, znalazłam taką roślinę, ja w sumie nie wiem, czy przydatną, czy co, w sumie, taka różowa była i w sumie to jej kwiaty tak cuchnęły, nie wiem czy ci to coś powie, ale ty mądry jesteś, więc na pewno tak, no i zerwałam parę liści, czy one są, no, przydatne? - spytała, przestępując z łapki na łapkę, gotowa pokazać mu znalezisko, jakie znajdowało się niedaleko, przykryte kamieniem.

Cóż, z rozżaleniem zauważył, że ziół tutaj brak. Zmarszczył czoło niezadowolony, ale po chwili zauważył czarno-rudą szylkretkę, która parła w jego stronę. Szeroko rozwarł swoje ślepia i wysłuchał potoku słów kocicy.
- Oh, znalazłaś coś? No dobrze, poprowadź mnie. - odparł jej spokojnym głosem i zaczął iść za kocicą, jeśli ta zaczęła go prowadzić do swojego magicznego znaleźliska. Przy okazji rozglądał się dookoła za ziołami, które mógłby zerwać, tak przy okazji.

Uśmiechnęła się szeroko, z dumą, gdy kocur zdziwił się, że coś znalazła. Ha, nie spodziewał się tego! Ona w sumie po sobie też, ale pomińmy ten mało istotny szczegół, co? Była z siebie niesamowicie dumna, że nie dość, że znalazła roślinę, która wyróżniała się wśród innych, to jeszcze możliwie była jakimś ważnym medykamentem, który mógł uratować komuś życie, ha!
Radośnie odwróciła się na pięcie i truchtając ruszyła w stronę, gdzie zostawiła przykryte kamieniem liście, machając ogonkiem na boki i kręcąc nim z zadowolenia. Sama nie rozglądała się za niczym specjalnie, bo już była z siebie wystarczająco zadowolona i nie potrzebowała znajdować niczego więcej. Przynajmniej póki znów się nie rozdzielą i może w końcu wpadnie jej w łapki coś ciekawszego niż szybko umierająca ropucha, czy roślinka, bo to była działka medyka i, choć była z siebie dumna, że być może znalazła coś istotnego, to wolała się pobawić w polowanie na zwierzynę godną zjedzenia przez wojownika, niż... No, szukaniem roślin. Wybacz, Lodowy Potoku.
A jeśli już dotarli na miejsce, nie zaskoczeni przez inną roślinę, czy przebiegającą mysz, to odsunęła delikatnie kamień przednią łapą, by wskazać noskiem swoje znalezisko, z wyczekiwaniem wpatrując się w medyka i czekając na werdykt i pochwalenie jej!

Dymny kocur szedł za wojowniczką, do czasu, aż zielone ślepia medyka nie zauważyły roślinę która wyglądała jak kuklik i zapewne też nią była. Oczy zabłyszczały, a Lód ogonem rozkazał Rwącej, aby poczekała chwilę na niego, dopóki nie skończy zbierać medykamentu. Dlatego też Lodowy Potok podszedł spokojnym krokiem do rośliny, obwąchał ją jeszcze, tak dla upewnienia się. Ale jako, że poczuł charakterystyczny zapach, był już pewien w stu procentach. Kuklik. Idealnie. Kocur od razu zaczął delikatnie wykopywać roślinkę, aby zebrać korzenie kukliku i zabrać je ze sobą do obozu.
Kiedy skończył ułożył zebrane korzenie w swoim koszyczku i zaczął iść dalej za kotką. Ta wskazując ogonem i praktycznie całym swoim ciałem, dała do pomyślunku medykowi, gdzie schowała swój skarb. Dlatego też masywny pysk Loda zniżył się, aby zauważyć roślinkę... której, o Gwiezdni, wcześniej nie widział. Obwąchiwał ją, zaglądał pod liście, ale jej nie znał. Odsunął się od rośliny, aby przemyśleć... może Pliszkowy Dziób będzie coś wiedzieć? Znaczy, no był starszy od niej, ale chyba nagle nie zapomniał wszystkiego? Strzepnął niemrawo uchem... Oh, ty idioto! Przecież nowe tereny, tym bardziej, że są bliżej gór, oznaczają nowe tereny. Oh... tylko, w takim wypadku, na co mu się przyda? Może kiedyś się przyda, ale w końcu nie zna nazwy, nie zna właściwości.
- Dziękuję bardzo, Rwący Potoku. - odparł w końcu posyłając jej lekki i krzywy uśmiech. Owe listki zapakował do swojego koszyczka, szczelnie. - Ogółem, jeśli znajdziesz jakieś zioło, to ostrożnie wykop je całe i przynoś tutaj. Zaznaczę tutaj pazurami miejsce i będziesz tutaj znosić, okej? Każde zioło się mi teraz przyda, także uważnie się rozglądaj. Ano i też możesz polować, w końcu stos w Klanie musi rosnąć o każdą zwierzynę. - rzucił lekko i zachęcająco się uśmiechnął do kotki. - No to powodzenia. - dodał jeszcze i odszedł wraz z koszyczkiem w głąb lasu, jeśli wojowniczka nie miała pytań. Lodowy Potok rozglądał się dookoła w poszukiwaniu ziół czy może jakiejś zwierzyny? Nie no zioła były mu potrzebne, ale zwierzyną nie pogardzi.

Przystanęła, gdy zauważyła, że medyk robi to samo, zainteresowana co przykuło jego uwagę, by następnie wlepić złocisty wzrok w roślinę, którą Lodowy po chwili zaczął zbierać. Nie to, żeby miała zapamiętać wygląd tej rośliny i jakby przykładowo za parę chwil na nią wpadła, to by była pewna, że to się przyda i jest jakimś medykamentem, ale warto było spróbować. Dlatego wpatrzyła się w roślinę i zbierane przez medyka liście, przestępując z łapki na łapkę, niecierpliwiąc się, bo przecież chciała mu pokazać to, co sama znalazła, a nie!
A gdy ruszyli dalej, radośnie podskoczyła, prowadząc nadal szybkim truchtem. No bo trzeba było mu pokazać do czego się dorwała, prawda? Wyprężyła się dumnie, odciągając łapką kamyk pod którym leżały liście, radośnie się uśmiechając i czekając na długie i wyczerpujące pochwały, ale... Się ich nie doczekała. A przynajmniej nie od razu. Ba, kocur wyglądał, jakby nie był do końca zadowolony z jej znaleziska. Czyżby to nie był żaden medykament? Żadne potrzebne do leczenia ziółko? Czyżby zerwała zwykłego chwasta...?
- Ale, no, przyda ci się, nie? - spytała niepewnie, strzygąc uszami. Spodziewała się bardziej wylewnych podziękowań niż krzywego uśmiechu, ale cóż, może medyk miał taki styl bycia, kto wie.
Niemniej po jego odpowiedzi sama odwróciła się na pięcie, by poszukać czegoś bardziej przydatnego, tym razem może jakąś zwierzynę?

- Oczywiście - odparł z małym uśmiechem na pysku. Jak tylko dowiem się, jak tego używać - dodał w myśli, ale nie chciał już niepokoić wojowniczki. Dlatego po prostu zawinął liście i zostawił je w ustalonym miejscu, oddalając się w swoją stronę. Niestety, do zielonych oczu nic nie wpadło ciekawego, przez co z pyska medyka dało się słyszeć głośne westchnięcie. A było tak dobrze. No cóż, musiał szukać dalej, więc łapy kocura po prostu szły w głąb lasu, a ślepka lustrowały rośliny, aby znaleźć coś użytecznego. Albo pajęczynę. Albo zdechłą mysz.

Niepewnie zastrzygła uszami, ale hej, nie miała specjalnie powodów, żeby dociekać do tego co konkretnie spowodowało nie za ciekawy wyraz pyska medyka, więc po prostu wyszczerzyła się radośnie, zadowolona z tego, że udało jej się powiększyć zapas klanowych ziół i ruszyła dalej, ciekawiąc się co znajdzie następne. Jasne, że bardziej ucieszyłaby się z jakiegoś zwierzęcia do upolowania, do przyniesienia na stos, albo czymś interesującym i ekscytującym, bardziej niż jakaś ropucha, czy roślinka, która choć przydatna, to jej na nic nie potrzebna.
Wtedy też jej zmysły wyczaiły małe zagłębienie w ziemi, do którego szybko się zbliżyła, oceniając je wzrokiem i uważnie wciągając do pyska zapach, który sygnalizował, że kiedyś mieszkały to może jakieś ptaki. Przestąpiła z łapki na łapkę, i choć ów zapach był już nieco zwietrzały, to zaczęła niuchać dookoła, ruszając znów przed siebie, jakby wierzyła, że jest w stanie znaleźć ptaki, które niegdyś tam mieszkały, i może je dorwać. Ale jak nie, to trudno. Ale jak tak - to fajno!

Lód zmarszczył niezadowolony brwi, zauważając, że to jest kolejna roślina, której po prostu nie zna. Albo... albo już ją widział? Tego nie mógł być pewien, przez co czuł się trochę w tym wszystkim zagubiony. Ale cóż, powinien i tak zebrać tą roślinkę. Mówił Rwącej, aby wykopywać całą roślinę, jeśli ją nie zna, dlatego też i kocur postąpił tak samo. Wziął się do delikatnego wykopywania prawdopodobnego medykamentu. Nawet jeśli już tą roślinę miał, to zawsze lepiej jest mieć na zapas.

Ojej, ojej, a cóż tym razem podarował jej pod łapki los? Ano grupkę szczurów! Szylkretowa kocica od razu przypadła do ziemi wpatrując się w szóstkę brązowych stworzonek, które widocznie nie zorientowały się jeszcze, że są obserwowane przez przedstawiciela kotowatych. Poruszyła ona delikatnie wąsami, przyglądając się im, jak zmierzają w stronę wody, czy gdzie tam zmierzały. Przez chwilę korciło ją, by radośnie między nie wbiec, podenerwować, porzucać nimi, czy cokolwiek, ale powstrzymała się w ostatniej chwili, już po napięciu mięśni gotowych do skoku. No bo... Miała pomóc medykowi i w ogóle! Nie mogła się rozpraszać, no! Już i tak się rozproszyła wcześniej tą biedną ropuchą, której omal nie zabiła, powinna się skupić na innej zwierzynie, bądź, hmm, roślinkach, o! Może znów znajdzie jakąś ładną, różową? Dlatego też, najciszej jak umiała, zaczęła się przekradać obok szczurów, starając się ciągle iść pod wiatr, żeby te jej nie zauważyły i nie wyczuły, żeby móc iść dalej w poszukiwaniu czegoś ciekawego, ale i przydatnego, o!

O, o, no proszę, w końcu coś wartego i godnego uwagi! Zaraz po tym, jak udało jej się ominąć stadko szczurów bez żadnego uszczerbku na życiu i zdrowiu dojrzała sikorkę. A to było bardzo interesujące, bowiem gdyby udało jej się ptaszka złapać i oczywiście zabić, to mogłaby podrzucić ją na stos zwierzyny. Oczywiście, fajnie by było, gdyby to nie było jedyne, co na niego zarzuci, ale hej, na razie skupmy się na tym ptaszku, w porządku?
Kocica od razu ugięła się nieco bardziej na łapach, uważając jednak, by nie szurać brzuchem, czy sierścią, po ziemi, bo to mogłoby momentalnie zaalarmować ptaszka. Upewniła się też, że idzie pod wiatr i ruszyła powoli w stronę biednej, niespodziewającej się jeszcze niczego sikorki, uważając oczywiście pod łapy, żeby na nic nie nadepnąć. Ogon, grzbiet, oraz głowa znajdowały się oczywiście w jednej linii, a Strumień parła przed siebie niestrudzenie, pod lekkim łukiem, co jakiś czas zatrzymując się w bezruchu, żeby sikorka jej przypadkiem nie dojrzała, no i chowała się za krzakami, drzewami, czy za czymkolwiek mogła, co było akurat na jej drodze, a co mogło ją ochronić przed czujnym spojrzeniem ptaka. A gdyby się zbliżyła wystarczająco; cóż, rzuciłaby się w stronę swojej ofiary, celując łapkami najlepiej w skrzydełka, by przyszpilić ją do ziemi i, no cóż, zakończyć cierpienia.

Cóż, nie wiedział tu musiał w swój sposób się dowiedzieć co to, jak działa, albo cokolwiek. Ale do tego momentu po prostu musiał zbierać jakieś nieznajome rośliny i zawijał je w liście. Dlatego też i to uczynił z 15 częściami owej roślinki. Zawinął i zostawił w dobrze oznaczonym miejscu po czym zaczął szukać czegokolwiek dalej.