Niby trafił, ale… uch. Poczuł się przez te rany, przez krwawienie tak słabo, ze nie potrafił nawet włożyć w to swojej typowej siły, która tak czy tak nie była jakaś niesamowita - w końcu trenowała na łowcę, nie strażnika, jak bardzo nie paliłby się czasem do walki. Czuł się żałośnie.
Żałośnie i bardzo zmęczony; jego oddech był głośny, ciężki, dyszący wręcz. Stał na czterech łapach, patrzył jednak w dół i… nic nie robił. Potrzebował chwili przerwy, choć zdecydowanie mimo swojej woli. Może ta rozsądniejsza podświadomość się łudziła, że jeśli nic teraz nie zrobi, to Tygrysica też się wstrzyma.
Nie miał jednak tyle pokory, by uciec. Duma i honor nakazywały mu walkę do końca.

Tygrysica również nie ma na tyle pokory, by uciec. Nie walczy o dumę, honor, o tereny swojej grupy, o… o cokolwiek w tym stylu. Walczy dla siebie, dla własnej satysfakcji, dla własnych emocji, które podpowiadają jej, by odpłacić pięknym za nadobne kotu, który nadepnął jej na odcisk, a wreszcie – walczy dlatego, że chce, żeby po prostu wyszło na jej. Policzek ją piecze, ale to tylko napędza ją do dalszego działania, podobnie jak głośne dyszenie, jakie słyszy ze strony przeciwnika. Z jakiegoś powodu ten jednak… nic nie robi, tylko stoi z opuszczonym łbem… ale czy to powstrzymuje Tygrysicę?
Nie. Szylkretka w słabości Szakal dostrzega szansę dla siebie, by zdobyć przewagę. Chce znowu na niego skoczyć, tym razem łapami chce trafić w jego bok – by go podrapać, a może, przy odrobinie szczęścia i siły, pchnąć go na ziemię.

Szakal wiedział, że jego pozycja umożliwiała łatwy atak, ale, heh, najwyraźniej nawet na stojącego Tygrysica potrafiła chybić. Prychnął drwiąco i w końcu uniósł łeb… a przy tym uniósł go na tyle, żeby mieć oko na niebo, bo kształt na nim zainteresował nowicjusza - jako plemiennego kota, zawsze czujnego na drapieżne ptaki. No dobrze, może nie zawsze, na pewno nie wtedy, gdy darł się akurat tutaj, ale na tyle wyczulonego, by zwrócić uwagę na dużą sylwetkę krążącą nad nimi.
Nie. Byli aż tak żałośni, że drapieżne ptaki zaczęły nad nimi krążyć, jak jakieś sępy? Szakal spiął się, ale zupełnie nie z powodu Tygrysicy. Nie po to rozpoczął walkę z szylkretką, żeby on czy ona skończyli jako pożarcie dla krogulców, na Przodków! Jeśli KTOKOLWIEK miałby teraz zabijać i zajmować się trupem Tygrysicy, to tylko Szakal, który wszczął z nią bitwę - i vice versa.

Zacisnął szczęki o siebie. Znów prychnął, ale nie na Tygrysicę.
— Jeśli nie chcesz zostać obiadem dla sokoła, lepiej zabieraj dupę w troki — Szakal nie rozróżniał drapieżnych ptaków, jakby co. Byli przy Sokolich Gniazdach, więc to była jego pierwsza myśl. Co ważniejsze: obrócił się na pięcie i zaczął próbować uciekać w stronę obozu, ogonem nawet subtelnie sygnalizując, żeby… Tygrysica pobiegła za nim?

To nie tak, że chciał się teraz z nią sprzymierzać, ale nie chciał, żeby jego WRÓG został zabity przez sokoła zamiast niego samego. Zresztą… może i nie wykazywał się empatią często, ale nie chciałby zostawiać nikogo na pastwę losu w osłabionym stanie dla durnego sokoła. Drapieżnicy byli dla niego większym wrogiem niż koty - bo nie miały nawet dobrego powodu, inteligencji, by ich zabijać. Może ktoś mądrzejszy powiedziałby, że robią to dla jedzenia i samoobrony, ale dla Szakal byli po prostu wrogimi mordercami.
No ale hej, zawsze mógła pobiec gdzieś indziej. Albo walczyć z krogulcem sama, bo Szakal na to akurat się nie pisał!

– KU*WA – wrzeszczy wściekle, kiedy chybia, i to w nieruchomy cel. No to jest jakiś żart chyba! Szykuje się do kolejnego ataku na Nowicjusza, ale podąża za jego spojrzeniem, kiedy ten skupia je na czymś w górze. Marszczy brwi i nos. No ptaki. Wow. Nie pozwala sobie na to, by to odebrało jej czujność, podobnie jak słowa nieznanego kota. Prycha głośno. – Bardzo wygodne, ty pizdo – burczy pod nosem, po czym faktycznie… biegnie za Szakal. Ale po to, by w międzyczasie podjąć próbę skoczenia mu na grzbiet, przybicia go do ziemi i ugryzienia w kark.

Próbował uciec, Tygrysica za nim, i przez chwilę pomyślał sobie, że może ma w tym po prostu zdrowy rozsądek, że wie, że ten ucieka do bezpieczeństwa… ale nie. Zaraz poczuł na sobie jej ciężar, jej KOLEJNE ugryzienie i gdy łączy to z jej słowami sprzed chwili, to ma ochotę ją zamordować w zupełnie innym kontekście, niż robił to wcześniej. Był zmęczony, coraz to słabszy… i przygniecony, no jasne.
— TY JESTEŚ JAKAŚ KU*WA GŁUPIA? — ryknął, ostatnie ze swoich sił najwyraźniej przeznaczając na wypełnione adrenaliną krzyki. — PTAK. KU*WA. DRAPIEŻNY. ROZUMIESZ CO TO ZNACZY? CHCESZ TU TAK UMRZEĆ?
Próbował się spod niej wyczołgać, ale brakowało mu pełni sił. Wymyślił sobie, kuźwa, robić robotę za strażnika. Nigdy więcej.

Wiele kotów powiedziałoby, że Szakal jest najgłupszym kotem, jakiego spotkali. Szczytem upartości, buty i zwykłego idiotyzmu, braku dojrzałości i zdrowego rozsądku. Te koty z pewnością nigdy nie spotkały Tygrysicy ignorującej wszelkie ostrzeżenia z jego strony, chcącej w dalszym ciągu się kłócić. Jasne, zaczął, ale zaczął walkę Z NIĄ, nie z krogulcem, sokołem, czy czymkolwiek był krążący nad nimi ptak. Czasem wydawałoby się, że Szakal nie potrafi mierzyć swoich umiejętności, ale był na tyle mądry, by wiedzieć, że nawet w pełni sił nie poradzi sobie z drapieżnym ptakiem. Chciał jej coś odkrzyknąć, chciał się wydostać spod jej ciężaru… ale nawet i do tego brakowało mu sił.

Przestał być w pełni świadomy, zamiast tego czując w swoim ciele jakby dzwonienie, jakby jego mrowienie, jakby jednocześnie był świadomy każdej komórki swojego organizmu, a jednak tracił w niej czucie. Krew szumiała w jego uszach i wygłuszała wszystko, a wzrok wypełniał się czarnymi mroczkami. Chciał rzygać. Chciał zasnąć. Chciał, żeby to wszystko się skończyło.

I skończyło.
Gdyby Szakal mógł cofnąć czas, to zrobiłby to tylko po to, żeby wpierdolić Tygrysicy jeszcze raz. Był zły - na nią, że była aż tak głupia, na strażników, że nie potrafili porządnie sprawdzać własnych granic, gdy była taka potrzeba. Na tego pieprzonego ptaka, który stwierdził, że sobie do nich przyleci.
Zawsze wiedział, że chciał umrzeć heroicznie, porządnie, nie ze starości, a broniąc Plemienia - lub siebie, ale, ku*wa, chyba NIE TAK. Martwy kot nie miał już wiele do powiedzenia, czy zrobienia, szczerze, ale gdyby cokolwiek mógł, to zesłałby wszystko, co najgorsze, na całe to zasrane Plemię. To, które go nie szanowało, nie dawało mu szansy na wykazanie się, które wolało dawać kary za to, że miał chęci do treningu, gdzie absolutnie KAŻDY kot doprowadzał go do szału swoją głupotą.

W umieraniu najgorsza była świadomość tego, jak zareagują na to inni.
Szakal nie spodziewał się, by jego śmierć kogokolwiek skrzywdziła. Nigdy nie myślał "nie mogę umrzeć, bo są koty, którym na mnie zależy". Ale wiedział, jak będzie wyglądać ten cały zasrany pogrzeb. Będą udawać, że im przykro. Będą poważni, tak jak z każdym innym, będą wyrażać żałobę, ale ile z niej będzie szczerej? Ile z tych kotów bezgłośnie będzie uśmiechać się, myśląc "nareszcie", patrząc na innych o podobnej myśli porozumiewawczym wzrokiem?
Co gorsze - wiedział też, że skończy jako pieprzone ostrzeżenie. Że będą traktować go jako ten przykład kota, który wychodził z obozu sam, który przychodził na granicę, i dlatego umarł. Nie będą wiedzieć o głupocie Tygrysicy ani o krogulcu, który nad nimi krążył. Nie będą wiedzieć o tym, jakie rany zadał swojej przeciwniczce, mimo braku jakiejkolwiek edukacji związanej z walką.
Nie będzie zapamiętany jako odważny i waleczny, chroniący swoich granic, a jako głupi i nierozsądny.

Świetnie. Super. Zajebiście.
Gdyby miałby wybór, nie chciałby tam wracać.

Pokonał przeziębienie więc musiał teraz rozprostować kończyny i przejść się z jakimiś kotami jak najdalej. Przypomnieć sobie jak się oznacza granice, iść przed siebie i mieć wiatr zarówno między sierścią jak i w głowie, czy coś. Musiał odpocząć od fizycznego bezruchu i ciągłego myślenia; tyle dobrego że się w Skalnych Półkach przynajmniej namyślał porządnie. Echo było tam dobre, Błoto też tam było, bo je również dopadła jakaś zaraza, więc miał do kogo i do czego krzyczeć. Metaforycznie zdarł sobie gardło, ale mógł zbierać tego pokłosie. Doszedł do wniosku, że chyba mógł polubić się z Brzaskiem i Gromem. Jakby ktoś zapytał go kilka księżyców temu, a z kim będziesz chodził na patrole jak cię wybiorą na strażnika, a drugi kot przyszedłby i dopowiedział, że pewnie z tymi dwoma, z których jeden szykuje się do kociarni, to Wilk by ich zabił na miejscu. Znaczy, może nie zabił. To byłoby dziwne zabić kogoś za coś takiego, co najmniej dziwne. Ale na pewno uznałby, że ktoś go właśnie przeklął. A teraz szedł przed dwoma strażnikami, smakował powietrze i słuchał ich przyciszonych głosów rozmawiających na tematy niezobowiązujące ale jednak znajome dla Wilka. Mógł się wtrącać, ale mógł równie dobrze iść dalej, byle tylko się nie oddalał i powiedział im, jeżeli wyłapie jakiś zapach albo kołującą sylwetkę na niebie. Ale nie powiedział. Gdy poczuł krew, a potem zapach Szakal, po prostu zmarszczył brwi i przyspieszył kroku. Chciał mieć pewność, że to on złapie ją na gorącym uczynku i jako pierwszy przetrzepie jej uszy za to, że znowu robi jakieś głupoty. Chciał mieć pewność, że coraz intensywniejszy swąd śmierci i przerażenia należał do kogoś innego, bo czuł drugiego kota, innego kota, obcego kota, więc to mogła być jego krew, a tylko po części Szakal, w końcu nigdy nie widział zranionej Szakal i nie wiedział jak pachnie jej krew. Czy krew mogła pachnieć osobniczo? Nie patrzył na niebo, pod łapy no może trochę, żeby nie upaść i samemu nie dołączyć do klubu zakrwawionych i przyciągnąć jeszcze więcej drapieżników niż tu podobno zawsze było, ale czuł jakiś rodzaj podniecenia czy ekscytacji, egzaltacji emocji na obraz, jaki zobaczy. Czuł też coraz więcej krwi. Czuł, że zaraz będzie na miejscu. Zaraz zobaczy
– Co?
Zatrzymał się i zachwiał.
Chyba. Nie wiedział. Chyba stracił na moment przytomność. Przed chwilą był w zaroślach, biegł, chichotał pod nosem. A. Usiadł. A teraz miał. On miał. On,

cała polana była w krwi. Trawa była we krwi. Odsłonięta gleba i głazy lśniły i mieniły się w słońcu krwią. Niebo odbijało się we krwi. Wszystko było we krwi. Wszystko było we krwi. Wszystko było we krwi. Wszystko. Wszystko. Wszystko.

Wilk, co się sta, o nie, o nie, na przodków, Grom, Grom, Grom, chodź tu szybko, proszę, Czy coś się stało, Brzask, kocur przyszedł i nagle przerwał. Och. Powiedział po prostu. Och. Po prostu ku*wa och. Grom proszę idź po kogoś, Oczywiście, już idę, przypilnuj Wilka TAK KU*WA, PRZYPILNUJ

Zamrugał. Wstał. Zaczął iść. Najpierw patrzył się na horyzont — na poszarpane ciało, z wywróconymi na zewnątrz wnętrznościami, które chyba nie były warte pożarcia ale i tak widać było w nich wszystko. Mamo. Co się dzieje. Dlaczego. Mamo proszę. Czy możemy iść już spać mamo?
Drugie ciało było całe i Wilk znowu musiał się zatrzymać, tym razem by się mu przyjrzeć. Było średniej wielkości i zwyczajnie kanciaste. Budową było podobne do charta — długie i smukłe. Pokrywające je futro było długie, lecz zdecydowanie rzadkie i mało okazałe. Jego sierść była szaro-brązowa w czarne, tygrysie prążki, a biel zabiera łapigment z brody, kryzy, brzucha i tworzyła skarpetki na łapach - na przednich jedynie na palcach, a na tylnych do pięt. I było całe w krwi. Jeszcze bardziej się przerzedziło i było całe we krwi.

Wilk. Wilk, proszę, chodź tu, proszę, nie pozwól żeby ciebie coś dopadło, Wilk, oddychaj, proszę, równo, już—Grom. Grom zaraz tu przyjdzie, przyprowadzi pomoc, zobaczymy co się stało, dobrze, Wilk, słyszysz mnie?

Pierwszy krok. Drugi krok. Trzeci krok. Był na tyle blisko, że metal wgryzający się w jego nozdrza przyprawiał go o mdłości. Nie chciał oddychać, nie mógł oddychać, gdy wokół niego było tyle krwi. Ale. Coś pchało go do drugiego ciała, Było chłodne. Jeszcze nie zastygło, ale nie czuć było od niego resztek życia. Jeszcze nie zamarzło, ale forma gniewu i irytacji powoli utrwalała się na białym pysku. Nad nim były otwarte oczy, zaszklone oczy. Ale wciąż było widać ich kolor. Piwny — brązowooliwkowy.

Wilk, Grom już tu jest, czujesz? Słyszysz? Grom i pomoc już tu są, Brzask szepnął gdzieś przy Wilku i gdzieś zza śmierci, faktycznie, poczuł Groma i na przodków kto to był, Jeż? Jeż Skryty w Liściach. Ktoś jeszcze? Nie wiedział. Wilk jęknął cicho i odstąpił kilka kroków, a Brzask za nim. Nie powinniśmy byli cię tu zabierać, mruknął a jego ogon trzymał się gdzieś na peryferii świata, bo Wilk czuł ruch powietrza gdzieś koło zadu. Nawet jeżeli jesteśmy dwoma doświadczonymi strażnikami, tak ty wciąż jesteś nowicjuszem i. Brzask przerwał, westchnął. Wilk zamknął oczy, usiadł, wcisnął pysk we własną kryzę. Nie musiał go słuchać dalej. Nie chciał go słuchać. Wszędzie była krew i on już nie mógł dłużej oddychać tym powietrzem, musiał umyć łapy i stąd iść. Chciał stąd iść. Chciał, żeby to już się skończyło, żeby starsi zatarli ślady, żeby wyrzucili kędzierzawego trupa gdzieś dalej. Chciał, żeby pozbyli się krwi. Żeby to wszystko się skończyło.
Uchylił powieki. Pysk miał zaciśnięty i wtulony w kryzę, więc widział głównie jasność swojej sierści, ale przed oczami falowały zżółkłe źdźbła traw. Po prostu, usychały na Porę Białych Zasp. Szykowały się do snu, żeby wraz z kwitnącymi drzewami zwrócić twarze ku słońcu. Mógł oddychać. Ruszyć szyją, chociaż zapiekł go mięsień i pustka we wgłębieniu po jego pysku. Mógł rozejrzeć się i popatrzeć po dorosłych, którzy byli już gotowi. Mogli iść do obozu. Mógł mówić. Ale nic nie powiedział.

/ zt

Sam nie wiedział już, jak długo szedł. Był jednak świadomy tego, że był coraz bliżej, że ziemie wyglądały na coraz bardziej znajome, przez co szedł cały czas naprzód, nie zważając na to, że ze zmęczenia bolały go łapy, drętwiały mu od czubków palców aż po złączenie z kręgosłupem. Wiedział, że się spóźnił. Że zbyt długo zwlekali, że droga zajęła im zbyt wiele czasu, że to wszystko było zupełnie bez sensu - ale mimo to trzymał się tego skrawka nadziei, że jeszcze zdążył.
Im bliżej był Głuchej Kniei, tym bardziej narastał jego stres. Co w zasadzie chciał osiągnąć? Nie chciał przecież wracać do Plemienia. Co chciał powiedzieć? Czego chciał się dowiedzieć? Po co w ogóle przeszedł taki szmat drogi? Zmarszczył pysk. Teraz już chyba nie było odwrotu - zatrzymał się nieopodal znacznika granicznego, gdy uświadomił sobie, że widział zbliżającego się do granicy kota.

A zbliżającym się do granicy kotem, był Łabędź Szybujący nad Taflą Jeziora. Point nie robił tego dnia nic specjalnego, zresztą, jak zwykle. Po prostu był na standardowych łowach i sporo oddalił się od reszty patrolu, w zasadzie idąc w zupełnie innym kierunku niż oni. Wolał polować samemu. Tak właśnie zapach zwierzyny doprowadził go aż na granicę, a tam... znów zastał jakiegoś obcego kota. Co to? Kolejny kochanek kogoś z plemienia czekający na swoją miłość? W sumie to tak wyglądał.
Łabędź uniósł łeb, widząc liliowe kocisko tuż przy granicy i studiował go lodowymi oczami przez krótką chwilę, aż nie zdecydował się odezwać.
- Hej! - zawołał neutralnie, chcąc mieć pewność, że obcy kocur go widział i że on dostrzegł jego. Następnie nieśpiesznie zbliżył się do niego i odezwał się ponownie dopiero, gdy był na tyle blisko, by nie musieć znów się drzeć. - Szukasz tu czegoś? - zapytał standardowo, unosząc lekko jedną brew. Heh, ostatnio wydawało mu się, że zadaje to pytanie tak często, że zaczyna się czuć jak strażnik, a nie łowca.

Nadstawił uszu, gdy usłyszał powitanie i teraz już patrzył prosto na zbliżającego się kota. Był młody, zbyt młody, by go znał; poczuł nieprzyjemne ukłucie pod żebrami. Czy ktokolwiek w ogóle pamiętał o nim? W końcu minęło tak wiele księżyców - co najmniej dwa obiegi pór, sam już nie wiedział, kiedy dokładnie odszedł z Plemienia. Kiwnął głową na powitanie... ach. To chyba była sytuacja, w której będzie musiał użyć swojego głosu. Przestąpił z łapy na łapę, czekając, aż ten podejdzie bliżej. Nie miał prawa przekroczyć granicy, nie był już członkiem Plemienia.
- Wieszcz... Wieszcz - zaczął, po czym zmarszczył brwi, sfrustrowany tym, że zmęczenie nie pozwalało mu na sensowną komunikację. Zdecydowanie powinien był odpocząć, zamiast od razu biec taki szmat drogi. - Czy żyje?

Łabędź zmrużył oczy. Czy ten kocur miał jakiś problem z wysłowieniem się? Może. Ale mimo to szybko zyskał zainteresowanie pointa. Głównie z powodu słowa, jaki próbował zacząć wypowiedź. Wieszcz. Nie trudno było się domyśleć, że miał coś wspólnego z ich plemieniem. Bo co innego? I jego domysły szybko okazały się być prawdziwe.
- Sory, spóźniłeś się o jakieś dwa księżyce - odparł z nadal zmrużonymi oczami. Po tym zamilkł, obserwując reakcje obcego. Czyżby kolejny kot, który tajemniczo zaginął i teraz cudownie ocalały chciał wrócić do rodziny? Ciekawiło go tylko, czemu pytał akurat o starego Wieszcza. Łabędź słyszał, że Wiatr miał kiedyś spory miot kociąt, który poznikał. Możliwe, by ten samotnik był jednym z nich?