Mysz słuchała wszystkiego, co mówiła do niej biała kotka, ale nie specjalnie się nimi przejmowała. Owszem, były one ciekawe, jednak co jej po nich było? W końcu najprawdopodobniej nigdy więcej kotki nie spotka i tak właśnie było najlepiej. Jej stwierdzenie o duchach nawet ją nieco rozbawiło, bo chyba nie chciała spotykać więcej samotników ani nikogo z innych grup. Po to były zasady, by się ich trzymać, czyż nie?
Pożegnała Fasolę krótkim "pa", po czym wróciła do siebie, szczęśliwa, że mimo wszystko nic ani jej, ani białofutrej nie zjadło.

z/t

Wodorost co jakiś czas wybierał się na dłuższe spacery poza legowisko dwunogów. Tym razem wybrał się jednak wyjątkowo daleko... Aż do granicy z plemieniem! Co prawda nie był obeznany z całym tym plemieniem, jednak wiedział, aby nie zbliżać się zbyt bardzo, nie chciał bowiem sprawiać problemów ani być intruzem!
Szedł coraz dalej, lecz w końcu teren zaczął robić się na tyle stromy, że patyczkowaty kocur stracił siły i musiał odpocząć. Ah, to chyba jego najdalsza trasa w tej okolicy! Usiadł pod jednym z drzew, podziwiając widok skalnych szczytów kawałek dalej.
- Woooow...- powiedział do siebie cicho. - To takie niesamowite.
Tam, skąd przyszedł nie pamiętał żadnych widoków podobnych do tego. Tylko domy ludzi, twarde drogi, a wszelkie lasy i natura oddalone były dość mocno od centrum miasta.
Ale tutaj? Mógłby tu zostać i patrzeć na te widoki przez cały dzień!
Wziął jeszcze jeden głęboki oddech i położył głowę na łapach, oglądając tereny dookoła.

//Lilia!

Pomimo częstej burzowej i deszczowej pogody temperatura była dość wysoka, co jedynie usypiało zmęczonego kocura. Dlatego też ten powoli zaczął zamykać oczy, ciesząc się ciszą i spokojem.
W pewnym momencie jednak usłyszał głos i nagle podskoczył na równe łapy, rozglądając się dookoła. Wystraszony przez chwilę myślał, że został zaatakowany. Kiedy w panice w końcu dostrzegł obcego kota odwrócił się w tamtą stronę i odskoczył trochę do tyłu.
Nie zdążył nawet wyciągnąć pazurów w razie czego, po prostu stanął w miejscu jak wryty, patrząc na kotkę, która przed nim była. Oj, Wodorost, jak ty masz zamiar przeżyć z takim podejściem??
Dopiero wtedy zorientował się, że czarno biała kotka o zgiętych uszach mówiła do niego spokojnie i wcale nie miała zamiaru go zaatakować.
Na jego pysku pojawił się głupkowaty i zawstydzony uśmiech, kiedy lekko rozluźnił się widząc, jak kotka rozgląda się po okolicy. Wtedy usłyszał wzmiankę o sokołach, i chcąc nie chcąc sam spojrzał w górę.
- O... N-no, no tak. Em... to nie był dobry pomysł- powiedział speszony i cicho zachichotał. - A szkoda, bo jest tu tak pięknie...

Kocur dalej był speszony, lecz teraz trochę mniej, kiedy kotka wspomniała o towarzystwie. No tak, wszędzie lepiej jest przychodzić w towarzystwie... Kiedy się go ma.
Nie odezwał się i jedynie uśmiechnął nieco szerzej na pytanie tamtej.
- Ojjj, z dość daleka!- powiedział kiedy ta skończyła mówić, odpowiadając na jej propozycję odprowadzenia. - Z siedliska dwunogów, gdzieś....emmm... tam?- odwrócił się w stronę z której przyszedł, niezbyt pewien gdzie dokładnie było to siedlisko. Wiedział, że daleko. Ale co tam! Nawet, jeśli nie uda mu się trafić tam z powrotem w najbliższym czasie, trochę się powłóczy i połazi, aż w końcu gdzieś dotrze! W końcu tak wyglądało całe jego życie.
Na wzmiankę o granicach plemienia lekko wyprostował się. Plemię! A więc dobrze zgadł po zapachu! Ha, co za szczęście- to już kolejny kot z plemienia którego napotkał na swojej drodze!
- Oczywiście, nie miałem takiego zamiaru! W życiu nie przekroczyłbym granicy, wiedziałem, że jestem blisko, ale spokojnie, aż tam bym się nie zapuścił- chyba, dodał w myślach. Chyba, że całkowicie bym się zapomniał.
Tak czy owak ruszył za kotką o dość... nienaturalnym wyglądzie. To znaczy, nienaturalnie to może za dużo powiedziane, w końcu on sam wyglądał dziwnie w porównaniu z innymi kotami, jednak jeszcze nigdy nie widział ucha podobnego do tego, które miała kotka przed nim.
- Tak w ogóle, nie przedstawiłem się- powiedział idąc za nią żwawym tempem, jednak teraz co chwilę rozglądając się dookoła aby wypatrywać tych strasznych sokołów, o których wspomniała. - Nazywam się Wodorost! A ty?

Odwzajemnił uśmiech kiedy kotka wyznała mu swe imię. Lilia.
- Lilia... Bardzo ładne imię! Hah, i nawet o podobnej tematyce co moje, takie...wodne- powiedział, sam nie wiedząc jak to ująć w słowa. - Ciebie też bardzo miło poznać. Co tutaj robię? No cóż, szczerze to sam nie wiem. Próbuję zająć sobie czymś czas, a nie lubię siedzieć w jednym miejscu. Poza tym to podróżuję aby kiedyś w końcu znaleźć swoje własne miejsce gdzie mogę osiąść na stałe. A do tego najlepiej jeszcze z jakimś kotem lub z kilkoma, z którymi mógłbym sobie zamieszkać- powiedział.
Przez chwilę grzecznościowo chciał odwzajemnić pytanie i również spytać, co ona tu robi, ale... No, to by było głupie.
Pozostał więc w ciszy, czekając żeby ta odezwała się jako następna, i jedynie uśmiechnął się do niej idąc dalej.

Kocur również zachichotał po czym na jej pytanie spojrzał na nią i miał odpowiedzieć, jednak na chwilę zastanowiło go nagłe poruszenie jednym z uszu kotki, tym oklapłym. Przez kilka uderzeń serca patrzył na nią po czym nagle otworzył pysk jak gdyby został olśniony.
-aaaaAAA! - powiedział rozumiejąc o co chodzi po czym skinął głowa ze śmiechem. No tak, lilia! Jej ucho wyglądało jak liść lilii, taki pływający po wodzie!- U mnie to chyba przez to jak wyglądam, to futro jest takie... dziwne! Rzeczywiście wygląda jak taki mokry wodorost, i to pewnie dlatego moja matka tak mnie nazwała- powiedział, i idąc dalej na chwilę podniósł jedną z łap aby nią poruszyć, tym samym powodując poruszenie każdej strużki futra w różne strony.
- A wiesz co jest bardzo ironiczne? To, że nienawidzę wody! Nie znoszę, po prostu nie nawidzę! Bycie mokrym to najgorsze co może być, brrr!- powiedział, przypominając sobie to nieprzyjemne uczucie jakiego doznawał podczas deszczu lub jakiś czas temu, kiedy wpadł do rzeki z zimną wodą.
Szedł dalej, i kiedy zauważył, że kotka już coraz mniej zerka dookoła trochę rozluźnił się. Uff, jak dobrze, że ta go znalazła! Kto wie co by się wydarzyło, gdyby nagle przyleciał do niego taki sokół. Co Wodorost by wtedy zrobił? Kocur nie był pewien, czy ucieczka w takiej sytuacji to najlepszy pomysł... ale chyba na nic lepszego nie było go stać.
- Dzięki!- powiedział kiedy usłyszał jak ta życzy mu powodzenia. - Oby! Aczkolwiek na razie wszystkie większe grupy kotów na jakie się natknąłem to te wasze klany i plemiona i takie tam! A tutaj, w siedlisku dwunogów jest tylko kilka kotów, i raczej nie mieszkają one razem. A szkoda, bo wtedy może też moglibyśmy stworzyć jakąś grupę podobną do tej, w której ty mieszkasz! Ah, może kiedyś uda się zorganizować coś takiego- powiedział lekko rozmarzony, lecz wiedział, że raczej to nie dojdzie do skutku. Samotnicy, mimo, że często byli i przyjaźni, mieli raczej powód dla którego mieszkali sami i raczej woleli by nie przyłączać się do większej grupy kotów.
A Wodorost myślał zupełnie inaczej. Ale no cóż, co on może poradzić!

"…a Łowcy udają się tu wyłącznie z eskortą".
Ten znak nie może powstrzymać Szakal, bo Szakal nie umiała czytać - ani brać do siebie jakichkolwiek ostrzeżeń i informacji, jakie się jej przekazuje. Im dalej od obozu, tym lepiej, a Głucha Knieja jest do tego idealna, gdy tylko wie się, gdzie omijać strażników. Na całe szczęście bury nowicjusz miał w tym całkiem niezłe doświadczenie, z nudów obserwując ruchy kotów tej rangi, ich rutynę i ścieżkę - wszystko po to, by być samemu, zupełnie samemu, tak, jak lubił najbardziej.

Tylko, heh, gdy tak omijała strażników, to okazuje się, że miała też przejąć de facto ich robotę. Już raz to robiła, wtedy, kiedy spotkała białego frajera z Klanu Rzeki, ale on przynajmniej faktycznie znajdował się na skrawku terenów niczyich… a zapach, zapach samotnika, jeśli czegokolwiek, tym razem był tak silnie blisko ich granicy, że Szakal mógł być pewien, że właśnie jest świadkiem jej naruszania. Albo przynajmniej niebezpiecznego zbliżania się do niej, co w szakalej głowie nie miało zbyt wiele różnic między sobą.
Logika podpowiadałaby, by tak to zostawić, bo przecież nie była strażnikiem, nie była tutaj od tego, by wykonywać ich pracę… ale idea jakiejś siksy wchodzącej na JEJ TEREN, tak bezczelnie i z całą pewnością celowo, była zbyt denerwująca i drażniąca burą, żeby tak to zostawić. Jej relacja z plemieniem była skomplikowana - nie znosiła większości członków, ale była pierwszą, żeby patriorycznie chronić jego honoru i ziem, na których polowała.

Więc poszła.
Poszła tropem i nie zajęło jej wcale długo, żeby zobaczyć jakieś kedzięrzawe, brązowe coś, siedzące sobie, jak gdyby na swoim. Przyspieszyła kroku. A co to? Zagubiona siostrzyczka Koszatki? Wiedziała, że ją tu podrzucili. Może ta tutaj przyszła po zgubę, heh. Nie, żeby ją to szczególnie obchodziło, skoro miała tupet przyjść sobie na ich granicę i nawet swoją postawą nie pokazywać zbyt wiele pokory. Kroki Szakal zaczęły być po prostu głośne, tupiące i gniewne, gdy w końcu dotarła do Tygrysicy.
— Szukasz guza? — parsknęła, marszcząc brwi.

Oho, i dalej brak pokory. No dobrze, skoro tak zamierzała się bawić, to w porządku, nawet lepiej dla Szakal, która z innymi lubiła się kłócić dla sportu… a może po prostu nie umiała inaczej, zaczynając drażliwą zaczepką każdą rozmowę.
Do zmarszczonych brwi dołączył zmarszczony nos.
— Bo jesteś za blisko, żeby po prostu sobie koło niej przechodzić. Czego chcesz.

— Tak. Skoro nie masz czegoś takiego, to zjeżdżaj — stwierdziła z niezadowoleniem, ale z tyłu głowy zastanawiała się, kiedy… będzie musiała ją zmusić do tego zjeżdżania. Nie pomyślała za wiele o prospekcie walki, gdy tutaj przychodziła, licząc chyba po części na to, że trafi na przegrywa rodzaju Tańczącej Łapy. Nie, żeby Szakal bała się walki, broń cię Przodkowie… ! Ale… um, no lepiej liczyć, że ta przed nią nie jest jakoś piekielnie silna, bo Szakal nie chciała zdawać się na łaskę pożal się Przodkowie Wieszczów.
Poznawanie świata. Phi! Szakal wzięła te słowa od razu jako atak na nią i plemię, ale po części pomyślała sobie, że, no… w sumie to tak. Plemię niekoniecznie promowało poznawanie nawet i terenów poza nim, a co dopiero obcych sobie - samotniczych, czy klanowych - kotów, więc owszem, niekoniecznie słyszeli. I Szakal… gardziła tym - była coraz bardziej świadoma tego zamknięcia, wychodziła sama, nie dawała wiele przysłowiowego je*ania o to, czy szlajanie się po granicach i okolicach ziem niczyich jest bezpieczne, czy też nie, ale… nie mogła po prostu zgodzić się z tym, jak ta obrażała plemię, z którego Szakal pochodziła. Jednocześnie nie chciała zgadzać się z tym, że ona, jako jednostka, jest taka, jak opisana przez Tygrysicę.
— Niektórzy może i tak. Ale, wiesz, poznawać koty se można na bardziej neutralnych terenach, niż przychodząc tuż pod granicę, jakby miało się conajmniej szkodliwe intencje. Nie wiem, może nie słyszałaś o szanowaniu granic w tym swoim samotnikowaniu — zadrwiła, mając serdecznie dosyć patronizującego tonu, jakim traktowała ją szylkretka. A przynajmniej tak był odbierany przez Szakal, dla której każde słowo z zewnątrz mogło być odczytane jako atak przeciwko jej godności, sile i inteligencji.

Szakal miała ochotę kogoś zabić - kogokolwiek, ale najchętniej tą debilkę, która przed nią stała.
Jej sposób mówienia i argumentacji tak przypominał jej ten znienawidzony, ten, którym Niebo doprowadził ją kiedyś do płaczu. Była młodsza, niż teraz, ale słysząc jej słowa i tak miała ochotę eksplodować - albo faktycznym płaczem, albo po prostu agresją, bo była sfrustrowana tym, jak przekręcano jej słowa i myśli, jak odpowiadano w taki sposób, żeby się z nią po prostu durnie bawić, a ona była w tym wszystkim bezsilna, bo nie potrafiła tego zignorować, bo zignorowanie tego byłoby jak ciche przyzwolenie na te wszystkie słowa, na które ona nie mogła sobie pozwolić. Wraz z rosnącą niechęcią do samej szylkretki czuła, jak wzmacnia się ta do Nieba, który pierwszy potraktował ją w ten sposób.
— TAK, KUŹWA, POD. I POD TO ZA BLISKO — krzyknęła, jeżąc się na grzbiecie. — Skoro wyraźnie słyszysz, że nie chce się z tobą poznawać, czy COKOLWIEK CHCESZ, to po prostu się stąd odsuń, tak, żebym cię stąd NAWET NIE MOGŁA ZOBACZYĆ, albo SAMA O TO ZADBAM — czy faktycznie zadba? Powiedziała to w przypływie impulsywnego gniewu i odwagi, i… gdy już było wypowiedziane na głos, to dopiero zdała sobie sprawę, co to znaczy. Dla niej. I o ile o wiele bezpieczniejszym byłoby uznanie tego pustą groźbą, tak Szakal nie była kotem, który tchórzył i nie dotrzymywał słowa.
Krótko mówiąc, wkopała się.

Łał, Tygrysica była chyba równie pie*dolnięta, co Szakal. Nie tylko tyle, ale też… zwyczajnie podobna, ba, może gdyby nie konfliktowość ich obojga, to potrafiliby znaleźć wspólny język, wspólne frustracje i cele… ale no wiecie, jacykolwiek Przodkowie nad nimi czuwali wiedzieli, że byliby wtedy zbyt potężni, więc postawili ich po przeciwnych stronach plemiennej granicy. Czy coś.
W Szakal coś pękło - tak dokładniej to gumka recepturka, która służyła do kontrolowania jej akcji. Widząc, jak, heh, Tygrysica PROSI się o wpierdol, bury przestał nawet myśleć, czy powinien to robić, czy to bezpieczne, czy skończy na czyimś dywaniku, ba, równie dobrze mogliby teraz znajdować się na tych mitycznych neutralnych terenach, a prowokowany w ten sposób tak czy siak rzucił by się na kędzierzawą równie szybko. Ha, mówiąc o teksturze jej futra, to ta brzydziła go tylko bardziej, kojarzyła się z inną, równie gówno wartą kocicą, jaką znał, a to tylko zwiększało chęć zrobienia coś samotniczce. Albo Koszatce.

Nawet nic jej nie odpowiedział. Syknął krótko i zgodnie z obietnicą rzucił się w jej stronę, mając bardzo konkretny cel: gardło. Szakal nie znał zasad walki, ale wiedział, gdzie instynkt kazał mu gryźć, gdy polował na zwierzynę. Tygrysicę zamierzał potraktować w dokładnie ten sam sposób, co piszczka, i jeśliby trafił, to zacisnąłby swoje zęby jak najmocniej właśnie tam.