Tak, Kozioł nie zauważył tego problemu. Dlatego był zdziwiony słowami Zamglonego Jeziora. Zapewne nie spostrzegł tego, głównie przez to, że jemu terminatorów nie brakowało do szczęścia. Nie dostawał ich wielu ale zawsze, kogoś prędzej czy później dostawał.
Uważnie słuchał niebieskiej kocicy i niesmacznie pokręcił przy tym głową. – W takim razie faktycznie coś tu jest nie w porządku. Liczę jednak na to, że na kolejnej ceremonii kogoś dostaniesz. Jak nie, to sam mogę pójść z tą sprawą do przywódcy. Czasem mnie trochę słucha. – na koniec się delikatnie uśmiechnął do kocicy w geście pocieszenia.

Kiwnął ponownie głową na słowa kocicy. – Tutaj nie ma się w czym wykłócać. Mówisz prawdę i sam byłbym wściekły gdyby mnie tak bardzo ignorowano. No bo nie da się tego inaczej nazwać niż ignorancją. Postaram się pomóc jak ta sprawa wkrótce się nie zmieni. Masz moje słowo, Zamglone Jezioro. – powiedział spokojnie ale w jego głosie można było wyczuć poważny ton.
– Dobrze więc, nie zabieram Ci już więcej twojego czasu. Miło się rozmawiało i spacerowało. Muszę jednak, wrócić do swoich obowiązków. – uśmiechnął się serdecznie do długofutrej. – Do zobaczenia, Zamglone Jezioro. – pożegnał się kulturalnie po czym udał się w przeciwnym kierunku.
Polowanie nie zrobi się samo.

/z.t bo stare czaso ale thx za sesje <3

Starzy dołączyli do starszyzny, Sosnowy Zagajnik już na pewno nie wróci, a moja terminatorka to jakiś je*any żart. Serio. Dlaczego nie mogłam dostać kogoś kto ma potencjał? Kończyłabym już ten trening, a tak to moją jedyną atrakcją poza obowiązkami jest wysłuchiwanie rodziców o tym jak bardzo chcieliby zostać dziadkami, albo randomowa walka z psem. Nie była ona trudna, pomimo tego że ten kundel był dość spory... i nawet ledwie mnie drasnął. Zabawne.
Korzystając z nieco lepszej pogody jak na aktualną porę postanowiłam zrobić solowy szybki patrol, może coś lub ktoś się napatoczy?

Zestrzygłam uchem słysząc czyjeś kroki, jednak dzięki temu że znajomy zapach dotarł do mnie nieco szybciej niż sam dźwięk miałam świadomość że jest to wojowniczka z naszego klanu. Odwróciłam łeb w stronę złotofutrej nie zatrzymując się. - Ta, mamy czego pilnować. - odparłam na przywitanie. - Co tam u ciebie? Jak nastawienie na zbliżającą się gówno porę? - zagadnęłam idąc przed siebie. Myślę że dla Pszczelego Pyłu zimno nie jest aż tak dokuczliwe jak na przykład dla mnie... ale u mnie też nie jest tak źle w sumie, zimowa okrywa jest bardzo gęsta, plus nie jestem chucherkiem.

- Mhm... a co dobrego mogłoby się stać? - w sumie ciekawiła mnie ta kwestia. Fakt - było nudno i spokojnie... ale w teorii jak jest nudno i spokojnie to znaczy że jest dobrze. Lepsze to niż wojny, głód czy choroby, racja?
- W sumie to u mnie to samo... wyczekuje jakiejś ceremonii żebym mogła w końcu dostać jakiegoś sensownego terminatora. - a chyba nie zapowiada się na to żeby jakiś miot miał prędko się pojawić... nie żebym w przyszłości spodziewała się że Zaćmione Słońce wybierze mnie na zastępcę... ALE MOŻE JEJ ZASTĘPCA JUŻ TO ZROBI?

- No staruszek mógłby się już zdecydować. - uniosłam kącik ust w rozbawieniu. Tyle dobrego że ten miał swoje dodatkowe życia i zostanie ojcem na starość nie jest tak ciężkie jak zostanie matką. Tęczowa Chmura jest jeszcze młoda więc wszystko powinno być okej... miejmy nadzieję że jeśli już doczekają się kociąt to te będą dobrymi gromiakami - w przeciwieństwie z tymi wszystkimi mieszankami samotniczymi.
- Moja terminatorka to też rozczarowanie. Ty dostałaś jedną z przybłęd, ta? - spytałam w sumie retorycznie.

- Zostajesz przyjęty do klanu i od razu sprawiasz problemy... naprawdę przykładna terminatorka. Miejmy nadzieję że nieco się ogarnie i trening pójdzie szybko żebyś miała to już za sobą... bo wcześniej nikogo nie mentorowałaś? - Pszczoła nie była stara, ale też nie była młoda więc w teorii powinna mieć już kogoś wytrenowanego. Niestety wiem z autopsji że niektóre kocięta się po prostu nie nadają do życia a co dopiero do mianowania na terminatora czy potem wojownika. Niestety wyrzucenie takiego delikwenta z klanu jest chyba przeciwko kodeksowi... bo bez podstawowych umiejętności potrzebnych do przeżycia, kot poza obozem jest najzwyczajniej w świecie skazany na śmierć.

- AAaaaaaa, racja! Pamiętam już! - zareagowałam może nieco zbyt energicznie na podaną mi informację. Muszelka, moja siostra, faktycznie istniała taka... zniknęła wiele księżyców temu. Pewnie jest martwa jak cała reszta mojego rodzeństwa. Jedyne co przeżyło to Stokrotkowa Łapa, i może Sosnowy Zagajnik. Ale szczerze mówiąc wisi mi to. - A to nie dziwię się, nie gadałam z nią zbyt często ale pamiętam że jej głos wbijał mi się w uszy. Okropne. - ja rozumiem że możesz coś tam nie dosłyszeć, ale bez przesady. Po prostu nieco to ogarnij i będzie git, nie będziesz nikogo wkurzać i jednocześnie mniej się zmęczysz bo nie będziesz musiał wydzierać papy. - Gwiezdni. Jakbym ją spotkała poza obozem i ona by coś narzekała na klan to bym odprowadziła na granicę i niech się bawi, nikt jej na siłę tu nie trzyma. - przewróciłam oczami. Co za mała pierdoła z tej Tygrysicy.

- Ale z czym przyłapał? To byłaby jej decyzja, po co trzymać na siłę w klanie kogoś kto w nim być nie chce? - zmarszczyłam brwi zerkając na wojowniczkę. I tak by trafiła poza tereny prędzej czy później. Nie wyobrażam sobie żeby miały mnie za to dotknąć jakiekolwiek konsekwencje... przecież to zupełnie bezsensu. Jeśli ktoś będąc w klanie mówiłby że nie chce do niego należeć to w moim odczuciu jest on intruzem którego należy przegonić, mam rację?

Po pogrzebie Tęczowej Chmury, atmosfera w obozie była bardzo dobijająca. Dlatego Kozioł starał się jej unikać, wychodząc na spacery. Nie lubił gdy w klanie było tyle smutku i płaczu. Nie potrafił nawet pocieszyć jakkolwiek szlochające koty. Nigdy nie był w tym dobry. Na całe szczęście tym nie musiał się zajmować bo praktycznie kocięta Żara i Tęczy go nie znały. Pewnie gdyby się nie poróżnił z przywódcą byłby z niego dobry alla wujek ale było jak było. Kozioł nie miał zamiaru się z nim godzić po tym jak 2 raz wbił mu nóż w plecy.
Jednak czy żyło mu się lepiej? Oczywiście, że nie. Nie miał już celu w życiu. Nawet nie miał kogo denerwować odkąd Zaćmienie zniknęła z klanu z niewiadomego powodu. W skrócie: doskwierała mu nuda.
Postanowił swój spacer zmienić na polowanie. Ściganie zdobyczy zawsze poprawiało mu humor. Tak wiec ruszył w trop pewnego zająca. Gdy go dopatrzył, zaczął się skradać w jego stronę. Niestety ale uszaty, wyczuł go i point zaczął długi pościg za nim.  Od razu zapomniał o swoich myślach i zmartwieniach.

/Pszczeli Pył

Point zawsze gdy polował był w jakimś transie. Nic dookoła się nie liczyło. Tylko on i jego ofiara. Lubił tą adrenalinę, prędkość w łapach i gdy brakowało mu czasem tchu. Czuł wtedy, że żyje. Dlatego też nic dziwnego, że nie zauważył pędzącego złotego futra. Przez chwilę mu się wydawało, że ma zwidy. W sumie to nie rozumiał co się wydarzyło. Poczuł uderzenie, zachwiał się… zając zwiał. Tzrepnął głową kilka razy chcąc doprowadzić się do porządku. Rozejrzał się dookoła i zauważył Pszczeli Pył. Gdy ją ujrzał to wreszcie połączył kropki ze sobą. Eh… te córki Dzikiej Róży miały tendencje do kradnięcia cudzej zwierzyny.
Szybko do niej podszedł, chcąc się zorientować czy nie zrobiła sobie nic poważnego po tym uderzeniu. – Głowa cała? – zapytał i jeszcze specjalnie spojrzał się na jej głowę. Nie widział żadnej rany. Chyba będzie żyć. Westchnął po czym uśmiechnął się delikatnie. – Chyba wisisz mi teraz zająca. – zażartował.

- Nic nie szkodzi. – pewnie jakby był młodszy to by się mocno wkurzył. Teraz jak był starszy to nie drażniły go takie bzdety. – Nah. Nie tak długo. – chociaż dla Kozła mógł być to nie długi okres czasu. Point potrafił długie godziny spędzić na zwykłym polowaniu i dalej uważać, że mało polował. – A ty też polowałaś? – było to prawdopodobne skoro oboje natrafili na tego samego zająca. No chyba, że się point mylił.