Uniósł brew. Nie wiedział, o co mogło chodzić kotce. A mimo to z cichym westchnieniem zamknął oczy i wyczekiwał, co takiego mogła zrobić Śnieżyca. Mógł się spodziewać jednak jakiegoś ataku czy czegokolwiek innego, no ale co poradzi, kociaki są nieobliczalne, a co dopiero takie bardzo energiczne.

Szylkretka wzięła patyk do pyszczka i zaczęła cośtam malować w śniegu, a tu oczko, drugie oczko... ucho,, nosek, o ząbki! takie duuuże kiełki. I... gotowe.
-Juz!- zawołała a przed terminatorem znajdowało się... PRAWDZIWE ARCYDZIEŁO! W śniegu znajdował się obrys pyszczka kocura a obok niego siedziała usmiechnięta koteczka.

Miał cały czas zamknięte oczy nasłuchując jedynie, co kotka tam kombinuje.. na pewno nie uciekła, bo był w stanie cały czas ją dosłyszeć gdzieś blisko niego. W końcu, kiedy koteczka pozwoliła mu otworzyć oczy, zrobił to i ujrzał.. swoją podobiznę w śniegu. Momentalnie uśmiechnął się i cicho roześmiał.
-Ojej, a kto to? czy to ja?- Zapytał podchodząc bliżej malunku w śniegu. -No, no młoda.. masz talent jak ich mało!- Stwierdził, kładąc łapę na głowie szylkretki i nieco czochrając jej futro na główce, by jednym sprawnym ruchem zabierając łapę znowu je wygladzić. Posłał ciepły usmiech w stronę Śnieżycy, znowu wpatrując się w portret na śniegu.. zdecydowanie będzie musiał to pokazać.. komu? Ukwieconej Grani. Chwila, a nie Przejrzystej Wodzie?

Koteczka zmarszczyła nosek gdy ten poczochrał jej czuprynę, lecz gdy zwinnym ruchem wygładził jej grzywkę stwierdziła, że wybaczy. tym razem.
-Noo nie wiem czy talent, tak jakos wyszlo- odpowiedziala od razu. Nienienie. jej talentem będzie walka i bycie dobrą wojowniczką, nic więcej, nic mniej.
-Nie mogę się skupiać na takich głupotach.- odburknęła już poważniejszym tonem.

Spojrzał na nią i zamrugał parę razy. Nie mogła się skupiać na tym, co wychodzi jej dobrze? Chwila moment, bo chyba czegoś nie rozumiał.
-Głupotach? Od kochana, nie możesz o tym w ten sposób mówić. Jeżeli chcesz sobie tak machać kijem i tworzyć podobizny kotów, czy w przyszłości i może czego innego, kto ci broni? Bo chyba nie trening na wojownika- Mruknął, udawając oburzonego, co może trochę mu nie wyszło jak gdyby zrobił to przed wojownikiem, bo zabawnie napuszył swoje futro. -Bycie wojownikiem nie będzie cię ograniczało, Śnieżyco- Dodał, delikatnie uśmiechając się w stronę kotki. Wiedział, że ta równie dobrze mogła go nie posłuchać, ale to nic. Przeżyłby.. jest jeszcze kociakiem, więc ?

Kotka nawet jak słuchała Szczurzej Łapy, to nie zaakceptowała jego wyjaśnień.
-Musze przynieść dumę mamie i starszemu rodzeństwu którego.. już nie ma...- powiedziała po czym spojrzała się na niebo... Oczywiście Pardwy nie licząc, akurat ona jedyna z rodzenstwa moze isc się zapchać sniegiem i błotem.
Po krótkiej chwili spojrzała na terminatora.
-Bycie wojownikiem to jedyne, co chcę robić!- powiedziała niemal w obronnym tonie, jakby... chęć robienia czegoś innego była przestępstwem.

Oh, no tak. Burzowa Noc z tego co kojarzył z plotek nie miała zbyt udanego życia, jeżeli chodzi o potomstwo - w końcu ostała się jedynie Owcze Runo z jej starszych dzieci, a Zamieć, Śnieżyca i Pardwa to jedynie koty zdolne dalej przedłużyć jej ród i dobre imię. Kocur jedynie pokiwał głową rozumiejąc kotkę. W końcu sam stracił.. ile to? Dwójkę? Trójkę rodzeństwa? A nie sądzi, by Żółwiej Skorupie było śpieszno do kolejnego miotu, by narobić sobie więcej roboty.
-No.. dobrze, skoro tak mówisz- W końcu odparł z cichym westchnieniem. -Jeżeli chcesz zostać wojowniczką, stań się nią. Najlepszą w klanie - Dodał z chichotem, puszczając oczko do koteczki. Kto wie, może będzie na tyle ambitna, że kiedyś to ona będzie rangą wyżej od niego samego?