Położyła po sobie uszy i westchnęła, ale.. może kocurek miał rację? Przecież nie potrzebują nikogo innego oprócz mamy, i siebie oczywiście. Burzowa Noc jest doświadczoną matką która doskonale wie co robi i jak wychować kocięta także... po co jej ojciec? ale każdy ma ojca!!
- No.. no dobzie Zamieć. Po plostu.. kazdy kociak ma tate tak? Kozlologi odwiedza swoje kocieta codziennie w zlobku... No i ocywiscie nie mowie, ze mamusia cos lobi zle! Jest najllepsa mamusia w klanie! po plostu... nie wiem. - wytłumaczyła braciszkowi najlepiej jak umiała.

Głęboko westchnął i chwilę słuchał słów siostry. Koźlorogi nie był ich ojcem. Był ojcem kociąt Zaćmionego Słońca, a oni nimi nie są i nigdy nie będą. Zamieć paroma liźnięciami wyrównał futro na grzbiecie. Kątem oka spojrzał na kotkę.
-My nie jestesmy dziecmi koslorogiego. Mama nam wystarsy, nikt wiemsej. Jeseli chces, to ić do teho calego koslorogiego- Burknął. Skoro jego siostrzyczka tak bardzo chciała iść do tego wojownika i mówić mu 'Tato', bo przychodzi do swoich własnych kociąt, to proszę bardzo! Zamieć nie zamierzał jej w żaden sposób zatrzymywać. Dla niego, nie mieli ojca i nic to nie zmieni.. Chyba, że ktoś przyjmie taką rolę niezależnie od więzów krwi. Zamieć bowiem święcie przekonany jest, że nie ta sama krew robi z nich rodzine, a relacja i przywiązanie.

Zjeżyła po sobie futerko, brat wcale jej nie rozumiał!
- Ale nie o to choci zie chce Kozlologiego, to był psyklat! - warknęła, czemu Zamieć musiał być tak uparty? Przecież nei mówiła że chce być adoptowana przez inną kotkę, kocha Burzową Noc! Ogonek nmalutkiej koteczki zaczął nerwowo drgać, nie mogła przecież dać bratu za wygraną, a ten ją w rzeczy samej ŹLE ZROZUMIAŁ!

Zamieć jedynie przewrócił oczami. Nie musiał w końcu rozmawiać z siostrą, nawet jeżeli ta była jego ulubioną. Milczał jedynie wpatrując się nienawistnymi oczami w siostrzyczkę.
-Jak sama nie fies co chces, to sie lepiej nje odsywaj- Parsknął jedynie zabierając ogon, który wcześniej oplótł wokół siostrzyczki. Odwrócił pyszczek w stronę wody, wpatrując się w nią ze zmarszczonym pyszczkiem, jak wcześniej to robił zanim zaczęli rozmawiać. Chyba lepiej było, jak rozumieli się bez słów i nie musieli się konfrontować.. choć czy to tak powinno wyglądać? Pewnie nie, ale Zamieć to tylko kocię. Kto mu to wytłumaczy, skoro ten uparcie będzie stał przy swoim założeniu?

Cóż, zabolało? Lecz w końcu brat miał rację, mama tyle razy uczyła by nie mówić zbyt wiele, a zwłaszcza głupot. Śnieżyca jednak była świecie przekonana że kto jak kto, ale przy Zamieci będzie mogła być lekko "głupkowata" I rozluźniona. Nie odezwała się już więcej, nie wiedziała co powiedzieć, nie zamierzała przepraszać kocura bo nie zrobiła nic źle, także tak samo jak on, wróciła do wpatrywania się w tafle wody.

Kocur westchnął prostując się. Nieco wygładził futro na kryzie i bez spoglądania na Śnieżycę mruknął.
-Posnałas kogos nofego?- Zapytał bez niczego więcej. Nie mógł siedzieć obrażony jak księżniczka, bo dlaczego tak? Po prostu się posprzeczali, a Zamieć dalej był swojego zdania. To jednak nie zmieniało faktu, w którym ci nie mogli normalnie porozmawiać i spędzić ze sobą czasu. Dopiero po dłuższej chwili, starszy brat odwrócił pysk w stronę młodszej siostrzyczki, odchylając nawet ogon by ta mogła usiąść bliżej. Robiło sie chłodno. Niby oboje byli bardzo chronieni przez swoje futra, jednak dalej świadomość Zamieci i to, że był starszy sprawiało, że po prostu troszczył się o swoją siostrę. Nic tego nie zmieni.

-Nie jesce, mało tu kotuf fajnych- odpowiedziała po czym przeciagnela się. Małe kocięta szybko się męczą A taki wypad poza kociarnie zabrał dużo energii. Po krótkiej sesji ziewania obydwa kocięta wróciły do swojej mamusi, przy okazji odpychając Pardwę, ah, uroczy dzień.


Z.t x2

Śnieżyca już zaczęła coraz bardziej rozumieć kontrolę nad swoimi łapkami, także więc znów wydała się na miejsce które wcześniej odwiedziła. Po raz kolejny usiadla i wpatrywala się w tafle wody.

/sciur

Kocur akurat wracał z treningu, który dał mu w kość - nie ma co kłamać. Szczur miał zamiar odpocząć, zrelaksowac się, iść na granicę.. jednak nie mógł też wychodzić tam tak często. W pewnym sensie, chciał zachować tą relację dla siebie, by inni nie musieli plotkować, wyjawiac jego małego sekretu tej przyjaźni.. Jego uwagę przykuła mała szylkretka siedząca przy kładce, przyglądającej się tafli płynącej wody. Kocur cicho westchnął.. no, to może być idealna sytuacja by odwlec jego myśli od tamtej niebieskiej koteczki.
-Hej, młoda.. Nie za blisko? żebyś tam czasem nie wpadła- Mruknął z delikatnym, ciepłym uśmiechem skierowanym do Śnieżycy, córki Burzowej Nocy.. no, no. Nie sądził, że doczeka się by widzieć dzieci tej starszej koteczki.

-Doskonale wiem co robię. Obserwuje wodę.- odpowiedziała pewna siebie szylkretka I nawet zrobiła kroczek bliżej, wysunęła jednak pazurki dla lepszej przyczepności.
-A cio- dodała

Westchnął głęboko. Styczność z wodą, a jednocześnie pamięć o rzeczniaczce sprawiało, że ten dostawał gęsiej skórki kiedy kociak zwłaszcza, bez większego opamiętania zbliżał się do wody.. która teraz była lodowata z powodu na pogodę i porę.
-Nic. Zwyczajnie się martwię- Zapewnił spokojnie, podchodząc obok kotki. Był o wiele większy od niej. -Jak masz na imię, mała? Jak się dziś czujesz?- Postanowił podtrzymać rozmowę, nawet, jeżeli kotka nie wyglądała na taką, która chciałaby go zacząć.. od tego tu był. Wkurzający gadatliwy wieczny terminator, do usług !

-Jestem Śnieżyca, córka Burzowej Nocy- odparła z niesamowitą dumą po czym zmierzyła rozmówcę wzrokiem.
-A ty? Wojownik?- zapytała, skoro ona się przedstawiła to I czarnemu kocurowi wypadało. Cirkawe czy Zamiec z nim rozmawiał.

Zachichotał cicho, na jej pewne stwierdzenie, że jest wojownikiem. Chciałby..
-Miło mi cię poznać, Śnieżyco- Uśmiechnął się ciepło -Na twoje rozczarowanie, jednak nie jestem wojownikiem. Jestem terminatorem, nazywam się Szczurza Łapa - Wyjaśnił spokojnie, zawijajac ogon przy lapach kiedy usiadł. Zamieć, brat szylkretke nie rozmawiał z łaciatym kocurem, a to wszystko dlatego, że ostatnio często wychodził z obozu. Trening, patrole czy to rozmowy na granicach. Nie miał czasu by rozmawiać z innymi w obozie, a ostatnim był kociak, Wrona, dziecko Zaćmionego Słońca i Koźlorogiego.

Terminator... hm..... jeszcze się okaże czy jest to godny rozmówca.
-Mhmm... no dooobziu, opowiesz mi cos?- spojrzała na kocura lekko mrużąc oczy. Śnieżyca w przyszłości będzie wspaniałą wojowniczką, jedyną w swoim rodzaju! Lecz czy kocur jest kimś równie wyjątkowym?
-Mas kocieta?-

-Hm.. a co chcesz usłyszeć?- Zapytał, spoglądając na nią. Wzrok miał ciepły, łagodny, taki.. delikatny. Skaczący jednak to z młodej koteczki, to na resztę kotów w obozie i wyjście z niego. Nagle, dosłyszał pytanie kotki. Spiął się mrużąc oczy.
-Kocięta? Nie. Nie posiadam kociąt, Śnieżyco. Przede wszystkim - nie mam ukochanej- Przyznał z trochę odruchowym śmiechem, który wynikł z niezręcznej sytuacji. Dlaczego wcześniej nie miał żadnego przeciwskazania do rozmowy o kociętach, partnerach i pomocach miłosnych, mimo, że sam nikogo takiego nie miał by to poczuć? Móc kogoś.. pokochać?

-Podaj mi... tajniki polowania na... Sczury.- mruknęła tajemniczym głosem. Gdy dowiedziała się, że kocur nie ma kociąt - kiwnęła główką pare razy pomrukując.
- Mhmhm.. mhm... a ile mas ksiezycow...- zadała kolejną serię pytań terminatorowi by wybadać jaką osobistością jest.

-Na szczury? No cóż.. Szczury są wyczulone na drgania powierzchni, trzeba do nich podchodzić powoli- Zaczął tłumaczyć nieco się zastanawiając -Więc.. należy przypaść do pozycji łowieckiej. Wiesz, ugięte łapy, głowa nisko, ogon zrównany z grzbietem, brzuch delikatnie wciągnięty i takie tam. Należy podchodzić do nich tak, aby wiatr wiał ci w pysk.. jak do każdej zwierzyny tak naprawdę. I bajer polega na tym, że trzeba ciężar ciała przenieść na tylne łapy, rzecz jasna uważając po czym się łazi- Wyjaśnił. Może młoda koteczka będzie miała łatwiej w przyszłości, jeżeli to zapamięta.
-Uh.. jestem już teoretycznie dorosły. Jednak pewne.. wydarzenia sprawiły, że gdyby wiele księżyców temu cos się nie wydarzyło, to już dawno byłbym wojownikiem- Wytłumaczył najlepiej jak umiał, nie chcąc do końca zdradzać młodej swojego wieku.. w końcu, po co jej to było?

Przynajmniej wie co i jak, to duży plus! Czy wiedziała, że kocur mówi prawde? Askąd, rownie dobrze mógł jej teraz powiedzieć że ptaki pływają, lecz profesjonalnośc odpowiedzi wywołała zaufanie szylkretki.
Jednakże na jego następną odpowiedź.......
- Mhhhmm... mówisz...- po raz kolejny zmrużyła oczy spoglądając na czarno-białego, lecz blizny na jego ciele świadczyły, że nie jedno przeżył.
- No niech ci będzie! - powiedziała akceptując go na swojego rozmówcę.
- Toooooooooooo jak Ci idzie trening, hm! -

Pokiwał łbem. Nie musiała mu wierzyć, jednak miał nadzieję, że mimo wszystko tak się stało. W końcu powiedział to co wiedział i to, jak mu się wydawało, ze powinno to wyglądać. A na jej kolejne słowa cicho zachichotał. No niech mu już będzie, no, dokładnie tak.
-Trening? A bardzo dobrze. Została mi już tylko teoria.. wiesz, to takie nudne gdzie tylko się gada- Zaśmiał się głośniej. Kotkę też to czeka i też będzie stękać jak nie jeden terminator, który siedział i słuchał teorii zamiast robić rzeczy, na które się tak bardzo napalił w obozie. No cóż, przykre spotkanie z rzeczywistością.

Kiwała głową, teoria.. to takie nudne gdzie tylko się gada. Kotka niemalże fuknęła od razu
- No tak przecież wiedziałam!- Oczywiście nie wiedziała, lecz się do tego nie przyzna.
Dla szylkretki wszystko związane z treningiem było ciekawe i interesujące, przecież od tego zależy jej przyszłośc jako wojowniczka! Czy kazanie przez cały dzień, czy morderczy trening walki, phi, wszytsko by być wspaniałą w przyszłości.