Oczekiwał na siostrę, leniwie strzepując raz po raz uchem. Trochę zachciało mu się spać, ale tylko trochę. W porę się rozbudził słysząc głos Mroźnego Poranka. Aha! Czyli nie zmarnował tego czasu i udało im się go zastać. Postanowił udać się za nią do starszego, by nie siedzieć jak taki mysi bobek przed wejściem. Zamieć miała tylko sprawdzić czy był. A był? Był. To mógł wstać i nieco żwawiej niż zwykle, podejść do kocura, siadając niedaleko niego, co też uczynił.
— Nie ona, lecz my! — poprawił go. — I tak! Chcemy opowieść. Ale jakąś fajną. Taką prawdziwą! — zaczął miauczeć, już powoli się ekscytując na myśl o przygodach jakie przeżył kocur. — Byłeś na zgromadzeniu? Jak to wygląda? Co tam się robi? Biłeś się z kimś? — zalał go masą pytań, wbijając w niego zaciekawione spojrzenie.

Prawie podskoczyłam, gdy już miałam odpowiadać, a nagle usłyszałam głos Szpaka. Może to i dobrze, że nie zaczekał, bo ja z kolei się zacięłam i nie wiedziałam co powiedzieć. Pewnie zaczęłabym gadać głupoty i jąkać się co drugie słowo.
Dlatego przytaknęłam mu energicznie i również zaczęłam się z wyczekiwaniem wpatrywać w Mroźnego Poranka. Przysiadłam i moje łapki same zaczęły ugniatać ziemię z ekscytacji. Oj warto było się przemóc! Co opowie nam tym razem? Zawsze można było liczyć na coś zupełnie nowego, nie słyszałam jeszcze żadnej historii powtórnie (no, może dlatego, że w ogóle nie miałam dużo okazji do słuchania historii, które nie pochodziły od naszej mamy).

Słuchał opowieści kocura z szeroko rozwartym pyszczkiem. Chłonął jego słowa, wyobrażając sobie to wszystko tak, jakby tam był. Czyżby jednak mylił się co do zgromadzeń? Starszy mówił o tym w taki sposób, że aż chciał się przekonać na własnej skórze, czy było tak fajnie jak mówił. Zobaczenie czegoś na własne oczy, było w końcu lepszym doświadczeniem.
Być może zdarzyło mu się pierwszy raz nie przerwać swojemu rozmówcy, jak to miał w zwyczaju, by zadawać masę pytań czy też niezadowolonych, burkliwych pomruków. Siedział w ciszy aż ten nie zakończył, co spowodowało, że wyrwał się z tego transu, w który popadł.
— Dlaczego klany pomogły tym kotom, skoro nic z tego nie dostały? No bo... Zmarnowali siły, by ich odbudować. To trochę takie... dziwne. — Zmarszczył swój nosek. — A co jeśli pomogli wrogom, którzy na nas w przyszłości napadną? — rzucił swoje sceptyczne podejście do usłyszanego tematu. — Jak dla mnie postąpili głupio. Ja bym im nie pomógł. — Uniósł wyżej łeb, zadzierając nosa.

Intensywnie wlepiałam wzrok w Mroźnego Poranka, z zainteresowaniem słuchając jego historii. Była taka… taka… taka fajna! I taka smutna, i taka niesamowita, i ja też chcę przeżywać takie historie. Chcę zostać wybrana jako jeden z kotów do uczestnictwa w Zgromadzeniu! Nikt nie zabierze tam niezdarnego kociaka, ale jak już będę starsza, lepsza, odważniejsza i będę umiała robić dużo rzeczy (na przykład oskubywać mięso z piór i futerka – to trochę zawstydzające, ale wciąż mi to nie wychodzi), to może mnie wybiorą? Wiem natomiast, że choć teraz opowieść Mrocznego Poranka wezbrała we mnie pewność siebie, to jak przyjdzie co do czego, to pewnie podkulę ogon i stchórzę. Bo przecież będzie tyle innych kotów, które będą zasługiwać na to bardziej niż ja! Ale i tak mam nadzieję, że nadejdzie dzień, gdy nie będę już w siebie wątpić i nie będę ciągle porównywać się do swoich braci, sióstr, do śniegu na ziemi i do ptaka szybującego swobodnie po niebie. Dokładnie tak! Jestem Zamieć! Nie ma drugiej takiej Zamieci, ani w Klanie Gromu, ani w jakimkolwiek innym Klanie. Przynajmniej nie takiej, o której bym wiedziała.
O właśnie, Klan Rzeki! Biedny Klan Rzeki. Przecież to nie ich wina, że wszystko stracili! Ale najwidoczniej mój brat miał na ten temat inne zdanie.
— Ale może pomogli przyjaciołom, którzy w przyszłości się nam odwdzięczą. Klan Rzeki by w końcu bez nich nie przetrwał. Jak mogli odmówić im pomocy? — odpowiedziałam poważnie, patrząc się to na swojego brata, to na Mroźnego Poranka, jakby szukając przytaknięcia, jakiegoś sygnału, że moja opinia nie jest zupełnie bezsensowna i głupia.
Nie chciałam, żeby Szpak myślał, że jestem głupia! Ani w ogóle żeby ktokolwiek tak myślał. Czasem jestem jeszcze trochę naiwna, a-ale… Ale staram się nie być.
— A czy zdarzyło się kiedyś tak, że klanom nie udało się dogadać i skończyło się no… mniej miło? — spytałam zaraz potem.

Jego wzrok spoczął na siostrze, gdy ta stwierdziła, że pomoc mogła zagwarantować czyjąś przyjaźń. No... Możliwe, że pewnie się z tego ucieszyli, ale nigdy nic nie wiadomo. Widział to na swoim przykładzie. To, że uśmiechał się miło i udawał do kogoś sympatię, nie oznaczało, że naprawdę tak myślał. Chociaż... Nie... On prędzej mówił to co myślał, nie bawiąc się w takie zabawy. Miał w końcu prawo do tego, by wspomnieć komuś, że go jego zachowanie irytuje.
Słuchał jednak z uwagą słów starszego kocura, wyłapując ciekawe zdania. Klan Nieba? Nazwa brzmiała śmiesznie. Czy to Klan Gromu ich zmiótł z powierzchni ziemi? O rany, ale się podekscytował! Nie bał się dawnych zdarzeń, które były tylko zlepkiem słów, dlatego też przybrał na swój pyszczek poważny wyraz, chcąc by kocur traktował go dojrzale, a następnie przemówił:
— Opowiedz. Nawet jak nie jest to za przyjemne. Ja się nie poryczę, ale Zamieć... — Tu spojrzał sceptycznie na siostrę. — Jak się popłaczę, to opowiadaj dalej — poinformował go, bo wolał dowiadywać się o świecie więcej, a nie zajmować się ewentualnie złym humorem białej. — To Klan Gromu go wykończył? — kontynuował, a jego oczka zabłysły. — Co takiego się stało, że uznano ich za nic nie wartych?

Miałam rację! Chociaż… Mroźny Poranek przecież wcale nie pokiwał łepkiem ani nie powiedział tego wprost. No ale powiedział prawie to samo co ja! To prawie tak, jakbym miała rację. Dlatego dumnie się wyprostowałam, patrząc kątem oka na brata.
Reakcja Mroźnego Poranka wydała mi się trochę dziwna. Trochę taka, jakbym powiedziała coś nie tak. Zadałam złe pytanie? Już miałam się z niego wycofać i palnąć coś o tym, jak tu ciemno i chyba trochę wilgotno (co chyba i tak nie było zbyt dobrym pomysłem), gdy kot zaczął znowu mówić. Mówić o Klanie Nieba, czymkolwiek on był. To znaczy był na pewno klanem… ale poza tym? No teraz to muszę się wszystkiego o nim dowiedzieć. Nieważne, że to nie jest przyjemna historia. A już zwłaszcza dlatego, że Szpak jeszcze zasugerował, że mogę się rozpłakać!
Ale ja nie dam się sprowokować. Moje uszy tylko trochę położyły się na mojej głowie z niezadowolenia. Nie odezwałam się jednak ani słowem i tylko wymownie (no mi się wydawało, że wymownie, ale pewnie wyszłam na bardziej naburmuszoną) się na niego spojrzałam, po czym przekierowałam wzrok na Mroźnego Poranka, sygnalizując, że uważnie go słucham.

Słuchał z uwagą opowieści, która wypływała z pyska kocura. Rzeczywiście była straszna. Sierść sama uniosła mu się dęba, gdy staruszek wkroczył na tematy mordowania kociąt. To tak jakby nagle ktoś obcy tu do nich wbiegł i zaczął ich zabijać tak o, nie licząc się z ich zdaniem! Jego wystraszony pyszczek był jedynym dowodem na to, jak bardzo przejął się tym wszystkim. Na szczęście nie płakał, ponieważ ta sprawa go nie dotyczyła. Nikt nie umarł z jego bliskich, a więc nie powinien się tym przejąć. To już Zamieć wpadnie prędzej w ryk niż on!
— Czyli dlatego pomogliśmy Klanowi Rzeki? — rzekł, by się upewnić co do tego co usłyszał, krzywiąc swój pyszczek. — Ponieważ ten cały Gwiezdny Klan przemówił?
A już sądził, że kocur był z nimi poważny. Ile z tych słów było prawdą, a ile opowieścią wyssaną z palca? Nigdy nie widział tego całego Gwiezdnego Klanu, więc nie zamierzał wierzyć, że coś takiego miało miejsce. Jakieś duchy niby zesłali sen i wszystkie klany się pogodziły? Przecież to było bezsensu!

Do moich oczu zaczęły napływać łzy i jakoś tak mimowolnie pociągałam cicho nosem. No bo to takie smutne! Dlaczego koty miałyby atakować siebie nawzajem? Ale jak to dobrze, że my tego nie zrobiliśmy! Nagle poczułam się bardzo dumna z przynależności do Klanu Gromu, który nie zrobił takich złych rzeczy. W zasadzie to nawet nie pomyślałam o tym, że obecnie pewnie nawet nie ma żadnego kota, który pamięta te wydarzenia i żaden z nich nie jest odpowiedzialny za to, co się stało. A ja nie mam powodu do dumy, bo ja to już w ogóle nie miałam nic wspólnego z czymkolwiek przed moim narodzeniem. Natomiast w tamtym momencie nieco zuchwale się wyprostowałam, pougniatałam łapkami ziemię, a łzy same zniknęły z moich oczu.
Nie mogłam jednak zrozumieć reakcji Gwiezdnego Klanu. Myślałam, że mają nad nami czuwać i pomagać w trudnych chwilach. Jak można patrzeć na to, jak giną niewinne koty? Czyli gdyby to na nas ktoś napadł i ktoś chciał mnie zabić, to nikt by mi nie pomógł? Spojrzałam na brata. Chyba powoli zaczynałam rozumieć jego nastawienie wobec Gwiezdnego Klanu. Ja co prawda wierzyłam w jego istnienie, ale w mojej głowie pojawiły się wątpliwości odnośnie jego roli, wagi i intencji. Nagle poczułam silną chęć zwinięcia się w kłębek w rogu kociarni i ucięcia sobie drzemki. To już było za dużo myślenia na dziś. Szpak w dodatku zadał pytanie o coś, co ciekawiło również mnie – czy gdyby nie Gwiezdny Klan, to czy Klan Gromu zignorowałby to, co się stało? To zmieniłoby też odczucia co do naszej… heroiczności. Pomaganie dlatego, że ktoś ci każe, to żadna pomoc! Nieco zmartwiona popatrzyłam znowu na Mroźnego Poranka.
— Ale przecież mogli coś zrobić, prawda? Czym jest ten jakiś powód? Wiesz?

Nic z tego za bardzo nie rozumiał. Staruszek mówił dziwnie. Jak to mieli skończyć jak Klan Nieba? Dlaczego? Czy też mieli jakieś problemy? A może Mroźny Poranek zaczął już bełkotać i wszystko mieszać przez zmęczenie i swój podeszły wiek? W zasadzie... To długo tu siedzieli. Mogło tak być. Zwłaszcza, że zaczął nawijać o Gwiezdnym Klanie tak, jakby ten istniał. Nudyyyy...
— No dobra, to ja wracam do mamy — zwrócił się do siostry, chcąc uciąć sobie przyjemną i zdrową drzemkę. — Dziękuję za opowieść psze pana. Fajna — miauknął do starszego, po czym skierował kroki z powrotem do żłobka.

//zt

Znów czuła się potwornie, tak, jak ostatnim razem, gdy tu przyszła. Czy to już było przekleństwo Gwiezdnych, czy o co chodziło? Włócząc łapę za łapą ostatecznie weszła do lecznicy, ciężko wzdychając. Nie lubiła tu być. I nawet nie chodziło o to, że nie lubiła Owczego Runa; po prostu wizja siedzenia w lecznicy chociaż chwilę sprawiała, że jej odruchy wymiotne tylko się nasilały.
- Owcze Runo? - rzuciła w przestrzeń, siadając. - Źle się czuję, no i boli mnie brzuch - wymieniła, gdy tylko kotka znalazła się w zasięgu jej wzroku.

W końcu pojawiła się Owcze Runo, której skinęła lekko głową na przywitanie, bo przecież należał się jej jakiś szacunek, jeśli miała moc sprawienia, by objawy nękające niebieską wojowniczkę odeszły w zapomnienie.
- Wymiotuję - powiedziała prosto z mostu, poruszając ogonem ze zirytowaniem. - I chyba mam gorączkę, nie wiem - dodała, marszcząc nieco nos. Wolałaby nie mieć aż tyle objawów, bo nawet ona wiedziała, że im więcej objawów tym poważniejsza może być choroba, a ona już chciała wrócić do swojej codziennej rutyny i czuć się zdecydowanie lepiej, najlepiej od razu po leczeniu, ale to już wiedziała, że jest niemożliwe.

Tak jak podejrzewała Zamglone Jezioro nabawiła się... zatrucia. Kiwnęła głową i zniknęła w składziku, aby wziąć z niego liść mniszka. Kiedy powróciła do niebieskiej wojowniczki, podsunęła ów listeczek pod jej łapy i nakazała jej go zjeść. A następnie, ponieważ brzmiało to na cięższe zatrucie zaprowadziła ją do legowiska chorych.

[zt]

Nie zamierzała wybrzydzać i gdy tylko medyczka wróciła z liściem mniszka posłusznie się nachyliła i zgarnęła go do pyska, by następnie przeżuć i przełknąć. Nie było to najsmaczniejsze, ale miała nadzieję, że dzięki temu dość szybko się jej polepszy - wolałaby na następnej ceremonii nie wyglądać jak kupa martwych kłaków. Następnie ruszyła za kotką do lecznicy; nie zamierzała tu spędzić dużo czasu, ale chociaż noc, czy dwie już mogła się poświęcić.

[zt]

Zgodnie ze słowami medyczki przebywał w komorze rannych, odnosił jednak wrażenie, że pomimo upływu czasu jego stan nie ulegał poprawie. Oczekiwał na kotkę w ustalonym miejscu, zamierzając powiedzieć jej o swych podejrzeniach.

Owcze Runo

W lecznicy wciąż oprócz Niezapominajkowej Łapy przebywał Konwalia wraz z Jeżynowym Cierniem. Był jednak jeden zasadniczy problem. Rany odniesione przez dwójkę wojowników miała wrażenie, że nie ulegały poprawie, choć już powinny się zasklepiać, a co za tym dalej idzie goić. Podeszła więc któregoś razu, aby sprawdzić ranę na szyi kruczoczarnego. Widząc, że rana z jednej strony nie pogorszyła się, gdyż nie było widać śladu po przykładowo wdaniu się zakażenia, to jednak niepokojące dla niej było to, że rana w procesie gojenia jak gdyby stanęła w miejscu. Westchnęła i wyjaśniła jak sprawy się mają Konwalii po czym udała się do składziku. Wzięła dwie pajęczyny i dwa liście bodziszku jak poprzednim razem. Dodatkowo wzięła również kwiat pomornika.
Powróciwszy do wojownika na sam początek oczyściła delikatnie ranę jeżeli tego wymagała, a następnie podała mu do skonsumowania kwiat. W tym czasie przemieliła w pysku dwa liście bodziszka. Mieszając je ze śliną, uzyskaną papkę nałożyła delikatnie na ranę, po czym na całość delikatnie położyła pajęczynę tworząc z niej opatrunek. — Gotowe. — rzekła i delikatnie uniosła kącik pyska. Może, teraz kiedy dodatkowo podała kocurowi pomornik, ten zadziała wzmacniająco i pomoże wojownikowi szybciej wykaraskać się z rany. Oby. Bo nie chciała zatrzymywać ani jego, ani Jeżynowy Cierń na zbyt długo w lecznicy.