Kiwnęłam tylko minimalnie głową na słowa kocura. Niestety nie odczuwałam jakiejkolwiek straty przez utracenie ojca, na pogrzebie nie było płaczu... ani z mojej strony ani ze strony mojej siostry, która jeśli dobrze pamiętam znalazła ciało.
- Nie... nie posiadam partnera, po prostu jestem słaba w walce i nie nadawałabym się do udziału w walkach czy trenowaniu terminatora jak wcześniej wspomniałam... a tak chociaż nieco pomogę klanowi swoimi dwiema lewymi łapami. - trzepnęłam nerwowo ogonem na wzmiankę o partnerze, niby bardzo pragnęłam mieć drugą połówkę, ale gdy słyszałam wzmiankę o partnerstwie z czyjegoś pyszczka to stawałam się nieco nerwowa.
- Nieco współczuję Pszczelemu Pyłowi że na pierwszy miot trafiły się jej takie charakterki... w sensie nie uważam że jej kocięta są złe! Na pewno będą przykładnymi wojownikami, ale jednak postępowanie z kociętami jest inne niż z dorosłym kotem... przecież takiego malucha nie zdzielisz czy nakrzyczysz jak niektórzy mają w zwyczaju podczas kłótni... - wyjaśniłam prędko co by nie wyszło że jestem wścibska... uh! Ja to nawet nie umiem nakrzyczeć na dorosłego kota, a co dopiero na maluszka...

Kocur kiwał głową.. teraz to miałoby sens. Skoro sama tak czuła, że nie nadaje się na wojownika, a rola medyka, była prosto mówiąc zamknięta, to bycie matką faktycznie było dobrą opcją.
-Całkowicie rozumiem.. Posłuchaj, zanim się zdecydujesz, to mam dla ciebie propozycję- zaczął. Sam był nogą w walce, co prawda, nie umiał walczyć, jednak kto mu to udowodni?
-Kiedy już ukończę trening, może wezmę cię na jakieś, no nie wiem.. praktyki z walki? Może kiedy częściej będziesz próbowała, to się w tym odnajdziesz. Jeżeli nie, nie będę cię trzymał na siłę i sam nawet pójdę z tobą do Rozżarzonej Gwiazdy lub Konwaliowego Snu, co ty na to?- Nie sądził, że kotka się zgodzi, jednak miał taką szczerą nadzieję. W końcu wojowników nigdy nie było za wiele, a matki wciąż się zmieniały.. czasem nie byłoby w ogóle kociąt, co w gromie jest rzadkie, a jednak mimo to się zdarza. Wtedy, kotka całkowicie miałaby puste łapy i nic do roboty.
-Zgadzam się całkowicie. Jak na pierwszy jej miot, to została przez Gwiezdnych wrzucona na głęboką wodę.. bo, jak mówisz, mało co może dorosły, obcy wojownik zrobić do kocięcia, a jednak takie może ci się zamachnąć i jeszcze ciebie skrzywdzić- Nieco westchnął, gdy pamiętał z którejś ceremonii, jak któreś z kociaków właśnie Pszczelego Pyłu kłóciło się z którymś terminatorem.. nie widział kiedy, ale zdawało mu się, że.. chyba Osa skoczyła do terminatora z zębami! Na szczęście, Pszczeli Pył miała swój refleks i do niczego nie doszło, jednak jeżeli o tym pomyśleć, to z takim nastawieniem te kociaki wybiją pół klanu szybciej, niż zrobiłyby to Klan Wichru i Rzeki razem wzięte.

Wyprostowałam się nieco zaskoczona gdy kocur wspomniał o "propozycji." Z jednej strony byłam zaintrygowana, a z drugiej bałam się z czym mi wyskoczy - no bo czego to może dotyczyć po tym jak wspomniałam o byciu matką? Moje serce zabiło szybciej w oczekiwaniu na dalsze wyjaśnienia.
- O- - rozwarłam lekko pyszczek zdziwiona. - Tylko... ja naprawdę jestem tragiczna w walce... i no... nie musisz ze mną iść... ale jak chcesz... boniechcesprwćprblmw.- - wymamrotałam zawstydzona odwracając wzrok. Przecież ja potrafię pacnąć kogoś w bark czy w nos i to jest szczyt moich umiejętności... sama nie wiem czy Grzmiące Gardło mi tego nie zaliczył z chęci szybkiego zakończenia współpracy ze mną... ugh.
- Oj tam... takie kocię nie zrobi ci wielkiej krzywdy... może wbije kiełki w łapę i to tyle...

Nie był typem, który z 'przyzwoitości' zapytałby ją o partnerstwo. Ukwiecona Grań więc nie musiała się martwić o tego typu pytania, czy nie komfortowe stwierdzenia.
-Właśnie dlatego ćwiczenia, o wiele spokojniejsze, poza treningiem wydają mi się w porządku rozwiazaniem. Nie będziesz miała stresu narzuconego przez mistrza, spojrzeń innych.. będziesz robiła to w swoim tempie. Jednak jest to całkowicie twoja decyzja, nie będę cię do tego zmuszać, jeżeli naprawdę nie chcesz- Mruknął ciepło. Nie chciał, by kotka czuła się jakkolwiek źle. -Więc nie bój się odmówić, dobrze? Powiedz wprost- Dodał, słysząc jak ta mamrotała ostatnie swoje słowa. Nie byłby zły, ani nie miałby jej tego za złe. Po prostu chciał pomóc.
-Może i nie zrobi, lecz uraza na psychice zostanie- Mruknął krótko. Kociak krzywdy dorosłemu wojownikowi by nie zrobił, jednak zdegustowanie i niechęć do danego kociaka wciąż byłaby taka sama. Wszystko leży w ich podświadomości i tym, jak to odbierają.. każdy był inny i też inaczej na to reagował.

Terminator musiał poczekać kilka uderzeń serca na odpowiedź dymnej. Jest to całkowicie twoja decyzja i tego właśnie kotka nie lubiła, nie lubiła podejmować decyzji, jakiejkolwiek odpowiedzialności za to co powie, nie chciała ranić ale też ceniła sobie swój komfort... poniekąd. Ale ostatecznie kiwnęła twierdząco głową powracając na kocura wzrokiem.
Uraza na psychice po ataku kocięcia...? Ukwiecona Grań widziała jak Ognista Łapa próbował zabić jej własnego mentora... po tym miała ewidentnie uraz, do wychodzenia z obozu i do samotników, i w ogóle kotów silniejszych od niej. - Swoją drogą... jak ci się układa z Grzmiącym Gardłem po twoim powrocie..? - skoro już jej mózg przypomniał o wydarzeniu z bratem Szczurzej Łapy, to może warto było zapytać o ich relacje? Była w jakiś tam sposób podobna do relacji jej i jej siostry...

A co gdyby zastanowił się, nad własnym potomstwem? Jakie ono mogłoby być? Kochałby wszystkie tak samo, jednak czy posunąłby się do przemocy w razie potrzeby wobec własnych kociąt? A co jeżeli staną się oni tyranami? Zabiłby je, czy też skrzywdził w razie potrzeby? Nie umiał odpowiedzieć na te pytania i może to też to powstrzymywało go przed założeniem rodziny.. ten 'uraz psychiczny' sprawiał, że po prostu się bał. Nagle z rozmyśleń wyrwało go pytanie Ukwieconej Grani. Wcześniej widział jej twierdzące kiwnięcie, nic jednak nie odpowiedział.
-Z Grzmiącym Gardłem.. wydaje mi się, że dobrze. Nie rozmawiałem z nim od momentu wypadku, jednak cóż..- Zastanowił się.. bo ile razy z nim niby rozmawiał po powrocie? Raz? Dwa?
-Z początku myślał, że widzi ducha gdy mnie zobaczył po raz pierwszy- Zachichotał cicho -Ale nie mogę powiedzieć, że pałamy do siebie nienawiścią. Teraz jesteśmy w neutralnych relacjach. Nie trzymamy się za ogony, jak kocięta, więc też nie jesteśmy jakoś bardzo blisko- Wyjaśnił. Jego relacja z bratem była prosta - póki żyje, to jest dobrze. . i o ile jego śmierć spowodowałby inny kot, to cóż, poznałby prawdopodobnie pazury Szczura z bliska. Może i nie wyglądał, i też nie pokazał jego poprzednim razem, jednak jeżeli coś stałoby się Grzmiącemu, prawdopodobnie nie uszłoby to temu komuś na sucho. Chodź cóż, gdyby spotkał kiedyś Ognistą Łapę, z pewnością nie pohamowywałby się od zaatakowania z zimną krwią tego kota.

Kiwnęłam głową nie wiedząc co odpowiedzieć. To... dobrze? Dobre relacje są dobre. Tak. Między mną a Gwiazdką było podobnie na początku, w sensie jak wróciła do klanu. Nie rozmawiałyśmy i udawałyśmy że nie istniejemy dla siebie nawzajem. To był dziwny czas.
- Oj tak... gdy twój brat lub siostra wracają po tak długim czasie do klanu... to jest niejaki cud. Wiele kotów wychodzi z obozu od razu po ceremonii, nic nie umiejąc... więc tylko nieliczni wracają z takich wypraw. - bo jaka jest szansa że taki mały kociak nie zostanie porwany przez drapieżnika? Albo po prostu umrze z głodu lub wyziębienia? Przerażająca śmierć...

Przytaknął na jej słowa.
-Tak, to prawda. Sam stwierdzam, że miałem ogromne szczęście - Przyznał -Bo gdyby nie koty, ktore spotykalem po drodze, z pewnością, nie udałoby mi sie przezyc przez tak dlugi okres czasu i mowie to z pełną szczerością - Zabrzmiał poważnie, jakby traktował swoje zgubienie się, za całkowicie jego winę. Za to, że sam sobie to zrobił - co było prawdą, jednak wiele innych czynników też miało na to swój wpływ. Nie mniej jednak, kocur nie chciał się nad tym tak bardzo rozczulać.
-No ale co ja mogę powiedzieć ? Jestem tutaj, teraz z tobą rozmawiam więc chyba należę do tych nielicznych, którzy wrócili - I znów, jakby nagle jego wyraz pyska stał się tak samo ciepły i delikatny do kotki, w porownaniu do chwilowej zmiany na cos chłodniejszego, zimnego, takiego nieprzyjemnego.

Uśmiechnęłam się delikatnie - czyli jest jeszcze w tym świecie jakieś dobro. - Spotkałeś coś w stylu innego klanu..? - spytałam zaciekawiona, a moje wąsy zadrżały. No bo raczej nie byliśmy jedynymi kotami na świecie które postanowiły zebrać się w grupę... oprócz naszych trzech klanów coś musi być poza. Może nie nazywają siebie klanami a jakimiś kręgiem lub wspólnotą?
- To dobrze że jesteś tu znów z nami, twoi rodzice musieli się ucieszyć najbardziej ze wszystkich. - no bo ja na przykład nie znałam Szczurzej Łapy przed zaginięciem, ale wydaje się miłym kotem więc na pewno zasługiwał na bycie tutaj. Trenował, chciał faktycznie wrócić i ogólnie wypełniał obowiązki... chyba.

Pokręcił głową przecząco.
-Żadnych klanów, jednak dużo grup kotów, które po prostu wędrowały, najczęściej samotnie, lub rodzinami.. wiesz, rodzeństwo wspólnie, rodzice z dziećmi, wiele przypadków- Odparl. Nie znalazł raczej żadnego klanu, a nawet jeżeli, nie miał zamiaru do niego dołączać.
-ah, tak, tak. . Cieszyli się z mojego powrotu, jednak później wszystko wróciło do normy, tak, jakby moją nieobecność nie istniała- Zapewnił z cichym śmiechem. Tak, jakby jego nieobecności nie było.. czyli jak? Czyli nie wchodzenie sobie w drogę, czasem, trzymanie się na dystans ale wciąż bycie zgraną rodziną. Bynajmniej on się starał. Starał się nie tylko o dobre stosunki po powrocie, ale i o to, by koty znowu go zaakceptowały. W końcu, zaginął jako świeży terminator, a teraz mógłby mieć własne dzieciaki w takim wieku. Był to straszny przeskok, więc przez to, Szczurza Łapa cieszy się jeszcze bardziej. Że mógł przyczynić się pomocą do rozwoju klanu i tego, że nie dostał odrzucony przez grupowe społeczeństwo.

- No tak, w grupie zawsze raźniej. - odparłam. Poczułam to na swojej własnej skórze gdy wyszłam z lecznicy i nikogo z mojej rodziny niemalże nie było. Jednak teraz gdy dziadkowie doczekali się nowego miotu i Gwiazdka wróciła czuje się o wiele lepiej.
- No tak... nie można żyć cały czas jednym wydarzeniem. - ja również nie zachowywałam się tak że Rozgwieżdżony Płomień miałaby zaraz zniknąć.
Porozmawiałam jeszcze chwilkę by potem odwiedzić kociarnie, może któraś z matek potrzebuje pomocy?

/zt

Przytaknął.
-Życie jednym wydarzeniem byłoby nudne, takie.. niecodzienne, wiesz?- Mruknął z uśmiechem, spogladajsc cieplo, tak delikatnie w strone Ukwieconej Grani. -W naszych życiach ciągle musi się coś zmieniač, byśmy szli dalej.. byśmy się rozwijali. Także nie mogłem zostawać na jednym etapie.. i mam nadzieję, że ty też nie musiałaś - Usmiech nie schodzil z jego pyska, gdy nawet czarno biała kotka, na kilka uderzeń serca mogła usłyszeć pomruk idący od kocura.
-Cieszę się, że mogłem z tobą porozmawiać.. wiesz?- cicho zachichotał. Później rozmawiali jeszcze chwilę, nim nie pożegnał jej gdy ta poszła do kociarni, a on nie wrócił się do legowiska terminatorów. Ciekawa kotka.. stwierdzał to, tak po prostu. Była miła i taka spokojna. Trochę brakowało jej pewności siebie, jednak cóż, chyba przy treningach walki które jej obiecał, może się to zmieni?

Z. T (dzięki mega za sesję, buziaczki<3)

Szylkretka zaczynała powoli zwiedzać obóz klanu, gdy jej matula poszła coś zjeść ona wymknęła się z kociarni. Chwiejnymi krokami dotarła do kładki, nie weszła jednak na nią, wiedziała, że jest to niezwykle ryzykowne a sama nie zamierzała się podejmować takiego przedsięwzięcia. Przyglądała się wodzie z zafascynowaniem, uważając by nie podejść zbyt blisko.

/braciszek!

Zamieć lenił się w kociarni. Mając swoje 'ciche dni' nie zamierzał z nikim rozmawiać, ani się bawić, bo królewicz puścił focha na cały świat. Trochę szkoda Burzowej Nocy, stara się by wychować swój trzeci, raczej ostatni swój miot tak, jak poprzednie, a widać, że Zamieć robi jej pod górkę swoim rozkapryszeniem i humorkami. W pewnym momencie, kiedy leżał tak brzuchem do góry, zobaczył, jak jego siostrzyczka, Śnieżyca wymyka się z kociarni w momencie, gdy Burza była zajęta pielęgnacją Pardwy i akurat na chwilę się odwróciła. Rzecz jasna, bury kocur wykorzystał tą sytuację i bez słowa wymknął się za szylkretową siostrą.

Gdy dotarł za nią na kładkę, spojrzał na nią. Wpatrywała się w wodę, a ten w nią. Po krótkiej chwili podszedł do niej informując o swojej obecności głośnym, barwnym mruczeniem.
-A so ty tu robis?- Zapytał spokojnie. Śnieżyca była jedną z niewielu person, które tolerował. Nie tylko dlatego, że byli rodzeństwem, ale też mieli podobne charaktery. Można by powiedzieć, że rozumieli się bez słów. Byli w stanie odczytać z siebie każdą emocję, nawet, jeżeli drugie chciało to bardzo ukryć. Było to coś cudownego, a zwłaszcza będzie, kiedy ich relacja będzie się tylko rozwijać i w dorosłości będą mogli również pochwalić się wzajemnym zrozumieniem.

Śnieżyca uśmiechnęła się gdy dostrzegła brata, był jednych z dwóch kotów na których towarzystwo nigdy nie narzekała. Po upewnieniu, że za burym kocurkiem nie ma ich najmłodszej siostry, szylkretka podniosła delikatnie łapkę i wskazała na wodę.
-Obselwuje- wymamrotała i od razu schowała pod siebie łapę, nie chciała ryzykować potknięcia się i wlecenia do nurtu rzeki choć... i tak siedziała w dość sporej odległości.
-A ty? Tes wymknąłeś sie mamie?- zapytała zaciekawiona, choć znając kocura... to taka właśnie była prawda.

Spojrzał zaintrygowany, kiedy ta wskazała łapą na wodę. Zaglądał niebieskoszarymi oczami w wodną taflę. Zainteresowało go to. Podszedł bliżej szylkretowej siostry i przysiadł się obok, wpatrując jak szpak w błyskotki. Było chłodno, zimno wręcz.. Śnieg powoli dostawał się do obozu, co było jedynie zapowiedzią możliwych zabaw w zaspach śnieżnych i innych.. o to ci ironio, że dostali imiona od tej pory roku, choć dziwnie podobne są do dawnego ukochanego Burzowej Nocy. Czy to wszystko chce przypomnieć ich matce, że nie prędko od tego ucieknie?
Zamieć spojrzał na siostrę, kiedy ta skierowała pytanie w jego stronę. Młody kocurek pokazał kiełki i zaśmiał się.
-Jakbys mnie nje snała sostra- Posłał delikatny uśmiech w stronę siostrzyczki, delikatnie nawet zawijając, a raczej próbując zawinąć ogon wokół niej.

Zachichotała na odpowiedź brata, no tak, czego innego mogła się spodziewać.
-Lacja..- mruknęła po czym wzrokiem wróciła na taflę wody. Zaczynał padać śnieg, na szczęście długie futro szylkretki sprawiało, że nie przeszkadzała jej niższa temperatura. Westchnęła głośno.
-Myslis zie ciemu mama nazwala mnie i ciebie po... nasym tacie a nasej siostly nie- mruknela cicho

(witam tak wiem ze nie jest on biologicznym ojcem tego miotu ale Sniezyca go jako takiego uważa elo )

Dziarski uśmiech wkroczył na młody pyszczek kocura, kiedy to kotka przyznała mu rację. Za jej wzrokiem, wrócił spojrzeniem na wodne odbicie. Falowała, cały czas rozmywając chmury nachodzące nad dolinę. Dziwne takie.. Nagle futro kocura nastroszyło się na pytanie siostrzyczki.
-My nje mamy taty- Mruknął gburowato -Bo chyba nje mufisz o tamtym martfym kocje?- Dodał podejrzliwie. To była jedna z niewielu kwestii, z którą nie zgadzał się starszy brat Śnieżycy. Zamieć uważał, że nie mają oni ojca. Że Burzowa Noc po prostu im nie mówi o tym z pewnych powodów. Są sami, bez taty. Tylko on, mama i reszta rodzeństwa. Żadnego ojca. Mroźny Poranek nie jest ich ojcem, ani nie będzie. Ojcem kociąt jest Mróz, który prawdopodobnie nawet nie wie o ich istnieniu, a kociaki nie wiedzą, że taki kocur jak on w ogóle stąpa po tej ziemi. . Plotki szybko się rozpowszechniają. Zamieć pewnie nigdy by nie chciał dowiedzieć się o tym, że uprzedni partner ich matki zmarł, bo go to najprościej nie obchodzi. Ale co zrobi, jak już inne kotki zaczęły gadać?

Położyła po sobie uszy, to był ich tatuś... prawda? Oczywiście kotka wiedziała, że nie możliwe było aby był ich ojcem, ale... jak jakaś para adoptuje kocięta to adoptowany tata jest też.. tatą, czy to nie to samo? Zresztą.. skoro był ojcem KAŻDEGO miotu Burzowej Nocy, z tego co szylkretka słyszała od starszyzny to... Uh!
-A ciemu nie... mamy psecies po nim imiona- burknęła.

Kocurek niemalże od razu na jej słowa przeniósł wzrok z wody, wprost na pysk siostry. I znowu to samo.. Zamieć siedział twardo na ziemi, nie wstawał kuprem do góry.
-Nie mamy po njim imion. Sniesyca, obodz sje. Jest Pora Nagjich Dsew, to po tim mamy. Po sniegu - Kocur mruknął nieco zirytowany. Dlaczego kochając akurat Śnieżyce, ta musi być taka naiwna. Nie rozumiał tego. Bo przecież jak martwy kot ma być ich ojcem, żyjących kociąt? To mu się nie kleiło. I pewnie nigdy nie będzie. Ich matka nie mówi im wszystkiego, a on nie ma zamiaru prosić się i dopytywać o prawdę. Pozna ich prawdziwego ojca kiedyś, albo i nie. Nie będzie miało to znaczenia, kiedy w końcu będzie dorastał bez niego. Bo po co będzie mu ojciec, męska ręka do wychowania, skoro będzie już dorosły? Samodzielny? Bo chyba nie uzna go tak nagle za kogoś więcej, niż kota z którym posiada wspólne więzy krwi.