- No bo zobacz, ma chorego psychicznie ojca... matkę, sama nie wiem. I też się darła i w połowie samotnik, jej reszta rodzeństwa też popadała więc to idealny przykład na kogoś kto wojownikiem nigdy zostać nie powinien. I trafił się oczywiście mi.... no i imię miała dziwne. - to ostatnie chyba irytowało mnie najbardziej, nawet nie wiem czemu.
- A jak u ciebie wygląda relacja z Zamglonym Jeziorem? Wydaje mi się że jesteście dość podobni. - jednolite długie futro, i obydwoje raczej nie byli tymi krzykaczami których wszędzie jest pełno.

- Matkę - odparł zgodnie z prawdą. - Kocięta rodzą matki, to fakt znany nam wszystkim od urodzenia. Dziwi mnie fakt, że nikt nie reaguje na zachowanie Barwnej - dodał. Zdawało się że i w tej kwestii ich poglądy pozostawały podobne.
- Neutralnie - odparł zgodnie z prawdą. - Niegdyś, jako kocię, próbowała rywalizować ze mną o osiągnięcie naszego wspólnego marzenia. Obecnie, zdaje się, przestała to czynić.
To zaś odpowiadało kocurowi. Nie chciałby, by jego jedyna pozostała w klanie biologiczna siostra usiłowała stać się jego wrogiem dla stanowiska, którego w najbliższym czasie nie miała szans osiągnąć.

- Też tego nie rozumiem. Albo przywódca powinien jej przemówić do rozsądku albo medyczka powinna spróbować to naprawić... co jeśli ubzdura sobie w przyszłości coś innego? Nie mam do niej do końca zaufania. - dodałam ostatnie zdanie nieco ciszej. To że nie do końca ufa się swoim współklanowiczom nie jest czymś czym powinno się chwalić. Destabilizacja w klanie prowadzi do jego zniszczenia.
- W końcu otrzymała kolejnego terminatora, więc marzyć może jeśli trening zakończy się pomyślnie. - ale szczerze mówiąc wątpiłam, Zaćmienie na pewno nie wybierze jej, a na kolejną możliwość kandydowania będzie musiała poczekać dłużej.
Spojrzałam na posiłek który malał z każdym moim kęsem pomiędzy wypowiedziami.

- Pytanie brzmi zatem: z jakiego powodu tak nie postępują? Być może Owcze Runo posiada medyczne wytłumaczenie tego zjawiska, takie, którego nie posiadamy my?
Być może medycy przekazywali sobie wiedzę o tym, że potwierdzanie majaczeń będzie dla chorego mniej konfunfujące niż zaprzeczanie im chociażby.
- Owszem - odparł zgodnie z prawdą. - Jest niegdysiejszą terminatorką Zaćmionej, więc nie zdziwionym się, gdyby w takim wypadku stanowiła dla niej jedną z głównych kandydatek.
On sam, podejrzewał, nie posiadałby żadnych szans na wybranie przez złotofutrą... Mógł wciąż zostać wybrany przez swego wuja w wypadku, gdyby ten posłuchał jego rad dotyczących niekompetencji kotki.

Zachrypnięty głos obił się o oklapłe uszy medyczki. Z takim samym jak zwykle zainteresowaniem ruszyła do głównej komory, aby sprawdzić co takiego doskwierało ewidentnie choremu kotu. Przez zniekształcony głos nie była pewna z kim miała do czynienia, jednak prędko w chorym rozpoznała Liliową Łapę. Podeszła do niej bliżej i standardowo wyuczoną formułką, zapytała.
— Witaj Liliowa Łapo, co ci dolega? — to, że z gardłem było coś nie tak...zdawała sobie sprawę. Było to słychać, jednakże nie wiedziała, czy coś jeszcze nie dręczy białej kotki. Musiała się więc o tym przekonać.

Pokiwała grzecznie głową, z niecierpliwością czekając na tajemnicze lekarstwo. Uniosła brwi na widok listka, ale opcja ta była równie przyjemna, co miodek! Schyliła się, powąchała ciekawsko miętę, po czym przyjęła lekarstwo z zadowoleniem. Podziękowała Owieczce, po czym poszła w swoją stronę radosnym krokiem

/zt d-__-b

Wahał się, czy powinien to uczynić, ostatecznie jednak uznał, że Owcze Runo uwolniona powinna zostać z ciężaru jego tajemnicy. Wkroczył do lecznicy powoli, niespiesznie - tego dnia wykonał wszak swe obowiązki i pozostało mu jedynie dopilnowanie ich odpowiedniej egzekucji - by następnie postanowić że poszuka klanowej medyczki. Nie wolał jej, ta mogła być wszak zajęta swymi obowiązkami. Istotnymi obowiązkami.

[Owcze Runo]

Dzięciola Łapa przechodziła przez obóz z małą myszką w pysku. Było to jej śniadanie- dziś nie miała treningu, więc mogła spokojnie spędzić swój poranek. Spanie do późna nie było jednak dla niej niczym pożytecznym, więc postanowiła wybrać się na zewnątrz legowiska terminatorów i znaleźć jakieś dobre miejsce do spędzenia poranka. Zimnego, co prawda, ale kotka nie zamierzała chować się w środku tylko dlatego.
Przeszła przez kilka miejsc w obozie, kiedy zbliżyła się do legowiska medyka. Do jej nozdrzy dotarło wiele zapachów różnych roślin leczniczych- niektóre słabe, niektóre gryzące w nos a niektóre dość przyjemne. Przez chwilę stała w miejscu i wąchała, po czym stwierdziła, że to może być dobre miejsce na zjedzenie śniadania. Może przy okazji z legowiska medyka wyjdzie ktoś chory lub znudzony, i będzie chciał pogawędzić z rudą?
Przysiadła blisko korzennej nory, jednak nie na tyle, żeby tamować przejście. Przykucnęła i zaczęła powoli zjadać małą myszkę.


// Owca :)

Koteczka przełknęła kawałek zdobyczy kiedy kątem oka zauważyła postać w pobliżu. Spojrzała w tamtą stronę i zobaczyła medyczkę klanu, Owcze Runo. Jej serce na moment zabiło szybciej. Zazwyczaj nie miała kontaktu z tak ważnymi kotami w klanie. To znaczy, miała kontakt prawie codziennie ze swoim ojcem, ale nie przypominała sobie rozmowy sam na sam z innymi ważnymi sylwetkami w klanie takimi jak Konwaliowy Sen lub Owcze Runo.
Przez chwilę więc niepewnie spoglądała w stronę szylkretowej kotki, zastanawiając się, czy do niej podejść lub zagadać.
Rozmowa z nią mogłaby być wyjątkowo ciekawa- Dzięcioł mogła by wypytać o różne rzeczy związane z gwiezdnymi, o których tak często myśli. Miała tyle pytań dotyczących bycia medykiem!
Uśmiechnęła się delikatnie i po wzięciu myszy do pyska podeszła trochę bliżej. Następnie odłożyła ją i popatrzyła na kotkę o oklapniętych uszach.
- Dzień dobry!- przywitała się z uśmiechem.- Mogę... się przysiąść?

Kotka spoglądnęła na Owcze Runo trochę niepewnie, gdyż w jej głosie również usłyszała lekką niepewność. Może jednak nie będzie się przysiadać? Domyślała się, że medyczka zapewne ma teraz dużo pacjentów ze względu na pogodę i choroby, więc być może była zmęczona i chciała odpocząć.
Po kilku uderzeniach serca przysiadła się jednak obok i uśmiechnęła do kotki o oklapniętych uszach. Zjadła resztkę myszy, jaka jej została i wyprostowała się.
Przez chwilę panowała cisza a kotka w tym czasie powoli rozglądała się dookoła, patrząc na budzący się klan, ale również wypatrując czegoś, o czym można by zagadać do medyczki. Nie znalazła jednak nic takowego, więc aby rozbić niezręczną ciszę zadała chyba najprostsze pytanie jakie mogła:
- Domyślam się, że masz teraz dużo na głowie. Pewnie sporo kotów jest chorych, prawda?- rzekła wysyłając ciepły uśmiech w stronę medyczki.
Najchętniej zadałaby teraz tysiące pytań na temat gwiezdnego klanu i tego, jak to jest się spotykać z tymi kotami, jak to jest otrzymywać przepowiednie i jakie to w ogóle jest uczucie być medyczką... Owcze Runo mogłaby jej o tym wszystkim poopowiadać, a Dzięcioł mogła by spędzić cały księżyc słuchając tych opowieści.
Zdecydowała się jednak na sam początek nie wybuchać z pytaniami niczym mały kociak a zaczekać i rozwinąć konwersację. Widziała, że szylkretowa medyczka nie jest zbyt entuzjastycznie nastawiona do rozmowy, więc jeśli nie będzie miała ochoty rozmawiać z terminatorką, ruda w pewności to zrozumie i nie będzie się narzucać.

Kotka z lekkim uśmiechem skinęła głową.
- To dobrze- odpowiedziała, słysząc, że nawet nie ma zbyt wielu chorych kotów. Spojrzała na medyczkę i poczekała aż ta przełknie kawałek zwierzyny, aby móc znów zadać pytanie.
- Pewnie przydałby ci się ktoś do pomocy. Jakiś terminator. Jest w klanie ktoś, kto chce się uczyć na medyka?- spytała, wzięła kęs własnej zwierzyny i wyprostowała się.
- Ja czasem zastanawiam się, jak to jest być medyczką...- zaczęła niepewnie.- Tak bardzo ciekawi mnie kontakt z Gwiezdnymi. Jak to jest?- spojrzała na Owcze Runo.- W sensie... Widzieć te koty, rozmawiać z nimi... Czy to jest przyjemne, czy może bardziej straszne?- dodała. Na chwilę zastanowiła się, w ciszy patrząc na resztki zwierzyny pod swoimi łapami.
- Czasem rozmyślam o tym, czy nie lepiej sprawdziłabym się pomagając w klanie w trochę inny sposób... nie walcząc w bitwach, a pomagając innym kotom- powiedziała, ukradkiem spojrzała na Owcze Runo po czym odbiła wzrok w inną stronę, nagle czując poczucie winy.
Co ty w ogóle robisz? Przecież masz już mentora, rozpoczęłaś trening, czy teraz chcesz się tego pozbyć? Po co w ogóle mówić o swoich marzeniach i przemyśleniach medyczce, skoro może mieć ona już kogoś innego na oku?
Ale nie zaszkodzi zapytać, prawda...?

Kotka nie chciała być niemiła i gapić się na Owcze Runo czekając na odpowiedź, jednak nie mogła powstrzymać się od zerkania w tamtą stronę. Kiedy jednak ta odparła, że jest kilku chętnych, kotka poczuła się... trochę zbita z tropu.
Co prawda była świadoma, że na tyle kotów w klanie ktoś na pewno zgłosił się na chętnego wcześniej od niej, jednak... troszkę ją to zasmuciło. Nie pokazała tego jednak po sobie i utrzymała taki sam wyraz twarzy jak wcześniej. Trudno. To nic takiego. W takim razie pozostanie w roli zwykłego terminatora i... i tyle.
Wróciła myślami do konwersacji kiedy medyczka zaczęła opisywać swoje własne odczucia wobec spotykania się z Gwiezdnymi oraz zadała dwa ,,pytania" na temat wytrwałości jako medyk. Kotka przez chwilę zrezygnowana chciała wzruszyć ramionami- po co się zastanawiać, skoro i tak nie ma szans na dostanie posady terminatorki Owczej?
Hej, a gdzie twoje marzycielstwo? Gdzie dociekanie i dążenie do celu? - zapytała siebie samą w myślach. Nie mogę się tak szybko poddawać. Muszę próbować aż do skutku.
Zastanówmy się więc.
Rodzina? Kotka dotychczas nie myślała o tak odległej przyszłości. Posiadanie kociąt musiałoby być wspaniałe- bycie dla nich matką i wsparciem, pomaganie im w dotarciu do dorosłości i czucie tej dumy, kiedy dorastają...
A partner? Kotka także nie myślała jeszcze o posiadaniu partnera- być może była po prostu zbyt młoda na to, a być może na razie żaden kocur w klanie nie przyciągał jej na tyle, aby ta chciała być jego drugą połówką. Jednak, może kiedyś jakiś się znajdzie...
Kotka nie była pewna, jak odpowiedzieć na te pytania. Czy byłaby w stanie poświęcić takie rzeczy na rzecz bycia medyczką?
Koniec końców lekko i niepewnie uśmiechnęła się, pochyliła głowę na bok i rzekła:
- Nie wiem... Nie jestem pewna. Może rzeczywiście to decyzja na późniejszą chwilę...- niepewnie chwyciła do pyska ostatni kawałek zwierzyny i przełknęła go a następnie podniosła się na łapy.
- Jednak... W razie czego, gdyby była okazja... myślę, że może dałabym radę sprostać takiej roli - powiedziała z uśmiechem i skinęła głową do Owczego Runa.
- Teraz chyba pójdę. Dziękuję, że powiedziałaś mi kilka rzeczy. Miło mi było porozmawiać!- negatywne myśli szybko umknęły z jej głowy i ta po pożegnaniu się powoli odeszła w stronę legowiska terminatora.

//zt